บทที่ 11

ลู่สือเยี่ยนยังไม่ทันได้พูดอะไร คุณย่าลู่ก็ระเบิดเสียงขึ้นก่อน

“หย่าเหรอ? ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด! หลานสะใภ้แสนดีขนาดนี้ ห้ามหย่านะ!”

เธอคว้ามือลู่สือเยี่ยน ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความน้อยใจ “หลานรัก ถ้าเธอหย่ากับหลานสะใภ้ ฉันจะร้องไห้ ฉันจะร้องไห้จริง ๆ นะ…”

พูดจบ คุณย่าลู่ก็ร้องไห้จริง ๆ!

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างตั้งตัวไม่ทัน

ดวงตาของลู่สือเยี่ยนเต็มไปด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคุณย่าลู่ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็กลัวว่าเธอจะสะเทือนใจจนร่างกายแย่ลง

จึงรีบพูดว่า “คุณย่า ไม่หย่าครับ ไม่หย่าแล้ว”

เสียงร้องไห้ของคุณย่าลู่หยุดชะงักลงทันที “จริงหรือเปล่า?”

ลู่สือเยี่ยน “จริงครับ”

คุณย่าลู่พูดต่อ “ถ้าอย่างนั้น คืนนี้พาหลานสะใภ้กลับบ้านด้วยกันนะ แนะนำให้คนในตระกูลลู่รู้จักหลานสะใภ้!”

ลู่สือเยี่ยนพูดไม่ออก “...”

คุณย่าลู่ยังคงเกลี้ยกล่อม “ถ้าเธอไม่ตกลง ฉันจะร้องไห้ต่อหน้าเธอเดี๋ยวนี้แหละ!”

อวิ๋นหลานยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ “ดูเหมือนคุณย่าจะชอบหลินเซียงมากเลยนะคะ สือเยี่ยน ฉันว่าเธอควรพิจารณาให้ดี ๆ การแต่งงานถือเป็นเรื่องใหญ่”

ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง

หลินเซียงเฝ้าดูอยู่ตลอดทั้งกระบวนการ ในใจรู้สึกซาบซึ้ง หญิงชราที่ไม่เคยพบหน้าค่าตากันมาก่อนกลับชอบเธอมากขนาดนี้ ในขณะที่ลู่สือเยี่ยนกลับยืนกรานว่าจะหย่ากับเธอ

ผู้หญิงคนนั้นเก่งขนาดไหน ถึงได้ทำให้เขาลืมความทรงจำในอดีตที่มีร่วมกับเธอไปได้

จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าลู่สือเยี่ยนกับผู้หญิงคนนั้นมีอดีตที่ลึกซึ้งต่อกันเพียงใด

เมื่อปลอบคุณย่าลู่จนอารมณ์กลับสู่สภาวะปกติได้แล้ว ลู่สือเยี่ยนก็เหลือบมองหลินเซียง “ไปกันเถอะ”

ขนตาของหลินเซียงสั่นไหว เธอหันไปบอกลาคุณย่าลู่ “คุณย่า อย่าลืมพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ ไว้ถ้าฉันว่างจะแวะมาเยี่ยมคุณค่ะ”

คุณย่าหลู่พยักหน้า มองดูเธออย่างกระตือรือร้น “พูดแล้วต้องมานะ”

“ค่ะ”

หัวใจของหลินเซียงอ่อนยวบลงอย่างควบคุมไม่ได้

หญิงชราคนนี้น่ารักมาก!

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ลู่สือเยี่ยนพูดกับเธอตรงๆ “คุณไม่ต้องไปหรอก”

สีหน้าของหลินเซียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาไม่ต้องการพาเธอไปที่บ้านตระกูลลู่เหรอ? เธอดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ทำไมถึงไม่ให้ฉันไป?”

ลู่สือเยี่ยนจ้องเธอด้วยดวงตาเข้มขรึม “หลินเซียง ถลำลึกมากเกินไป จะทำให้ตัวเองเจ็บเปล่า ๆ”

หลินเซียงยิ้มมุมปาก “ถ้าฉันจำไม่ผิด เรายังไม่ได้หย่ากันเลยนะ คุณเจอครอบครัวของคุณแล้ว การพาฉันไปเจอพวกเขาไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเหรอ หรือว่าคุณอยากพาคนอื่นไปแทน?”

ลู่สือเยี่ยนจ้องเธอเขม็ง แต่แล้วก็ส่งยิ้ม “ได้ ผมจะพาคุณไป”

จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนท่าที ทำให้หลินเซียงอดตกใจไม่ได้

ในใจของเธอเกิดความหวังขึ้นมาเล็กน้อย พาไปหาผู้ใหญ่ หมายความว่าเธอได้รับการยอมรับ

หรือว่า…

เขาจะไม่หย่ากับเธอแล้ว?

หลินเซียงพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองเขา “คุณไม่ได้หลอกให้ฉันดีใจเล่นใช่ไหม?”

ลู่สือเยี่ยน “ผมไม่เคยหลอกใครอยู่แล้ว”

หลินเซียงได้ยินอย่างนั้น มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน “ตบปากตัวเองเถอะ จำไม่ได้หรือยังไงว่าเคยหลอกฉัน?”

ลู่สือเยี่ยนเงียบ “...”

เขาหันหลังกลับและเดินห่างออกไป

หลินเซียงจ้องมองตามแผ่นหลังที่สูงใหญ่และสง่างามของเขา ตะโกนไล่หลัง “อย่าลืมมารับฉันด้วยล่ะ!”

เขาไม่ตอบ หลินเซียงเบ้ปาก ‘ผู้ชายสารเลวเอ๊ย!’

แต่เมื่อคิดว่าจะได้เจอครอบครัวของเขาในอีกไม่กี่ชั่วโมง เธอก็ดีใจมาก!

ทันทีที่กลับถึงบ้าน เธอเริ่มเลือกชุดเดรส แต่งหน้าอย่างพิถีพิถัน กระจกสะท้อนให้เห็นภาพหญิงสาวที่สง่างามและเรียบร้อย

ครอบครัวของเขาจะชอบเธอหรือเปล่านะ?

หลินเซียงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่นานนัก โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากลู่สือเยี่ยน