Share

บทที่ 13

อวิ๋นหลานยิ้ม “หว่านหว่าน มาแล้วเหรอ? รถไม่ติดใช่ไหม?”

เซี่ยหว่านสวมชุดเดรสสีขาว ผมยาวสีดำสลวยพาดลงมาที่ไหล่ อุปนิสัยดูเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังและอ่อนโยน “คุณป้า รถไม่ติดเลยค่ะ ต้องขอบคุณทักษะการขับรถของสือเยี่ยนที่ดีมาก ๆ ไม่ทันรู้ตัวก็มาถึงแล้ว”

ลู่เจิ้งหรงพูดขึ้น “มาถึงแล้วก็เตรียมล้างมือ จะได้ทานข้าวกัน”

ท่าทีของเขาช่างอ่อนโยน

ไม่เหมือนกับที่ปฏิบัติต่อหลินเซียงอย่างเย็นชา

ใบหน้าของคนรับใช้ทุกคนต่างก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มมากกว่าก่อนหน้านี้ “คุณหนูเซี่ยคะ พอรู้ว่าคุณจะมาวันนี้ พ่อครัวเลยทำอาหารที่คุณชอบไว้เยอะเลยค่ะ”

บรรยากาศที่ตึงเครียดก่อนหน้านี้ ผ่อนคลายลงทันทีเมื่อเซี่ยหว่านปรากฏตัว

หลินเซียงยืนอยู่ด้านข้าง มองดูฉากนี้อย่างตกตะลึง

คนในตระกูลลู่ไม่ชอบเธอ

แต่พวกเขาทุกคนชอบเซี่ยหว่าน

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมอยู่ดี ๆ ลู่สือเยี่ยนถึงยอมตกลงพาเธอมาที่คฤหาสน์ตระกูลลู่

เขาทำแบบนี้เพื่อบอกเธอทางอ้อมว่าคนในตระกูลลู่ไม่ชอบเธอ และไม่ต้อนรับเธอ!

ฆ่าคนให้ตายทั้งเป็น เป็นเช่นนี้เอง

น่าขันสิ้นดีที่เธออุตส่าห์แต่งตัวอย่างพิถีพิถัน แถมยังฝันว่าคนในตระกูลลู่จะยอมรับและชอบเธออีก

หลินเซียงกำมือแน่น เล็บจิกเข้าไปที่ฝ่ามืออย่างแรง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นย้ำเตือนให้เธอกลับมามีสติ

ลู่สือเยี่ยนมองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วยสีหน้ามืดมัว ความหงุดหงิดแล่นผ่านหัวใจ แต่ปากกลับพูดว่า “ไปล้างมือแล้วมากินข้าว”

เธอจะกินลงได้อย่างไร?

“ฉัน…”

“คุณคือหลินเซียงใช่ไหมคะ?”

เวลานี้เอง เซี่ยหว่านหันมามองเธอ พร้อมกับเดินเข้ามาหา ใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม “ฉันรู้จักคุณค่ะ แล้วก็อยากขอบคุณคุณมาก ๆ ที่คอยอยู่ดูแลสือเยี่ยนมาตลอดปีนี้”

ดูเหมือนเธอจะพูดขอบคุณหลินเซียงจากใจจริง ดวงตาของเธอใสซื่อบริสุทธิ์

เสี้ยววินาทีนั้น หลินเซียงรู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดิน

ราวกับเธอเป็นมือที่สามที่เข้ามาแทรกกลางความสัมพันธ์ และยังไม่ยอมถอยออกไป

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอพูดอย่างแห้งแล้ง

ทั้งสองคนเข้าไปในห้องน้ำ ล้างมือตรงอ่างล้างหน้า

สายตาของหลินเซียงเหลือบมองลงไป เมื่อเห็นขาของเซี่ยหว่านที่อยู่ภายใต้ชุดเดรส ม่านตาก็หดลงทันที!

ขาข้างหนึ่งของเธอติดขาเทียม!

เซี่ยหว่านดูเหมือนจะสังเกตเห็นสายตาของเธอ คลี่ยิ้มเล็กน้อย “คงไม่ทำให้คุณตกใจใช่ไหมคะ? ฉันเสียขาไปตอนช่วยชีวิตสือเยี่ยนเมื่อสองปีก่อน แต่โชคดีที่หลังจากฝึกเดินและปรับตัวมาเป็นเวลาสองปี ในที่สุดฉันก็เดินคล่องแล้ว”

หลินเซียงรีบละสายตา “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เซี่ยหว่านเช็ดมือแล้วมองเธอ “ฉันรู้ค่ะ ฉันชินกับสายตาแบบเดียวกันนี้มาสองปีแล้ว ว่าแต่คุณจะหย่ากับสือเยี่ยนเมื่อไหร่คะ ฉันรู้สึกซาบซึ้งที่คุณดูแลสือเยี่ยนมาตั้งหนึ่งปี แต่ฉันกับสือเยี่ยนรักกันมาก่อนนานทีเดียว คุณช่วยคืนเขาให้ฉันได้หรือเปล่า?”

ลมหายใจของหลินเซียงติดขัด ลำคอแห้งผาก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

นี่คงเป็นสาเหตุที่ลู่สือเยี่ยนต้องกลับไปรับผิดชอบเธออย่างนั้นสินะ?

พวกเขาเคยรักกันมาก่อน

แล้วเธอกับลู่สือเยี่ยนล่ะ?

หนึ่งปีที่ผ่านมาของพวกเขาคืออะไร?

หรือว่าเมื่อเทียบกับขาที่เสียไปของเซี่ยหว่านแล้ว หนึ่งปีนั้นไม่ได้มีค่าอะไรเลย

ไม่อย่างนั้น ลู่สือเยี่ยนจะยอมละทิ้งมันไปง่าย ๆ ได้ยังไง?

หลินเซียงหลับตาลง “ฉันจะเก็บไปพิจารณาดูค่ะ”

เซี่ยหว่านหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องรีบหน่อยนะคะ ฉันไม่อยากให้สือเยี่ยนต้องแบกรับชื่อเสียงว่าเป็นคนเนรคุณ”

พูดจบ เธอก็เดินออกจากห้องน้ำไปก่อน

หลินเซียงยืนอยู่ที่เดิม งุนงงเล็กน้อย

แล้วเธอที่พาเขากลับบ้านสมัยที่เขาสูญเสียความทรงจำและเป็นใบ้ อยู่ดูแลเขามานานขนาดนั้น จนกระทั่งเขาฟื้นความทรงจำแล้วขอหย่ากับเธอ ไม่เรียกว่าเนรคุณเหมือนกันหรือไง?

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status