บทที่ 1

“เมื่อไหร่คุณจะหย่ากับเธอสักที”

ในห้องอาหารส่วนตัว หญิงสาวคนหนึ่งจ้องมองชายตรงหน้า ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักใคร่

หลินเซียงยืนอยู่นอกห้อง สองมือสองเท้าของเธอเย็นเฉียบ เธอมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาและเฉียบคมของชายอีกคนโดยไม่กะพริบตา เช่นเดียวกับผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงทุกขณะ

นั่นคือสามีของเธอ ลู่สือเยี่ยน

เขาเป็นใบ้ ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ในคลับแห่งนี้ วันนี้เธอเลิกงานเร็วกว่ากำหนดจึงมาที่นี่เพื่อกลับบ้านพร้อมเขา ไม่นึกเลยว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้า

ผู้ชายซึ่งทำงานประจำอยู่ที่นี่ สวมเครื่องแบบพนักงานเสิร์ฟ ตอนนี้กลับสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ผมตัดสั้นได้รับการจัดแต่งอย่างพิถีพิถัน ท่าทางสง่างามและเย็นชาอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาเผยอริมฝีปากบาง ตอบกลับด้วยเสียงทุ้มไพเราะ “ไว้ผมจะคุยเรื่องนี้กับเธอโดยเร็วที่สุด”

เธอหลับตาลงทันทีและหันหลังกลับ

เขาพูดได้อย่างคนปกติ

เสียงของเขาฟังรื่นหูดีจริง ๆ

แต่ทว่าสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือ ประโยคแรกที่เธอได้ยินเขาพูดกลับกลายเป็นการหย่าร้าง

หลินเซียงตกอยู่ในความสับสน แวบหนึ่งเธอคิดว่าตัวเองน่าจะจำคนผิด

ชายที่สง่างามและเย็นชาคนนั้นจะเป็นลู่สือเยี่ยนไปได้อย่างไร?

ลู่สือเยี่ยนน่ะหรือจะหย่ากับเธอ?

เธอออกจากคลับ ข้างนอกฝนตกหนัก ไม่ทันไรเนื้อตัวก็เปียกโชก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรหาเขาโดยไม่รู้ตัว

เธอเดินไปที่หน้าต่างของห้องรับรองส่วนตัวนั้น มองผ่านม่านฝนที่ขุ่นมัวเข้าไปข้างใน

เธอเห็นว่าเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ขมวดคิ้วเรียวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม วางสายลงทันทีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นก็เริ่มพิมพ์ข้อความ

ไม่นานเธอก็ได้รับข้อความจากเขา

ลู่สือเยี่ยน : เซียงเซียง ลืมไปแล้วเหรอว่าผมพูดไม่ได้? ทำไมถึงโทรหาผมล่ะ?

หลินเซียงกดอ่านข้อความ หัวใจของเธอเจ็บแปลบราวกับถูกแทงด้วยปลายมีดแหลมคม!

เขาโกหกเธอทำไม?

เมื่อไหร่กันที่อาการเขาดีขึ้น?

เขารู้จักผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?

แล้วเขาตัดสินใจว่าจะหย่ากับเธอมานานหรือยัง?

คำถามนับไม่ถ้วนผุดขึ้นในใจเธอ เธออยากจะพุ่งตัวเข้าไปถามพวกเขาเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าจะต้องเห็นสายตาเย็นชาของเขา เธอต้องทนไม่ได้แน่

ปีที่แล้วเธอพาเขากลับบ้านตอนที่รู้ว่าเขาทั้งสูญเสียความทรงจำและเป็นใบ้ ตอนนั้นเขาจำได้แค่ว่าชื่อตัวเองเขียนอย่างไร ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง

เธอสอนเขาตั้งแต่ศูนย์ ทำให้เขารู้จักตัวอักษร เรียนรู้ภาษามือ แม้กระทั่งเรียนรู้ที่จะรักเธอ

ต่อมา พวกเขาก็แต่งงานกัน

ว่ากันว่าต้องใช้เวลายี่สิบเอ็ดวันในการสร้างความสัมพันธ์ แต่หลังจากอยู่กับเขามาหนึ่งปี เธอก็คุ้นเคยกับการดำรงอยู่ของเขา เคยคุ้นกับรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเขาที่มีต่อเธอเสียสนิทใจ

เธออดไม่ได้ที่จะหลอกตัวเองว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องหลอกลวง เขาไม่มีทางหย่ากับเธอแน่

หลังจากเดินฝ่าฝนกลับบ้าน หลินเซียงก็อาบน้ำอุ่น เตรียมอาหารโปรดของลู่สือเยี่ยนไว้เช่นเคย นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวเพื่อรอเขาอย่างเงียบ ๆ

พอเข็มนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก พร้อมกับเขาที่เดินเข้ามาด้วยอาการหนาวสั่นไปทั้งตัว

หลินเซียงเห็นว่าเขาเปลี่ยนกลับมาอยู่ในชุดพนักงานบริการ

หัวใจของเธอเหมือนถูกแทงซ้ำโดยไม่ทราบสาเหตุ

ครู่หนึ่ง เธอไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่เธอเห็นเมื่อช่วงเย็นนั้นเป็นภาพลวงตาหรือไม่

(เซียงเซียง คุณเป็นอะไรไป?...)

ลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามา เห็นใบหน้าของเธอซีดเผือดและเหม่อลอย จึงถามอย่างเป็นกังวลด้วยภาษามือ

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเจือความกังวล ความวิตกเผยชัดอยู่ในดวงตาสีเข้ม

แต่สิ่งที่อยู่ในใจหลินเซียง คือภาพที่เขาก้มหน้ารัวนิ้วพิมพ์ข้อความด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันกลับไปพูดคุยและหัวเราะกับผู้หญิงอีกคน

เธออดไม่ได้ที่จะพูดแดกดัน

“ลู่สือเยี่ยน ตัวคุณมีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงฉุนเชียว” หลินเซียงกล่าว หลบเลี่ยงการสัมผัสของเขา

สีหน้าของลู่สือเยี่ยนแข็งทื่อ พูดด้วยภาษามือต่อไป (วันนี้ผมถูกย้ายไปช่วยงานในห้องอาหารส่วนตัว น้ำหอมของลูกค้าอาจติดมาบ้าง ผมขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน…)

เขาลุกขึ้น เดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำไหล

ท่าทางที่เขาอธิบายอย่างประหม่า ไม่เหมือนโกหกเลย

หลินเซียงลุกขึ้น เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ แม้พื้นจะเปียก แต่ก็กอดเขาไว้จากด้านหลังพลางหลับตาแน่น “ลู่สือเยี่ยน วันนี้ฉันไปหาคุณมา”

การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มหยุดนิ่ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจ “คุณรู้ทุกอย่างแล้วสินะ”