บทที่ 788

ปากไม่พูด แต่ทั้งสองคนต่างเป็นห่วงอีกฝ่ายอย่างมาก

อวี๋จื่อเสวียนถึงแม้จะมีความคิดต่อต้าน แต่ในตอนที่เห็นพ่อตกอยู่ในอันตราย เธอก็ยื่นมือออกมาโดยไม่สนสิ่งใด ๆ

กลับกันนั้น อาอวี๋ก็เป็นแบบนี้

ดังนั้นหลินเฟิงถึงได้กล้าชี้ขาดว่า อวี๋จื่อเสวียนไม่ได้เป็นเด็กเกเรอะไร เพียงแต่แค่มีความคิดต่อต้านก็เท่านั้น

ในวัยนี้เป็นเรื่องปกติ

“อ่อใช่คุณหลินเฟิง คุณดูสิครับผมมัวแต่พูดคุยกับคุณ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณรีบไปพักผ่อนเถอะ ผมเตรียมห้องไว้ให้คุณตั้งนานแล้ว”

ขณะพูด อาอวี๋ก็พาหลินเฟิงเดินขึ้นไปชั้นบน

ห้องของหลินเฟิงอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้าน

ภายในห้องถึงแม้จะตกแต่งไม่หรูหรา แต่สะอาดสะอ้าน สิ่งของที่ต้องใช้ก็มีครบครันหมด

“ไม่ทราบว่าคุณหลินพอใจไหมครับ?”

อาอวี๋ถามอย่างเป็นกังวล

“ไม่เลว วางใจเถอะ ผมไม่ได้เรียกร้องสูงขนาดนั้น”

การตอบกลับของหลินเฟิงทำให้อาอวี๋

“ขอบคุณครับอาอวี๋”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ผมต้องขอบคุณคุณถึงจะถูก ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณ วันนี้ผมกับลูกสาวของผมคงจะซวยแล้ว”

อาอวี๋โค้งตัวเล็กน้อย จากนั้นก็ปิดประตูห้อง

กลางดึก

หลินเฟิงถอดเสื้อคลุมออกแล้วนอนลงบนเตียง มองดูพระจันทร์ตรงหน้าต่างหลังคา