บทที่ : 6

บทที่ 6

การันต์เฝ้าตามง้อชลินไม่หยุด คอยซื้อโน่นซื้อนี่มาฝากเธอและครอบครัวอยู่เสมอไม่เคยขาดมือ ตกเย็นก็คอยอยู่ฝากท้องกับครอบครัวของเธออยู่ตลอด จนเธอคุ้นชิน

" เย็นนี้ผมขอฝากท้องอีกนะครับคุณพ่อคุณแม่ " การันต์

" ได้สิค่ะพี่การันต์ " นันทิชา

" อืม ยินดีเสมอเจ้าลูกเขย " รณพีร์

" คุณพ่อคุณแม่ค่ะ เอ่อคือว่า... " ชลินเอ่ยขึ้นหวังจะค้านแต่ทว่ากลับต้องกลืนคำเหล่านั้นลงคอไปจนหมดสิ้น

" อะไรคะชลินลูก? " นันทิชา

" นั้นสิลูกมีอะไรไหนบอกพ่อกับแม่มาสิ? " รณพีร์

" เปล่าคะ ไม่มีอะไรค่ะคุณพ่อคุณแม่ " ชลินยกยิ้มฝืด ๆ ให้กับพ่อแม่ของเธอ

" อะไรกันลูกคนนี้เนี่ย " นันทิชา

" โอเค พ่อจะเชื่อเราก็แล้วกันนะ " รณพีร์

" หึ " การันต์

ชลินจ้องหน้าคมสันของการันต์แว๊บเดียวก็หันมามองหน้าพ่อแม่ของเธอต่อ เนื่องจากเธอยังเคืองอีกฝ่ายอยู่

" ชลินลูกแม่กับพ่อจะไม่อยู่บ้านเดือนหนึ่งนะลูก พอดีแม่กับพ่อจะไปฮันนีมูนกันที่ต่างประเทศนะคะ แม่ฝากลูกดูแลบ้านด้วยน่ะ " พลางหันไปส่งยิ้มให้กับสามีของเธอ

" ทำไมคราวนี้ถึงเร็วจังค่ะคุณแม่? " เธอถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะทุกครั้งพ่อและแม่ของเธอจะต้องไปทุกสิ้นปีนี้ แต่นี่มันเหลืออีกตั้งสามเดือนเลยนะ

" ก็คราวนี้พ่อเขาจะพาแม่ไปหาเพื่อนด้วยก็เลยว่าจะไปกันเร็วหน่อยนะคะ สิ้นปีนี้เราจะได้อยู่ฉลองปีใหม่กับลูกไงค่ะ "

" ใช่ลูก ทุกสิ้นปีเราไม่เคยได้อยู่ฉลองด้วยกันเลย พ่อกับแม่เลยตั้งใจว่าสิ้นปีนี้พ่อกับแม่จะอยู่ฉลองกับลูกอยู่ที่บ้านของเรากันนะ " ยกยิ้มให้กับลูกสาวของเขา

" พี่การันต์ก็มาฉลองกับแม่ พ่อ และน้องด้วยนะคะ อย่าลืมล่ะ " นันทิชาหันมาเอ่ยชวนคนรักของลูกสาว

" ใช่การันต์มาให้ได้นะ ฉลองหลายคนน่าสนุกดี " รณพีร์เอ่ยเสริมภรรยาของตน

" ครับคุณพ่อคุณแม่ ผมรับปากครับ " การันต์ตอบพ่อแม่ของชลินแต่ทว่าสายตายังคงจดจ้องอยู่ที่หญิงสาว

" ดีค่ะ รับปากแล้วต้องมาให้ได้นะคะ "

" ผมมาได้แน่นอนครับคุณแม่ คุณแม่สบายใจได้เลยนะครับ "

" ต้องอย่างนี้สิถึงจะมาเป็นเขยบ้านนี้ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า " รณพีร์หัวเราะออกมาอย่างชอบใจในตัวลูกเขยคนนี้

การันต์ได้ยินอย่างนั้นก็ยกยิ้มขึ้น พลางส่งสายตาแห่งชัยชนะให้กับชลิน ชลินที่เห็นอย่างนั้นจึงหันหน้ามาหาแม่ของเธอแทน

" ขออนุญาตนะคะคุณผู้หญิงคุณผู้ชาย โต๊ะอาหารได้เตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ " หญิงชราผู้ซึ่งเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่เอ่ยขึ้นและเธอยังเป็นแม่นมของรณพีร์ซึ่งเป็นพ่อของหญิงสาวด้วย เธอทั้งรักและเอ็นดูคุณหนูของเธอมาก ใครที่ทำอะไรไม่ดีต่อคุณหนูของเธอ เธอก็จะเอาคืนคนเหล่านั้นคืนให้คุณหนูของเธอเช่นเดียวกัน

" จ๊ะแม่อุ่น เราไปทานอาหารเย็นกันดีกว่าค่ะ " นันทิชาเอ่ยชวนทุกคนไปทานอาหาร ซึ่งทุกคนก็ต่างพยักหน้าให้กับเธอ

" เชิญกลับบ้านของนายได้แล้ว แล้วถ้าเป็นไปได้นายอย่ามาที่นี่อีกเลยจะดีกว่า " เมื่ออาหารเย็นจบลงชลินจึงเอ่ยปากไล่ชายหนุ่มกลับทันที ที่เธอกล้าไล่อีกฝ่ายก็เพราะตอนนี้พ่อแม่ของเธอได้ขึ้นไปพักผ่อนอยู่ในห้องของพวกท่านแล้ว

" ชลินอย่าใจร้ายกับแฟนได้ป่ะ " ดันกระพุ้งแก้มอย่างไม่พอใจ

" ใครเป็นแฟนนายกัน ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ เลิกมโนได้แล้วป่ะ " เสียงหวานตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวอีกคน

" ชลินอย่าทำให้ฉันโมโหโกรธไปมากกว่านี้นะ ฉันรับรองได้เลยว่าเธอจะได้อายคนในบ้านหลังนี้แน่นอน แล้วก็เลิกงอนฉันได้แล้วไม่อย่างนั้นฉันจะจับเธอกดลงเตียงเพื่อง้อเธอแน่ เธอรู้ว่าฉันพูดจริงทำจริงเสมอชลิน เพราะฉะนั้นอย่าท้าทายอำนาจมืดของฉันเลยที่รัก " เสียงทุ้มต่ำกดข่มหญิงสาวตรงหน้าหวังเตือนเธอให้รับรู้ว่าตอนนี้ตัวเขากำลังอยู่ในห้วงอารมณ์แบบไหน

ชลินเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดวงตาตวัดจ้องมองใบหน้าคมสันไม่กระพริบ

" นายก็เลิกยุ่งกับฉันสักที อุ๊บ อึก...ก " ชลินที่ตั้งใจจะพูดให้พระรองที่แสนจะรังเกียจในตัวของชลินคนก่อน ก่อนที่ชลินคนนี้ซึ่งเป็นเธอจะเข้ามาอยู่ในร่างของชลินคนที่เป็นนายร้ายของนิยายเรื่องที่เธอได้อ่านมาแถมนิยายเรื่องนี้มันก็ยังอัพไม่ทันจบอีกด้วย แล้วเธอก็ดันโชคร้ายหลุดเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ ซึ่งเธอเองก็ไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าตอนจบของนิยายเรื่องนี้มันจะจบยังไง เธอก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ตอนจบของนิยายเรื่องนี้นางร้ายต้องตุยอีกครั้งเลย เพราะเธอยังไม่อยากมาตุยเย่ปาติเก้อะไรแบบนี้หรอกนะ

ชลินพยายามขัดขืนและผลักการันต์ออกแต่ทว่าอีกคนกลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด การันต์ส่งลิ้นหยาบหนาเข้ามาหยอกล้อลิ้นเรียวบางของเธอจนพอใจก็ผละริมฝีปากออก ก่อนจะหายใจราดรดกระทบใบหน้าของเธออย่างจัง พร้อมกับกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากหยักหนาอย่างพึงพอใจในผลงานของเขา

" แฮ่ก...แฮ่ก... " ชลินหอบหายใจแรง แข้งขาอ่อนแรงขึ้นมาทันควัน จนประคองร่างกายของตัวเองไม่อยู่ต้องกำเสื้อเชิ้ตของการันต์เอาไว้แน่นเพื่อทรงตัวเองไม่ให้ล้มพับไปนั่งที่พื้น

" เป็นไงที่นี่จะเลิกดื้อใส่ฉันได้หรือยัง ฮึ่ม? " เลิกคิ้วถามหญิงสาวทั้งที่มุมปากยังยิ้มอยู่

" การันต์ " เสียงหวานถูกเปล่งออกมาอย่างไม่พอใจ

" ฮึ่ม? " ทำหน้ายียวนกวนบาทาให้หญิงสาว

" อื้อ! ปล่อยฉันเลยนะไอ้บ้าการันต์! " ขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่มอย่างเหลืออด

" หึ ถ้ายังดื้อใส่ฉันอีก ฉันจูบปากเธอบวมแน่ที่รัก จุ๊บ " ยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากอวบอิ่มเพียงแปบเดียวก็ผละออกมาส่งยิ้มหวานพิมพ์ใจให้กับเธอที่ยังคงอยู่ในการกักคุมของเขา

" อื้อส์ การันต์ปล่อยสักที " เสียงหวานอ่อนลงกว่าเดิมและพยายามผลักดันอีกฝ่ายให้ออกจากตัวของเธอ

" พูดก่อนสิว่าจะไม่ดื้อใส่ฉันอีก "

" ไม่ แล้วต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งเลิกตอแยกับฉันเสียที ทำเป็นไม่รู้จักกันยิ่งดี " ดวงตาแดงก่ำสั่นระริก เนื่องจากความขุ่นเคืองที่มีต่อชายหนุ่มมีอยู่มาก

" ไม่มีวันชลิน เธอก็รู้ว่าเวลาฉันคิดจะทำอะไรฉันก็มักจะทำให้ความคิดนั้นมันเป็นจริงอยู่เสมอ "

" แต่นายเกลียดฉัน " เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ

" แต่ก่อนอาจใช่แต่ตอนนี้ไม่ " ตอบกลับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

" คบกับฉันนะชลิน ต่อไปนี้ให้ฉันได้เป็นคนดูแลและปกป้องเธอนะ " การันต์ส่งสายตาจริงจังให้กับหญิงสาว ยกมือซ้ายขึ้นมาเกลี่ยแก้มเนียนเบา ๆ หวังให้เธอเชื่อใจและมั่นใจในสิ่งที่เขาพูดออกมา

" การันต์นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่านายอยากจะดูแลฉันไม่ใช่เพียงแค่ต้องการจะเอาชนะฉันเท่านั้น " ชลินจ้องตาของการันต์จริงจังเช่นเดียวกัน

" ฉันแน่ใจชลินและฉันก็อยากให้เธอลองเปิดใจให้ฉันสักครั้งจะได้ไหม? "

" แต่ฉันไม่ใช่คนแสนดีอย่างข้าวจ้าวนะการันต์ "

" ฉันรู้ "

" แต่นายก็ยัง "

" แล้วมันยังไงชลินในเมื่อคนที่ฉันสนใจคือเธอไม่ใช่ข้าวจ้าว "

" การันต์ " เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา

" ตกลงคบกับฉันนะชลิน " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน

" อื้อ ฉันตกลง " ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีอย่างเขินอาย จะไม่ให้เธอเขินอายได้ยังไงล่ะก็ในเมื่อเธอไม่เคยมีแฟนหรือมีคนรักมาก่อนเลยนี้

" หึ น่ารักจังเลยนะ " หยอกล้อแฟนหมาด ๆด้วยความเอ็นดู

" อะแฮ่ม!...มาหวานอะไรกันตรงนี้ค่ะ " นันทิชาที่เดินลงมาดื่มน้ำเห็นทั้งสองคนหยอกล้อกันจึงเอ่ยปากแซวทั้งคู่ขึ้น ยิ่งได้เห็นแก้มลูกสาวแดงระเรื่อก็ยิ่งชอบ

" อ๊ะ!...คุณแม่...นายปล่อยฉันได้แล้ว " ตบเข้าที่แขนของชายหนุ่มที่ได้เลื่อนขั้นเป็นแฟนหมาด ๆ เบา ๆ เมื่อเจอสายตาล้อเลียนของมารดา

" หึ " การันต์ปล่อยแขนของตัวเองออกจากหญิงสาว แล้วหันไปยกยิ้มให้กับมารดาของเธอที่กำลังเดินลงมาหาเขาและเธอ

" อะไรกันนี่เขินแม่เหรอคะชลิน หื้ม? "

" คุณแม่ค่ะเลิกแซวชลินเดียวนี้เลยนะคะไม่อย่างนั้นชลินจะโกรธคุณแม่จริง ๆ ด้วยนะคะ " ทำหน้าบู๊ใส่แม่ของเธอ

" ฮึ ฮึ จริง ๆ เลยเด็กคนนี้เนี่ย แม่ไปดื่มน้ำดีกว่า ตามสบายเลยนะคะพี่การันต์แม่อนุญาตเต็มที่ค่ะ "

" ขอบคุณครับคุณแม่ " ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงตรงหน้าของเขาต้องหลุดมือไปอีกแล้ว เขารักของเขามาเป็น 20 ปี เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่าผู้ชายหน้าไหนจะได้เธอไป แม้แต่เพื่อนสนิทของเขาเองก็ตาม

" นี่กลับบ้านของนายได้แล้ว นี่มันดึกมากแล้วนะการันต์ " ชลินพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

" ห่วง? " เลิกคิ้วถามแฟนสาว

" อืมห่วงเพราะฉะนั้นนายกลับบ้านได้แล้ว "

" หึ ฉันกลับก็ได้พรุ่งนี้เดี๋ยวเข้ามารับไปส่งที่บริษัทนะ " การันต์ยกยิ้มมุมปาก วันนี้เขาจะยอมถอยแต่โดยดีเพื่อให้เธอได้ปรับตัวก็แล้วกัน

" ขับรถกลับดีดีนะ "

" ขอบคุณ จุ๊บ " พูดจบเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บริมฝีปากของเธออีกครั้งด้วยความรวดเร็ว

" นี้! " ชลินที่กำลังจะร้องด่าอีกฝ่ายก็ต้องชะงักไปเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างของมารดาที่กำลังยืนถือแก้วน้ำพร้อมกับยิ้มกริ้มให้กับเธอและเขาอยู่ทางด้านหลัง

" หึ ผมลานะครับคุณแม่ " การันต์หันไปด้านหลังเพื่อกล่าวคำร่ำลาแม่ของแฟนสาว จากนั้นเขาจึงเดินออกไปขึ้นรถของเขาทันที

" คนนี้แม่ให้ผ่านไม่มีหักนะคะลูก แม่ขึ้นไปนอนล่ะ ฝันดีค่ะลูกสาวของแม่ "

" ฝันดีค่ะคุณแม่ " ชลินยิ้มร่าให้กับแม่ของเธอ ก่อนจะเดินขึ้นตามแม่ของเธอไปติด ๆ

ภายในรถคันหรูที่มีร่างสูงกำยำผิวสีน้ำผึ้งกำลังบังคับพวงมาลัยรถให้วิ่งไปตามท้องถนน เปิดเพลงสากลฟังเพื่อผ่อนคลาย ขับไปสักพักก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นจนเขาต้องกดรับ

" ฮัลโหลน้องข้าวจ้าวมีอะไรหรือเปล่าครับถึงได้โทรหาพี่ดึกขนาดนี้ "

[ พอดีข้าวจ้าวมีเรื่องจะปรึกษาพี่การันต์หน่อยค่ะ พรุ่งนี้พี่ว่างมาเจอข้าวจ้าวที่โรงแรมลัมไหมค่ะ? ] เสียงหวานพูดขึ้นอย่างรนปนเศร้า

" ได้สิครับแล้วเจอกันนะครับน้องข้าวจ้าว "

[ แล้วเจอกันค่ะพี่การันต์ ] ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตัดสายทันทีเมื่อความต้องการของเธอลุล่วง

การันต์ขับรถสักพักก็มาถึงคอนโดหรูของเขา เขาจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพก็ขึ้นไปห้องของตนเองที่อยู่ชั้นสูงสุดของตึก...