บทที่ 3 อารามเป่าซาน 1/2

บทที่ 3

อารามเป่าซาน

หลังจากนั้นบรรยากาศภายในจวนตระกูลอวี้ก็เปลี่ยนไป บ่าวรับใช้ที่เคยดูหมิ่นอวี้หลันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วย เมื่อได้เห็นอวี้หลันเดินผ่านมา พวกนางเป็นต้องก้มหัวจนปลายคางชิดหน้าอก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วย ขนาดบ่าวรับใช้อย่างหลี่อี้ยังถูกลงโทษ จนตอนนี้ขาของนางยังไม่สามารถกลับมาเดินได้ปกติ พวกนางที่เป็นเพียงบ่าวรับใช้ต่ำต้อยจะกล้าอาจหาญไปหาเรื่องคุณหนูใหญ่ได้อย่างไรกัน

ฮูหยินรองและคุณรองเองก็อยู่กันอย่างสงบเงียบกันมาก ทุกทีจะต้องมีคำสั่งจากทั้งสองให้ไปเรียกคุณหนูใหญ่มาพบ และไม่นานพวกนางก็จะเห็นว่าคุณหนูใหญ่กำลังถูกลงโทษ

อย่างครานั้นที่คุณหนูใหญ่ล้มป่วยอยู่สามวัน นั่นก็เป็นเพราะคุณหนูรองเข้ามาหยิบปิ่นปักผมของคุณหนูใหญ่ไป แต่รั่วซีกลับเอ่ยทักท้วง ทำให้คุณหนูรองโมโหเป็นอย่างมาก เมื่อเรื่องรู้ไปถึงหูฮูหยินรอง นางกลับสั่งลงโทษให้คุณหนูใหญ่คุกเข่าสำนึกผิดหน้าเรือน โทษฐานที่เป็นพี่สาวแล้วไม่เสียสละให้แก่น้องสาว วันนั้นเป็นวันที่แดดแรงราวกับจะแผดเผาทุกสิ่ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปจนบ่ายคล้อย ฝนกลับตกลงมาอย่างหนักราวกับฟ้าพิโรธ นั่นจึงทำให้คุณหนูใหญ่ต้องคุกเข่าตากฝนกว่าหนึ่งชั่วยาม กว่าจะได้กลับจวนคุณหนูใหญ่ก็ไข้ขึ้นจนแทบไม่ได้สติ

นี่คือการแสดงอำนาจข่มบุตรีฮูหยินใหญ่ของฮูหยินรองนั่นเอง!!

แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว เมื่อคุณหนูใหญ่ได้ลุกขึ้นมาแสดงอำนาจของตน ดูท่าว่าจวนตระกูลอวี้จะไม่ได้สงบสุขอีกต่อไปเสียแล้ว!

อวี้หลันเดินเข้ามาลาอวี้เฉินฟู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม วันนี้นางสวมอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ซึ่งทำให้อวี้หลันดูคล้ายกับเซียนสาวที่กำลังหลุดพ้น หญิงสาวเดินเข้ามานั่งข้างบิดาพลางพูดจาออดอ้อนอ่อนหวาน จนหัวใจของผู้เป็นพ่อฟูฟ่องด้วยความสุข

"ท่านพ่อเจ้าคะ วันนี้ลูกจะไปอารามเป่าซานแล้วนะเจ้าคะ ลูกไม่อยู่หลายวันคงคิดถึงท่านพ่อมากเลยเจ้าค่ะ"

"เดี๋ยวนี้หลันเอ๋อร์ของพ่อรู้จักออดอ้อนพ่อด้วยเช่นนั้นหรือ ฮ่ะฮ่าฮ่า"

"ลูกอ้อนท่านพ่อไม่ได้หรือเจ้าคะ?"

หญิงสาวยู่ปากลงอย่างแง่งอน นั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อเอ็นดูบุตรสาวผู้นี้มากขึ้นไปอีก

"ย่อมได้อยู่แล้ว ว่าแต่เตรียมของไปครบหรือไม่ แค่รถม้าสองคันพอแล้วหรือ?"

"รถม้าสองคันก็เกินพอแล้วเจ้าค่ะ ลูกไปอยู่แค่เจ็ดวันเองนะเจ้าคะ"

"เฮ้อ...พ่อคงเหงาเป็นแน่ ทั้งหลันเอ๋อร์ และอาอันก็ไม่อยู่ด้วยกันทั้งคู่"

เสียงพูดคุยที่สนิทสนม และคำพูดของอวี้เฉินฟู่ยิ่งทำให้สองแม่ลูกรู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก

"ท่านพ่อลืมเยว่เอ๋อร์แล้วหรือเจ้าคะ" 

อวี้ซูเยว่ไม่อาจจะทนฟังได้อีกต่อไป นางหันมาออดอ้อนผู้เป็นบิดาบ้าง 

"ฮ่าฮ่าฮ่า พ่อจะลืมเยว่เอ๋อร์ที่แสนอ่อนหวานของพ่อได้อย่างไรกันเล่า พ่อแค่รู้สึกว่าที่จวนมันดูเงียบเหงาลงไปเท่านั้นเอง เอาล่ะรีบออกเดินทางกันเถิด หากชักช้าจะไปถึงอารามสายเอาได้"

"ลูกลานะเจ้าคะท่านพ่อ"

อวี้หลันตรงเข้ามาสวมกอดบิดาแน่น หัวใจของนางพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนที่มันจะเลือนหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

นางจดจำความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนี้ได้ดี เพราะต้องเสียมารดาไปตั้งแต่อายุยังน้อย บิดาต้องออกไปทำงานตั้งแต่รุ่งสาง กว่าจะกลับก็มืดค่ำเสียแล้ว ทำให้เวลาส่วนใหญ่ต้องอยู่กับสองแม่ลูกอสรพิษภายในจวนหลังนี้ 

คราแรกก็ไม่มีสิ่งใดที่เปลี่ยนไปนักหรอก แต่ยิ่งเวลาผ่านพ้นไปโจวลี่เฟยก็ได้เริ่มสับเปลี่ยนบ่าวรับใช้ เอาคนของตนมาแทนคนของมารดานาง ผู้ใดที่จงรักภักดีกับนางเป็นต้องถูกขับไล่ออกไปจนหมด ที่เหลืออยู่ตอนนี้ล้วนเป็นคนของโจวลี่เฟยทั้งนั้น จะมีเพียงส่วนน้อยที่ไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ใด โดยทำราวกับไม่รู้ไม่เห็นว่าที่ผ่านมานั้น คุณหนูใหญ่ต้องใช้ชีวิตอย่างน่าอดสูเพียงใดในจวนแห่งนี้

ข้อนี้ส่วนหนึ่งต้องโทษอวี้เฉินฟู่ที่ไม่สนใจความเป็นไปในจวน แม้เขาจะรักใคร่อวี้หลันและอวี้เวยอัน แต่เขากลับไม่สนใจความเป็นอยู่ของบุตรสาวและบุตรชายเลย อวี้หลันต้องการปกป้องน้องชาย จึงได้ร้องขอให้อวี้เฉินฟู่ส่งเขาไปเรียนที่สำนักศึกษาหลวง ทำให้อวี้เวยอันไม่ต้องมามีชีวิตในจวนอย่างน่าสังเวช แต่ความไม่พอใจทั้งหมดของโจวลี่เฟยได้เอามาลงกับอวี้หลันทั้งหมด นางต้องก้มหัวยอมรับอย่างจำนน ไม่อาจปริปากบอกกับผู้ใดได้ อันเนื่องมาจากอวี้หลันถูกโจวลี่เฟยเลี้ยงดูมาราวกับลูกนกในกรง ที่ไม่อาจกางปีกปกป้องตัวเองได้

นกน้อยที่ถูกเลี้ยงดูในกรงมานานหลายปี ต่อให้เจ้าของจะยอมปล่อยให้มันได้รับอิสรภาพ แต่มันก็มิอาจจะอยู่รอดได้ด้วยตัวเอง และสุดท้ายมันก็จะต้องบินกลับมาหาเจ้าของอย่างเชื่อฟัง นั่นเพราะมันได้ถูกสอนให้เชื่องไปเสียแล้ว 

นี่คือเหตุผลว่าเพราะเหตุใดอวี้หลันคนเก่า ถึงได้ยอมก้มหัวให้กับสองแม่ลูกด้วยความจำยอมเช่นนี้!

รถม้าที่มีตราประทับของตระกูลอวี้ได้เคลื่อนเข้าสู่อาณาเขตของอารามเป่าซาน เสียงล้อรถบดเบียดไปกับถนนที่แสนจะขรุขระ ตัวรถม้าโยกคลอนไปมาเป็นระยะ ๆ จนคนด้านในรู้สึกเวียนหัวยิ่งนัก ระยะทางจากเมืองหลวงสู่อารามเป่าซานใช้เวลากว่าสามชั่วยาม

อวี้หลันที่เพิ่งได้นั่งรถม้าเป็นครั้งแรกถึงกับวิงเวียนศีรษะเป็นอย่างมาก นางรู้สึกพะอืดพะอมจนแทบจะอาเจียนออกมา โชคดีที่มีรั่วซีอยู่ข้างกายทำให้อวี้หลันรู้สึกดีขึ้นมาก

"ถึงแล้วขอรับคุณหนูใหญ่"

สารภีเอ่ยบอกคนด้านในด้วยความนอบน้อม

"เข้าใจแล้ว"

อวี้หลันเอ่ยตอบเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวลงมาจากรถม้าด้วยความช่วยเหลือของรั่วซี ทั้งสองยืนอยู่ข้างตัวรถม้าพลางกวาดสายตามองอารามเป่าซานด้วยความสนใจ

'เหมือนหลุดออกมาจากในซีรีส์จีนที่เคยดูเลย'

อวี้หลันพึมพำเสียงเบากับตนเอง