บทที่ : 7

บทที่ 7

หญิงสาวที่นั่งรอคนรักอยู่บนเตียงนอน พลางวางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัวเมื่อคนรักเดินเข้ามาหา เธอยกยิ้มอ่อนหวานให้กับคนรัก พยายามทำตัวใสซื่อที่สุดเท่าที่จะทำได้ แถมมันยังใช้ได้ผลกับพวกคนโง่พวกนั้นได้เป็นอย่างดีอีกด้วย ซึ่งคนตรงหน้าของเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน เสียดายอย่างเดียวที่พ่อแม่ของอีกคนไม่ได้โง่เหมือนลูกชายไม่อย่างนั้นเธอได้อยู่สุขสบายไปนานแล้ว

" ทำไมยังไม่นอนอีกครับ ฮึ่ม? "

" ข้าวรอพี่รันอยู่ไงค่ะ " ยกยิ้มหวานปนยั่วยวนคนรักที่เธอไม่เคยรักเขาเลยแม้แต่นิด ที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพื่อความอยู่รอด อยู่สุขสบายของเธอและครอบครัวของเธอก็เท่านั้น แต่คนที่เธอรักและอยากจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตของเธอที่มีอยู่ด้วยก็คือการันต์เพื่อนสนิทของอีกคนต่างหาก

" งั้นเหรอครับ แล้วถ้าตอนนี้พี่ยังไม่อยากนอนแต่อยากทำอย่างอื่นแทนล่ะ ข้าวจ้าวจะว่ายังไงครับ " ส่งสายตาแพรวพราวให้หญิงสาวคนรักที่เขารักหมดทั้งหัวใจตั้งแต่แรกเห็น

" แล้วพี่รันอยากจะทำอะไรล่ะค่ะ ข้าวพร้อมทำตามใจพี่รันเสมออยู่แล้วล่ะค่ะ " เธอพูดบดชายหนุ่มคนรักอย่างชรันออกไป พร้อมกับไล่ปลายนิ้วสัมผัสไปกับแผ่นอกของเขาอย่างยั่วยวน

" หึ อย่ายั่วพี่สิครับข้าว " เสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมาจากปากหนา

" ข้าวไม่ได้ยั่วค่ะ แต่ว่าข้าวอยากโดนพี่รันทำรักจะแย่อยู่แล้วต่างหากล่ะค่ะ "

" หึ คืนนี้อย่าหวังว่าจะได้นอนนะครับข้าว " ชรันดันให้หญิงสาวคนรักนอนราบลงไปกับเตียงนอน ก่อนบทรักบทสวาทอันเร้าร้อนของทั้งคู่จะเริ่มต้นขึ้น อโรม่าที่ถูกเปิดไว้ตั้งแต่ทั้งคู่เข้ามาภายในห้องต่างลอยฟุ้งส่งกลิ่นกระจายอยู่ทั่วห้อง ช่วยสร้างบรรยากาศให้กับทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี

การันต์ที่กลับมาถึงคอนโดแล้ว เขานั้นไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปหาคนที่เขารักมาตลอด 20 กว่าปี จากนั้นจึงไปจัดการตัวเองแล้วเข้านอนเนื่องจากพรุ่งนี้เขามีประชุมแต่เช้า

ส่วนชลินที่ได้รับข้อความจากคนที่พึ่งของเธอคบแบบจริงจังเมื่อตอนหัวค่ำ พลางยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเขินอาย ก่อนจะตอบข้อความของชายหนุ่มกลับคืน จากนั้นเธอจึงเข้านอนตามเวลาปกติของเธอ

รุ่งอรุณสาดส่องผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องนอนของหญิงสาวที่กำลังหลับใหลอยู่ ผ่านไปสักพักแสงก็สาดส่องเข้ามากระทบเข้ากับใบหน้าของเธออย่างจัง ทำให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอขยับตัวลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง เมื่อทุกอย่างเสร็จจึงเตรียมตัวไปทำงานที่บริษัทของครอบครัวเธอ

" จะไปทำงานแล้วเหรอลูก ไม่ทานอาหารเช้าก่อนเหรอคะ? " นันทิชาเมื่อเห็นลูกสาวเดินลงมาจึงรีบเอ่ยทักขึ้น

" ไม่ดีกว่าค่ะคุณแม่เดี๋ยวชลินเข้างานไม่ทันค่ะ " ยิ้มให้แม่ของเธอ ก่อนจะขอตัวไปทำงาน

" ชลินไปก่อนนะคะ บายค่ะ " จากนั้นเธอก็เดินออกมาทันที

" เอ๊ะลูกคนนี้นี่ พรขอโทรศัพท์มือถือให้ฉันหน่อยสิ " นันทิชาที่เป็นห่วงลูกสาวจึงเรียกให้เด็กรับใช้นำโทรศัพท์มือถือมาให้กับเธอ เพื่อจะต่อสายหาคนที่จะจัดการกับลูกสาวของเธอได้ดีกว่าเธอ

" ค่ะคุณหญิง " พรเด็กรับใช้ที่ทำงานอยู่ที่บ้านหลังนี้มา 7 ปีกว่ารีบนำโทรศัพท์มือถือมาให้กับคุณหญิงของเธอ

" พรได้ยัง? " นันทิชาเอ่ยเร่งเด็กรับใช้ในบ้านของเธอ

" ได้แล้วค่ะ นี้ค่ะคุณหญิง " พรยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับคุณหญิงแล้วถอยออกมายืนอยู่ห่าง ๆ

" ขอบคุณ " นันทิชาเอ่ยขอบคุณอีกคน จากนั้นจึงยกโทรศัพท์เทียบหูเพื่อต่อสายหาว่าที่ลูกเขยของเธอทันที

[ สวัสดีครับคุณแม่ คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับถึงได้โทรหาผมเช้าอย่างนี้ครับ? ] ปลายสายถามขึ้นด้วยความสงสัย

" สวัสดีค่ะพี่การันต์ พอดีแม่มีเรื่องจะรบกวนพี่การันต์ให้ช่วยหน่อยนะคะ " จากนั้นเธอจึงเล่าสิ่งที่เธอต้องการให้แก่ว่าที่ลูกเขยของเธอได้รับรู้

[ ได้ครับคุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับเดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ ]

" ขอบคุณนะคะพี่การันต์ แม่ฝากด้วยนะคะ "

จบในสิ่งที่ต้องการแล้วทั้งคู่จึงวางสายลง

" แค่นี้ก็เรียบร้อย พรเธอไปเตรียมตัวซะวันนี้ฉันจะพาเธอไปทำสปา " หันไปพูดกับเด็กรับใช้อย่างมีความสุข

" ค่ะคุณหญิง " เด็กสาวรีบไปเตรียมตัวอย่างที่คุณหญิงของบ้านบอกเธอ ไม่นานเธอก็เตรียมตัวเสร็จ

" ไปกัน "

" ค่ะคุณหญิง "

การันต์ที่พึ่งวางสายของคุณหญิงนันทิชาแม่ของหญิงสาวที่เขารักมาเนิ่นนานลงแล้ว เขาไม่รอช้ารีบเร่งการประชุมให้เสร็จเร็วขึ้น เมื่อการประชุมเสร็จลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงไม่รอช้ารีบออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับเลขาของเขาและปล่อยให้เลขาทำหน้าที่ขับรถให้อย่างเคย เขาและเลขาใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบริษัทของแฟนสาว

" คุณกลับได้เลยนะคุณเค ไม่ต้องรอผม "

" ครับบอส "

การันต์ลงจากรถเดินตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของชลิน สองมือถือถุงใส่อาหารมาสองสามอย่าง ชายหนุ่มทำท่าจะผลักประตูเข้าไปภายในห้องกลับต้องชะงักลง เมื่อได้ยินเสียงของเลขาสาวของแฟนสาวดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

" ขอโทษนะคะพอดีคุณชลินเธอกำลังคุยธุระกับคู่ค้าอยู่นะคะ เชิญคุณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ "

" ไม่เป็นไรครับ แต่ผมคิดว่าผมน่าจะเข้าไปได้โดยไม่ต้องขออนุญาตเจ้านายของคุณนะครับ "

" เอ่อแต่ว่า..." หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ

" หึ ขอบคุณนะครับ " พูดจบการันต์ก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปภายในห้องทำงานของแฟนสาว

" ตามนี้นะคะ "

" ครับคุณชลิน ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้ร่วมงานกับคุณชลินนะครับ "

" ทางนี้ก็เช่นเดียวกันค่ะ "

" ชลิน " การันต์เอ่ยเรียกแฟนสาวอย่างไม่ชอบใจนักที่เห็นผู้ชายมาจับไม้จับมือของเธอ

" ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ "

" ค่ะคุณพบ "

" ขอบคุณนะครับ " ยกยิ้มอ่อนโยนให้กับหญิงสาวที่พึ่งได้ร่วมธุรกิจด้วยกัน ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากห้องของเธอไป

การันต์มองชายหนุ่มที่ได้จับมือแฟนสาวของเขาเขม็งอย่างจะกินเลือดกินเนื้ออีกคนให้ได้ยังไงยังงั้น เมื่ออีกคนเดินผ่านไปพร้อมกับเลขาของแฟนสาว เขาจึงเดินเข้ามาหาเธอก่อนจะวางอาหารที่ซื้อติดมือมาด้วยลงบนโต๊ะกระจกเตี้ย จากนั้นดึงตัวเธอให้เข้ามาหาแล้วก้มหน้าลงไปบดจูบริมฝีปากเธออย่างรุนแรง เพื่อเป็นการลงโทษเธอที่ยอมให้ชายอื่นถูกเนื้อต้องตัวในขณะที่เธอนั้นมีแฟนอยู่แล้ว...

ชลินที่ถูกการันต์จู่โจมโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เบิกตาโพลงขึ้นอย่างตกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรอย่างนี้ในบริษัทของเธอ แต่เธอลืมคิดไปว่าเขาเคยทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งในบริษัทของเขา แต่ทว่าพอเธอคิดได้มันกลับสายไปเสียแล้ว มือหนาของเขาเริ่มเลื้อยขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อของเธอออกเผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้สีครีมที่โอบอุ้มอกประทุมขนาดพอดีของเธอ

จ๊วบ จ๊วบ!

เสียงบดจูบดูดดื่มดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ชลินขยำเสื้อของการันต์เพื่อรั้งกายของเธอเอาไว้เนื่องจากแข้งขาของเธอเริ่มอ่อนแรงลง

" ฮึก...ฮื้อ...จ๊วบ...จุ๊บ...แฮก...แฮ่ก... " ชลินหอบหายใจรัว จากการถูกแฟนหนุ่มสูบพลังไป

" ที่หลังอย่าให้ผู้ชายคนไหนมาถูกเนื้อต้องตัวอีก นอกจากฉัน พ่อของเธอและคุณอาชัชวาลเท่านั้น เข้าใจไหมชลิน " การันต์เอ่ยเตือนแฟนสาว เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่มีคนมาถูกเนื้อต้องตัวของเธอแบบนี้

" แต่ฉันกับคุณพบแค่คุยธุรกิจกันเองนะ " ชลินเอ่ยเถียงคนตรงหน้า เมื่ออีกคนพูดเรื่องไร้สาระอย่างไม่มีเหตุผล

" ชลิน " เสียงทุ้มแข็งขึ้นเมื่อหญิงสาวไม่ยอมเชื่อฟังแถมยังดื้อรั้นใส่เขาอีก

" โอเค ๆ ฉันยอมทำตามที่นายพูดก็ได้ พอใจนายหรือยัง " สุดท้ายเธอก็ต้องยอมเขาอยู่ดี

" ยัง...ต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าพี่การันต์แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อ ส่วนฉันจะแทนตัวเองว่าพี่แล้วเรียกเธอว่าหนู เข้าใจไหม? " การันต์พูดในสิ่งที่เขาต้องการจากหญิงสาวอีก

" เข้าใจค่ะพี่การันต์ที่นี่จะพอใจได้ยังค่ะ พอดีชลินมีงานต้องทำต่อไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับพี่หรอกนะคะ " ชลินพูดปัดเพื่อหลบหลีกการทะเลาะวิวาทกับคุณพระรองที่ดันมาเป็นแฟนของเธอในตอนนี้

" อึ่มพี่พอใจแล้วครับ กลับไปทำงานของหนูต่อเถอะ แต่เอ๊ะเดี๋ยวก่อนหนูต้องมาทานข้าวก่อนครับแล้วค่อยไปทำงานของหนูต่อได้ มาเร็วอย่าช้าหนู " เขาพึ่งคิดได้ว่าเธอยังไม่ได้ทานข้าวเช้ามาเลย เลยรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินไปนั่งเก้าอี้ทำงานของเธอ

" คะ? " เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

" มาทานข้าวก่อนครับ หนูยังไม่ได้ทานข้าวเช้าไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวหนูก็เป็นโรคกระเพาะหรอก "

" ชลินดื่มกาแฟกับขนมปังแล้วค่ะพี่การันต์ "

" แค่นั้นมันจะพออะไรมาทานข้าวครับ นี้พี่อุตส่าห์ตั้งใจซื้อมาให้เลยนะ หนูจะไม่ทานจริง ๆ เหรอ ฮึ่ม? "

" อื้อ...ทานก็ได้ค่ะ " สุดท้ายเธอก็ต้องจำยอมให้เขาอยู่ดี

ชลินเดินไปอีกห้องซึ่งเป็นห้องที่เธอใช้เก็บจานชามยามฉุกเฉิน เธอหยิบมาสามสี่ใบพร้อมช้อนส้อมสองคู่ เดินกลับมาหาคุณพระรองที่เป็นของเธอในตอนนี้ ยื่นจานชามให้อีกฝ่ายแกะอาหารใส่ส่วนตัวเธอทำเพียงแค่นั่งมองอีกฝ่ายทำและรอทานเท่านั้น

" นี่ไม่คิดจะช่วยพี่แกะเลยเหรอ? "

" ไม่ค่ะถ้าพี่อยากให้ชลินทานพี่ก็ต้องแกะค่ะ " ตอบเสียงเรียบพร้อมเผยใบหน้าเปี่ยมสุขให้กับอีกคน

" หึ แสบจริงนะชลิน " พึมพำกับตัวเองพลางแกะอาหารใส่จานจนครบ

" พี่การันต์ เดี๋ยวเถอะ! " เธอขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจเขา

" อะไรมันเป็นความจริงนี้ อ่ะพี่แกะเสร็จแล้วทานสิ " เลื่อนจานอาหารไว้ตรงหน้าของเธอ

เธอเลือกที่จะไม่พูดต่อแล้วลงมือทานอาหารข้างหน้าเธอโดยมีเขาจ้องมองตาไม่กะพริบ

" ทำไมพี่การันต์ไม่ทานด้วยกันคะ? " เธอช้อนตามองเขา

" พี่ทานมาแล้วครับ หนูทานเลย "

" อ่อค่ะ " เธอพยักหน้ารับรู้แล้วลงมือทานอาหารต่อ แต่ทว่าจากนั้นไม่นานกลับมีหญิงสาวเดินเข้ามา โดยที่อีกคนไม่เคาะประตูห้องเพื่อขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนแต่อย่างใด เดินพรวดพราดเข้ามาอย่างเสียมารยาท

" คุณเข้าไม่ได้นะคะ! " เสียงหวานติดแหลมเล็กน้อยเอ่ยไล่หลังหญิงสาวมาติด ๆ ก่อนที่จะปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของหญิงสาวที่เข้ามาในห้องของเจ้านายเธออย่างไร้มารยาท

" ชลินแกทำแบบนี้กับฉันได้ไงฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของแกนะ แล้วนั้นมันก็ไม่ใช่ฝีมือของฉันด้วย ฉันอยู่กับแกมากี่ปีแล้วแกไม่รู้จักนิสัยสันดานของฉันหรือไงห๊ะ! " หญิงสาวตวาดใส่เจ้าของห้องอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำกับเธอเป็นอย่างมาก เธอรับไม่ได้เพราะนั่นมันเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ

ชลินจ้องมองหญิงสาวที่พรวดพราดเข้ามาในห้องทำงานของเธออย่างงวยงง พลางคิดว่าหญิงสาวคนนี้เป็นญาติฝั่งไหนของชลินที่เป็นนางร้ายในนิยายที่เธอดันหลุดเข้ามาอยู่ในร่างกันนะ สุดท้ายเธอก็คิดได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นญาติทางบิดาของเธอ

" ห้ะ!?...อะไรของเธอฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะมุกดา " เธอขมวดคิ้วมุ่นเมื่อถูกอีกฝ่ายโว้ยวายใส่

" มันจะไม่ใช่แกได้ยังไงก็ในเมื่อแกเป็นคนเซ็นเอกสารทุกอย่าง! "

" เธอจะบ้าหรือไงฉันพึ่งจะกลับมาทำงานได้แค่ไม่กี่วันเองนะ " เธอเถียงกลับอีกคนไปอย่างไม่ยอมแพ้ เธอไม่ได้ทำเรื่องอะไรเธอจะยอมรับผิดแทนคนอื่นด้วย

" ถ้าไม่ใช่แกแล้วมันจะเป็นใคร! "

" ฉันจะไปรู้กับเธอเหรอ! " ขึ้นเสียงมาขึ้นเสียงกลับเช่นกัน

" ขอโทษที่ขัดนะครับคุณมุกดา ผมว่าเรื่องนี้มันต้องมีคนจัดฉากทำให้คุณกับชลินผิดใจกันแน่ครับ พอคุณมุกดากับชลินทะเลาะกัน มันก็จะเข้าตามแผนการของคน ๆ นั้นพอดีแถมยังกำจัดคุณทั้งสองให้พ้นทางของเขาคนนั้นอีกด้วย ผมว่าเรื่องนี้เราทุกคนต้องร่วมมือกันตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วล่ะครับ " การันต์รีบเข้ามาสงบศึกทั้งสองคน เพราะเขาไม่อยากจะให้แฟนสาวของเขามีปัญหากับใคร แถมคนที่เธอมีปัญหาด้วยในตอนนี้ยังเป็นมุกดาที่เป็นถึงญาติของเธออีกมันจะยิ่งแย่ไปใหญ่...