บทที่ 2 แสดงอำนาจ 1/2

บทที่ 2

แสดงอำนาจ

อวี้เฉินฟู่ไปทำงานด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเบิกบาน ทั้งก่อนที่จะไปเขาได้มอบตั๋วเงินกว่า 1,000 ตำลึงทองให้กับบุตรสาว เพื่อเอาไปซื้อของที่ต้องการนำไปยังอารามเป่าซานด้วย สองแม่ลูกจ้องมองตั๋วเงินตาแทบไม่กะพริบ โดยเฉพาะอวี้ซูเยว่ที่ไม่ต้องการให้อวี้หลันได้รับสิ่งดี ๆ ไป

เมื่ออวี้เฉินฟู่จากไปแล้ว และโจวลี่เฟยได้แยกตัวไปจัดการบัญชีร้านค้าของตระกูล อวี้ซูเยว่พลันตรงเข้ามาดึงตั๋วเงินจากมือของอวี้หลันทันที รั่วซีที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบออกมาเผชิญหน้า นางรู้สึกจะทนรับไหวกับนิสัยของคุณหนูรองแล้ว

"คุณหนูรองเจ้าคะ ตั๋วเงินนี้เป็นของคุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ"

"แล้วอย่างไร เป็นบ่าวอย่าได้มาเสนอหน้า"

อวี้หลันมองน้องสาวด้วยความขบขัน แค่ตั๋วเงินเพียงเท่านี้ยังต้องมาแย่งชิงราวกับเป็นของมีค่ามากมายเช่นนั้นแหละ

"ช่างเถอะรั่วซี หากน้องรองอยากได้ก็เอาไปเถิด" อวี้หลันหันมายิ้มอ่อนหวาน "เงินของน้องรองมีไม่พอให้จับจ่ายซื้อของ พี่ใหญ่เช่นข้าย่อมต้องยินดีมอบเงินจำนวนเล็กน้อยให้กับน้องรองอยู่แล้วล่ะ"

อวี้ซูเยว่ได้ยินพลันหน้าเปลี่ยนเสีย นังพี่สาวตัวดีกำลังด่าว่านางยากจนเป็นขอทานหรือ ถึงได้ต้องการตั๋วเงินเป็นเพียงแค่นี้ ช่างกล้าดีนักนะ!

"พี่ใหญ่เข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ ข้ามีเงินมากมายจนนับแทบไม่ไหวเลยล่ะ"

"เช่นนั้นหรือ...แล้วเหตุใดคนที่บอกว่ามีเงินมากมายถึงได้มาแย่งชิงเงินเพียงเท่านี้กันเล่า หรือว่าไม่มีใครสั่งสอนว่าการที่เจ้าทำเช่นนี้ มันเรียกว่าการขโมย ทำตัวราวหญิงที่ไร้การอบรมสั่งสอน ไม่รู้ว่าถ้าท่านพ่อรู้เข้าจะทำสีหน้าอย่างไร ที่บุตรสาวคนรองมาแย่งชิงตั๋วเงินจากบุตรสาวคนโตกันนะ"

อวี้หลันดึงตั๋วเงินกลับมา แล้วอมยิ้มพลางมองน้องสาวที่เวลานี้ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

"เจ้า!! กล้าดีอย่างไรมาว่าข้า นังคนชั้นต่ำ"

"ข้าหรือคนชั้นต่ำ น้องรอง...เจ้าควรรู้ฐานะของตัวเองนะ ข้าเกิดจากภรรยาเอก ส่วนเจ้าเกิดจากภรรยารอง เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่ฐานะต่ำกว่า!"

อวี้หลันหัวเราะขำ แล้วจึงเดินจากมาทิ้งให้อวี้ซูเยว่กรีดร้องอยู่เบื้องหลังด้วยความโกรธจัด

"กรี๊ดดดด!! กลับมานี่นะ นังแพศยา!"

อวี้ซูเยว่กระทืบขาด้วยความขัดใจ นางโกรธแค้นอวี้หลันเป็นอย่างมาก อยากจะฉีกทึ้งร่างของอวี้หลันให้แหลกเป็นพันชิ้นหมื่นชิ้นเลย คอยดูเถิดว่านางจะจัดการนังคนอวดดีนี้อย่างไร!

เรือนหลันหลัน

หลังจากที่ทั้งสองกลับมาที่เรือนแล้ว อวี้หลันมองตั๋วเงินที่อยู่ในมือด้วยความดีใจ ยกแรกที่ได้ปะทะกับอวี้ซูเยว่นั้นนางชนะ แต่นางจะย่ามใจตอนนี้ก็คงจะเร็วเกินไป เพราะคนที่ร้ายกาจที่สุดคือโจวลี่เฟยต่างหาก อวี้ซูเยว่ก็แค่นางร้ายฝึกหัดเท่านั้น นางไม่สามารถเทียบชั้นกับมารดาของนางได้อยู่แล้ว

"เมื่อครู่นี้คุณหนูใหญ่เก่งมากเลยเจ้าค่ะ บ่าวนี่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว ครั้งแรกเลยนะเจ้าคะที่ได้เห็นคุณหนูรองร้องกรี๊ดเช่นนี้"

อวี้หลันหัวเราะขำพลางจับมือของรั่วซีเอาไว้แน่น

"นี่เพิ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้นนะรั่วซี ต่อไปเราสองคนอาจจะต้องตกที่นั่งลำบากก็ได้ เจ้ายอมที่จะอยู่เคียงข้างข้าเช่นนั้นหรือ"

"พูดอะไรเช่นนั้นเจ้าคะ คุณหนูมีบุญคุณกับบ่าวมากมายนัก ถ้าไม่ได้คุณหนูป่านนี้บ่าวคงกลายเป็นหญิงคณิกาไปแล้ว ไม่ว่าคุณหนูจะเดินไปยังเส้นทางไหน บ่าวจะขอติดตามรับใช้คุณหนูจนตัวตายเจ้าค่ะ"

อวี้หลันถึงกับพูดสิ่งใดไม่ออก คนในยุคนี้ถือเรื่องบุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระสินะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้นางก็จะถือว่าสองแม่ลูกนั่นมีความแค้นกับนาง และนางย่อมต้องตอบแทนคืนเป็นเท่าทวีคูณเลย!!

"เข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามากนะรั่วซี ก่อนอื่นเจ้าไปสั่งให้คนเตรียมรถม้าให้ข้าที ข้าอยากจะออกไปซื้อของสักหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

รั่วซีส่งยิ้มละมุนแล้วจึงได้ปลีกตัวจากไปทำตามคำสั่งของเจ้านายสาว

ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะก้าวขึ้นไปรถม้า สาวใช้คนสนิทของโจวลี่เฟยพลันเข้ามาขวางทางเสียก่อน นางเอ่ยเรียกทั้งสองด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก ทั้งยังไร้ความยำเกรงต่ออวี้หลันผู้เป็นเจ้านายด้วย

"คุณหนูใหญ่ ฮูหยินเรียกเจ้าค่ะ" 

'หลี่อี้' บ่าวรับใช้คนสนิทของโจวลี่เฟยที่ติดตามมาตั้งแต่บ้านเดิม เดินนวยนาดเข้ามาหาทั้งสองคนอย่างถือดี นางเหยียดยิ้มมุมปากแล้วมองอวี้หลันด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เรื่องที่นางต่อปากต่อคำกับคุณหนูรองอวี้ซูเยว่ยังคงเป็นสิ่งที่นางกังขา เพราะที่ผ่านมาคุณหนูใหญ่มักเจียมตัวเสมอมา ขนาดนางที่เป็นบ่าวคุณหนูใหญ่ยังต้องนอบน้อมกับนางเลย

"แม่รองเรียกข้าเช่นนั้นหรือ"

อวี้หลันเน้นย้ำคำว่ารองเสียงดัง สายตาของนางมองประเมินสตรีสูงวัยตรงหน้าไปด้วย

"เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่รีบไปเถิดเจ้าค่ะ ตอนนี้ฮูหยินอารมณ์ไม่ใคร่จะดีนักด้วยรู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่ทำเอาไว้หมดแล้ว"

"เจ้าคือหลี่อี้สินะ"

"เจ้าคะ?"

หลี่อี้ไม่เข้าใจคำถามของอีกฝ่าย

"หลี่อี้ ในฐานะที่เจ้าเป็นบ่าวอาวุโสและเป็นคนสนิทข้างกายของแม่รอง ข้าจะเอ่ยเตือนเจ้าสักครั้งหนึ่ง" อวี้หลันก้าวขึ้นมาเผชิญหน้ากับหลี่อี้ สายตาของนางจับจ้องหลี่อี้ไม่วางตา "ข้าคือคุณหนูใหญ่ที่เกิดจากภรรยาเอก บิดาคือเสนาบดีใหญ่แห่งราชสำนัก เจ้าที่เป็นบ่าวกล้ามาตีตนเสมอข้าหรือ ทั้งไม่เคารพและไม่แม้แต่จะทำความเคารพข้า ไม่รู้ว่าเจ้าใจกล้าหรือว่ามีใครให้ท้ายกันแน่ ช่างอวดดียิ่งนัก! ข้าควรจะทำโทษบ่าวที่มันเหิมเกริมอย่างไรดีนะ"

อวี้หลันปรายตามองหลี่อี้ราวกับมองมดปลวกที่แสนไร้ค่า