บทที่ 11 โทสะของพระชายาชินอ๋อง

บทที่ 11

โทสะของพระชายาชินอ๋อง

จวนชินอ๋อง

พ่อบ้านหลินคือคนที่ท่านอ๋องไว้ใจให้มาดูแลจวนชินอ๋อง แม้จะอายุ 50 ปี แต่ยังดูคล่องแคล่ว แข็งแรง สมกับเป็นคนที่เซี่ยเหวินหรงไว้ใจ แต่วันนี้เขากลับอยากจะกัดลิ้นให้ตายไปเสีย ไม่รู้ว่าเหตุใดพระชายาถึงกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ หากชินอ๋องทรงทราบ คงได้มีใครตายเป็นแน่

หลังจากวันนั้นที่พระชายาไปเยี่ยมบ้านเดิม แล้วมีสาวใช้ลอบออกจากจวนไป ไป๋เยียนองครักษ์ ไป๋หู่ได้ลอบติดตามไปด้วย หลังจากนั้นจึงลอบสืบความจนทราบว่าพระชายาคือ หิมะสีชาด เจ้าของนามปากกาที่กำลังโด่งดังในเวลานี้ เพราะหิมะสีชาดได้แต่งนิยายประโลมโลกที่มีฉากร่วมรักเร่าร้อนดุเดือดเผ็ดมัน หนังสือที่ออกมาต่างมีราคาแพงถึงเล่มละ 10 เหรียญทอง

แม้แต่พระสนมในวังยังลอบให้คนออกมาซื้อ ตัวเขาที่เป็นพ่อบ้านยังแอบซื้อมาอ่านเลย ทั้งยังเคยวิจารณ์ว่าหิมะสีชาด ช่างเป็นบุรุษที่ยอดเยี่ยมนัก แต่งหนังสือออกมาได้สนุกและตื่นเต้นเร้าใจมาก ทั้งเนื้อเรื่องก็มีความหลากหลาย เขาไม่คิดเลยจริงๆ ว่าหิมะสีชาดจะคือพระชายาหยางซูมี่ หากชินอ๋องทรงทราบต้องกริ้วมากเป็นแน่ แล้วถ้าหากมีคนรู้เรื่องนี้จะต้องเสื่อมเสียมาถึงจวนชินอ๋องได้

เขาอยากจะแจ้งเรื่องนี้ให้ชินอ๋องทรงทราบ แต่เกรงว่าอาจจะทำให้กระทบต่อการรบได้ คงต้องรอให้ชินอ๋องกลับมาจัดการกับพระชายาเอาเอง ตัวเขาเป็นเพียงแค่บ่าว คงได้แต่แอบมองดูเงียบๆ แล้วให้ไป๋เยียนคอยติดตามดูเอาไว้

หยางซูมี่ไม่ได้รับรู้เลยว่าความลับของหิมะสีชาดจะมีคนล่วงรู้แล้ว นางยังคงแอบใช้เวลาว่างหลังจากตรวจบัญชีของจวนชินอ๋อง และจัดการงานในจวนที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว แอบมาแต่งนิยายประโลมโลก ภาคต่อของเรื่อง ตำหนักเย็นร้อนรักเรื่องราวของสนมเอกที่ลอบมีความสัมพันธ์กับน้องชายของฮ่องเต้

แต่ละวันล้วนผ่านไปอย่างเรียบง่ายมีเพียงวันนี้ที่แม่รองกับน้องรองเดินทางมาเยี่ยมนางที่จวนชินอ๋อง โดยไม่ได้ส่งเทียบเชิญมาก่อน แม้จะไม่อยากพบหน้า แต่นางก็เกรงว่าท่านพ่ออาจจะไม่สบายใจได้ จึงได้เชิญทั้งคู่ไปที่ศาลาจวี๋ฮวา ซึ่งมีต้นจวี๋ฮวาปลูกไว้อยู่รอบๆ ศาลา

"ถวายพระพรพระชายาเพคะ" ทั้งสอบยอบกายคารวะหยางซูมี่

"ลุกขึ้นเถิด แม่รองกับน้องหญิงรองมีอะไร ถึงได้มาขอพบข้า โดยไม่ส่งเทียบเชิญมาก่อนเช่นนี้"

หยางซูมี่เอ่ยถาม และอดจะตำหนิอีกฝ่ายไม่ได้ที่ช่างไม่รู้จักมารยาทเสียบ้างเลย

"ต้องขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันกับลี่เอ๋อร์นั้นร้อนใจมาก ไม่อาจรอช้าได้"

"มีเรื่องอะไร"

"คือว่า...มีแม่สื่อมาสู่ขอลี่เอ๋อร์เพคะ ท่านพี่ก็ตอบตกลงไปแล้ว แต่ลี่เอ๋อร์มีคนที่รักอยู่แล้วเพคะ ขอพระชายาโปรดตรัสให้ท่านพี่ยกเลิกงานแต่งด้วยเพคะ"

เสิ่นอี๋นั่วกลั้นใจตอบออกไป ด้วยเพราะความรักของแม่ นางจึงยอมละทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อมาขอร้องพระชายา หวังเพียงว่าพระชายาจะช่วยออกหน้าให้นาง

"บุรุษตระกูลใดที่ท่านพ่อจะให้น้องหญิงรองแต่งออกไป"

"เป็นคุณชายตระกูลลู่นามว่าลู่เย่วเพคะ เป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูล แต่เป็นตระกูลสายรองเพคะ"

"คุณชายหลี่เย่วก็ไม่นับว่าแย่ ตอนนี้ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองฝู อนาคตย่อมสดใส มีญาติผู้พี่เป็นถึงท่านแม่ทัพและรองแม่ทัพ อีกทั้งยังไม่ได้แต่งภรรยาเข้ามา แม่สามีก็สิ้นไปแล้ว ทั้งบนและล่างล้วนไม่ต้องเกรงใจผู้ใดมีเพียงแค่สามี นับว่าท่านพ่อเลือกคู่ครองให้น้องหญิงรองได้เหมาะสมแล้ว"

หยางซูมี่นิ่งคิดไปครู่ก่อนจะนึกออกว่าลู่เย่วผู้นี้เป็นใคร นับว่าท่านพ่อเลือกคู่ครองให้กับหยางเจียลี่ได้เหมาะสมแล้ว

"เป็นแค่เจ้าเมืองจะเหมาะสมกับข้าได้อย่างไรเจ้าคะ"

หยางเจียลี่โพล่งออกมา นางไม่อาจทนรับได้หากจะต้องแต่งกับเจ้าเมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง นางอยากเป็นพระชายาชินอ๋อง

"แล้วผู้ใดถึงจะเหมาะสมกับเจ้ากันพระสวามีของข้าหรือ"

หยางซูมี่เลิกคิ้วถาม ในใจเริ่มมีโทสะบ้างแล้ว

"หากพระชายาทรงยินยอม หม่อมฉันก็พร้อมแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองเพคะ"

หยางเจี่ยลี่ตอบอย่างใจนึก เสิ่นอี๋นั่วใบหน้าซีดเผือด ตกใจที่ลูกของนางกล้าพูดเช่นนั้นออกมา

"เป็นเพียงบุตรีที่เกิดจากอนุ มีค่าอันใดถึงคู่ควรกับพระสวามีของข้า"

หยางซูมี่ตอกกลับหยางเจี่ยลี่ที่ลำพองตน หากไม่ใช่ว่าเสิ่นอี๋นั่วให้กำเนิดหยางฟางหรง ท่านพ่อคงไม่ยกนางขึ้นมาเป็นฮูหยินรอง แล้วตอนนี้หยางเจี่ยลี่ยังกล้าคิดที่จะมาใช้สามีร่วมกับนางผู้เป็นพี่สาวอีกด้วย

"เจ้ากลับไปเตรียมตัวแต่งงานกับคุณชายลู่ซะ หากยังดื้อดึง จากที่จะได้กลายเป็นฮูหยินเอกของท่านเจ้าเมือง เจ้าจะได้แต่งไปเป็นอนุเหมือนมารดาของเจ้า"

หยางซูมี่ตวาดเสียงกร้าว ท่านพ่ออุตส่าห์เลือกคู่ครองที่ดีให้ แต่น้องรองผู้นี้กลับมักใหญ่ใฝ่สูง ไม่ดูกำลังและฐานะของตน หากยังดื้อดึงนางนี่แหละจะมอบบทเรียนราคาแพงให้กับน้องสาวผู้นี้เอง

เสิ่นอี๋นัวรีบพาหยางเจียลี่ทูลลาพระชายา แม่ลูกทั้งสองต่างหวาดกลัวพระชายา มุมนี้ของหยางซูมี่ พวกนางแม่ลูกไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่คิดว่าการที่หยางซูมี่แต่งเข้าจวนชินอ๋อง จะได้รับอิทธิพลความน่าเกรงขามมาจากชินอ๋องมาด้วย

หลังจากสองแม่ลูกกลับไปแล้ว หยางซูมี่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม นางยังคงโกรธเคืองแทนท่านพ่อ ที่ความหวังดีของเขาส่งไม่ถึงสองแม่ลูก และไม่พอใจที่น้องรองมีความคิดอยากจะแต่งเข้าจวนชินอ๋อง ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าหึงหวงใช่หรือไม่ นี่นางทำไหน้ำส้มแตกเสียแล้วหรือ

คนจากจวนตระกูลหยางมาส่งผงฉั่งฉิกที่หยางซูมี่สั่งไว้เมื่อคราวที่ไปเยี่ยมบ้านเดิม ตอนนี้ผ่านมา 10 วันแล้ว ผงฉั่งฉิกที่ได้มีมากถึง 1,000 ขวด ถึงแม้สมุนไพรฉั่งฉิกนางจะปลูกเอง แต่ค่าขวดหยกที่ใส่นั้นนับว่ามีราคา นางจึงเชิญพ่อบ้านหลินมาพูดคุย หลังจากนั้นสามวันเงิน 10,000 เหรียญทองก็มาอยู่ตรงหน้านาง

พ่อบ้านหลินแจ้งว่าเขาได้เขียนจดหมายส่งไปทางนกพิราบ ชินอ๋องทรงเขียนจดหมายตอบกลับมาสั่งให้นำเงินมามอบให้พระชายา ทั้งยังขอให้พระชายาส่งผงฉั่งฉิก และอาหารส่งไปที่เมืองเว่ยด้วย ค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เบิกจากพ่อบ้านหลินได้เลย

หยางซูมี่ที่ได้รับรายงานจากพ่อบ้านหลินก็อารมณ์ดียิ่งนัก นางจึงรีบเกณฑ์บ่าวรับใช้มาทำผักดอง หมูแดดเดียว และไข่เค็มดองส่งไปให้ชินอ๋องที่เมืองเว่ย

หลังจากวันนั้นที่ส่งต้นฉบับเรื่องตำหนักเย็นร้อนรักไป นี่ก็ครบกำหนดที่ต้องส่งภาคต่อแล้ว หยางซูมี่ให้เจินเจินไปทำหน้าที่ส่งต้นฉบับอีกครั้ง ทุกอย่างผ่านไปอย่างเรียบร้อย วันนี้หยางซูมี่รู้สึกเบื่อหน่ายจึงส่งเทียบเชิญไปให้เถาซูเม่ย หม่าฮุ่ยหลิง และจ้าวเหมยอิง มาดื่มน้ำชาที่ศาลาจวี๋ฮวา

สี่โฉมงามในศาลาต่างผลัดกันถามสารทุกข์สุกดิบกัน พูดคุยเรื่องคุณหนูท่านนี้จะออกเรือน คุณชายคนนี้จะแต่งอนุ ทุกเรื่องที่เล่ามาหยางซูมี่เพียงฟังผ่านๆ เท่านั้น แต่เรื่องที่หม่าลี่เหมยโฉมงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงจะแต่งไปเป็นพระชายารองให้จวิ้นอ๋องเซี่ยเหวินหลินนั่นทำให้นางประหลาดใจมาก

"พระชายาเกาซูเจินทรงยอมหรือที่จะให้จวิ้นอ๋องแต่งชายารองเข้ามา ข้าได้ยินมาว่าพระองค์ทรงหึงหวงจวิ้นอ๋องมาก ทั้งจวิ้นอ๋องก็รักใคร่พระชายาเกา ไม่มีอนุและสาวใช้อุ่นเตียงเลย" หยางซูมี่เอ่ยด้วยความสงสัย

"ถึงพระชายาเกาจะไม่ชอบใจแต่ก็ไม่อาจขัดขวางได้ หม่าลี่เหมยนั้น..." เถาซูเม่ยเอ่ยด้วยเสียงกระซิบ ราวกับกลัวจะมีใครมาได้ยิน

"เจ้ารีบพูดให้หมด อย่าลีลา" จ้าวเหมยอิงเอ่ยเร่ง

"วันนั้นที่งานเลี้ยงตระกูลจาง ทุกคนต่างมาร่วมงาน แต่ข้าสังเกตเห็นว่าหม่าลี่เหมยเดินออกไปจากงาน หลังจากนั้นจวิ้นอ๋องก็ทรงเดินออกไปด้วย แล้วอีก 3 วันต่อมา จวิ้นอ๋องก็ส่งแม่สื่อมาสู่ขอหม่าลี่เหมย ข้าได้ยินมาว่าหม่าลี่เหมยได้เสียความบริสุทธิ์ให้จวิ้นอ๋องแล้ว"

ทั้งสามต่างตกใจกับข่าวนี้ หม่าฮุ่ยหลิงที่เป็นญาติผู้น้องกับหม่าลี่เหมยก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

"ทำไมข้าไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย" หม่าฮุ่ยหลิงเอ่ยอย่างไม่เข้าใจนัก

"เจ้าจะไปรู้ได้อย่างไร จวิ้นอ๋องกับรองเสนาบดีหม่าบิดาของหม่าลี่เหมย ต่างปิดข่าวเงียบ เพราะกลัวจะเสื่อมเสียชื่อเสียง แต่ที่ข้ารู้มานั้นเพราะข้ามีข่าวจากวงใน"

จ้าวเหมยอิงถึงกับหลุดหัวเราะกับท่าทางของเถาซูเม่ยที่ดูจะจริงจังนัก

ทั้งสี่แลกเปลี่ยนข่าวสารกันอีกเล็กน้อย แล้วแยกกันกลับจวน แต่ก่อนที่เถาซูเม่ยจะเดินไปขึ้นรถม้า หยางซูมี่ได้รั้งแขนนางไว้ แล้วสั่งให้ซินซินมอบกล่องไม้ให้เถาซูเม่ย

"มีคนฝากมาให้เจ้า"

หยางซูมี่พูดเพียงแค่นั้น แล้วหันหลังเดินเข้าไปในเรือน เถาซูเม่ยที่ยืนมองกล่องไม้ในมือนั้น ยกยิ้มอ่อนหวานด้วยท่าทางเขินอาย ใบหน้าหวานซับสีแดง นางรีบเดินขึ้นรถม้าเพื่อจะรีบกลับไปเปิดกล่องไม้ใบนี้