Share

บทที่ 10

เธอจะไปรู้ได้ยังไง!

หลินเซียงกำลังจะอธิบาย แต่เมื่อเห็นความเย็นชาในดวงตาหงส์ของเขา เธอก็รู้สึกตัวทันทีว่า ไม่ว่าเธอจะอธิบายอย่างไร เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี

เธอรู้สึกว่ามันไร้สาระ

แค่ความทรงจำกลับคืนมา คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยเหรอ?

หรือว่าลู่สือเยี่ยนที่เธอรู้จักก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา

“คุณทำฉันเจ็บ!”

หลินเซียงรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ คิ้วขมวดแน่น

ลู่สือเยี่ยนปล่อยมือเธอแทบจะในทันทีตามสัญชาตญาณ

ผิวของเธอขาวซีด แค่ออกแรงบีบเล็กน้อยก็ทิ้งรอยไว้ได้ ข้อมือของเธอจึงมีรอยนิ้วมือหลายรอย

ที่จริงรอยนิ้วมือแบบเดียวกันนี้ เมื่อก่อนมักจะปรากฏบนเอวของเธอ

ดวงตาของลู่สือเยี่ยนยิ่งมืดมนลงไปอีก

“หลินเซียง ผมเห็นแก่ความสัมพันธ์หนึ่งปีที่ผ่านมาของเรา ถึงไม่เคยลงมือกับคุณ แต่อย่าบังคับให้ผมต้องทำ”

“คุณจะทำอะไรมิทราบ?”

หลินเซียงมองดวงตาที่วาววับของเขา “ฆ่าฉันเหรอ? ถ้ากล้าก็ทำเลยสิ!”

เมื่อสบตากับดวงตาที่ปริ่มด้วยน้ำตา และความดื้อรั้นในแววตาของเธอ หัวใจของลู่สือเยี่ยนก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที!

หน้าห้องผู้ป่วย บรรยากาศตึงเครียด!

หลินเซียงยิ้ม “ลู่สือเยี่ยน ฉันไม่หย่ากับคุณแน่ ยิ่งตอนนี้คุณย่าของคุณยอมรับแล้วว่าฉันเป็นหลานสะใภ้ คุณก็ยิ่งหย่าไม่ได้เข้าไปใหญ่!”

ลู่สือเยี่ยนแผ่ความเย็นชาออกมาจากร่างกาย เดินเข้าไปหาเธอ

หลินเซียงรีบถอยหลัง “จะทำอะไร จะตบฉันเหรอ? ฉันบอกไว้เลยนะ ถ้าคุณกล้าตบฉัน ฉันจะฟ้องคุณย่า!”

ลู่สือเยี่ยนพูดไม่ออก “...”

เขาจ้องเธอด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่

การหย่าร้างมีอะไรไม่ดีตรงไหน?

เธอสามารถเสนอเงื่อนไขอะไรก็ได้ เขายินดีตอบสนองทั้งหมด

ในใจของลู่สือเยี่ยนรู้สึกหงุดหงิดมาก แต่เขารู้ดีว่าความหงุดหงิดนี้ไม่ใช่แค่เพราะเธอไม่ยอมหย่า

“สือเยี่ยน”

ทันใดนั้น หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือแม่เลี้ยงของลู่สือเยี่ยน ชื่ออวิ๋นหลาน

เมื่อเธอเดินมาใกล้ เมื่อเห็นหลินเซียงก็รู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็ถามว่า “เธอใช่ภรรยาของสือเยี่ยน หลินเซียงหรือเปล่า?”

หลินเซียงแปลกใจ “คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ?”

คุณหญิงอวิ๋นหลานยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตอนที่เราเจอตัวสือเยี่ยน เราเห็นเธอกับสือเยี่ยนเดินซื้อของด้วยกัน ท่าทางสนิทสนมกันมาก เราเลยไปสืบประวัติของเธอ ต้องขอโทษด้วยที่ตอนนั้นเราทำไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอเสียก่อน แต่ทำแบบนั้นก็เพื่อความปลอดภัยของสือเยี่ยน”

“ไปดูคุณย่าเถอะครับ”

ลู่สือเยี่ยนพูดขัดจังหวะ

หลินเซียงมองเขาโดยไม่รู้ตัว รู้สึกแปลก ๆ ที่เขาดูไม่อยากให้เธอเข้าหาคนในครอบครัวของเขาสักเท่าไหร่

อวิ๋นหลานยิ้มพลางพูดว่า “ได้ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปดูหน่อย”

เธอผลักประตูเปิดแล้วเดินเข้าไป คุณย่าลู่เห็นหลินเซียงผ่านช่องประตูที่แง้มค้างไว้ จึงยื่นมือออกมาเรียกเธอทันที “หลานสะใภ้ มานี่หน่อยสิ”

อวิ๋นหลานประหลาดใจ “คุณแม่ รู้จักหลินเซียงด้วยเหรอคะ?”

คุณย่าลู่พยักหน้า “รู้สิ ฉันรู้จักเธอ เธอเป็นภรรยาหลานชายคนที่สามของฉัน เป็นหลานสะใภ้ของฉัน!”

หลินเซียงอยากหัวเราะออกมาแต่พยายามกลั้นไว้ กระทั่งเธอเห็นสีหน้ามืดมนของลู่สือเยี่ยน เธอก็ทนไม่ไหว หัวเราะออกมาทันที

ลู่สือเยี่ยนหมดคำจะพูด “...”

ผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้!

เนื่องจากคุณย่าลู่และอวิ๋นหลานอยู่ที่นี่ ลู่สือเยี่ยนจึงไม่อยากแสดงอารมณ์ขุ่นเคือง ทำได้เพียงเดินกลับเข้าไปที่ห้องพักผู้ป่วยกับหลินเซียงเท่านั้น

คุณหญิงอวิ๋นหลานยิ้ม “คุณย่าหายตัวไป แล้วได้มาเจอกับหลินเซียง นี่ไม่ใช่โชคชะตาหรอกเหรอ สือเยี่ยน คืนนี้เธอกับหลินเซียงกลับบ้านไปทานอาหารมื้อเย็นด้วยกันสิ จะได้ถือโอกาสแนะนำหลินเซียงให้คนอื่น ๆ ในครอบครัวรู้จักด้วย”

“ไม่จำเป็นครับ”

ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เราคงไม่ได้กลับไป”

คุณหญิงอวิ๋นหลานสงสัย “ทำไมล่ะ?”

ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรากำลังจะหย่ากันเร็ว ๆ นี้แล้ว”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status