บทที่ 5

เขาทำแบบนั้นกับเธอได้ยังไง?

ความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดขึ้นในใจทำให้ลมหายใจจิตขัด!

เมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ สายตาของลู่สือเยี่ยนก็อ่อนลง แต่สีหน้าของเขากลับเย็นชาลงกว่าเก่า “ผมมีเหตุผลของตัวเอง และจะไม่บอกคุณด้วย ที่ผมทำก็เพื่อปกป้องคุณเหมือนกัน”

“เหอะ!”

หลินเซียงหัวเราะเยาะ กลั้นน้ำตา น้ำเสียงเย็นลงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วไง ฉันไม่หย่า อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้!”

เธอหันหลังกลับและตั้งท่าจะจากไป

“คุณคงไม่อยากเสียงานนี้ไปหรอกใช่ไหม?”

เสียงเย็นชาของชายคนนั้นดังขึ้นจากด้านหลัง “คุณเป็นเด็กกำพร้า กว่าจะตั้งหลักในเมืองนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย งานนี้คงมีความสำคัญต่อคุณมาก”

หลินเซียงมองเขาด้วยความโกรธ “คุณจะทำอะไร?”

ลู่สือเยี่ยนตอบกลับ “เซ็นใบหย่าซะ แล้วสิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้จะยังคงอยู่เหมือนเดิม”

เขากำลังขู่เธอ!

มือของหลินเซียงสั่นเทาด้วยความโกรธ ถ้าไม่ติดที่อยู่ไกลเกินไป เธอคงตบหน้าเขาไปแล้ว!

“ลู่สือเยี่ยน คุณมันไร้ยางอาย!”

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ เขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง?

หรือว่าเดิมทีเขาก็เป็นคนโหดเหี้ยมขนาดนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นเพียงภาพลวงตา?

ลู่สือเยี่ยนหยิบกระดาษทิชชูออกมา เดินตรงไปหาเธอ ท่าทางการเคลื่อนไหวทั้งอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติ เช็ดน้ำตาออกจากหางตาของเธอแผ่วเบา

หลินเซียงปัดมือเขาออก ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น “แน่จริง ก็ไล่ฉันออกเลยสิ!”

หย่าเหรอ?

ไม่มีทาง!

เธอหันหลังกลับและจากไป เมื่อออกจากห้องทำงานของเขาไปแล้ว อารมณ์ของเธอก็เริ่มกลับมาคงที่

มือของลู่สือเยี่ยนชะงักค้างกลางอากาศ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเครียดเกร็ง

เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มอินเตอร์คอมบนโต๊ะ “ต่อสายหาฝ่ายบุคคล…”

แต่พูดไปได้ครึ่งประโยค ฉากที่หลินเซียงสอนภาษามือและสอนเขาอ่านหนังสืออย่างอดทนก็แวบเข้ามาในความคิด

ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่มีคำพูดต่อจากนั้นออกจากปากเขาแล้ว

“คุณลู่ ต้องการให้เราทำอะไรคะ?”

เสียงเจือความระมัดระวังของเลขาดังมาจากอินเตอร์คอม

“ไม่มีอะไร”

ลู่สือเยี่ยนกดวางสาย รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

……

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งถามหลินเซียงว่า คุณลู่เรียกเธอเข้าไปคุยอะไร แต่เธอเพียงแค่ยิ้มผ่าน ๆ อย่างไม่เป็นที่ผิดสังเกต

เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน คิดอย่างรอบคอบว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

ถ้าลู่สือเยี่ยนใช้วิธีรุนแรงในการบีบบังคับให้เธอหย่า เธอก็จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาเสีย ทุกคนจะได้รู้กันไปเลยว่าที่แท้แล้วเขาเป็นสามีของเธอ ถึงตอนนั้นเขาคงล้มเลิกความคิดที่จะหย่ากับเธอใช่ไหม?

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด หลินเซียงก็ชะงัก และหัวเราะเยาะตัวเองทันที

ไม่ว่ายังไง หัวใจของเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว

คนที่อยู่ในใจเขาไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว ต่อให้ทำแบบนั้นไปแล้วได้จะอะไรขึ้นมา?

ท้ายที่สุด เธอก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้อยู่ดี ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป อยู่กับผู้หญิงคนเดียวตลอดชีวิตมันจะตายหรือยังไง?

“หลินเซียง รบกวนมาหาผมทีครับ”

ช่วงบ่าย ซ่งจั่ว ผู้ช่วยพิเศษของท่านประธานมาเรียกเธอ

หลินเซียงลุกขึ้นแล้วเดินไปหา ซ่งจั่วพูดว่า “นี่เป็นเครื่องประดับทั้งหมดของเรา ผมเห็นว่าคุณมีรสนิยมดี ลองเลือกมาสักหนึ่งชุด ให้ผมเอาไปส่งมอบลูกค้าที”

หลินเซียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เรื่องแบบนี้ทำไมต้องให้เธอทำ?

ในสำนักงานมีสาว ๆ แต่งตัวทันสมัยตั้งเยอะแยะ

แม้ว่าเธอจะสงสัย แต่เธอก็ยังเลือกมาหนึ่งชุด

ซ่งจั่วยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณ”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจากไป แม้หลินเซียงไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็กลับไปทำงานตามเดิม

ตอนเย็น เมื่อกลับถึงบ้าน ก็มีเพียงเงียบเหงา เธอยืนอยู่หน้าประตูด้วยความงุนงงพักหนึ่ง หัวใจของเธอก็เริ่มเจ็บปวดอีกครั้ง

ลู่สือเยี่ยนคงไม่คิดจะกลับมาแล้วใช่ไหม?

เธอนั่งบนโซฟาแล้วเปิดทีวี ไม่อยากให้บ้านเงียบเกินไป ไม่อย่างนั้นเธอคงเอาแต่จมปลักจนคิดอะไรไม่ออก

- สำนักข่าวของเราขอรายงานว่า นายน้อยสามตระกูลลู่ที่หายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งปี ได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเป็นครั้งแรก เขาเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศลพร้อมด้วยเพื่อนสาวคนสวยของเขา การกลับมาของนายน้อยตระกูลลู่จะนำพาความเปลี่ยนแปลงอะไรมาสู่เมืองอวิ๋นเฉิงในครั้งนี้? โปรด…

หลินเซียงไม่ได้ยินสิ่งที่นักข่าวพูดแล้ว

เธอเพ่งมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ถัดจากลู่สือเยี่ยน เห็นว่าอีกฝ่ายสวมสร้อยคอที่เธอเป็นคนเลือกในวันนี้อยู่!