Share

บทที่ 9

หลินเซียงกลั้นขำไม่ไหวไปชั่วขณะ พอถ่ายวิดีโอเสร็จ เธอโทรแจ้งหมายเลขหนึ่งสองศูนย์ รถพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว บนรถพยาบาล เธอโทรไปตามหมายเลขโทรศัพท์ที่เขียนไว้บนกระดาษ

หลังจากได้ยินข่าวว่าคุณย่าลู่หายตัวไปและได้รับบาดเจ็บ คู่สนทนาก็พูดขึ้นทันทีว่า “รบกวนคุณแล้ว เราจะไปถึงที่นั่นในเร็วๆ นี้ ช่วยอยู่ดูแลคุณท่านให้ก่อนนะคะ”

หลินเซียงรับปาก

พอวางสายจากเธอ คุณนายลู่ก็โทรหาลู่สือเยี่ยน

“ฮัลโหล”

เสียงเย็นชาของลู่สือเยี่ยนดังมาจากโทรศัพท์

คุณนายลู่รีบพูด “สือเยี่ยน คุณย่าของเธอหายตัวไป ตอนนี้กำลังรับการรักษาอยู่ในโรงพยาบาล เธออยู่ใกล้ รีบไปดูคุณย่าหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วฉันจะรีบตามไป”

ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

คุณนายลู่ตอบกลับ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอรีบไปเถอะ”

“ครับ ผมทราบแล้ว”

ลู่สือเยี่ยนวางสาย ลุกขึ้นแล้วตรงไปที่โรงพยาบาล

ในโรงพยาบาล

ขาของคุณย่าลู่ได้รับการตรวจวินิจฉัยแล้ว มีอาการกระดูกเคลื่อนเล็กน้อย ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสักระยะหนึ่ง

คุณย่าลู่จับมือหลินเซียงไว้แน่น ใบหน้าเหี่ยวย่นปรากฏความน้อยใจ “หลานสะใภ้ ฉันเจ็บจังเลย”

หลินเซียงรู้สึกจนปัญญา “คุณย่า ฉันไม่ใช่หลานสะใภ้ของคุณนะคะ”

“ใช่ เธอใช่แน่นอน!” คุณย่าลู่แสดงอาการงอแงเหมือนเด็ก “ฉันไม่สน ยังไงเธอก็เป็นหลานสะใภ้ของฉัน!”

“ได้ค่ะ เป็นก็เป็น คุณอย่าโวยวายนะคะ” หลินเซียงรีบปลอบ กลัวว่าหญิงชราจะตื่นเต้นเกินไปจนสภาพร่างกายแย่ลง

คุณย่าลู่ถึงได้ยิ้มออก “หลานสะใภ้ ทำไมหมู่นี้เธอไม่มาหาฉันเลยล่ะ เหมือนหลานชายคนนั้นของฉันเลย เด็กใจร้าย ไม่สนใจฉันสักนิด”

หลินเซียงเพียงแต่ยิ้ม ไม่พูดอะไร

ขณะนั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก คนสองคนมองไปที่ประตูพร้อมกัน เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา หลินเซียงก็เบิกตาโต!

ลู่สือเยี่ยน!

เขามาที่นี่ได้ยังไง?

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

ลู่สือเยี่ยนเห็นหลินเซียง คิ้วก็ขมวดชนกันทันที

หลินเซียงยังไม่ทันได้พูดอะไร คุณย่าลู่ก็ดุเขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “หลานชาย ทำไมเธอพูดกับหลานสะใภ้ย่าแบบนี้? ต้องเอาอกเอาใจภรรยาสิ ไม่ใช่เอาแต่ดุ! ขอโทษเธอซะ!”

ลู่สือเยี่ยนอึ้งไป “...”

หลินเซียงหัวเราะเยาะในใจ หญิงชราคนนี้กลายเป็นคุณย่าของลู่สือเยี่ยนไปเสียได้

เธอทำท่าทางกระหยิ่มใจ มองดูว่าเขาจะขอโทษเธออย่างไร

นับตั้งแต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองแย่ลง เขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีที่ดีต่อเธอเลย ทำอย่างกับเธอติดหนี้เขาอย่างไรอย่างนั้น!

ทั้งที่เขาต่างหากเป็นฝ่ายทำผิดต่อเธอ

ลู่สือเยี่ยนมองคุณย่าลู่ “คุณย่า ผมมีเรื่องต้องคุยกับเธอหน่อย คุณย่าพักผ่อนก่อนนะครับ”

พูดจบก็ดึงแขนหลินเซียงออกไปจากห้อง

คุณย่าลู่ยังไม่วายพูดไล่หลัง “ห้ามดุหลายสะใภ้ ได้ยินไหม?”

ประตูห้องปิดลง ลู่สือเยี่ยนจับแขนเธอแล้วดึงเข้าหาตัวเขาอย่างรุนแรง สายตาเย็นชา “หลินเซียง ผมยอมให้คุณเอาแต่ใจยังไงก็ได้ แต่การที่คุณใช้คนแก่ที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อมคนหนึ่งเป็นเครื่องมือ มันออกจะเกินไปแล้วนะ”

ข้อมือของหลินเซียงเจ็บปวด แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา หัวใจของเธอกลับเจ็บปวดยิ่งกว่า!

“คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

ลู่สือเยี่ยนยิ้มเย็น “หรือคุณจะบอกว่าคุณไม่ได้ตั้งใจไปหาคุณย่า แล้วบอกว่าตัวเองเป็นภรรยาของผม เพื่อหลีกเลี่ยงการหย่า คุณนี่รั้นไม่เลือกวิธีการเลยนะ!”

หลินเซียงหัวเราะเพราะความโกรธ!

เขามองว่าเธอเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง!

ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาไม่รู้จักนิสัยเธอสักนิดเลยหรือ?

ความน้อยใจผุดขึ้นในใจ แต่เธออดทนไว้ เชิดหน้าขึ้น “ฉันไม่อยากหย่าก็จริง แต่ก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้เสียหน่อยว่าท่านเป็นคุณย่าของคุณ”

“ยังจะเสแสร้งอีก” ลู่สือเยี่ยนบีบข้อมือเธอแน่นขึ้น “ถ้าคุณไม่บอก แล้วทำไมท่านถึงได้เรียกคุณว่าหลานสะใภ้”

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status