บทที่ : 1

บทที่ 1

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วที่หญิงสาวได้เข้ามาอยู่ในโลกนิยายที่เธอได้อ่านมาเกือบร่วมสองอาทิตย์ เธอไม่รู้ว่าเธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง แต่ที่เธอรู้ได้ก็คือเธอได้กลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกทั้งพระเอกและพระรองเกลียดชังเป็นอย่างมาก แถมชื่อของนางร้ายดันมาเหมือนชื่อของเธออีกด้วย แต่ทว่ากับพ่อแม่ของเธอมันกลับต่างออกไป ท่านทั้งสองไม่ได้มีชื่อเรียกขานดังพ่อแม่ของเธอเลยสักนิด มันเลยทำให้เธอเริ่มที่จะสงสัยและเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดบวกกับความทรงจำของร่างนางร้ายผู้นี้ที่มันเริ่มหลั่งไหลเข้ามาให้เธอได้รับรู้ไม่หยุด

เดิมที่พ่อแม่ของเธอมีชื่อว่า ธานินทร์ กับ ผกากรอง แต่พ่อแม่ที่อยู่กับเธอในตอนนี้ท่านทั้งสองกลับมีชื่อว่า รณพีร์ กับ นันทิชา ซึ่งชื่อของท่านทั้งสองคนมันกลับไปตรงกับตัวละครในนิยายที่เธอพึ่งจะอ่านจบไปหมาดๆ แถมเธอยังด่าว่าไอ้พระรองปากหมาไปหยกๆอีก อาจเป็นเพราะว่าเธอไปด่าว่าไอ้พระรองปากหมานั่นหรือเปล่านะ สวรรค์เลยทำโทษส่งเธอมาอยู่ในนิยายเรื่องนี้เพื่อเป็นการลงโทษแทนและที่สำคัญคือเข้าร่างใครไม่เข้าดันมาเข้าร่างนางร้ายที่มีแต่คนเกลียดชังอีกต่างหาก ทำไมชีวิตของเธอมันถึงรันทดเช่นนี้กันนะ แต่ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เธอจึงตั้งใจจะใช้ชีวิตหลังจากนี้ของเธอให้มีความสุขที่สุดกับครอบครัวที่มีอยู่ของเธอในโลกนิยายแห่งนี้และจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวหรือข้องเกี่ยวกับเหล่าบรรดาตัวเอกของเรื่องนี้โดยเด็ดขาด

ตอนแรกที่เธอได้เห็นตัวเองในกระจกเธอยอมรับว่าเธอตกใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากเรือนร่างหน้าตาที่สะสวยจนเกินไป ผิวขาวผ่องเนียนใส หน้าตาสะสวยไร้สิวฝ้าไร้ริ้วรอย ดวงตาสีอัลมอนด์ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อน ซึ่งต่างจากรูปร่างหน้าตาของเธอสิ้นเชิง 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเรียกความสนใจของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้อง

" คุณหนูค่ะ คุณผู้หญิงให้ดิฉันมาตามคุณหนูไปพบที่ห้องรับแขกค่ะ " หญิงรับใช้เอ่ยขึ้นอยู่ที่หน้าประตูห้องของหญิงสาว

" ค่ะเดี๋ยวชลินลงไปค่ะ " หญิงสาวขานตอบหญิงรับใช้ออกไป ก่อนจะลุกเดินลงไปยังชั้นล่างตามหญิงรับใช้ไปติดๆ

ครั้นเธอลงมาถึงห้องรับแขก เธอจึงพบว่าพ่อแม่ของเธอนั้นมีแขกแวะมาเยี่ยมเยียน ทำให้เธอต้องเดินเข้าไปยกมือไหว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และเป็นการไม่ให้เสียมารยาทจนเกินไปกับแขกที่แวะมาเยี่ยมเยียนครอบครัวของเธอ

" สวัสดีค่ะคุณน้ามีนา คุณน้าชัชวาลย์ "

" สวัสดีหนูชลิน " ชายวัยกลางคนเอ่ยทักทายกลับชลิน

" สวัสดีจ้ะหนูชลิน หนูเป็นยังไงบ้างจ๊ะ? " หญิงวัยกลางคนทักทายกลับชลินลูกสาวของเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

" ชลินสบายดีค่ะ คุณน้าทั้งสองไม่ต้องเป็นห่วงชลินหรอกนะคะ ขอบคุณคุณน้าทั้งสองมากเลยนะคะที่คอยดูแลและเป็นห่วงชลินมาโดยตลอด ขอบคุณค่ะ " ชลินระบายยิ้มให้กับมีนาเพื่อนสนิทของแม่และชัชวาลย์ผู้เป็นสามี ระยะเวลาที่ชลินคนก่อนยังไม่ตายแล้วเธอยังไม่ได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้ ท่านทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ทั้งคอยดูแลเอาใจใส่ คอยเป็นห่วงเป็นใย คอยอยู่เคียงข้างหญิงสาวอยู่เสมอ ไม่ว่าหญิงสาวจะเอาแต่ใจแค่ไหน จะทำสิ่งที่ดีและไม่ดีต่อคนรักของลูกชายมากเท่าใดท่านทั้งสองก็ยังคงอยู่ข้างเธออยู่ตลอด จนถึงขั้นจะตัดขาดความสัมพันธ์ของพ่อแม่ลูกกันเลยทีเดียว แต่นั้นมันเป็นชลินคนก่อนที่ได้ลาจากโลกนี้ไปแล้วไม่ใช่กับชลินคนปัจจุบันนี้ ซึ่งเธอจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับคนเหล่านั้นอีกแน่นอน เธออยากใช้ชีวิตที่มีอยู่ของเธอในตอนนี้อยู่กับครอบครัวของเธอให้มีความสุขมากกว่า 

" แม่มีนาต้องขอโทษแทนพี่ชรันเขาด้วยนะหนูชลิน หนูอย่าโกรธเคืองพี่เขาเลยนะลูก "

" ขอโทษนะคะคุณน้า แต่หลังจากนี้คุณน้าอย่าแทนตัวเองว่าแม่อีกเลยนะคะ ชลินว่ามันไม่เหมาะกับชลินอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะและหลังจากนี้ชลินเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกคุณน้าแบบนั้นอีกแล้วด้วย " 

" หนูชลิน " มีนาเอ่ยขึ้นเสียงเบาหวิว ความรู้สึกผิดท่วมท้นอยู่เต็มอก การที่เธอไปเยี่ยมหญิงสาวรุ่นลูกเพียงแค่วันที่เธอตกบรรไดนั้น ก็เพราะเธอและสามีต้องไปจัดการลูกชายตัวดีของเธอที่หนีไปอยู่ต่างจังหวัดกับคนรัก กว่าเธอและสามีจะจบเรื่องนี้ได้ก็ปาเข้าไปสองสามวันแล้วพอจะไปเยี่ยมหญิงสาวอีกครั้งก็พบว่าเธอนั้นได้ออกจากโรงพยาบาลไปเสียแล้ว นั้นเลยทำให้เธอและสามีตรงดิ่งมาหาหญิงสาวถึงที่บ้านอย่างที่เห็น

" แต่ถึงหนูชลินกับตาชรันไม่ได้เป็นคู่หมั้นกันแล้วแต่พ่อกับแม่ก็ยังเป็นพ่อกับแม่ของหนูชลินเสมอนะ " ชัชวาลย์เอ่ยขึ้น ถึงเขาจะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดชอบจากับใครแต่เขาก็รักและเอ็นดูลูกสาวของเพื่อนสนิทของภรรยาดั่งลูกสาวอีกคนของเขาเหมือนกัน เพราะฉะนั้นใครทำให้เธอเสียใจเขาเองก็จะไม่ไว้หน้าคนคนนั้นเหมือนกัน

" ใช่หนูชลิน หนูยังคงเป็นลูกของแม่มีนากับพ่อชัชอยู่เสมอนะ แม้ว่าตอนนี้หนูกับชรันจะไม่ได้หมั้นหมายกันแล้วก็ตาม " มีนายกยิ้มอ่อนโยนให้กับชลินลูกสาวของเพื่อนสนิทที่เธอรักและเอ็นดูดั่งลูกสาวของเธอ

" ชลินลูก แม่กับพ่อเคารพในการตัดสินใจของลูกนะ " นันทิชาเอ่ยขึ้นระหว่างบทสนทนาของทั้งสามคน

" ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แม่มีนา พ่อชัช " ชลินคลี่ยิ้มให้กับทุกคนภายในห้อง เธอบอกว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับตัวเอกของเรื่องแต่ไม่ใช่กับพ่อแม่ของพวกเขานี้

" แบบนี้สิจ๊ะ " มีนายิ้มร่าออกมาอย่างดีใจ

" หึ " ชัชวาลย์เพียงยกยิ้มมุมปากเพียงเท่านั้น แต่ทว่าภายในใจของเขากลับดีใจเป็นอย่างมากที่เด็กน้อยที่เขารักและเอ็นดูดั่งลูกสาวกลับมาเรียกเขาและภรรยาว่าพ่อแม่อีกครั้ง

" แม่ดีใจนะที่ลูกยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้เร็วแบบนี้ " นันทิชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปกอบกุมมือบางของลูกสาวเธอเอาไว้

ชลินเพียงยกยิ้มให้กับแม่ของเธอเพียงเท่านั้น 

" จริงสิมีนา พรุ่งนี้เป็นงานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ที่โชว์รูมของเธอนี่ เธอช่วยหารถให้กับลูกสาวของฉันหน่อยได้ไหม "

" ได้สินัน พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันจะล็อกรถที่ดีและเหมาะกับหนูชลินให้นะ แต่ว่าเธอไม่ต้องจ่ายเงินฉันหรอกนะถือว่ารถคันนี้ฉันให้เป็นของขวัญหนูชลินก็แล้วกัน "

" ได้ยังไงกันมีนา รถคันนี้ฉันจะซื้อให้ลูกสาวของฉันเพื่อฉลองที่ลูกสาวของฉันเป็นอิสระจากลูกชายของเธอ เพราะฉะนั้นเธอต้องคิดตามราคารถจริงไม่อย่างนั้นฉันจะโกรธเธอจริงๆด้วยนะ "

" ครึ่งได้ไหมนัน ฉันเองก็อยากมีส่วนร่วมด้วยนะ " มีนาทำหน้าออดอ้อนเพื่อนสนิทจนอีกคนถึงกับใจอ่อนให้

" ก็ได้ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทหรอกนะถึงยอมนะ " เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยตามอุปนิสัยของเธอตอนที่เธอและเพื่อนสนิทแย่งกันจ่ายค่าขนมและอาหารกันตั้งแต่มัธยมจนมันกลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว

" ขอบใจมากนะเพื่อนรัก " มีนายิ้มแป้นขึ้นอย่างดีอกดีใจที่เธอได้มีส่วนร่วมกับการซื้อรถให้กับชลินในครั้งนี้ด้วย

" คุณแม่ คุณพ่อ แม่มีนา พ่อชัช ชลินว่าไม่จำเป็นต้องซื้อรถให้กับชลินหรอกค่ะ ชลินเกรงใจ "

" เกรงใจอะไรกันลูก แม่ว่าดีซะอีกลูกจะได้ไม่ต้องรอรถคันเก่าของลูกนานไง ใช่ไหมค่ะพี่พี? " นันทิชาหันไปถามความคิดเห็นจากสามี

" ใช่ลูก พ่อว่าเราซื้อคันใหม่มาไว้สรรเปลี่ยนก็ดีเหมือนกันนะ "

" แม่ก็เห็นด้วยนะหนูชลิน " มีนาช่วยเสริมนันทิชาและรณพีร์

" พ่อก็เห็นด้วยนะหนูชลิน " ชัชวาลย์เสริมขึ้นอีกแรง

" อย่างนั้นก็ได้ค่ะ ชลินขอขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ แม่มีนาและพ่อชัชมากเลยนะคะ " ชลินยกมือขึ้นไหว้ทั้งสี่คนพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

ทั้งห้าคนอยู่พูดคุยอยู่กินอาหารเย็นด้วยกันจนเสร็จ มีนาและชัชวาลย์จึงขอตัวกลับบ้าน ส่วนชลินและพ่อแม่ของเธอก็ต่างแยกย้ายกันขึ้นห้องของตนเอง ชลินขึ้นห้องมาได้ก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาพลางคิดว่าพรุ่งนี้เธอจะหลีกเลี่ยงต่อพวกตัวเอกยังไงดี

" เฮ้ย " ถอนหายใจออกมาอย่างปลง ผ่านไปสักพักชลินก็ผลอยหลับไป

รุ่งเช้าหญิงสาวถูกผู้เป็นแม่ปลุกให้ตื่นขึ้นมาแต่งตัวเพื่อไปงานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ที่โชว์รูมของเพื่อนสนิทแม่อย่างมีนา ชลินแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีน้ำเงินสั้นถึงหัวเข่าส่วนบนเป็นสายเดี่ยวคอวี ส่วนรองเท้าเป็นรองเท้าส้นเปิดหน้ารัดข้อสูงประมาณ 3 เซน 

" พร้อมยังลูก? " เสียงทุ้มดังขึ้น

" ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมค่ะคุณพ่อ " เสียงเนือยถูกเปล่งออกมาจากชลิน

" หึ ไปกันนัน " ยิ้มมุมปากให้กับลูกสาว จากนั้นจึงหันไปชวนภรรยา

" ค่ะพี่พี ไปกันชลินลูก "

" ค่ะคุณแม่ "

ภายในโชว์รูมมีรถหรูราคาแพงมากมายพร้อมกับมีสาวสวยยืนประจำรถหรูเพื่อดึงดูดลูกค้าให้เข้ามาดู เหล่าบรรดานักธุรกิจและเซเลบมากหน้าหลายตาพากันเดินดูรถหรูกันไม่หวั่น เมื่อคนเริ่มทยอยกันเข้ามาภายในโชว์รูมมากขึ้น ชลินจึงเอ่ยชวนพ่อแม่ของเธอให้เดินชมรถหรูอีกฝั่งแทน

" คันนี้ก็สวยนะลูก " นันทิชาพยักหน้าให้กับลูกสาวได้ดูรถหรูทรงมินิ เธอว่าทรงแบบนี้เหมาะกับลูกสาวของเธอที่สุดแล้ว

" ก็สวยดีนะคะคุณแม่ กระทัดรัดดีแถมจอดง่ายด้วยค่ะ "

" ช่างสรรหาคำพูดเสียจริงนะเรา " รณพีร์เอ่ยหยอกเย้าลูกสาว

" คุณพ่อล่ะก็ " ชลินทำหน้ามุ่ยใส่พ่อของเธอแบบไม่จริงจังนัก ทว่านั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นพ่อแม่ของเธอได้เป็นอย่างดี

" คุณรณพีร์สวัสดีค่ะ สวัสดีนัน สวัสดีจ้ะหนูชลิน " มีนาเดินเข้ามาทักทายครอบครัวเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มที่สดใส

" สวัสดีค่ะแม่มีนา พ่อชัช " ชลินยกมือไหว้ท่านทั้งสองอย่างนอบน้อม

" สวัสดีหนูชลิน สวัสดีครับคุณรณพีร์ คุณนัน "

" สวัสดีค่ะคุณชัช สวัสดีมีนา "

" สวัสดีครับคุณชัช คุณมีนา "

" หนูชลินแม่มีนากับพ่อชัชเตรียมรถที่เหมาะกับหนูไว้แล้วนะจ๊ะ ทางนี้จ๊ะ " มีนาจูงมือของชลินเดินมายังรถหรูมินิ คอนเวิร์ตทิเบิล เปิดประทุน (mini Convertible) สีน้ำเงิน เธอประเมินดูแล้วว่ารุ่นนี้เหมาะกับลูกสาวของเพื่อนสนิทของเธอที่สุดแล้ว

" คันนี้จ้ะสวยไหม? "

" สวยมากเลยค่ะแม่มีนา ชลินชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ " ชลินยิ้มแป้นให้กับมีนาและชัชวาลย์

" แม่มีนาดีใจนะจ๊ะที่หนูชลินชอบ " มีนายิ้มร่าเมื่อลูกสาวของเพื่อนสนิทชอบรถที่เธอและสามีเลือกให้

" หึ ชรันฉันหวังว่าแม่นั้นคงไม่ได้ทำของใส่แม่กับพ่อของนายหรอกหน่ะ ทำไมแม่กับพ่อของนายถึงได้หลงรักแม่นั้นกันจัง รักมากกว่านายที่เป็นลูกอีก " ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งร่างสูงกำยำ ใบหน้าคมแบบฉบับไทยแท้ เอ่ยขึ้นต่อเพื่อนสนิท

" หึ คงไม่พ้นใช้มารยาอีกตามเคย " ชายหนุ่มผิวขาวร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาออกไปทางพระเอกเกาหลี แสยะยิ้มเย้ยหยันให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่กับพ่อแม่ของตน

Talk.

กดคอมเม้นต์ กดหัวใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับไรท์ตัวน้อยคนนี้ด้วยนะคะและอย่าลืมเก็บเข้าชั้นกันด้วยน้าา เพื่อไม่ให้พลาดตอนต่อไปกันนะจ๊ะ

1 คอมเม้นต์ = 1 กำลังใจ

ขอบคุณคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านนะคะ