บทที่ 4

เมื่อมาถึงบริษัท หลินเซียงเพิ่งนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาใกล้และพูดว่า “หลินเซียง เธอรู้หรือยัง? บริษัทของเราถูกซื้อกิจการไปแล้ว! คนซื้อคือนายน้อยสามที่หายตัวไปอย่างลึกลับของตระกูลลู่ ดูเหมือนว่าเขาจะชื่อลู่สือเยี่ยนอะไรนี่แหละ”

หลินเซียงตกตะลึง “ชื่ออะไรนะ?”

“ลู่สือเยี่ยน ฉันเห็นรูปแล้ว เขาหล่อมากเลย! ว่ากันว่าเขาหายไปตั้งหนึ่งปี เพิ่งกลับมาที่ตระกูลลู่ไม่นาน กลับมาก็เริ่มปรับปรุงบริษัทสาขานี้ทันที บริษัทของเราเลยได้อานิสงส์โดยตรง พระเจ้าช่วย การมีผู้ชายที่หล่อเหลาและอ่อนโยนเป็นเจ้านายแบบนี้ ต่อให้ฉันนอนหลับฝันยังลุกขึ้นมาละเมอยิ้มเลย!”

หลินเซียงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู ข้อความแรกที่ผุดขึ้นมาบนหน้าฟีด คือข่าวลูกชายคนที่สามของตระกูลลู่ ลู่สือเยี่ยนกลับมาแล้ว หลังจากหายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งปี

ในภาพ ชายคนนั้นสวมชุดสูทสีดำ ตัดผมสั้นแบ่งข้าง ใบหน้าหล่อเหลาและเฉียบคม ดวงตาฟีนิกซ์คมกริบคู่นั้นฉายประกายเย็นเยียบ ทั้งร่างกายเผยให้เห็นสง่าราศีที่สูงส่งและเย็นชา

ลู่สือเยี่ยน ความจริงแล้วเขาเป็นนายน้อยสามของตระกูลลู่ ตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ของเมืองอวิ๋นเฉิง!

หลินเซียงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกยังไง

เธอรู้สึกเพียงว่า โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับตัวเองอย่างนี้

เธอควรจะมีความสุข สามีของเธอกลายเป็นทายาทตระกูลมหาเศรษฐี เธอกำลังจะมีบ้านหลังใหญ่อย่างที่หมายใจไว้แล้ว

ถึงอย่างนั้น เธอกลับทำใจให้มีความสุขไม่ได้เลยเพราะสามีหนุ่มผู้มั่งคั่งของเธอคนนี้ กำลังจะหย่ากับเธอ

เขาต้องกลับไปรับผิดชอบผู้หญิงคนอื่น

หึ!

หลินเซียงบีบโทรศัพท์แน่น หยดน้ำคลอเบ้า

“ประชุม ประชุม ทุกคนไปที่ห้องประชุมใหญ่!”

จู่ ๆ ผู้จัดการก็เดินเข้ามาพร้อมกับประกาศเสียงดัง ทุกคนจึงรีบเก็บของแล้วตรงไปที่ห้องประชุมใหญ่

ห้องประชุมขนาดใหญ่ซึ่งสามารถรองรับคนได้ถึงห้าร้อยคนมีเสียงดังอึกทึก แต่เมื่อใครคนหนึ่งปรบมือ ห้องประชุมก็ค่อย ๆ เงียบลง

“ลำดับต่อไป ยินดีต้อนรับท่านประธานคนใหม่ของเรา คุณลู่ ลู่สือเยี่ยน!”

ผู้จัดการทั่วไปประกาศด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง ประตูห้องประชุมเปิดออก ชายท่าทางสง่างามในชุดสูทสีดำก็ก้าวเข้ามา

หลินเซียงนั่งอยู่แถวหลัง มองดูชายที่ดูราวกับเกิดใหม่ ภายในใจรู้สึกแปลกแยก

สายตาของเขาเย็นชา น้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์น่าดึงดูด แต่กลับไร้ซึ่งความอบอุ่นใด ๆ เขาออกคำสั่งต่าง ๆ อย่างเข้มงวดโดยตรงตั้งแต่แรกพบ ซึ่งทำให้หลายคนเวียนหัวไปตาม ๆ กัน

การประชุมกินเวลานานกว่าสามชั่วโมงกว่าจะจบลง ทุกคนทยอยจากไป หลินเซียงก็ลุกขึ้นและติดตามพวกเขาออกไปด้วย

เธอไม่ต้องการเสวนากับเขา

“คุณหยุดก่อน”

ทันใดนั้น เสียงทุ้มลึกและมีเสน่ห์ของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

หลินเซียงหยุดชะงักชั่วครู่ หันหน้ามองกลับไป เม้มริมฝีปากแล้วถาม “คุณลู่มีอะไรกับฉันหรือคะ?”

ท่าทีห่างเหินและเป็นทางการ ราวกับพวกเขาไม่ใช่คนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยกันเมื่อคืนที่ผ่านมา

ลู่สือเยี่ยนถือเอกสารไว้ในมือ จ้องมองเธอด้วยดวงตาหงส์สีเข้ม “ตามผมมาที่ห้องทำงานหน่อยสิ”

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปก่อน

หลินเซียงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินตามไป

ประตูห้องทำงานปิดลง ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้วพลางมองเธอ “ทำไมคุณถึงฉีกเอกสารข้อตกลงการหย่าร้าง?”

หลินเซียงมองเขาด้วยสายตามั่นคง “ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับคุณเลย คุณลู่”

น้ำเสียงของเธอแฝงความเยาะเย้ยมากกว่าเดิม

เธอเดาว่าความทรงจำของเขาน่าจะกลับมาสักพักใหญ่แล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กลับไปหาตระกูลลู่และเริ่มทำงานได้เร็วขนาดนี้

แต่เขากลับเก็บซ่อนมันไว้จากเธอ

พูดให้ถูกก็คือ เขาโกหกเธอ

ใบหน้าของลู่สือเยี่ยนแข็งค้างไปชั่วขณะ จ้องมองเธอนิ่ง ๆ “เซียงเซียง ระหว่างเราไม่เคยมีความขัดแย้งใด ๆ ต่อกัน ต่อให้เราแยกทางกันก็ยังทำงานร่วมกันได้ไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ได้!”

ทันใดนั้นหลินเซียงก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว หยดน้ำในดวงตาพรั่งพรูอย่างยากจะระงับ “ลู่สือเยี่ยน ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะเก็บคนเลวมาเลี้ยงดู! ความทรงจำคุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณพูดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันเป็นเมียคุณแท้ ๆ เป็นคนที่ร่วมเรียงเคียงหมอนกับคุณ แต่ทำไมฉันกลับไม่รู้อะไรเลย!”