เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ : 2
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-02 03:15:28บทที่ 2
หญิงสาวผิวขาวผ่อง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เดินเข้ามาคล้องแขนของชายหนุ่มสูงโปร่ง ริมฝีปากบางถูกระบายยิ้มออกมาให้กับชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างกัน " ทำไมถึงพากันมายืนตรงนี้คะ? " เสียงหวานถามขึ้นด้วยความสงสัย " พี่กำลังรอเราอยู่ไงครับ " ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มหวานให้กับคนรัก " ไปกันได้แล้วมั้ง หวานกันจนมดจะขึ้นตัวฉันอยู่แล้ว " ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขัดจังหวะหวานของเพื่อนสนิทขึ้น " อื้ม...ไปสิ " พยักหน้าให้กับเพื่อนสนิท " เอ๊ะ! คุณชลินก็มางานนี้ด้วยเหรอคะพี่ชรัน? " เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างเพรียวบางของหญิงสาวที่เป็นอดีตคู่หมั้นของคนรัก เธอจึงเอ่ยถามคนรักขึ้น เพราะว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะปะทะคารมกับอีกฝ่ายมากเท่าไรนัก " แม่พี่คงจะเชิญมานะครับ ข้าวจ้าวอย่าไปสนใจเลยนะครับ " " ใช่ครับข้าวจ้าว ข้าวจ้าวอย่าสนใจแม่นั่นเลยครับ ถ้าแม่นั่นมาหาเรื่องข้าวจ้าวล่ะก็พี่กับชรันจะจัดการให้เอง ข้าวจ้าวไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้นนะครับ " " ขอบคุณค่ะพี่การันต์ " เดินไม่กี่ก้าวทั้งสามคนก็เดินมาถึงครอบครัวของชลินและครอบครัวของชรัน " สวัสดีครับคุณน้า สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ " ชรันยกมือขึ้นไหว้บุพการีของตนและเพื่อนสนิทของผู้เป็นแม่ " สวัสดีครับคุณน้า " ตามมาด้วยการันต์ที่ยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่อย่างผู้ที่ถูกอบรมสั่งสอนมาดี " สวัสดีค่ะคุณน้า สวัสดีค่ะคุณชลิน " ข้าวจ้าวยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันมาสวัสดีหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างครอบครัวของคนรักอย่างชลิน " สวัสดีค่ะเด็กๆ " มีนาหันมารับไหว้หนุ่มสาวด้วยรอยยิ้ม " อื้ม...สวัสดี " ชัชวาลย์เอ่ยทักทายกลับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทเท่านั้น " สวัสดีค่ะ " นันทิชาทักทายหนุ่มสาวเฉียดเช่นเพื่อนสนิทของเธอ " สวัสดีครับ " รณพีร์ทักทายกลับหนุ่มสาวด้วยรอยยิ้มบางๆ " สวัสดีค่ะคุณข้าวจ้าว " ชลินทักทายหญิงสาวตรงหน้ากลับเพื่อรักษามารยาทที่ดีเอาไว้ " ไม่คิดว่าเธอจะมางานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ด้วยนะชลิน " ชรันเอ่ยทักชลินขึ้น " ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่เห็นถึงความจำเป็นที่ดิฉันจะมางานนี้ไม่ได้นิคะ " ชลินเลือกที่จะใช้สรรพนามที่ห่างเหินต่อชายหนุ่มตรงหน้าที่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นอดีตคู่หมั้นของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงอีกคนจะจ้องมองเธออย่างไม่ชอบใจก็ตามรวมถึงเพื่อนสนิทของเขาด้วย " แม่มีนาพ่อชัชค่ะ ตอนนี้ชลินก็ได้เห็นรถของชลินแล้ว ถ้าอย่างนั้นชลินขอตัวกลับเลยแล้วกันนะคะ " ชลินเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ใครๆก็ยากที่จะได้เห็น " ได้จ๊ะ เดี๋ยวแม่มีนาจะให้คนนำรถไปส่งให้หนูชลินช่วงเย็นนะจ๊ะ " " ค่ะ ชลินลานะคะ " ชลินยกมือไหว้ลามีนาและชัชวาลย์อย่างนอบน้อม " จ๊ะหนูชลิน " " โชคดีหนูชลิน " ชัชวาลย์ยกยิ้มให้กับชลินอย่างเอ็นดู " ฉันกลับก่อนนะมีนา ดิฉันกลับก่อนนะคะคุณชัชวาลย์ " " ผมกลับก่อนนะครับคุณมีนาคุณชัชวาลย์ " " โชคดีครับคุณรณพีร์คุณนันทิชา " " ค่ะ...เดินทางกลับกันอย่างปลอดภัยนะนัน นะคะคุณรณพีร์ " " น้ากลับก่อนนะคะเด็กๆ " นันทิชาหันมาลาหนุ่มสาว " เดินทางปลอดภัยครับคุณน้า " ชรัน " ลาค่ะ " ข้าวจ้าว " ลาครับคุณน้า " การันต์ จากนั้นชลินและครอบครัวจึงพากันเดินออกมาจากโชว์รูมรถของครอบครัวของชรันผู้ที่ได้รับบทพระเอกผู้แสนดีของนิยายเรื่องนี้ ชลินขอให้คนขับรถมาส่งเธออยู่ที่ห้างสรรพสินค้าจากนั้นค่อยไปส่งพ่อแม่ของเธอ เธอใช้เวลาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้านานพอสมควร จบท้ายด้วยการมาเลือกนิยายเพื่อนำไปอ่านแก้เหงา " เรื่องนี้ก็น่าสนุกแฮะ " เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมกับหย่อนนิยายลงในตะกร้าที่เธอถือ เธอเดินเลือกจนไม่ได้มองคนด้านหน้าจึงทำให้เธอชนเข้ากับคนคนนั้นอย่างจัง เธอรีบขอโทษขอโพยอีกฝ่ายจนไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่ายเลยแต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ เธอถึงกับชะงักไปเลยทีเดียว " หึ วันนี้มันเป็นวันซวยของฉันชัดๆ คนอะไรยิ่งไม่อยากเจอแต่ทำไมถึงได้เจอนักวะ " การันต์สยบกับตัวเองเบาๆ แต่กระนั้นก็ไม่อาจหลุดพ้นต่อประสาทรับฟังของชลินได้ " นี่! " ชลินกำลังจะเอ่ยปากต่อว่าอีกคน แต่เธอกลับคิดขึ้นมาได้ว่าเธอไม่ควรจะไปมีเรื่องกับคนแบบนี้ เธอจึงหยุดคำพูดเหล่านั้นลงฉับพลันก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกฝั่งของชั้นหนังสือแทน " นี่เธอ! " เสียงทุ้มดังอยู่ข้างตัวเธอ ทำให้เธอต้องหันไปมองหน้าอีกคนโดยปริยาย " คะ มีอะไรค่ะ? " พูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก " ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? " เอ่ยขึ้นเสียงเข้ม " ฮะ? ขอโทษทีนะคะนี่นายบ้าหรือเปล่าที่นี่มันห้างสรรพสินค้านะ ใครต่อใครก็สามารถมาได้ปะ " ชลินขมวดคิ้วมุ่นให้กับอีกคนอย่างไม่สบอารมณ์ " เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้ตามพวกฉันมาน่ะ " " อย่าประสาทได้ป้ะใครเขาตามพวกนายมากัน แล้วนายก็เลิกเดินตามฉันสักที มันน่ารำคาญเข้าใจมั้ย " พูดจบเธอก็เดินหนีอีกคนทันที " เดี๋ยวก่อน มานี้! " การันต์เดินเข้ามาดึงตัวของชลินมายังรถหรูของตน ก่อนจะทำการยัดเธอเข้าไปภายในรถคันหรู " นี่นายจะทำอะไรนะการันต์?! " ชลินร้องขึ้นมาอย่างตกใจที่อีกคนทำอุอาจต่อเธออย่างนี้ " เงียบน่าชลิน เธอเองก็รู้ดีนี้ว่าเวลาที่ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมามันจะเป็นยังไง " น้ำเสียงดุดันดังขึ้นต่อคนนั่งข้างกาย พร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวออกไปจากห้างสรรพสินค้า " ไอ้บ้าการันต์ นายมันไอ้คนเฮงซวย! " ชลินตวาดขึ้นอย่างเคืองแค้นต่อชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย รถหรูเคลื่อนตัวมายังคอนโดมิเนียมสุดหรูหรา การันต์ขับรถเข้ามาจอด ณ ที่จอดของตน ดับเครื่องเปิดประตูลงเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนนั่งประกบข้างแล้วดึงตัวของชลินให้ลงมาจากรถ จากนั้นก็ทำการปิดประตูรถลงพร้อมกับล็อกรถเอาไว้ ก่อนจะดึงหญิงสาวให้เดินตามเข้ามายังภายในคอนโดหรูที่ตนพักอาศัยอยู่ ณ ตอนนี้ " การันต์ปล่อยฉันนะ นายจะพาฉันมาที่นี่ทำไมในเมื่อนายเกลียดฉันขนาดนี้นายควรจะอยู่ให้ห่างจากฉันสิ ไอ้บ้า! " ชลินเอะอะโว้ยวายพยายามขืนตัวจากอีกฝ่าย แต่ทว่าเธอทำยังไงเธอก็ไม่สามารถหลุดจากมือคีมอย่างเขาได้เลย " เงียบซะชลิน เธอคงไม่อยากให้ฉันหงุดหงิดโมโหโกรธเธอหรอกนะ " เสียงทุ้มถูกกดต่ำเพื่อหวังจะกดข่มหญิงสาวข้างกาย ติ๋ง! เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดออก การันต์ไม่รอช้ารีบดึงกระชากหญิงสาวให้เดินออกมาแบบติดๆ ตรงดิ่งมายังห้องของเขา การันต์ใช้คีย์การ์ดรูดไปบนแถบสแกนแล้วผลักประตูห้องออกกว้าง ดึงหญิงสาวให้เข้ามาภายในห้องจากนั้นจึงปิดประตูลงก่อนที่ประตูห้องจะทำการล็อกอัตโนมัติ " โอ้ยปล่อยมือออกจากแขนของฉันซะที ฉันเจ็บแขน! " ชลินตะโกนใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออด จ้องเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว " หึ แค่นี้ก็ทำมาเป็นสำออย ทีเวลาเธอทำใส่ข้าวจ้าวล่ะทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างว่าข้าวจ้าวจะเจ็บแค่ไหน ฮะ! " น้ำเสียงขุ่นเคืองถูกส่งมาให้กับหญิงสาวตรงหน้า " แล้วมันจะอะไรกันหนักหนาเรื่องทุกอย่างมันก็ผ่านมาแล้วปะ นายจะมารื้อฟื้นหาตะเข็บอะไรตอนนี้ไม่ทราบฮะ " ชลินตอบกลับอย่างไม่ยอม " ปากเก่งจริงนะชลิน! " กดเสียงต่ำใส่หญิงสาวพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวของเธอ " แล้วนายจะเดินเข้ามาใกล้ฉันทำไมเล่าไอ้บ้าการันต์! " เธอผลักชายหนุ่มสูงกำยำให้ออกห่างจากตัวของเธอ แต่มันก็ไม่เป็นผลสักเท่าไหร่นัก " จิ หงุดหงิดซะมัดหยุดขัดขืนสักทีสิวะชลิน! " การันต์รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อชลินเอาแต่ผลักและขันขืนตนไม่หยุด " นายก็อย่าเข้ามาใกล้ฉันสิ! " จ้องตาเขม็ง " เออ เธอก็หยุดดิ้นสักทีดิ แม่งโคตรหงุดหงิดเลยโว้ย " การันต์สยบออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ " ก็แค่นี้ปะไอ้บ้า " " หยุดเรียกฉันว่าไอ้บ้าเสียทีชลิน ฉันไม่ได้บ้า " " ใช่นายไม่ได้บ้าแต่ว่านายมันเป็นพวกหมาบ้าต่างหากล่ะ ชอบเห่าชอบกัดชาวบ้านเขาไปเรื่อย " " นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นหมาบ้านะฮะ " " หรือมันไม่จริง!? " ยกยิ้มยียวนให้กับชายหนุ่มตรงหน้า " หึ ปากดี " เหยียดยิ้มออกมาให้กับหญิงสาวตรงหน้า จนเธอถึงกับขนลุกขนพอง " ชิ! มีอะไรจะพูดก็รีบพูดออกมาสิฉันจะได้กลับบ้านสักที " ชลินขี้เกียจต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายจึงเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่ายแทน " หึ ดีเข้าใจง่ายอย่างนี้สิดีฉันจะได้ไม่ต้องพูดมากให้เมื่อยปาก " " ฮึ ถ้าอย่างนั้นก็ใช้เข็มเย็บปากของนายไว้สิจะได้ไม่ต้องพูดให้เมื่อยปากอีกต่อไป " " หึ " ยกยิ้มขึ้นมุมปากพร้อมกับสายตาคมที่จ้องหญิงสาวเขม็ง " เข้าเรื่องสักทีการันต์ขอร้อง " ชลินเอ่ยขึ้นอย่างเอือม " ได้เพราะฉันเองก็ไม่อยากอยู่กับคนอย่างเธอนานเหมือนกัน " " ..... " " เธอไม่ได้เป็นคู่หมั้นคู่หมายกับชรันแล้ว ต่อจากนี้เธอก็เลิกยุ่งเลิกตามราวีชรันกับข้าวจ้าวเสียที ถ้าเธอไม่หยุดฉันคนนี้แหละที่จะเป็นคนจัดการกับเธอเอง " " ใครเขาอยากจะไปยุ่งเกี่ยวกับคนพันธุ์นั้นกัน " ชลินพึมพำกับตัวเอง แต่ทว่าการันต์กลับได้ยินมันเต็มสองรูหูของเขา จึงชักสีหน้าใส่หญิงสาวจนเธอถึงกับผงาด " ฉันได้ยินนะชลิน " เสียงต่ำถูกเอ่ยขึ้นหลังจากที่หญิงสาวพูดจบ " แล้ว? " ชลินเลิกคิ้วขึ้นถาม " หึ " " เออรู้แล้วน่า ฉันไม่ไปยุ่งกับคนของนายหรอกนะ แต่ถ้าเกิดว่าคนของนายมายุ่งกับฉันล่ะก็ฉันเองก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน " " เค ดี๊ดดิ " ยื่นมือไปตรงหน้าของเธอ " ดี๊ด " ชลินยื่นมือไปชนกับมือของการันต์เพื่อเป็นสัญลักษณ์คำสัตย์ต่อกันและกัน ในเมื่อเขาไม่ให้เกียรติเธอก่อนทำไมเธอต้องให้เกียรติเขาด้วยล่ะ จริงไหม... " ถ้ารู้เรื่องแล้วก็ไปส่งฉันข้างล่างด้วย " " เรื่องอะไรมีขาเธอก็เดินลงไปเองดิ " พูดขึ้นอย่างยียวน " การันต์! " ชลินเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจอีกฝ่าย แม่งทำไมนิสัยอย่างนี้ถึงได้เป็นพระรองได้กันนะ นิสัยเสียสุดๆ " ..... " " การันต์ฉันออกไม่ได้ประตูมันล็อก นายไม่เห็นหรือไง " " นั่นมันก็เรื่องของเธอ " " การันต์! " ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ชลินจึงเดินออกมาอยู่ที่ระเบียงนอกห้องแทน ลมโชยพัดมาปะทะเข้าร่างกายของเธอทำให้ด้านในที่มันกำลังร้อนระอุกับมาเย็นลงอีกครั้ง ระเบียบของคอนโดหรูแห่งนี้ถูกติดกรงเหล็กเอาไว้อย่างแน่นหนากั้นคนตกลงไปยังด้านล่างแถมยังมีระบบป้องกันความปลอดภัยเป็นอย่างดีอีกด้วย เธอยืนอยู่อย่างนั้นอยู่สักพักก็มีร่างสูงกำยำมายืนอยู่เคียงข้าง เธอเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากจะถกเถียงกับอีกคนมากนัก เลยทำให้บริเวณที่เธอและเขายืนอยู่มีเพียงเสียงลมโบกพัดเท่านั้น...บทที่เกี่ยวข้อง
หลุดมาเป็นนางร้ายที่ถูกพระรอง (รัก) ชัง บทนำ
บทนำติ๊ก ติ๊ก...เสียงกดเมาส์ที่ถูกเลื่อนไปตามตัว อักษรของนิยายเรื่องโปรดของหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง ร่างกายบอบบาง ดวงตากลมโตราวกับตาของกวาง ขนตาเป็นแพ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่ม เมื่อหญิงสาวอ่านจบก็บ่นออกมาตามประสานักอ่านตัวท็อป พลางทิ้งตัวไปกับเก้าอี้" เฮ่อ...น่าสงสารนางร้ายซะมัด อย่าให้เจอไรท์เตอร์นะ แม่จะเขย่าตัวแล้วถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับนางร้ายได้ลงคอ ไรท์ใจร้ายมากเลยนะรู้ตัวบ้างไหม นางไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดนางก็แค่จะมาทวงของนางคืนแค่นั้นเองนะ ทำไมต้องทำร้ายนางถึงขนาดนั้นด้วยอ่ะเราไม่เข้าใจเลย? "" ส่วนพระรองนี้ก็อีกคนอะไรอย่างไงเอาแต่ว่านางร้ายเสีย ๆ หาย ๆ อยู่ได้ ตัวเองดีนักแหละแหวะจะอ้วก "หญิงสาวบ่นอยู่คนเดียวจนพอใจถึงได้ลุกเดินออกไปหาอะไรกิน พอกินเสร็จเธอก็เก็บกวาดล้างจานชามเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของเธอดังเดิม เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่นานก็ผลอยหลับไป" ชลิน ชลินลูกรีบตื่นขึ้นมาได้แล้วนะลูกแม่กับพ่อใจจะขาดอยู่แล้ว แม่ผิดเองแม่ขอโทษ ลูกรีบตื่นขึ้นมาสักทีเถอะนะ แม่ขอโทษ ฮึก! " เสียงหวานแอบติดแหบเล็กน้อยดังขึ้นรบกวนหญิงสาว จนทำให้เธอต้องลืมต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02หลุดมาเป็นนางร้ายที่ถูกพระรอง (รัก) ชัง บทที่ : 1
บทที่ 1วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วที่หญิงสาวได้เข้ามาอยู่ในโลกนิยายที่เธอได้อ่านมาเกือบร่วมสองอาทิตย์ เธอไม่รู้ว่าเธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง แต่ที่เธอรู้ได้ก็คือเธอได้กลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกทั้งพระเอกและพระรองเกลียดชังเป็นอย่างมาก แถมชื่อของนางร้ายดันมาเหมือนชื่อของเธออีกด้วย แต่ทว่ากับพ่อแม่ของเธอมันกลับต่างออกไป ท่านทั้งสองไม่ได้มีชื่อเรียกขานดังพ่อแม่ของเธอเลยสักนิด มันเลยทำให้เธอเริ่มที่จะสงสัยและเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดบวกกับความทรงจำของร่างนางร้ายผู้นี้ที่มันเริ่มหลั่งไหลเข้ามาให้เธอได้รับรู้ไม่หยุด เดิมที่พ่อแม่ของเธอมีชื่อว่า ธานินทร์ กับ ผกากรอง แต่พ่อแม่ที่อยู่กับเธอในตอนนี้ท่านทั้งสองกลับมีชื่อว่า รณพีร์ กับ นันทิชา ซึ่งชื่อของท่านทั้งสองคนมันกลับไปตรงกับตัวละครในนิยายที่เธอพึ่งจะอ่านจบไปหมาดๆ แถมเธอยังด่าว่าไอ้พระรองปากหมาไปหยกๆอีก อาจเป็นเพราะว่าเธอไปด่าว่าไอ้พระรองปากหมานั่นหรือเปล่านะ สวรรค์เลยทำโทษส่งเธอมาอยู่ในนิยายเรื่องนี้เพื่อเป็นการลงโทษแทนและที่สำคัญคือเข้าร่างใครไม่เข้าดันมาเข้าร่างนางร้ายที่มีแต่คนเกลียดชังอีกต่างหาก ทำไมชีวิตของเธอมันถึงรันทดเช่นนี้กันนะ แต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02
บทล่าสุด
หลุดมาเป็นนางร้ายที่ถูกพระรอง (รัก) ชัง บทที่ : 2
บทที่ 2หญิงสาวผิวขาวผ่อง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เดินเข้ามาคล้องแขนของชายหนุ่มสูงโปร่ง ริมฝีปากบางถูกระบายยิ้มออกมาให้กับชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างกัน" ทำไมถึงพากันมายืนตรงนี้คะ? " เสียงหวานถามขึ้นด้วยความสงสัย" พี่กำลังรอเราอยู่ไงครับ " ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มหวานให้กับคนรัก" ไปกันได้แล้วมั้ง หวานกันจนมดจะขึ้นตัวฉันอยู่แล้ว " ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขัดจังหวะหวานของเพื่อนสนิทขึ้น" อื้ม...ไปสิ " พยักหน้าให้กับเพื่อนสนิท" เอ๊ะ! คุณชลินก็มางานนี้ด้วยเหรอคะพี่ชรัน? " เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างเพรียวบางของหญิงสาวที่เป็นอดีตคู่หมั้นของคนรัก เธอจึงเอ่ยถามคนรักขึ้น เพราะว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะปะทะคารมกับอีกฝ่ายมากเท่าไรนัก" แม่พี่คงจะเชิญมานะครับ ข้าวจ้าวอย่าไปสนใจเลยนะครับ "" ใช่ครับข้าวจ้าว ข้าวจ้าวอย่าสนใจแม่นั่นเลยครับ ถ้าแม่นั่นมาหาเรื่องข้าวจ้าวล่ะก็พี่กับชรันจะจัดการให้เอง ข้าวจ้าวไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้นนะครับ "" ขอบคุณค่ะพี่การันต์ "เดินไม่กี่ก้าวทั้งสามคนก็เดินมาถึงครอบครัวของชลินและครอบครัวของชรัน" สวัสดีครับคุณน้า สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ " ชรันยกมือขึ้นไหว้บุพการีของตนและเพื่อนส
หลุดมาเป็นนางร้ายที่ถูกพระรอง (รัก) ชัง บทที่ : 1
บทที่ 1วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วที่หญิงสาวได้เข้ามาอยู่ในโลกนิยายที่เธอได้อ่านมาเกือบร่วมสองอาทิตย์ เธอไม่รู้ว่าเธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง แต่ที่เธอรู้ได้ก็คือเธอได้กลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกทั้งพระเอกและพระรองเกลียดชังเป็นอย่างมาก แถมชื่อของนางร้ายดันมาเหมือนชื่อของเธออีกด้วย แต่ทว่ากับพ่อแม่ของเธอมันกลับต่างออกไป ท่านทั้งสองไม่ได้มีชื่อเรียกขานดังพ่อแม่ของเธอเลยสักนิด มันเลยทำให้เธอเริ่มที่จะสงสัยและเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดบวกกับความทรงจำของร่างนางร้ายผู้นี้ที่มันเริ่มหลั่งไหลเข้ามาให้เธอได้รับรู้ไม่หยุด เดิมที่พ่อแม่ของเธอมีชื่อว่า ธานินทร์ กับ ผกากรอง แต่พ่อแม่ที่อยู่กับเธอในตอนนี้ท่านทั้งสองกลับมีชื่อว่า รณพีร์ กับ นันทิชา ซึ่งชื่อของท่านทั้งสองคนมันกลับไปตรงกับตัวละครในนิยายที่เธอพึ่งจะอ่านจบไปหมาดๆ แถมเธอยังด่าว่าไอ้พระรองปากหมาไปหยกๆอีก อาจเป็นเพราะว่าเธอไปด่าว่าไอ้พระรองปากหมานั่นหรือเปล่านะ สวรรค์เลยทำโทษส่งเธอมาอยู่ในนิยายเรื่องนี้เพื่อเป็นการลงโทษแทนและที่สำคัญคือเข้าร่างใครไม่เข้าดันมาเข้าร่างนางร้ายที่มีแต่คนเกลียดชังอีกต่างหาก ทำไมชีวิตของเธอมันถึงรันทดเช่นนี้กันนะ แต
หลุดมาเป็นนางร้ายที่ถูกพระรอง (รัก) ชัง บทนำ
บทนำติ๊ก ติ๊ก...เสียงกดเมาส์ที่ถูกเลื่อนไปตามตัว อักษรของนิยายเรื่องโปรดของหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง ร่างกายบอบบาง ดวงตากลมโตราวกับตาของกวาง ขนตาเป็นแพ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่ม เมื่อหญิงสาวอ่านจบก็บ่นออกมาตามประสานักอ่านตัวท็อป พลางทิ้งตัวไปกับเก้าอี้" เฮ่อ...น่าสงสารนางร้ายซะมัด อย่าให้เจอไรท์เตอร์นะ แม่จะเขย่าตัวแล้วถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับนางร้ายได้ลงคอ ไรท์ใจร้ายมากเลยนะรู้ตัวบ้างไหม นางไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดนางก็แค่จะมาทวงของนางคืนแค่นั้นเองนะ ทำไมต้องทำร้ายนางถึงขนาดนั้นด้วยอ่ะเราไม่เข้าใจเลย? "" ส่วนพระรองนี้ก็อีกคนอะไรอย่างไงเอาแต่ว่านางร้ายเสีย ๆ หาย ๆ อยู่ได้ ตัวเองดีนักแหละแหวะจะอ้วก "หญิงสาวบ่นอยู่คนเดียวจนพอใจถึงได้ลุกเดินออกไปหาอะไรกิน พอกินเสร็จเธอก็เก็บกวาดล้างจานชามเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของเธอดังเดิม เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่นานก็ผลอยหลับไป" ชลิน ชลินลูกรีบตื่นขึ้นมาได้แล้วนะลูกแม่กับพ่อใจจะขาดอยู่แล้ว แม่ผิดเองแม่ขอโทษ ลูกรีบตื่นขึ้นมาสักทีเถอะนะ แม่ขอโทษ ฮึก! " เสียงหวานแอบติดแหบเล็กน้อยดังขึ้นรบกวนหญิงสาว จนทำให้เธอต้องลืมต
