บทที่ 2

ก่อนหน้านี้เธอได้ยินเสียงของเขาเคล้าไปกับเสียงเพลงในคลับ ทำให้ได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่

แต่ในตอนนี้ เสียงทุ้มลึกราวแม่เหล็กของเขากลับดังเหนือศีรษะของเธอ ชัดเจนจนทิ่มแทงหัวใจของเธออย่างแรง เจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

ที่แท้เขาก็พูดคุยได้เหมือนคนปกติ

แต่เขากลับไม่บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที

แถมเขายังคิดจะหย่ากับเธอด้วย

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง

ทำไมกัน?

ทำไมต้องหย่าด้วย?

หลินเซียงอยากถามออกไปแทบตาย แต่เธอก็อดกลั้นเอาไว้

ถ้าเขาต้องการแบบนั้นจริง ๆ แล้วมันเพราะอะไรกัน?

ตลอดทั้งปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำอะไรให้เขารู้สึกเสียใจเลยสักครั้ง ถึงเขาจะอยากหย่า แต่ก็ควรให้เหตุผลแก่เธอ!

หัวใจของหลินเซียงเย็นเฉียบ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังโหยหาความอบอุ่นจากร่างกายของเขา กอดเขาแน่นกว่าเดิมเล็กน้อย

“อืม ฉันได้ยินคุณคุยกับใครบางคน แต่ไม่ได้ยินว่าคุณพูดอะไรบ้าง อาเยี่ยน เสียงของคุณเพราะมากเลย”

พูดจบเธอก็จูบแผ่นหลังของเขา

อาเยี่ยน

นั่นคือชื่อที่เธอเรียกเขา จะเรียกก็ต่อเมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง ในช่วงที่ใกล้ชิดกันอย่างที่สุดเท่านั้น

ทุกครั้งที่เขาได้ยิน เขาจะโต้ตอบเธอด้วยการกระทำที่บ้าคลั่งยิ่งขึ้น

แต่ทว่าคืนนี้ ลู่สือเยี่ยนกลับผลักเธอออกห่าง

“ผมเหนื่อยแล้ว”

ใบหน้าของหลินเซียงซีดเผือด มองดูแผ่นหลังเหยียดตรงของเขา เธออารมณ์เสียทันที

“แต่ฉันต้องการ ลู่สือเยี่ยน คุณเป็นสามีของฉัน คุณก็ควรปฏิบัติตามภาระหน้าที่ของคุณในฐานะสามีสิ!”

ทำไมถึงเหนื่อย?

หรือไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว?

เธอต้องตรวจสอบให้ได้!

ดูเหมือนลู่สือเยี่ยนเองก็ไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ เธอจะแข็งกร้าวขึ้นขนาดนี้ มือเรียวเล็กนุ่มนวลของเธอลูบไล้ไปตามร่างกายของเขา ในไม่ช้า ลมหายใจของเขาก็กระชั้นหนักหน่วง

ร่างกายมีความซื่อสัตย์มากพอ เขาไม่เคยอดทนต่อการยั่วยวนของเธอได้เลย

ดวงตาหงส์สีดำสนิทส่องแสงแวววาว เขาหันกลับมา เชยคางเธอขึ้นแล้วบดจูบลงไป

หลินเซียงหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว แพขนตาสั่นระริก ตัดกลิ่นน้ำหอมที่ติดเสื้อผ้าในตอนแรกออกไป ตอนนี้ไม่มีกลิ่นอื่นใดบนเนื้อตัวเขาอีก

ทั้งร่างที่ตึงเครียดของเธอผ่อนคลายลง ทันใดนั้นอุณหภูมิภายในห้องน้ำก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ร่างกายอันร้อนรุ่มของเขาโอบกระหวัดรอบตัวเธอ เขาพรมจูบเรื่อยมาบนไหล่ พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “เซียงเซียง เรา…”

“ฉันเหนื่อยแล้ว นอนดีกว่า!”

หลินเซียงขัดจังหวะเขา และเอื้อมมือไปปิดไฟทันที

เขาคิดจะพูดอะไรออกมา?

ขอหย่าหรือ?

เธอไม่ยอมหรอก!

เธอทุ่มเทมาตลอดหนึ่งปีเต็ม หลงรักเขาทั้งตัวและหัวใจ ทำไมเขาถึงจะขอหย่ากับเธอทันทีที่เขากลับมาพูดได้?

เขาจะทำตัวขี้โกงแบบนี้ไม่ได้!

ในความมืด ลู่สือเยี่ยนมองดูใบหน้าที่มืดมนของหลินเซียง เขาถอนหายใจ ดวงตาส่องประกายบางอย่าง จากนั้นก็โอบร่างเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแล้วผล็อยหลับไป

วันถัดมา

เมื่อหลินเซียงลุกขึ้นจากเตียง ลู่สือเยี่ยนก็ไม่อยู่แล้ว นางรู้สึกตื่นตระหนก รีบลงจากเตียงเพื่อตามหาเขา

บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่เป็นบ้านสองห้องนอนหลังเล็กกะทัดรัด ซื้อมาจากน้ำพักน้ำแรงของการทำงานหนักเป็นเวลาหลายปีของเธอ หลังแต่งงานกับเขา บ้านหลังนี้ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น

เธอจินตนาการว่าอนาคตของพวกเขาจะต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ เขาเก่งมาก สามารถเรียนรู้ทุกอย่างได้ในเวลาไม่นาน เธอเคยบอกว่าอีกหน่อยเขาต้องหาเงินได้เยอะแน่ ถึงเวลานั้นค่อยขยับขยายไปอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่กว่านี้ด้วยกัน จำได้ว่าในตอนนั้นเขาพยักหน้าและตอบรับอย่างจริงจัง

เขายังไม่ได้ตอบแทนเธอด้วยบ้านหลังใหญ่ที่ว่าเลย เพราะฉะนั้นเขาจะหนีไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้!

ขณะที่มองไปรอบ ๆ ห้องเหมือนแมลงวันไร้หัว ใบหน้าของหลินเซียงยิ่งซีดขาวลงทุกขณะ ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามาพร้อมกับถือถาดอาหารเช้าในมือ

เมื่อหลินเซียงเห็นเขา เธอก็รีบวิ่งโผเข้ากอดเขาไว้แน่น ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะหนีไป

ลู่สือเยี่ยนตกใจ ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

หลินเซียงเงยหน้าขึ้น จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขา “เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม?”

ลู่สือเยี่ยนเงียบไป