Share

บทที่ 3

หลินเซียงมองหน้าเขา “ตอบสิ”

ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเรียบ “กินข้าวก่อนเถอะ”

เขาผลักเธอออกไป เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้ววางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะ

หัวใจของหลินเซียงจมลงสู่ก้นเหวอีกครั้ง จ้องมองแผ่นหลังของเขาสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เธอพยายามห้ามไม่ให้เขาพูดเรื่องหย่าออกมา

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่าทีของเขามันชัดเจนแล้ว

เขากำลังทำตัวเหินห่างจากเธอ ไม่เอ่ยแม้กระทั่งคำสัญญาจอมปลอมด้วยซ้ำ

เมื่อก่อน เขาไม่เป็นแบบนี้เลยแม้สักนิด!

ตอนแรก เขาตามติดแทบจะสิงร่าง ติดตามไปทุกที่ที่เธอไป มีนิสัยติดเธอมาก

ต่อมา เธอจึงตัดสินใจรับเขาเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยกัน และเริ่มสอนวิธีเขียนอ่าน ฝึกภาษามือกับเขา นับจากนั้นเขาก็ยิ่งติดเธองอมแงมขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะมีสายตาของเขาก็คอยมองตามอยู่เสมอ

ราวกับเธอเป็นโลกทั้งใบของเขา

“ลู่สือเยี่ยน คุณไม่ได้จูบอรุณสวัสดิ์ฉันด้วยซ้ำ”

หลินเซียงเดินไปหา นี่เป็นข้อตกลงที่พวกเขาทำเป็นกิจวัตรหลังจากยืนยันความสัมพันธ์

ลู่สือเยี่ยนผลักแก้วนมถั่วเหลืองไปตรงหน้าเธอ “กินข้าวก่อนเถอะ ไว้ผมค่อยเล่าให้คุณฟังทีหลัง”

มือของหลินเซียงกำแน่น “ถ้าฉันไม่กิน คุณจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นใช่ไหม?”

ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอด้วยดวงตาเข้มขรึม “คุณได้ยินหมดแล้วนี่”

เขากำลังพูดถึงสิ่งที่เขาพูดในห้องอาหารส่วนตัวเมื่อวานนี้

หลินเซียงหลับตาลง ถามว่า “ทำไมล่ะ?”

แม้ว่าเธอจะอดทนกับมันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถหลอกลวงตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว

ลู่สือเยี่ยนตอบกลับ “เธอสำคัญกับผมมาก ผมต้องกลับไปรับผิดชอบเธอ”

“แล้วฉันล่ะ?”

หลินเซียงมองเขาพร้อมกับยิ้มเศร้า “หนึ่งปีที่ผ่านมา เรื่องระหว่างเราหมายความว่ายังไง?”

ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างออก จึงเดินเข้าไปหาเขา “ความทรงจำของคุณกลับมาแล้วใช่ไหม? จำได้แล้วใช่ไหมว่า คุณเป็นใคร?”

“ใช่”

ลู่สือเยี่ยนพยักหน้า “เซียงเซียง ตลอดหนึ่งปีมานี้ ที่คุณคอยอยู่เคียงข้างผม ผมซาบซึ้งมากจริง ๆ ผมจะตอบแทนคุณเอง ไม่ว่าคุณต้องการอะไรก็คุยกับผมได้ ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณพอใจ”

“ฉันไม่อยากหย่า”

หลินเซียงจ้องหน้าเขา และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ใบหน้าที่หล่อเหลาคมเข้มของลู่สือเยี่ยน มีเพียงความไม่แยแส “ยังไงเราก็ต้องหย่า”

ทันใดนั้น จู่ ๆ เขาก็แผ่รัศมีเย็นชาที่สามารถขับไล่ผู้คนให้ถอยออกห่างไปหลายพันไมล์

นั่นคือสิ่งที่หลินเซียงไม่เคยเห็นมาก่อน

เธอจิกเล็บลงบนฝ่ามือ จ้องหน้าเขาอีกครั้ง “ฉันไม่หย่า!”

ตอบแทนเหรอ?

เขาจะตอบแทนความทุ่มเทและความรักจากเธอตลอดทั้งปีที่ผ่านมาด้วยอะไร?

ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้ว ราวกับเขาเริ่มใจร้อนขึ้นมาบ้าง “หลินเซียง ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เราทุกฝ่ายคงไม่มีใครรู้สึกสบายใจหรอกนะ”

หลินเซียงนั่งลง เริ่มกินอาหารเช้าและหยุดพูด

ไม่ว่ายังไงเธอจะไม่ยอมหย่าเด็ดขาด

ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน ทุกรายละเอียดที่เกิดขึ้นในปีที่ผ่านมา ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขา หลายครั้งที่เขาไม่อยากจดจำมัน แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าเธอ มันก็จะโผล่ขึ้นมาทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่เรื่อย

เขายืนขึ้น พูดอย่างเย็นชา “ผมจะให้คนมาส่งเอกสารข้อตกลงการหย่าร้างมาทีหลัง อยากระบุเงื่อนไขยังไงก็สุดแล้วแต่คุณ”

หลังจากนั้นเขาก็จากไปดื้อ ๆ

“โครม!”

หลินเซียงเตะเก้าอี้ล้มไปด้านข้าง ดวงตาสีแอปริคอทของเธอเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำใส เม้มริมฝีปากด้วยความโกรธ

คนสารเลว!

เขากลายเป็นคนสารเลวแบบนี้ไปได้ยังไง!

หลินเซียงพยายามควบคุมอารมณ์อย่างเต็มที่ สูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง ไม่นานดวงตาของเธอก็ดูแน่วแน่

ตามที่คาดไว้ เอกสารข้อตกลงการหย่าร้างถูกส่งมาที่บ้านอย่างรวดเร็ว เธอเพิ่งกินข้าวเสร็จและเปิดประตูเตรียมจะออกไปทำงาน ปรากฏว่ามีชายสวมชุดสูทคนหนึ่งมารอที่หน้าประตู เพื่อส่งมอบเอกสารให้

หลินเซียงแทบไม่ชายตามองด้วยซ้ำ หยิบมันขึ้นมาฉีกเป็นชิ้น ๆ

“เรื่องหย่า อย่าหวังเลย!”

หลังจากพูดจบ เธอก็ตรงไปทำงานทันที โดยไม่คำนึงถึงสีหน้าของผู้มาเยือน

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status