บทที่ : 4

บทที่ 4

หญิงสาวที่ออกมาจากบริษัทของชายหนุ่มอดีตคู่หมั้นพร้อมกับแม่ของเธอ ซึ่งตอนนี้เธอกับแม่ของเธอกำลังตรงดิ่งไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของคลายเหงากัน พอมาถึงปุ๊บแม่ของเธอก็พาเธอมายังร้านจิวเวลรี่ร้านประจำของท่านทันที

" เส้นนี้สวยไหมลูก? " นันทิชายกสร้อยคอหยดน้ำประดับพลอยเม็ดเล็กทาบบริเวณคอระหงหวังโชว์ให้ลูกสาวดู

" สวยค่ะคุณแม่ มันเข้ากับคุณแม่มากเลยค่ะ "

" ฉันเอาเส้นนี้ล่ะค่ะ " หันไปส่งสร้อยคอให้กับผู้จัดการของร้าน

" ค่ะคุณหญิง รอดิฉันสักครู่นะคะ " 

" ไม่เอาสักเส้นสองเส้นหรอกชลินลูก "

" ไม่ดีกว่าค่ะคุณแม่ ซื้อไปชลินก็ไม่ค่อยได้ใส่อยู่ดีค่ะ " พร้อมกับยิ้มตอบมารดา

" ตามใจลูกก็แล้วกันนะ "

" ขออนุญาตนะคะของคุณหญิงได้แล้วค่ะ ขอบคุณคุณหญิงที่มาอุดหนุนเครื่องเพชรและเครื่องประดับของทางร้านจิวเวลรี่ของเรานะคะ "

" เครื่องประดับของที่นี่มีแต่สวย ๆ งาม ๆ ฉันจะพลาดได้ยังไงกัน ฉันกับลูกกลับก่อนนะไปกันชลินลูก "

" ขอขอบคุณคุณหญิงกับคุณชลินมากนะคะ ขอบคุณค่ะ " ผู้จัดการสาวยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณทั้งสองคนอย่างนอบน้อม

" ขอบคุณเช่นกันค่ะ " ชลินส่งยิ้มให้กับผู้จัดการสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เธอและแม่จะเดินออกจากร้านจิวเวลรี่ตรงไปยังโซนผักและผลไม้กันต่อ

" ชลินลูกดูสิองุ่นน่ากินทั้งนั้นเลย "

ชลินเข็นรถเข้ามาดูตามที่แม่บอก กวาดตาดูองุ่นหลายสายพันธุ์ จากนั้นจึงพยักหน้าให้กับแม่ของเธออย่างเห็นด้วย

" เราเอาไปอย่างละสองพวงลูกว่าดีไหม? "

" ดีค่ะคุณแม่ มาค่ะเดี๋ยวชลินช่วย " 

เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอและแม่จึงเดินไปเช็กบิลแล้วนั่งรถกลับบ้านกัน

ชลินนั่งเล่นอยู่กับแม่สักพักก่อนเธอจะปลีกตัวออกมาหาเพื่อนสนิทของเธอที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แต่จะว่าเป็นเพื่อนของเธอมันก็ไม่ใช่อีกนั้นแหละเพราะว่าอีกคนเป็นเพื่อนของชลินคนที่เธอดันหลุดมาเข้าอยู่ในร่างต่างหาก

" ชลินทางนี้ "

" ฮ้า " ชลินเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทอย่างมินตราที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศ

" สวัสดีมิน "

" สวัสดีแก ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นนะยะ "

" ฮึ เธอก็เหมือนกันแหละน่า " ยิ้มขำให้กับเพื่อนสนิท

" เอ๋...นี้แกดื่มยาแล้วลืมเขย่าขวดหรือยังไงยะทำไมถึงได้พูดเพราะกับฉันแบบนี้ " คิ้วสวยถูกเลิกขึ้นอย่างสงสัย

" เปล่า...ฉันก็แค่อย่างเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างนะ มันไม่ดีเหรอ? "

" ดีสิ ดีมากเลยแก แกเวอร์ชั่นนี้ดูดีที่สุดฉันชอบ ปรบมือให้เลยค่ะเพื่อน " พูดจบก็ปรบมือดัง แป๊ะ แป๊ะ ให้กับเพื่อนสนิท

" เวอร์อ่ะมิน " พูดพร้อมกับหันไปมองรอบโต๊ะ

" อะไรแกไม่ต้องอายหรอกน่าพวกเรามันคนหน้าหนาอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องอายหรอกเชื่อฉัน  "

" อื้อ " พร้อมพยักหน้าให้กับเพื่อน

" แกนั้นใช่คู่หมั้นของแกเปล่าอ่ะ? "

" อืม เคยเป็นแต่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้ว "

" จริง...ตั้งแต่ตอนไหนยะ? " มินตราแสดงสีหน้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากผู้เป็นเพื่อน

" อาทิตย์ก่อนนะ เธออย่าสนใจเลยนะ กลับมาเรื่องของเธอกันต่อดีกว่า " ชลินเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อนสาวให้กลับมาอยู่ในบทสนทนาของเธอต่อ

" เออ...เค ๆ " มินตราพยักหน้ารับรู้

" อยู่นั้นเป็นไงบ้างลองเล่าให้ฉันฟังบ้างสิ "

" ดีมากอ่ะแก มีแต่หนุ่มตาน้ำข้าวมาขายขนมจีบให้ฉันทุกวันเลยล่ะ เอาไว้วันหลังเดี๋ยวฉันจะแนะนำให้สักคนนะ งานดีมากน่ะบอกเลย " ยักคิ้วให้กับเพื่อนสาวอย่างมีเลศนัย

" ฮึ ได้สักคนก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่เหงา " พูดออกไปอย่างทันเพื่อนสาว

" จ้าคุณเพื่อน " พร้อมยิ้มขำออกมา

" เดี๋ยวเถอะมิน " ทำท่างอนตุ๊บป่องเพื่อนสาวที่กำลังหัวเราะขำอยู่ไม่หยุด

" ขอโทษแก มันไม่ไหวจริง ๆ อ่ะ ซอรี่นะ "

" ง่ะ เธอก็หยุดขำสักทีสิมิน ดูสิคนเขามองเรากันหมดแล้ว " ตีเข้าที่แขนเพื่อนเบา ๆ

" มันหยุดไม่ได้นี่ "

" มิน "

" สวัสดีชลิน สวัสดีครับคุณ? " ชายหนุ่มสูงขาวเดินเข้ามาทักทายหญิงสาวทั้งสองคนพร้อมกับชายหนุ่มสูงผิวน้ำผึ้งผู้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา

" สวัสดีค่ะ ดิฉันมินตราเป็นเพื่อนสนิทของชลินเองค่ะ "

" สวัสดีค่ะคุณชรัน สวัสดีค่ะคุณการันต์ " ชลินทักทายกลับเพื่อเป็นการไม่ให้เสียมารยาทต่อชายหนุ่มทั้งสองเกินไป

" อืม สวัสดี " การันต์ทักทายกลับหญิงสาวตรงหน้าของตนอย่างราบเรียบ

" ขอพวกผมนั่งด้วยจะได้ไหมครับคุณมินตรา? " ชรันยิ้มขึ้นให้กับเพื่อนสนิทของชลิน

" ได้ค่ะ เชิญนั่งเลยค่ะ " มินตรารีบกุลีกุจอตอบชรันออกไปโดยไม่หันมาถามความคิดเห็นจากเพื่อนสนิทอย่างชลินเลยสักนิด

" ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ " สองหนุ่มตอบขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะเดินมาหย่อนก้นนั่งเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ โดยชรันนั่งประกบมินตราตามด้วยการันต์ที่นั่งประกบชลิน

" วันนี้ผมขอเลี้ยงเองนะครับ " 

" จริงเหรอคะคุณชรัน? " เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างดี๊ด๊า

" จริงครับคุณมินตรา คุณมินตรากับชลินสามารถสั่งได้เต็มที่เลยนะครับ "

" งู้ย...หล่อแถมยังใจดีอีกนะคะคุณชรันเนี่ย "

" ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับคุณมินตรา "

" ทำไมเห็นพวกฉันแล้วเงียบไปเลยล่ะชลิน เมื่อกี้ฉันยังได้ยินเธอกับเพื่อนพูดกันสนุกสนานอยู่เลยนี้แถมยังเป็นเรื่องผู้ชายอีกด้วย นี้พึ่งจะถูกเพื่อนฉันถอดหมั้นไปเองไม่ใช่หรือไง แต่อย่างว่าแหละนะคนอย่างเธอมันคงจะคันมาก จนไม่สามารถทนได้เลยต้องให้เพื่อนหาผู้ชายมาให้สินะ โถ่ ๆ ช่างน่าสมเพชเสียจริง " เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบต่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างตนอย่างเย้ยหยัน แต่ภายในใจกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด

" นี่นาย " ชลินหันไปพูดเบา ๆ ต่อชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาให้กับชายหนุ่มแบบสุด ๆ

" หึ ฉันสามารถช่วยเธอได้นะชลินถ้าเธอต้องการ " ส่งยิ้มยียวนให้กับชลิน

" การันต์! " เสียงหวานดังลอดไรฟันออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

" ชลินสั่งอะไรเพิ่มไหม? " มินตราที่เห็นเพื่อนไม่พูดไม่จาเอาแต่เงียบจึงหันไปถามหวังจะชวนคุย

" ไม่อ่ะ ฉันพอแล้วเธอสั่งตามสบายเลย " ชลินฝืนยิ้มให้กับเพื่อนสาวทั้งที่ภายในใจอย่างจะลุกเดินหนีออกไปจากที่นี่ให้รู้แล้วรู้รอด

" แน่ใจนะ "

" แน่ใจเธอสั่งเลย "

" โอเค " ก่อนมินตราจะหันไปสั่งของกินเพิ่ม

ส่วนชรันได้แต่แอบมองการกระทำของทั้งสองคนอยู่เงียบ ๆ แต่ดูจากท่าทางของชลินแล้วเพื่อนของเขามันก็เอาเรื่องใช่ย่อยเหมือนกัน 

" เป็นไงสนใจข้อเสนอของฉันหรือเปล่า หื้ม? " การันต์เมื่อสบโอกาสเขาจึงยื่นใบหน้าเข้ามากระซิบกระซาบข้างใบหูของชลิน ลมร้อนเป่ารดใบหูของเธอจนต้องหันมาทำตาขวางใส่เขา ความขุ่นเคืองเริ่มปะทุขึ้นจนเธออยากจะกระชากหัวของเขามาขยำแรง ๆ สักทีสองที แล้วตบท้ายด้วยการตบหน้าสักฟาดสองฟาดให้หายจากอาการโมโห

" คุณการันต์ " ชลินพูดเสียงเบาหวิว แสดงสีหน้าขุ่นเคืองเป็นอย่างมากต่อเขา เธอไม่คิดเลยว่าไอ้พระรองมันจะเป็นหมาบ้ากัดคนอื่นไม่เลือกแบบนี้ ตอนแรกเธอแค่ไม่ชอบอีกคนเท่านั้นแต่ตอนนี้เธอสักจะเกลียดอีกคนเข้าแล้วสิ

" ตอบมาสิ " เซ้าซี้ถามไม่เลิก

" ฉันไม่สนถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นนาย " แล้วหันมาสนใจเพื่อนสาวของเธอต่อ

" ชลินชิมไหม? " พร้อมตักเค้กมาจ่อปากของเธอ

" อืม " ชลินอ้าปากรับเค้กสตอเบอรี่จากเพื่อนสาวพร้อมกับลิ้มรสชาติเปรี้ยวหวานที่กระจายอยู่ทั่วโพรงปากของเธอ

" อร่อยปะ? " มินตราทำหน้าลุ้นไปกับเพื่อน

" อืมอร่อยดี " 

" ชลินเย็นนี้คุณแม่ให้ชวนเธอไปทานอาหารเย็นที่บ้าน อย่าลืมล่ะ " ชรันที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับไปทำงานของเขาต่อ

" ผมกลับก่อนนะครับคุณมินตรา "

" ค่ะคุณชรัน ขอบคุณสำหรับค่าขนมและน้ำนะคะ " มินตรายิ้มแย้มให้กับชายหนุ่มทั้งสองคน

" หึ ผมกลับก่อนนะครับคุณมินตรา น้องชลิน " ยิ้มกริ่มให้กับทั้งสองสาว แต่ทว่ากับชื่อคนด้านหลังกลับเป็นการยั่วยวนกวนอารมณ์ของเธอมากกว่า

" บายค่ะ คุณชรัน คุณการันต์ "

" บายค่ะ " ชลินตอบอย่างราบเรียบบวกกับอารมณ์ขุ่นเคืองและเบื่อหน่าย

" บายครับ/บายครับ " ชายหนุ่มตอบขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะพากันเดินออกไปจากร้านกาแฟ 

" เป็นไงบ้างแก แกโอเคป่ะ? "

" เธอจะมาถามฉันอะไรตอนนี้ค่ะคุณมินตรา "

" ขอโทษได้ป่ะล่ะ " ทำหน้าหงอยเหงาใส่เพื่อนสาว เพื่อหวังให้อีกคนเห็นใจ

" ไม่ได้ค่ะ " ชลินพูดแกล้งมินตรา

" โถ่แกนี่ฉันเพื่อนรักของแกเลยนะโว้ยชลิน แกจะไม่ให้อภัยฉันจริง ๆ เหรอ " น้ำเสียงโอดครวญดังขึ้น เมื่อได้รับคำปฎิเสธจากเพื่อนสาว

" ฮึ " ชลินส่ายหัวให้กับเพื่อน นั่งอยู่อีกสักพักจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

ทว่าพอชลินมาถึงบ้านเธอถึงกับต้องชะงักไปเมื่อเจอเข้ากับการันต์ที่กำลังนั่งคุยอยู่กับพ่อแม่ของเธอ 

" อ้าวชลินกลับมาแล้วเหรอลูก มานั่งนี่ก่อนสิ " นันทิชาที่เห็นลูกสาวยืนอยู่จึงเอ่ยทักท้วงลูกสาวให้เข้ามานั่งกับทุกคน

" ค่ะคุณแม่ " ชลินเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งอยู่ข้างแม่ของเธอ พร้อมกับจ้องมองการันต์เขม็ง

" ชลินลูกมีอะไรจะบอกพ่อกับแม่เหรอเปล่าคะ? "

" ไม่มีนี้ค่ะคุณแม่ " ชลินส่ายหน้าขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย

" แน่ใจนะลูกชลิน " รณพีร์เอ่ยย้ำลูกสาวอีกครั้ง

" แน่ใจค่ะ ชลินไม่มีอะไรจะบอกคุณพ่อกับคุณแม่จริง ๆ ค่ะ "

" แล้วที่ลูกกับพี่การันต์คบกันล่ะค่ะ ไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่หรือไงกัน หื้อ? " นันทิชายิ้มกริ่มให้กับลูกสาวของเธอ ซึ่งรณพีร์เองก็ไม่ต่างกัน

" คบกับพี่การันต์? " ชลินขมวดคิ้วขึ้นหนักกว่าเดิม มีคำถามมากมายไหลเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด แล้วที่สำคัญไปกว่านั้นเธอไปคบหาดูใจกับไอ้คุณพระรองจอมกวนโอ๊ยนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน 

ชลินหันไปมองค้อนการันต์เขม็ง ก่อนจะหันกลับมาหาพ่อแม่ของเธอตามเดิม

" ใช่ไงลูก ตอนที่ลูกยังกลับมาไม่ถึงบ้านการันต์ได้เล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟังหมดแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องเป็นกังวลอะไรแล้วนะ พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรลูกหรอกแถมตอนนี้ลูกก็ไม่ได้มีพันธะอย่างเมื่อก่อนแล้วด้วย ตอนนี้ลูกจะรักใครชอบใครหรือคบหาดูใจกับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของลูกแล้วล่ะนะ " ยิ้มอ่อนให้กับลูกสาว

" ใช่ลูกที่พ่อเขาพูดมามันก็ถูกนะคะ ดีซะอีกลูกจะได้มีคนดูแลด้วย เนอะพี่การันต์ "

" ครับคุณน้า "

" คุณน้าอะไรกันเรียกพ่อกับแม่ก็ได้ค่ะพี่การันต์ ไหน ๆ ก็จะมาเป็นเขยบ้านนี้แล้วนี่ค่ะ จริงไหมคะพี่พี? "

" จริงครับนัน ต่อไปนี้เราก็ทำตัวตามสบายล่ะการันต์ไม่ต้องมากพิธีรีตรองหรอกนะ "

" ครับคุณพ่อคุณแม่ " การันต์กล่าวขึ้นอย่างนอบน้อมถ่อมตน

" ถ้าอย่างนั้นอยู่คุยกันไปนะลูก แม่กับพ่อจะออกไปทำธุระกันสักหน่อย แล้วเจอกันตอนเย็นค่ะลูกสาว ฟอด "

" อ่ะ! คุณแม่... " น้ำเสียงยานคางดังออกมาจากริมฝีปากของชลิน

" ไปกันค่ะพี่พี แม่ไปก่อนนะคะพี่การันต์ฝากน้องด้วยนะคะ "

" ครับคุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับผมจะดูแลน้องให้เป็นอย่างดีเลยครับ "

" ขอบใจนะคะพี่การันต์ แม่กับพ่อไปก่อนนะลูก "

" ค่ะคุณแม่ "

รณพีร์และนันทิชาเดินออกไปแล้ว ทำให้ตอนนี้ภายในห้องรับแขกมีเพียงชลินกับการันต์เท่านั้น 

" นี้นาย นายมาพูดแบบนี้กับพ่อแม่ของฉันได้ยังไงกัน แล้วฉันไปคบกับนายตอนไหนกันไม่ทราบ " ชลินแผดเสียงใส่การันต์ทันทีที่พ่อแม่ของเธอเดินลับสายตาไปแล้ว

" ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะครับที่รัก เมื่อกี้เราทั้งสองคนยังตอบตกลงคบกันอยู่เลยนะครับ หึ หึ " ยกยิ้มยียวนบริเวณมุมปาก เพื่อปั่นประสาทหญิงสาวตรงหน้า

" การันต์ ฉันเริ่มจะทนนิสัยสันดานต่ำตมของนายไม่ไหวแล้วนะ! " พูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด...