บทที่ : 5

บทที่ 5

หลังจากวันนั้นไม่นานการันต์ก็เล่นป่าวประกาศว่าตนและชลินนั้นได้คบหาดูใจกันอยู่ ตอนแรกก็ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าชลินกับการันต์จะคบกันได้ เพราะว่าทั้งสองคนชอบหาเรื่องทะเลาะกันอยู่ตลอดยามที่ทั้งสองคนได้เจอหน้ากัน แต่เพราะชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิมแถมยังจูบเธอโชว์ต่อหน้าพนักงานทุกคนภายในบริษัทของเขาอีก จึงทำให้ทุกคนเชื่ออย่างสนิทใจในวินาทีต่อมา

ส่วนมินตราที่ได้รับรู้เรื่องนี้เข้าก็โทรหาชลินเพื่อนสาวของเธอไม่หยุด แต่พอเธอได้คำตอบจนพอใจของเธอแล้ว เธอจึงเหลือไว้แต่เพียงอาการอยากแซวเพื่อนของเธอเท่านั้น แต่ทว่าแซวมากก็ไม่ได้เพราะกลัวเพื่อนจะงอนเอา เธอจึงเลือกแซวพอเป็นพิธี

" ชลินไปทานข้าวกัน " การันต์เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของชลินอย่างถือวิสาสะ

ชลินช้อนตาขึ้นมองแขกผู้มาเยือนที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของเธออย่างเสียมารยาท " ฉันยังไม่หิว นายหิวก็ไปทานก่อนสิ "

" ไม่ฉันจะรอไปทานข้าวพร้อมเธอ "

" การันต์นายเลิกก่อกวนกับฉันสักพักจะได้ไหม นายไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังใช้สมาธิในการทำงานอยู่น่ะ " ตวัดตาใส่อีกคนเขม็ง

" ให้ฉันช่วยไหมล่ะหืม? " ชันแขนไปกับโต๊ะพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว

" ไม่ต้องไปนั่งดี ๆ เลย " ชลินเอ่ยขึ้นอย่างคนอ่อนล้า

" หึ ตามนั้นก็ได้ที่รัก รีบทำเร็ว ๆ ล่ะ ฟอด! " พูดจบก็ฟัดเข้าที่แก้มนิ่มของชลินหนึ่งฟอด แล้วเดินมาหย่อนก้นนั่งที่โซฟาอย่างอารมณ์ดี

" การันต์! " เสียงหวานถูกเปล่งออกมาอย่างขุ่นเคือง มองค้อนอีกคนเขม็ง

" รีบทำสิที่รัก ถ้าช้ากว่านี้ฉันจะกินที่รักแทนข้าวแล้วนะ " กระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจ จ้องมองหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์

" อื้อรีบทำอยู่นี้ไง เลิกกวนได้ปะ "

" หึ เค ๆ ฉันไม่กวนแล้วรีบทำสิ "

ชลินหันมาทำงานของเธอต่อ โดยไม่หันไปสนใจการันต์อีกจนงานทุกอย่างของเธอเสร็จ เธอจึงหยิบกระเป๋าสะพายข้างของเธอเดินตรงมาหาชายหนุ่ม

" ลุกสิจะไปกินไหมข้าวอ่ะ "

" จูบก่อนสิเดี๋ยวลุก " ยิ้มกรุ่มกริ่ม

" การันต์เร็ว ๆ " ชลินเอ่ยเร่งอีกคนที่เอาแต่ยึกยักไม่ยอมขยับตัวลุกขึ้นมาเสียที

" จูบก่อนสิ เดี๋ยวลุกให้ " ยังคงพูดคำเดิมซ้ำ ๆ

" การันต์ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ ลุกขึ้นมาเร็ว " ชลินยื่นมือมาฉุดดึงแขนการันต์ หวังให้อีกคนลุกขึ้นจากโซฟา แต่ทว่าการันต์กลับขึงแขนของเขาเอาไว้จนชลินไม่สามารถเขยื้อนตัวของอีกคนได้เลย

" การันต์ "

" อืม " ครางตอบในลำคอ

" เออยอมก็ได้ไอ้บ้า! " เพียะ...ตบเข้าที่ท่อนแขนของอีกคนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยอมทำในสิ่งที่อีกฝ่ายขอ

" เร็วสิรออยู่ " พูดขึ้นยียวน จนชลินบุ๋ยหน้าใส่

ชลินหย่อนก้นนั่งทับตักของการันต์ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นประคองใบหน้าคมสันของอีกคนตรึงไว้ จากนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วประทับริมฝีปากบางของเธอเข้ากับริมฝีปากหยักหนาของเขา การันต์เมื่อได้สัมผัสริมฝีปากบางนุ่มเขาจึงเผยริมฝีปากของเขาออกก่อนจะขบเม้มริมฝีปากบางนุ่มอย่างหยอกล้อ เมื่อริมฝีปากบางเผยออกเขาจึงรีบส่งลิ้นหยาบหนาเข้าไปดูดซับไล่ตวัดเกี่ยวพัวพันลิ้นบางไม่หยุด ช่วงชิงลมหายใจและความหอมหวานจากหญิงสาวอย่างเพลิดเพลินตะกละตะกราม จนเธอแทบหมดลมหายใจ วินาทีต่อมาเธอถึงกับต้องส่งเสียงร้องอื้ออื้อดังอยู่ในลำคอ เพื่อประท้วงชายหนุ่มและหวังให้ชายหนุ่มรับรู้ว่าเธอนั่นกำลังจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้านี้แล้ว

" อื้อ...อื้อส์! "

จ๊วบ จ๊วบ จุ๊บ!

" แฮ่ก แฮ่ก นี้นายจะฆ่าฉันหรือไงการันต์ " ก่อนจะใช้มือบางที่กำลังขยำเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่ม ก่อนหน้ากำทุบลงไปที่อกของเขาดังตุบ ด้วยความหมั่นไส้ที่เขาเอาแต่ยกยิ้มกรุ่มกริ่มให้กับเธอ

" ปล่อยเลยจะไปทานไหมข้าวฮะ? " พร้อมแสดงใบหน้ามุ่ยให้กับคนตรงหน้า

" หึ น้องชลินก็ลุกออกจากตักของพี่สิครับ "

" จิ " ส่งเสียงไม่พอใจ ก่อนจะขยับตัวออกจากตักของเขามายืนรอเขาแทน

" หึ หึ " ยกยิ้มมุมปากออกมาอย่างพึงพอใจในการกระทำของเธอ

ชลินจ้องมองการันต์อย่างขุ่นเคือง หันขวับแล้วเดินนำหน้าเขาออกจากห้องทำงานของเธอไปยังลิฟต์ทันที พอประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็เดินเข้าไปโดยไม่สนใจที่จะรอเขา ไม่ว่าเขาจะตามเธอมาทันหรือไหมก็ตาม

" ทำไมเดินไม่รอพี่ครับ หื้ม? " เดินเข้ามายืนประกบข้างหญิงสาว มือทั้งสองสอดเข้าไปในถุงกางเกงอย่างเคยชิน

" แล้วทำไมฉันต้องรอนายด้วยไม่ทราบ " ตอบออกไปโดยไม่มองหน้าชายหนุ่มข้างกาย

" หึ ใจร้ายจังเลยนะ "

" ใช่ฉันมันคนใจร้าย ฉันไม่ได้เป็นคนใจดีเหมือนข้าวจ้าวนี้ ทำอะไรก็มีแต่คนว่าดีไปหมด เฮ้อะ! " น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ดังขึ้นจากริมฝีปากบางของชลิน พลางคิดในใจว่า ' ถ้าเขาต้องการคนจิตใจดี มีเมตตา มีสัมมาคารวะ แล้วเขาจะมายุ่งเกี่ยวกับคนใจร้ายอย่างเธอทำไมล่ะ ทำไมเขาไม่ไปหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ มัวแต่เอาเวลามายุ่งเกี่ยวกับนางร้ายอย่างเธออยู่ได้ ไอ้พระรองบ้าเอ๊ย...'

" เธออย่าเอาตัวที่สกปรกจิตใจต่ำตมต่ำช้าของเธอไปเปรียบเทียบกับข้าวจ้าวเลยชลิน เพราะเธอกับข้าวจ้าวมันคนละระดับมาตรฐานกัน " การันต์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

" แตะต้องไม่ได้เลยสินะคนของพวกนายน่ะ " หันขวับไปมองค้อนใส่หนึ่งที

" ใช่ มันแน่นอนอยู่แล้ว "

" ได้! ต่อไปนี้นายก็เลิกมายุ่งวุ่นวายกับฉันสักที ขอให้ต่างคนต่างอยู่ ในเมื่อเห็นฉันเป็นนางมารร้ายแล้วก็ขอให้อยู่ให้ห่างจากนางมารร้ายอย่างฉันก็แล้วกัน " ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีอีกคนพร้อมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลรินออกมาอย่างสุดความสามารถของเธอเท่าที่จะทำได้

ภายในโต๊ะอาหารเงียบสงัด ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างทานอาหารที่ตนเองสั่งมา บรรยากาศอึมครึมรายล้อมโต๊ะอาหานที่เธอและเขานั่งด้วยกัน

ชลินเอาแต่เงียบมาตั้งแต่ที่รถเคลื่อนตัวออกจากบริษัทของเธอ ซึ่งต่างจากชายหนุ่มที่โม้เม้ว่าตนเองเป็นคนรักของเธอพยายามเอ่ยกวนเธออยู่ตลอดจนสุดท้ายก็ต้องเงียบงันตามเธอไปโดยปริยาย

" อาหารร้านนี้ถูกปากไหม? " เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากเงียบงันอยู่นาน

" ค่ะ " เสียงหวานตอบกลับเพียงเท่านั้น แล้วทานอาหารของเธอต่อ

" ชลินเรื่องเมื่อกี้ฉันข- "

" อ้าว...สวัสดีค่ะพี่การันต์ วันนี้พี่การันต์มาทานอาหารที่ร้านทำไมไม่โทรมาบอกข้าวจ้าวหรือพี่ชรันก่อนล่ะค่ะ ข้าวจ้าวกับพี่ชรันจะได้เตรียมอาหารพิเศษของทางร้านให้พี่การันต์ได้ทานด้วยนะคะ "

การันต์ยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงหวานของคนมาใหม่ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

" สวัสดีครับน้องข้าวจ้าว สวัสดีชรัน "

" อืมสวัสดีเพื่อน สวัสดีชลิน "

" สวัสดีค่ะคุณชรัน ดิฉันต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ " ชลินฝืนยิ้มให้กับอดีตคู่หมั้น ก่อนจะขยับตัวลุกออกจากเก้าอี้

" อ้าวพี่ชลินมากับพี่การันต์ด้วยเหรอคะ ข้าวจ้าวต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีข้าวจ้าวไม่ทันได้มองนะคะ " ข้าวจ้าวเอ่ยขอโทษแต่ทว่าสายตาของเธอมันกลับเยาะหยันชลินออกมาอย่างชัดเจน

" ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ " ว่าจบก็เดินออกมาจากโต๊ะอาหารทันที การที่เธอเลือกออกมาเพราะเธอไม่อยากจะมีเรื่องกับแม่นางเอกจอมตอแหลอย่างข้าวจ้าวนั้นต่างหากล่ะ

ชลินยืนรอรถแท็กซี่อยู่สักพักก็ไม่เห็นมีผ่านมาสักคัน เธอจึงหยิบโทรศัพท์หมายจะโทรหาคนขับรถประจำบ้านของเธอ แต่พอเธอจะกดโทรออกกลับมีรถคันหรูมาจอดตรงหน้าของเธอก่อน ซึ่งรถคันนี้ก็ไม่พ้นรถของคุณพระรองปากหมาอีกนั้นแหละ

" ชลินรีบขึ้นรถสิ เธอลืมแล้วไงว่าเธอมากับฉันนะ " เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นกับหญิงสาวที่ยืนจ้องมองมายังเขา ใบหน้าสวยหวานเรียบจนเขาไม่สามารถที่จะเดาอารมณ์ของเธอได้ในตอนนี้

" ..... "

" ขึ้นรถชลิน เธอจะขึ้นเองหรือเธอจะให้ฉันอุ้มขึ้น " เอ่ยขู่หญิงสาว

" นายหยุดวุ่นวายกับฉันสักทีการันต์ " เสียงสั่นเครือของชลินดังขึ้น ทำให้การันต์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถลงเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่

" ขึ้นรถครับ " การันต์เอ่ยขึ้นเสียงอ่อน ยื่นมือไปจับข้อมือบางของเธอเอาไว้เบา ๆ

" อย่ามายุ่งกับฉัน " ชลินสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมจากชายหนุ่ม

" ชลิน มานี่มา " สวบ พรึ่บ ย่อตัวช้อนร่างของหญิงสาวไว้แนบอกแล้วเดินตรงมาที่รถของตน เปิดประตูแล้ววางหญิงสาวลงนั่งบนเบาะนั่งข้างคนขับ

" ขอโทษ เราคืนดีกันนะ " การันต์ยกยิ้มให้กับชลินที่นั่งอยู่ข้างเขาแถมตอนนี้เธอยังคงทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอยู่

" .... " ชลินก็ยังคงเงียบ

" โอเคไว้ชลินอารมณ์ดีแล้ว เราค่อยมาพูดคุยปรับความเข้าใจกันนะ "

" ..... "

การันต์ขับรถมาส่งชลินที่บริษัท จากนั้นจึงกลับมายังบริษัทของตัวเอง เขาเคลียร์เอกสารต่าง ๆ โดยที่เขาไม่มีสมาธิเลยด้วยซ้ำ เมื่อเห็นว่าไม่ไหวเขาจึงละมือหยุดทุกอย่างลง ยกมือขึ้นมานวดขมับของตัวเองเบา ๆ เนื่องจากเขาเอาแต่คิดถึงเรื่องของหญิงสาวที่เขานั้นเคยเกลียดชังมากมาก่อน แต่ตอนนี้เขากลับไม่นึกรังเกียจหรือเกลียดชังหญิงสาวเลยสักนิด แถมเขายังแคร์ความรู้สึกของเธอมากกว่าเมื่อก่อนอีกด้วย

" เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจดังขึ้นออกมาอย่างกลัดกลุ้มใจ

ชลินนั่งเงียบพลางคิดเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เธอหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายที่เธออ่านและตั้งแต่ที่เธอได้เจอกับพระเอกนางเอกและพระรอง ชีวิตเธอที่เหมือนจะสงบสุขกลับกลายเป็นไม่สงบสุขและทุกข์ใจเสียอย่างนั้น ทั้งที่เธอตั้งใจและพยายามหลีกเลี่ยงไม่อยากเจอะเจอไม่อยากพบเจอ ไม่อยากสุงสิงกับตัวละครเอกของเรื่องแล้วนะ แต่ทำไมตัวละครเอกพวกนั้นถึงได้เข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอด้วย

" เฮ้อ...นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันกันเนี่ย อุตส่าห์อยู่เฉย ๆ แล้วนะยังจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันอยู่ได้ น่ารำคาญเสียจริง " ชลินพึมพำกับตัวเอง

" ขอโทษแล้วยังไงนึกว่าฉันจะให้อภัยนายได้ง่าย ๆ เหรอ ฝันไปเถอะ ไอ้พระรองบ้า ไอ้พระรองเฮงซวย " กอดอกทำหน้าตาบึ้งตึง

ในห้องทำงานภายในร้านอาหารที่มีร่างเล็กเพรียวบางกำลังยืนพิงโต๊ะทำงานของชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้กำลังนั่งทำงานของตนอยู่

" ข้าวจ้าวครับ เมื่อกี้ข้าวจ้าวไม่ควรพูดแบบนั้นกับชลินนะครับ มันดูเป็นการเสียมารยาทรู้ไหมครับ? " เอ่ยตักเตือนคนรักด้วยความหวังดี

" แต่ที่ข้าวจ้าวพูดมันจริงนี่ค่ะ " เอ่ยขึ้นเสียงอ้อมแอ้ม

" แต่มันก็ไม่ควรครับ ถ้าเกิดว่าเรื่องพวกนี้มันไปเข้าหูของแม่พี่เข้า คนที่จะดูไม่ดีมันเป็นข้าวจ้าวเองนะครับ ที่พี่พูดพี่ไม่ได้เข้าข้างชลินนะครับแต่เพราะพี่เป็นห่วงและหวังดีกับข้าวจ้าวต่างหาก พี่ถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานของคนรักอย่างจริงจัง

" ค่ะข้าวจ้าวเข้าใจในสิ่งที่พี่รันพูดค่ะ ข้าวจ้าวขอโทษนะคะ ข้าวจ้าวน่าจะคิดให้มากกว่านี้ " พูดอย่างรู้สึกผิด แต่ใจจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลยสักนิด

" ไม่เป็นไรครับ ถือว่าเรื่องในครั้งนี้เป็นบทเรียนให้กับเรานะครับ " ยกยิ้มให้กับคนรัก

" ค่ะพี่รัน " ยิ้มหวานตอบกลับคนรักคืน ทว่ายามที่คนรักหันกลับไปทำงานของเขาต่อ รอยยิ้มของเธอมันกลับกลายเป็นแสยะยิ้มในทันที...