บทที่ 9 กลับบ้านเดิม

บทที่ 9

กลับบ้านเดิม

สามวันหลังแต่งงาน หนึ่งวันก่อนออกเดินทางไปชายแดนเหนือ

เซี่ยเหวินหรงพาหยางซูมี่มาเยี่ยมบ้านเดิมหลังจากแต่งงานได้สามวัน ซึ่งเป็นธรรมเนียมของคู่บ่าวสาวที่เจ้าบ่าวต้องพาเจ้าสาวกลับมาเยี่ยมบ้านเดิม ทั้งสองเดินทางมาถึงจวนตระกูลหยางตั้งแต่ยามเฉิน ทุกคนในจวนตระกูลหยางต่างออกมารอต้อนรับชินอ๋องกับพระชายา

หยางหมิงยืนอยู่ด้านหน้า ถัดมาเป็นหยางเฟยเทียน เสิ่นอี๋นั่ว หยางฟางหรง หยางเจียลี่ และบรรดาบ่าวรับใช้ทั้งหมด เมื่อทั้งสองลงมาจากรถม้า ทุกคนต่างยอบกายถวายความเคารพตามบรรดาศักดิ์ฐานะ

หยางซูมี่รีบเข้าไปประคองท่านพ่อและพี่ชายให้รีบลุกขึ้น นางไม่ชินกับการที่ทุกคนต้องมาถวายความเคารพเช่นนี้เลยแม้จะทำตามตำแหน่งฐานะพระชายาชินอ๋องก็ตาม

“เชิญเสด็จเข้าไปด้านในดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

หยางหมิงเสนอให้ทั้งสองเข้าไปด้านในจะดีกว่า เพราะในเวลานี้ที่ด้านนอกจวนล้วนมีชาวบ้านที่มามุงดูกันหลายคนนัก เซี่ยเหวินหรงตรงเข้าไปจูงมือหยางซูมี่เดินเข้าไปในเรือนหลัก

คล้อยหลังทั้งสองคนเดินจากไป มีสายตาริษยาที่มองมาด้วยความร้อนรุ่ม ยิ่งเห็นชินอ๋องแสดงความโปรดปรานต่อพระชายามากเท่าใด นางยิ่งเจ็บปวดใจมากเท่านั้น ทำไมที่ตรงนั้นไม่เป็นของนาง หรือเพียงเพราะนางไม่ได้เป็นบุตรีที่เกิดจากภรรยาเอกเช่นนั้นหรือ หยางเจียลี่คิดโทษชาติกำเนิดของตน

ทั้งหมดเดินเข้าไปด้านในของเรือนหลักเพื่อพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบของหยางซูมี่ พูดคุยกันได้สักพักหยางหมิงจึงได้ขอตัวไปทำงานต่อในห้องหนังสือ ซึ่งงานนั้นสืบเนื่องมาจากการที่ชินอ๋องจะต้องออกไปรบที่ชายแดนเหนือ ตัวเขาผู้เป็นเสนาบดีกรมคลัง มีหน้าที่เบิกจ่ายเงินเพื่อใช้ในการจัดหาเสบียงของกองทัพ

หยางเฟยเทียนจึงชวนชินอ๋องไปนั่งที่ศาลาใกล้กับสระน้ำที่มีดอกเหลียนฮวาสีชมพูออกดอกบานสะพรั่ง ซึ่งเป็นมุมโปรดของเขากับน้องสาว หยางเฟยเทียนกับเซี่ยเหวินหรงชิมชาจากดอกเหลียนฮวาและเล่นหมากล้อมกัน หยางซูมี่เห็นทั้งคู่ดูเข้ากันได้จึงขอตัวกลับไปที่เรือนไผ่หลิวของนาง

หยางเจียลี่เมื่อสบโอกาส จึงเดินเข้าไปในศาลาให้สาวใช้นำพิณเข้ามาด้วย เพื่อนางจะได้บรรเลงพิณให้ชินอ๋องได้ต้องตาต้องใจนาง แต่ความหวังเป็นอันต้องมอดดับลง

“เปิ่นหวางชมชอบการเดินหมากล้อมอย่างสงบมากกว่า ขอคุณหนูรองไปเล่นพิณที่อื่นเถิด”

หยางเฟยเทียนถึงกับกลั้นเสียงหัวเราะไม่ได้ น้องรองของเขานั้นช่างใจกล้าเหลือเกินชินอ๋องเป็นถึงพี่เขยของนาง แต่นางยังกล้ามายั่วยวนชินอ๋องเช่นนี้อีก

เมื่อเรื่องนี้รู้ไปถึงหูหยางหมิง เขาจึงสั่งกักบริเวณหยางเจียลี่และให้คัดตำราสอนหญิง 100 จบ ทั้งยังพูดตัดความหวังของบุตรสาว ว่าให้นางมองหาชายอื่นซะหากยังไม่เลิกราเขาจะให้นางแต่งไปกับพ่อค้าพาณิชย์ที่ชายแดนทางใต้ เรื่องนี้ทำให้หยางเจียลี่ยิ่งคับแค้นใจมากขึ้นถึงความลำเอียงของบิดา

เรือนไผ่หลิว

หยางซูมี่เดินเข้าไปที่ท้ายเรือนไผ่หลิวที่มีห้องเก็บสมุนไพรของท่านแม่ นางสั่งให้บ่าวสองคนที่คอยดูแลแปลงสมุนไพรเก็บฉั่งฉิกที่มีอยู่เต็มแปลง นำไปตากแดดให้แห้ง แล้วนำมาบดเป็นผงให้ละเอียด ฉั่งฉิกนั้นเป็นสมุนไพรห้ามเลือด แก้ปวด ลดอาการบวม

ผู้คนในยุคนี้ยังไม่รู้จักต้นฉั่งฉิกว่ามีสรรพคุณห้ามเลือดที่ได้ผลชะงัดนัก หยางซูมี่ขอบคุณตนเองที่ตอนเป็นไผ่หลิวนั้นเคยอ่านตำราสมุนไพรมาบ้าง ทำให้นางรู้สรรพคุณของสมุนไพร ผงฉั่งฉิกที่จะทำใหม่นั้นคงต้องรออีก 7 วันถึงจะได้ แต่ชินอ๋องต้องออกเดินทางพรุ่งนี้แล้วจึงสั่งให้เจินเจินเข้าไปเอาผงฉั่งฉิกที่ห้องเก็บสมุนไพรมา 100 ขวด เพื่อนำไปมอบให้ชินอ๋องก่อน

กลับเข้ามาในห้องส่วนตัวของหยางซูมี่ที่เรือนไผ่หลิว เมื่อแน่ใจว่าปิดประตูสนิทแล้วหยางซูมี่จึงสั่งให้เจินเจินและซินซินงัดไม้กระดานที่อยู่ข้างเตียงเพื่อนำหีบไม้ที่บรรจุของสำคัญของออกมา

เมื่อตรวจดูว่าไม่มีผู้ใดเข้ามาแอบเปิดดู จึงให้เจินเจินกับซินซินยกไปเก็บที่เดิม นางเพียงแค่หยิบสมุดออกมาเล่มเดียว เจินเจินเอาสมุดที่คุณหนูส่งให้เก็บไว้ในอก สมุดเล่มนี้ของคุณหนูนั้นล้ำค่ามากจะให้หายไปไม่ได้เด็ดขาด

“เจ้านำสมุดเล่มนี้ไปมอบให้เจ้าของหอหนังสือแสงจันทร์ เมื่อรับเงินมาแล้วก็นำไปฝากที่หอรับฝากเงินตงตง เสร็จแล้วซื้อขนมดอกกุ้ยฮวากับขนมเซาปิ่งกลับมาด้วย” เจินเจินรับคำสั่ง ก่อนจะลอบออกจากจวนไปทางประตูข้าง แต่นางไม่รู้เลยว่ามีองครักษ์ไป๋หู่แอบติดตามไปด้วย

หยางซูมี่สั่งการสาวใช้เสร็จ ก็ทำทีเป็นหยิบเครื่องประดับล้ำค่าที่ยังเก็บไว้ในช่องลับเอากลับไปจวนชินอ๋องด้วย จากนั้นจึงเดินไปที่ศาลาเหลียนฮวาเพื่อไปหาพระสวามีกับพี่ชายใหญ่ที่นั่งเล่นหมากล้อมกันมาเกือบ 1 ชั่วยามแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ ศาสตร์การเดินหมากล้อมนั้นนอกจะฝึกสมาธิ สติปัญญา ยังบอกนิสัยใจคอของผู้เล่นได้ด้วย

หยางซูมี่สังเกตว่าเซี่ยเหวินหรงวางหมากได้อย่างเฉียบคม ตรงไปตรงมา แต่บางทีก็ดูใจอ่อนมักอ่อนข้อให้พี่ชายใหญ่ของนางเสมอ หยางซูมี่อดจะนึกชื่นชมเซี่ยเหวินหรงในใจไม่ได้ว่าเขาช่างรู้จักเข้าหาครอบครัวของนาง

หยางซูมี่นั่งมาสักพักแต่แปลกใจว่าไม่เห็นหยางเจียลี่เลย ขนาดหยางฟางหรงยังมานั่งดูหมากล้อม หากเป็นปกติหยางเจียลี่จะต้องเข้ามาเสนอหน้า แฮ่ม! ต้องมาให้พระสวามีของนางเห็นหน้าแล้ว หยางเฟยเทียนสังเกตเห็นหยางซูมี่หันซ้ายหันขวาจึงรู้ว่าต้องมองหาหยางเจียลี่เป็นแน่

“ชินอ๋องทรงต้องการความสงบ จึงไล่น้องรองออกไปเล่นพิณที่อื่น” หยางซูมี่เลิกคิ้วมองคนข้างตัว อดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้

“กระหม่อมอยากลองเล่นหมากล้อมบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

หยางฟางหรงหันมาเอ่ยกับหยางซูมี่ แต่ก่อนนั้นหยางฟางหรงมีนิสัยซุกซน ชอบรังแกบ่าวไพร่ และยังเคยกลั่นแกล้งหยางซูมี่คนเก่าแต่หลังจากที่ไผ่หลิวเข้ามาอยู่ร่างนี้ นางก็ได้กำราบเด็กนิสัยเสียจนหยางฟางหรงมีนิสัยที่ดีขึ้นมาก

“อยู่เพียงลำพัง ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์หรอก มาเถอะพี่จะเล่นกับเจ้าเอง”

หยางซูมี่หันไปสั่งซินซินให้ไปนำกระดานหมากล้อมเข้ามา เซี่ยเหวินหรงเองก็ชะงักการเดินหมาก เขาเคยได้ยินมาว่าหยางซูมี่นั้นอ่อนด้อยในศาสตร์ทั้งสี่ เขาเองก็ยังไม่เคยเห็นหยางซูมี่เดินหมากสักครั้ง นับว่าการมาที่จวนตระกูลหยางไม่เสียเที่ยวแล้ว

หยางซูมี่เดินหมากกับหยางฟางหรงอย่างสนุกสนาน ไม่เหมือนการเดินหมากของเซี่ยเหวินหรงกับ หยางเฟยเทียนที่ดูจริงจัง หยางซูมี่เพียงเดินหมากอย่างง่ายๆ เป็นการชี้แนะการเดินหมากให้กับหยางฟางหรง

ทั้งคู่เดินไปเกือบครึ่งชั่วยามผลออกมาว่าหยางซูมี่ชนะ แม้ว่าหยางฟางหรงจะแพ้แต่เขากลับรู้สึกภูมิใจมากกว่า ครั้งก่อนที่เขาเดินหมากกับพี่หญิงใหญ่นั้น เล่นเพียงหนึ่งเค่อเขาก็แพ้แล้ว ครั้งนี้ถือว่าเขาเล่นเก่งขึ้นใช่หรือไม่

เซี่ยเหวินหรงมองดูพระชายาตัวน้อยของตนอย่างประหลาดใจ และทึ่งกับการเดินหมากชี้แนะใช่ว่าจะเดินกันได้อย่างง่ายๆ เพราะไม่ได้หวังผลแพ้ชนะ แต่เป็นการชี้แนะแนวทางให้ฝ่ายตรงข้าม อีกทั้งการเดินหมากของหยางซูมี่ก็เหมือนกับการเดินหมากของบุรุษมากกว่าสตรีชนชั้นสูง ที่มักเดินหมากอ้อมไป อ้อมมา กว่าจะรู้ผลแพ้ชนะต้องใช้เวลาหลายชั่วยาม

เมื่อถึงยามอู่หยางหมิงได้ให้พ่อบ้านหยางมาเชิญทุกคนในศาลาให้มาร่วมโต๊ะอาหารกันที่โถงเรือนหลัก ทั้งหมดเมื่อมานั่งกันอย่างพร้อมหน้าแล้วขาดก็แต่เสิ่นอี๋นั่วกับหยาเจียลี่

เซี่ยเหวินหรงที่มีฐานะสูงกว่าจึงเป็นผู้คีบอาหารเป็นคนแรก ทั้งหมดจึงได้เริ่มคีบอาหารให้ตนเองบ้าง หยางซูมี่คอยคีบอาหารใส่จานให้ทุกคนเรียกรอยยิ้มจากทุกคนที่นางช่างเอาอกเอาใจเช่นนี้ เซี่ยเหวินหรงเองก็ทานได้มากถึง 2 ถ้วย บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่ได้คร่ำเคร่งมารยาทมากนั้น มีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะเป็นระยะ เซี่ยเหวินหรงรู้สึกอุ่นวาบในอก รู้สึกว่านี่ซินะถึงจะเป็นการทานอาหารของครอบครัว

หลังจากทานข้าวเสร็จ หยางซูมี่พาสวามีมาที่เรือนไผ่หลิวด้านหลังของเรือน นางพามาที่ห้องเก็บสมุนไพร นำผงฉั่งฉิกออกมาให้เซี่ยเหวินหรงดู พลางอธิบายถึงสรรพคุณห้ามเลือด ทั้งยังทดลองกับนิ้วมือของบ่าวผู้หนึ่ง โดยใช้มีดกรีดเป็นรอยเพียงเล็กน้อยให้เลือดไหลออกมา

เมื่อเทผงฉั่งฉิกลงไป เพียงชั่วลมหายใจเลือดก็หยุดไหล เซี่ยเหวินหรงถึงกับหัวเราะออกมาอย่างยินดี แล้วคว้าตัวหยางซูมี่เข้ามากอดแนบอกแกร่ง บ่าวในเรือนต่างรีบก้มหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องเก็บสมุนไพรทันที

หยางซูมี่ถึงกับใจสั่นสะท้านกับสัมผัสแนบชิด ใบหน้างามซับสีเลือดสองข้างแก้ม เซี่ยเหวินหรงปล่อยมือออก แต่ไม่วายหันกลับมาจุมพิตที่หน้าผากกลมมนของหยางซูมี่ นางถึงกับทำวางหน้าไม่ถูกรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องเก็บสมุนไพรทันที ร่างสูงเพียงยกยิ้มอ่อนโยนแล้วมองตามร่างบางที่เดินออกไป ก่อนจะเร่งตามไปง้อคนที่เขินอายจนรีบเดินหนีเขาไป