บทที่ 2 แสดงอำนาจ 2/2

"คะ คุณหนูใหญ่"

หลี่อี้ผงะถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก สายตาที่มุ่งร้ายของคุณหนูใหญ่ทำให้แผ่นหลังของนางเย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว

"คุกเข่า!!"

"จะ เจ้าค่ะ"

หลี่อี้ทรุดกายลงตรงหน้าของอวี้หลันทันที เนื้อตัวของนางสั่นเทาด้วยความขลาดกลัว

อำนาจของคุณหนูใหญ่นางไม่ควรดูแคลนเลย หากเรื่องที่นางทำกิริยาไม่เหมาะสมล่วงรู้ไปถึงหูของท่านเสนาบดีแล้วละก็...นางคงถูกโบยจนหลังขาดเป็นแน่ มีใครไม่รู้บ้าง ท่านเสนาบดีรักและเอ็นดูคุณหนูใหญ่มากมายนัก ถ้าไม่ใช่เพราะฮูหยินรองและคุณหนูรองคอยกดข่มคุณหนูใหญ่ตั้งแต่ยังเด็กจนไม่กล้ามีปากมีเสียง ป่านนี้อำนาจในจวนคงตกเป็นของคุณหนูใหญ่ไปแล้ว แต่เพราะเหตุใดคุณหนูใหญ่ผู้ถึงได้ลุกขึ้นมาต่อกรกับพวกนางเล่า!

เรื่องนี้ยังคงเป็นสิ่งที่ค้างคาใจของหลี่อี้

"เห็นแก่แม่รอง ข้าจะให้เจ้าคุกเข่าอยู่ตรงนี้สักหนึ่งชั่วยามก็แล้วกัน ต่อไปอย่าได้มาท้าทายข้าอีกเล่า เพราะครั้งหน้าข้าจะไม่ใจดีแบบนี้อีก"

"จะ เจ้าค่ะ ขอบคุณคุณหนูใหญ่ที่เมตตาเจ้าค่ะ"

หลี่อี้โขกศีรษะขอบคุณเป็นการใหญ่ แต่ใบหน้าของนางกลับซีดเผือดจนกลายเป็นสีขาว แค่คุกเข่าหนึ่งก้านธูปนางก็เกินจะทนไหวแล้ว แต่นี่นางกลับถูกสั่งให้คุกเข่านานถึงหนึ่งชั่วยาม สังขารของนางก็ได้ร่วงโรยไปตามวัยนานแล้ว หัวเข่าก็ไม่ใคร่จะดีนัก และที่ตรงนี้ยังเป็นพื้นหินที่ร้อนระอุ ทั้งยังแสงแดดที่ส่องลงมายังร้อนแรงเจิดจ้า จนเม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นมาเต็มกรอบหน้าของนางด้วย หลี่อี้คิดในใจว่านางคงได้ตายอยู่ตรงนี้เป็นแน่

อวี้หลันเดินเข้ามายังเรือนของโจวลี่เฟย ทันทีที่นางก้าวเท้าเข้ามาน้ำเสียงเล็กแหลมพลันตวาดก้องออกมาทันที

"หลันเอ๋อร์ เจ้าด่าทอเยว่เอ๋อร์ของข้าเช่นนั้นหรือ?"

"เจ้าค่ะแม่รอง"

"เจ้า! นี่เจ้าเสียสติไปแล้วสินะ แค่เศษเงินเจ้าถึงกับด่าเยว่เอ๋อร์ และต่อว่าข้าว่าอบรมลูกไม่ดี หากวันนี้ข้าไม่ลงโทษให้เจ้าหลาบจำ เจ้าคงจะไม่สำนึกสินะ"

โจวลี่เฟยถลึงตามองอวี้หลันด้วยความไม่พอใจ ทางด้านข้างของนางมีอวี้ซูเยว่ที่นั่งยิ้มด้วยความสาสมใจ การได้เห็นอวี้หลันกำลังจะถูกมารดาลงโทษคือสิ่งที่บันเทิงที่สุดสำหรับนาง

"นั่นน่ะสิเจ้าคะ แค่เศษเงินทำไมน้องรองจะต้องมาแย่งชิงจากข้าอีก ช่างน่าขำนัก"

"เจ้าเป็นพี่เจ้าก็ควรเสียสละให้น้องสาวของเจ้าสิ นี่สินะเพราะว่าเจ้าไม่มีมารดาอบรมสั่งสอน เจ้าถึงได้มีนิสัยหยาบกร้านเช่นนี้ได้"

อวี้หลันรู้สึกเหลืออดกับโจวลี่เฟย นางเงยหน้าขึ้นมองโจวลี่เฟยอย่างไม่หลบเลี่ยง ทั้งยังเหยียดยิ้มออกมาอย่างถือดี

"ถ้าหากข้ามีมารดาอบรมสั่งสอนแล้วมีนิสัยเช่นน้องรอง ข้าขอตายเสียยังดีกว่า และแม่รองเจ้าคะ ข้าคือบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ซึ่งเกิดจากภรรยาเอก แม้ว่าแม่รองจะอาวุโสกว่าข้า แต่อย่าได้ลืมฐานะของข้าไปเล่า อำนาจที่ท่านถือครองมานานกว่าสิบปี ข้าจะทวงคืนกลับมาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ถ้าหากแม่รองยังทำให้ข้าอารมณ์เสียเช่นนี้อีก ข้าคงต้องพูดเรื่องที่ผ่านมาให้ท่านพ่อได้ทราบแล้วล่ะเจ้าค่ะ"

"เจ้ากล้าหรือ"

โจวลี่เฟยกดเสียงต่ำด้วยความไม่พอใจ

"แล้วทำไมข้าต้องไม่กล้าด้วยล่ะเจ้าคะ ที่ผ่านมาเพราะข้ายังเด็กจึงยังมิรู้ความ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ข้าอายุสิบแปดหนาวแล้ว อายุมากพอที่จะเข้ามาจัดการงานในจวนได้แล้วนะเจ้าคะ"

คำขู่ของอวี้หลันได้ผลเป็นอย่างยิ่ง โจวลี่เฟยกัดฟันกรอดด้วยความแค้นใจ นังเด็กที่ไม่รู้ประสากลับแข็งข้อกับนางเช่นนั้นหรือ ช่างหาญกล้าดีแท้

"ได้! วันนี้ข้าจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าไปได้แล้ว"

"เจ้าค่ะ อ้อ...แม่รองช่วยดูแลน้องรองให้ดีด้วยนะเจ้าคะ ถ้าวันใดที่น้องรองมายุ่มย่ามกับข้าอีก ข้าก็ไม่รู้ว่าจะพลั้งปากเอ่ยสิ่งใดออกไปบ้าง และเครื่องประดับที่น้องรองเคยฉกฉวยไปจากหีบของข้า วานเอามาคืนข้าให้ครบด้วยนะเจ้าคะ"

"ได้!!"

อวี้หลันค้อมศีรษะเล็กน้อยแล้วเดินจากไปด้วยรอยยิ้มหวาน...

คล้อยหลังที่อวี้หลันเดินจากไป โจวลี่เฟยพลันบันดาลโทสะขว้างปาข้าวของจนแตกกระจายไปหมด เช่นเดียวกับอวี้ซูเยว่ที่แค้นใจไม่ต่างกัน

"ท่านแม่เจ้าคะ เหตุใดมันถึงได้ทำตัวปีกกล้าขาแข็งเช่นนี้ มันทำเหมือนกับเราไม่มีค่าให้ต้องเกรงกลัวเลยนะเจ้าคะ"

"แม่เองก็แปลกใจไม่ต่างกับเจ้า"

"นี่เราต้องทำตามที่มันสั่งหรือเจ้าคะ ข้าไม่ยอมนะท่านแม่ เครื่องประดับพวกนั้นมันงดงามมากเลยนะเจ้าคะ"

โจวลี่เฟยพลันตวาดเสียงดังใส่บุตรสาวที่โง่เขลาของตน

"ถ้าเจ้าไม่คืนก็รอตอบคำถามจากบิดาของเจ้าได้เลย อยากโดนลงโทษจากบิดาของเจ้าใช่หรือไม่"

"ท่านแม่..."

"ออกไปได้แล้ว แม่อยากพักผ่อน"

"เจ้าค่ะ"

อวี้ซูเยว่เดินคอตกจากมา นางไม่อยากคืนเครื่องประดับที่เอามาจากอวี้หลันเลย ของทุกชิ้นล้วนล้ำค่าและงดงามจนนางอยากจะได้มาเป็นของตัวเอง ทำไมนังอวี้หลันถึงได้รับแต่ของดี ๆ ไปกันนะ ทั้งเครื่องประดับล้ำค่า และความรักจากท่านพ่อที่นางได้รับแค่เศษเสี้ยวเดียวเท่านั้น มันคงจะดีกว่านี้ถ้าจวนตระกูลอวี้จะไม่มีอวี้หลันอีกต่อไป!!