บทที่ : 10

บทที่ 10

ตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาการันต์ได้พิสูจน์ตัวเองให้ชลินได้รับรู้ถึงความบริสุทธิ์ใจในหลาย ๆ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเขา ทั้งแสดงความรักอันบริสุทธิ์ที่ไร้การแก้แค้นไร้ความเกลียดชังนั้นด้วย

วันนี้เป็นวันที่ทั้งสองบ้านสกุลดังจะรวมเป็นทองแผ่นเดียวกันซึ่งนั้นก็หมายความว่าวันนี้เป็นวันหมั้นหมายของชลินและการันต์นั้นเอง

พิธีการต่าง ๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ข่าวที่ทั้งคู่ได้หมั้นหมายต่างถูกแพร่กระจายอยู่วนสื่อโซเชียลมีเดีย ทุกคนต่างเข้ามาร่วมแสดงความยินดีแก่ทั้งคู่ ต่างจากผู้หญิงอีกคนที่กำลังนั่งดูรายละเอียดต่าง ๆ ผ่านโทรศัพท์มือถือของเธอ ก่อนจะปาโทรศัพท์ลงแหมะบนที่นอนกว้าง สองมือขยำผ้าปูเตียงจนยับยู่ยี้ ใบหน้าหวานติดน่ารักแสดงท่าทีไม่พอใจกับสิ่งที่ได้เห็นและได้รับรู้เป็นอย่างมาก จนอยากจะร้องกรี้ดออกมาให้สุดเสียงที่มีแต่ก็ไม่สามารถทำได้เนื่องจากแฟนหนุ่มยังอยู่ในคอนโดแห่งนี้กับเธอ

" ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับข้าว? " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วงคนรัก พลางใช้ตาคมสังเกตถึงความผิดปกติของเธอไปด้วย

" ข้าวไม่เป็นไรค่ะพี่รัน แล้วพี่รันจะทานข้าวเลยไหมค่ะ เดี๋ยวข้าวจะไปทำให้ทานค่ะ " พลางยิ้มหวานให้กับแฟนหนุ่ม

" ไม่ดีกว่าครับพอดีแม่พี่ท่านชวนพี่ไปทานข้าวที่บ้านคุณน้านันนะครับ ข้าวเองก็รีบไปแต่งตัวสิครับเราจะได้ออกไปกันสักที ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะครับ "

" พี่รันให้ข้าวไปด้วยจริง ๆ นะคะ " หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างดีอกดีใจ ค่อยดูเถอะเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่การันต์มาตกหลุมรักเธอให้ได้เลย

" จริงครับ...ข้าวรีบไปแต่งตัวเถอะเดี๋ยวพี่ออกไปรอข้างนอก " ชรันจ้องมองหญิงสาวคนรักที่กำลังระริกระรี่ดีอกดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อก่อนเขาอาจจะคิดแค่ว่าหญิงสาวเพียงดีใจที่ได้ไปเจอกับบิดามารดาของเขา แต่ทว่าตอนนี้ความคิดเหล่านั้นของเขามันได้จางหายไปหมดเสียแล้ว ตอนนี้เขาได้แต่ยิ้มเยาะสมเพชตัวเองอยู่ภายในอก โง่เง่าเคล้าปัญญา จนทำเพชรแท้หลุดมือไปคงเหลือไว้เพียงกรวดที่คอยทิ่มแทงเขาอยู่ร่ำยามเขาเดินย่ำหา

" ค่ะพี่รัน " จากนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นไปแต่งตัว ชรันเห็นดังนั้นจึงเดินออกมานอกห้องนอนของเขาและหญิงสาวคนรัก ก่อนจะนั่งแหมะรออีกคนที่โซฟากลางห้องโถง

🔸ณ บ้านของชลิน🔸

ชลินและการันต์ที่ได้รับคำอวยพรจากผู้ใหญ่เสร็จแล้ว ได้พากันมานั่งอยู่ในสวนหย่อมคลายความเหนื่อยล้าทางด้านหลังของบ้าน ส่วนแขกเหรื่อก็ต่างพากันทยอยกันกลับเรื่อย ๆ จนหมด ชายหนุ่มยื่นมือมากุมมือของหญิงสาวเอาไว้พลางยกยิ้มอ่อนโยนมาให้แก่เธอ

" เหนื่อยไหม? "

ชลินยกยิ้มอ่อนหวานก่อนจะเอ่ยตอบคู่หมั้นหมาด ๆ ของเธอ " นิดหน่อยค่ะแต่ชลินทนได้ "

" หึ สมกับเป็นหนูจริง ๆ เลยนะ "

" พี่การันต์เดี๋ยวเถอะ คนบ้าชอบแกล้งชลินอยู่เรื่อยเลยนะ "

" ก็ใครใช้ให้หนูน่าแกล้งล่ะครับ ฮึ่ม? "

" เฮ้ออ...ชลินไม่คุยกับพี่การันต์แล้วค่ะ " เบี่ยงหน้าหนีอย่างเง้างอน

" หึ " มุมปากหนากระตุกยิ้มขึ้นอย่างเอ็นดูคู่หมั้นของเขาหมาด ๆ

" จริงสิ...ชลินเห็นคุณแม่บอกว่าคุณชรันกับข้าวจ้าวจะมาทานอาหารกลางวันกับเราด้วยนี้ มันจริงใช่ไหมค่ะ? "

" จริงครับ...ทำไมเหรอมีอะไรหรือเปล่า? " เขาขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยบวกความกังวล กลัวว่าหญิงสาวจะตัดใจจากคู่หมั้นเก่าอย่างชรันเพื่อนสนิทของเขายังไม่ได้

" เปล่าค่ะ " เธอพยายามเก็บสีหน้ากังวลของตัวเองจากการมองเห็นของเขา

" หึ...อย่าคิดในสิ่งที่มันไม่มีทางเกิดขึ้นสิครับ "

" ชลินไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย "

" ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่ก็เบาใจครับ " พลางยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบา ๆ

ชลินและการันต์นั่งคุยกันอยู่สักพักจึงชวนกันกลับเข้าไปหาบิดามารดาของตน ทั้งคู่เดินเข้ามาก็เจอเข้ากับคู่รักที่รักกันอย่างจะกลืนกิน นั่งอยู่กับครอบครัวของทั้งคู่

" นั่นไงค่ะมากันแล้วชลินการันต์มานี้สิลูก มาดูนี้สิว่าใครมางานของลูกกัน " เสียงหวานเอ่ยเรียกบุตรสาวและลูกเขยของเธอให้เข้ามาใกล้ ๆ พร้อมแสดงสีหน้าดีอกดีใจอย่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่

" ค่ะคุณแม่ คุณปู่! สวัสดีค่ะคุณปู่คิดถึงจังเลย ฟอด! " ชลินเมื่อเห็นว่าใครกำลังนั่งอยู่ข้างบิดาก็ถึงกับวิ่งถลาเข้าไปสวมกอดอีกคนไว้อย่างแน่น โดยลืมไปว่านั้นไม่ใช่คุณปู่ในโลกของเธอ แต่เป็นคุณปู่ในโลกนิยายของนางร้ายที่มีชื่อเดียวกับเธอต่างหากล่ะ

" ปู่ก็คิดถึงหลานปู่เหมือนกัน เป็นไงเราเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วล่ะสิที่นี่หืม... " ชายชราเอ่ยหยอกเย้าหลานสาวสุดที่รัก

" คุณปู่... " ชลินเอ่ยขึ้นอย่างเขินอาย โดยไม่คิดว่าการกระทำเหล่านั้นมันจะตกอยู่ในสายตาของหญิงสาวอีกคนที่นั่งประสานมือบีบกันแน่นด้วยความริษยา

" สวัสดีครับคุณปู่ชาน " ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งเมื่อเห็นว่าเป็นปู่ของคู่หมั้นจึงไม่รอช้าที่จะเข้ามาทำความเคารพ

" สวัสดีการันต์ " ชายชราหันมารับตอบคนที่ตนเอ็นดูดั่งหลานชายคนหนึ่ง " เอาจนได้สินะเจ้าเด็กคนนี้ ฉันล่ะยอมเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

" ครับคุณปู่ชานผมพูดคำไหนคำนั้นครับ ผมไม่เคยผิดคำพูดของตัวเอง ขอบคุณคุณปู่ชานมากนะครับที่ไม่ปิดทางผม จนผมสามารถทำมันสำเร็จได้ "

" ฉันไม่เคยปิดทางใคร ใครมาดีฉันก็เปิดทางให้หมดทั้งนั้นแต่ถ้าใครมาร้ายหรือหวังผลประโยชน์ฉันก็ไม่ปราณีเหมือนกัน " พร้อมตวัดตามองชายหนุ่มผิวขาวที่เคยเป็นอดีตคู่หมั้นของหลานสาว ด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกถึงห้วงอารมณ์ใด ๆ

ชายหนุ่มเมื่อถูกมองเช่นนั้นถึงกับใบหน้าถอดสี ก้มใบหน้าลงเพื่อหลบสายตาคมนั้นอย่างคนมีฉนวนติดหลัง

ส่วนหญิงสาวข้างกายนั้นก็รีบปรับสีหน้าให้สดใสไร้เดียงสาเฉียดเช่นเดิม แต่นั้นก็ไม่สามารถตบตาผู้ใหญ่ที่ทันคนทันโลกอย่างชายชราและบิดามารดาของคนรักได้

" ฉันว่าเราไปทานอาหารกันดีกว่า นี้ก็ใกล้จะบ่ายแล้วช้ากว่านี้อีกนิดคงมีคนบ่นหิวแน่ " ชานชายชราผู้มีอายุมากกว่าคนอื่นเอ่ยขึ้นเพื่อคลายความอึดอัดตึงเครียดเมื่อครู่

" นันก็ว่าอย่างนั้นค่ะคุณพ่อ ถ้างั้นเราไปทานอาหารกันดีกว่านะคะ ไปกันค่ะเด็ก ๆ " นันทิชาเห็นด้วยกับบิดาของสามี

ชลิน : " ค่ะคุณแม่ "

การันต์ : " ครับคุณแม่ "

ชรัน : " ครับคุณน้า "

ข้าวจ้าว : " ค่ะคุณน้า "

ส่วนมีนาและชัชวาลย์ทำเพียงยกยิ้มให้กับนันทิชา ก่อนที่ทุกคนจะลุกเดินไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกเตรียมอาหารหลากหลายวางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบสวยงามน่ารับประทาน

เมื่อทุกคนนั่งประจำที่กันแล้ว ชายชราจึงเป็นคนเปิดก่อน ก่อนที่ทุกคนจะลงมือทานอาหารกัน เสียงพูดคุยกันอย่างมีมารยาทในโต๊ะอาหารทำให้โต๊ะอาหารมื้อนี้มีแต่ความสุข ยกเว้นข้าวจ้าวที่เหมือนจะเป็นส่วนเกินในโต๊ะอาหารมื้อนี้

หลังจากมื้ออาหารนี้จบลงทุกคนจึงเอ่ยคำร่ำลาต่อกัน เนื่องจากผู้หลักผู้ใหญ่ทุกคนอยากให้คู่หมั้นคู่หมายทั้งคู่ได้พักผ่อนกัน จึงทำให้ตอนนี้มีเพียงชลิน การันต์ ชรันและข้าวจ้าวที่ยังอยู่ภายในห้องรับแขก

" ดีใจด้วยนะชลิน " ชรันเอ่ยขึ้นแสดงความยินดีกับหญิงสาวจากใจจริงแม้เธอจะเคยเป็นอดีตคู่หมั้นของเขา แต่เขาก็ยังมองเธอเป็นดั่งน้องสาวของเขาอยู่เสมอ

" ขอบคุณค่ะคุณชรัน " ชลินตอบกลับอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏออกมาดั่งเป็นการให้อภัยอีกคน

" การันต์ฉันดีใจนะที่คนที่ชลินเลือกเป็นนาย ฉันขอฝากนายดูแลชลินที่ฉันรักดั่งน้องสาวของฉันด้วยนะ เพื่อน " พร้อมกับตบเข้าที่ไหล่ของเพื่อนสนิทเบา ๆ

" อืม ฉันจะดูแลชลินเป็นอย่างดีเลยล่ะนายไม่ต้องเป็นห่วงนะ " การันต์รับมั่นในคำพูดของตนแก่เพื่อนสนิท

" ขอบคุณ " ชรันยกยิ้มดีใจกับเพื่อนสนิทแล้วหันมายิ้มให้กับชลินต่อ

" ข้าวจ้าวเองก็ขอแสดงความยินดีกับพี่การันต์และคุณชลินด้วยนะคะ " เธอเสแสร้งแสดงความยินดีต่อทั้งสองคนออกไป แต่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนจับได้อยู่ดี

" พี่การันต์ค่ะข้าวของคุยธุระกับพี่สักครู่ได้ไหมคะ? "

" ธุระ?...พี่ว่าเราคุยกันตรงนี้ก็ได้ครับน้องข้าวพอดีพี่ไม่มีความลับต่อคนรักและเพื่อนอยู่แล้วครับและพี่ก็มั่นใจว่าทั้งคู่จะไม่เอาเรื่องเหล่านี้ไปเผยแพร่แน่นอน "

" ได้ค่ะถ้าพี่การันต์ต้องการอย่างนั้น ข้าวก็จะพูดตรงนี้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ ทำไมวันนั้นพี่การันต์ไม่ไปตามนัดค่ะทั้งที่เรานัดกันไว้แล้วแท้ ๆ แต่พี่กลับไม่ไปทิ้งให้ข้าวรอพี่ตั้งนานสองนาน " ข้าวจ้าวพูดสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มคนรักและคู่หมั้นของอีกฝ่ายถึงกับขมวดคิ้วมุ่นออกมาอย่างสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

" พี่รับปากน้องข้าวก็จริงแต่พี่ก็ไม่จำเป็นต้องไปนี้ครับ " ตอบกลับหญิงสาวคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่สนใจอีกคนมากนัก

" พี่การันต์ทำไมพี่ถึงทำกับข้าวแบบนี้ค่ะ เพราะคุณชลินหรือเปล่าพี่ถึงได้ทิ้งข้าวแบบนั้น ทั้งที่เมื่อก่อนพี่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับข้าวเลยสักนิด " ข้าวจ้าวพูดขึ้นพร้อมกับสกัดกลั้นอารมณ์ร้ายของเธอเอาไว้ สองมือกำเข้าข้างกายแน่น

" การันต์...นายกับข้าวจ้าว-... " ชรันพูดขึ้นอย่างอำอึ้ง

" ชรันนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะฉันไม่มีทางหักหลังนายแน่นอน ฉันกับข้าวจ้าวเราไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอะไรกันเลย นอกจากคำว่าเธอคือคนรักของเพื่อนสนิทอย่างนายก็เท่านั้น " หันไปพูดกับเพื่อนสนิทอย่างชรันด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

" พี่การันต์ " ชลินจ้องมองใบหน้าคมสันของว่าที่คู่หมั้นหมาด ๆ ของเธออย่างค้นหา แต่เธอกลับไม่พบถึงความผิดปกติอะไรจากเขาเลย นอกจากใบหน้าที่จริงจังของเขาเพียงเท่านั้น

" หนูเชื่อพี่นะครับ " น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นกับคนรักอย่างนุ่มนวล

" อื้อ...ชลินเชื่อพี่การันต์ค่ะ " เธอยิ้มอ่อนให้กับเขา เหตุผลที่ทำให้เธอเชื่อเขาก็เพราะในต้นฉบับนิยายที่เธอได้อ่านมานั้น พระรองเป็นคนพูดจริงทำจริง รักจริงเกลียดแรง นั้นคือเอกลักษณ์ของอีกคน มันเลยทำให้เธอเชื่อเขาอย่างสนิทใจ

" ข้าวจ้าวกลับเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว " ชรันเองก็เชื่อในคำพูดของเพื่อนสนิทเช่นเดียวกับชลิน ไหนจะหลักฐานที่ได้มาจากพ่อแม่ของเขานั้นอีก มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองตาสว่างมากขึ้น ได้รู้จักอุปนิสัยของคนรักมากขึ้น ตอนนี้เขาตัดสินใจได้แล้วว่าเขาจะจบเรื่องทุกอย่างลงภายในวันนี้ และจะหาหลักฐานเพื่อเอาผิดต่อเธอและก็ชู้ของเธออีกด้วยในเมื่ออยากทำลายเขาและครอบครัวของเขานัก เขาคนนี้แหละจะทำลายพวกมันก่อนเอง

" ไม่!...ข้าวยังคุยกับพี่การันต์ไม่จบ " เธอหันมาขึ้นเสียงใส่คนรัก ความอยากเอาชนะยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก

" ข้าวจ้าวพี่บอกให้กลับไง! " เขาเหลือทนต่อเธอจึงตวาดใส่คืนบ้าง ก่อนจะดึงลากถูเธอออกไปจากห้อง

เมื่อห้องรับแขกกลับมาเป็นปกติชลินถึงกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันหน้ามามองคู่หมั้นคู่หมายของเธอ การันต์เมื่อเจอสายตาคู่นั้นจ้องจึงเริ่มอธิบายให้เธอได้ฟังทั้งหมด...