บทที่ 3 อารามเป่าซาน 2/2

เบื้องหน้าของทุกคนคืออารามขนาดใหญ่ซึ่งก่อสร้างจากไม้เนื้อดีที่ส่องประกายเงางาม แสงแดดที่ตกกระทบลงมายิ่งทำให้อารามเป่าซานส่องประกายเจิดจ้าสว่างไสว โดยรอบของอารามล้อมรอบไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่ให้ความร่มรื่นต่อผู้ที่มายังสถานที่แห่งนี้ อวี้หลันเหม่อมองด้วยหัวใจที่รู้สึกสงบ นางสูดลมหายใจเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปยังบันไดสูงชันที่ทอดตัวลงมาเบื้องล่าง

สองคนนายบ่าวเดินขึ้นไปพร้อมกัน โดยด้านหลังมีบ่าวรับใช้และสารภีช่วยกันยกของขึ้นมาด้านบน กว่าจะเดินมาถึงด้านบนก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่หอบกระชั้นเพราะความเหนื่อย เมื่อทั้งหมดเดินขึ้นมาถึงตัวอารามเป่าซาน ด้านหน้าก็ได้มีหลวงจีนรูปหนึ่งที่ออกมายืนต้อนรับด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง

"คุณหนูใหญ่อวี้ เดินทางมาถึงที่นี่ลำบากหรือไม่"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามด้วยความโอบอ้อมอารี

"คารวะท่านหลวงจีน ข้าน้อยมีนามว่าอวี้หลันเจ้าค่ะ การเดินทางมาที่อารามเป่าซานไม่ลำบากเลยเจ้าค่ะ คงจะเป็นเพราะความตั้งใจจริงของข้ากระมังเจ้าคะ ทำให้ความเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้งเลยเจ้าค่ะ"

อวี้หลันเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นางยอบการคารวะหลวงจีนรูปนี้ด้วยความนอบน้อม แต่ภายในใจกลับนึกสงสัยว่าผู้ใดเป็นคนคิดให้สร้างอารามบนภูเขา บันไดก็ทั้งชันทั้งสูงกว่าจะเดินมาถึงที่นี่เล่นเอาแทบตายเลยทีเดียว กล้ามขาของนางคงขึ้นเป็นสองลูกแล้วกระมัง

"คุณหนูใหญ่อวี้กล่าวได้ดี อารามเป่าซานของเรายินดีต้อนรับผู้ที่มาหวังพึ่งความสงบ เชิญคุณหนูใหญ่อวี้ทางด้านในเถิด ท่านไต้ซือได้รออยู่ก่อนแล้ว"

"รบกวนท่านหลวงจีนนำทางด้วยเจ้าค่ะ"

หลวงจีนผู้นั้นคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วจึงได้ออกเดินนำอวี้หลันไปอีกทาง ส่วนคนที่เหลือได้มีเด็กรับใช้นำทางไปยังเรือนพักที่อยู่ทางด้านหลังของอารามเป่าซาน

หลวงจีนนำทางมายังห้องสวดมนต์อีกห้องหนึ่ง ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปกลิ่นธูปหอมพลันลอยออกมาปะทะใบหน้าของอวี้หลัน หญิงสาวได้เผลอกลั้นหายใจไปชั่วครู่ ก่อนจะค่อย ๆ ปรับลมหายใจของตนเองช้า ๆ ฉับพลันดวงตาทั้งสองข้างพลันสว่างวาบขึ้นมาทันที!

"ท่านไต้ซือขอรับ คุณหนูใหญ่อวี้หลันมาถึงแล้วขอรับ"

ผู้ทรงศีลที่กำลังนั่งวิปัสสนากรรมฐานได้ลืมตาขึ้นมามองอวี้หลัน พลางคลี่ยิ้มอันแสนอบอุ่นออกมา ดวงตาทั้งสองข้างกำลังมองมาอย่างพิจารณา คุณหนูใหญ่ผู้นี้จะสามารถสร้างผลประโยชน์ให้แก่เขามากใดเพียงใดกันหนอ?

"ขอบใจเจ้ามาก เจ้าออกไปได้แล้วล่ะ"

"ขอรับ"

หลวงจีนก้มศีรษะลงพร้อมกับเดินก้าวถอยหลังจากไป ทิ้งให้อวี้หลันอยู่ภายในห้องสวดมนต์กับท่านไต้ซือเพียงลำพัง

อวี้หลันอยู่คุยกับท่านไต้ซือเกือบหนึ่งชั่วยาม เมื่อนางได้รับในสิ่งที่ต้องการแล้วจึงเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี ผิดกับท่านไต้ซือที่รู้สึกราวกับฟ้ากำลังจะถล่มลงมาตรงหน้า เขาทำได้แค่พยักหน้ารับในสิ่งที่หญิงสาวต้องการอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คราแรกเขาหวังใช้ประโยชน์จากนาง แต่กลับกลายเป็นเขาเสียเอง...

หรือนี่จะเป็นด่านเคราะห์กรรมที่สวรรค์ส่งคุณหนูใหญ่อวี้หลันมาให้เขากัน?

ท่านไต้ซือได้แต่คิดอย่างคนปลงตก...

ในแต่ละวันของอวี้หลันเป็นไปอย่างเรียบง่าย นางตื่นตั้งแต่เช้าแล้วออกไปเดินจงกรม จากนั้นก็ทานมื้อเช้า สวดมนต์ และช่วยกวาดลานวัด พอตกบ่ายก็ไปอ่านหนังสือธรรมะที่ห้องหนังสือของวัด กิจวัตรประจำวันของนางวนเวียนอยู่เช่นนี้ทุกวัน

จนกระทั่งวันที่หกอวี้หลันได้สั่งให้รั่วซีเตรียมรถม้า นางต้องการไปยังสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อเริ่มแผนการของตนเอง!

ในขณะที่รถม้ากำลังแล่นไปตามเส้นทางที่อวี้หลันบอก นางก็ได้ย้อนนึกถึงวันที่เพิ่งฟื้นจากไข้ โดยที่ครั้งนี้สติสัมปชัญญะครบเต็มสิบส่วน

"รั่วซีที่นี่คือแคว้นเจิ้งใช่หรือไม่?"

"เจ้าค่ะ คุณหนูจำสิ่งใดไม่ได้หรือเจ้าคะ ให้บ่าวไปตามท่านหมอมาดีหรือไม่"

รั่วซีมองมาด้วยความกังวลใจ ตั้งแต่คุณหนูใหญ่ฟื้นจากไข้ คุณหนูใหญ่ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทั้งท่าทาง การพูด กิริยามารยาท หรือแม้กระทั่งความทรงจำบางส่วน คุณหนูใหญ่ของนางก็เหมือนจะจดจำได้บ้างไม่ได้บ้าง นางคล้ายกับรู้สึกว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของนาง แต่ในทางกลับกันรั่วซีกลับรู้สึกชอบคุณหนูใหญ่ตรงหน้ามากกว่า เพราะรู้สึกได้ว่าคุณหนูใหญ่เข้มแข็งขึ้น และสดใสขึ้นกว่าแต่ก่อนมากนัก!

"ความทรงจำของข้ามันขาด ๆ หาย ๆ เจ้าอย่าได้เอ่ยเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาดเล่า"

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะไม่เอ่ยเรื่องนี้แม้แต่ครึ่งคำเลยเจ้าค่ะ"

"ว่าแต่ฮ่องเต้กับฮองเฮาทรงพระนามว่าอะไรนะ?"

มีสิ่งหนึ่งที่อวี้หลันสงสัยเป็นอย่างมาก นางจะต้องไขข้อข้องใจนี้ให้ได้

"ฮ่องเต้ทรงพระนามว่าเจิ้งชุนฟงเจ้าค่ะ ส่วนฮองเฮาทรงพระนามว่าโจวซูหลิ่งเจ้าค่ะ"

"ว่าอย่างไรนะ!" ใบหน้าของอวี้หลันซีดเผือดด้วยความตกตะลึง "อะ องค์รัชทายาทใช่เจิ้งไห่ถังหรือไม่?"

อวี้หลันมองรั่วซีอย่างรอคอยคำตอบ นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคำตอบจะไม่ใช่

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ องค์รัชทายาททรงพระนามว่าเจิ้งไห่ถังเจ้าค่ะ"

อ๊ากกก!!

'ใครก็ได้ส่งฉันกลับไปที ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฮือ ๆ นี่ฉันดันเข้ามาอยู่ในโลกของนิยายเหรอนี่ สวรรค์จะใจร้ายกับเมรีคนนี้เกินไปแล้วนะ!!'

อวี้หลันคร่ำครวญในใจอย่างคนปลงตก ก็ว่าอยู่ว่าชื่อแคว้น ชื่อตระกูลอวี้ และชื่อเจ้าของร่างที่เข้ามาอยู่นั้นมันช่างคุ้นหูนัก ที่แท้ก็เป็นชื่อของตัวประกอบที่แทบจะไม่มีบทเลย มีการกล่าวถึงแค่ว่าเป็นพี่สาวของตัวร้าย และต้องตายยกตระกูลเพราะความผิดของอวี้ซูเยว่ที่ได้ก่อไว้กับมารดา

ถ้าไม่อยากจะตายเหมือนในนิยายก็ต้องเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่อง และขัดขวางอวี้ซูเยว่ให้ถึงที่สุด!

งานหยาบเลยสิคราวนี้ จะต้องเริ่มจากตรงก่อนดีล่ะเนี่ย แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว!!