บทที่ 13 พระชายารอง

บทที่ 13

พระชายารอง

เมื่อหัวหน้าเผ่าสิ้นใจไป ทำให้ภายในเผ่าหูเจี๋ยน่าระส่ำระสาย มารดาของหูเจี๋ยลี่แต่งตั้งบุตรชายบุญธรรมของนางที่อายุเพียง 12 หนาวขึ้นมาเป็นหัวหน้าเผ่า แต่หลังจากนั้นเพียง 3 วันกลับถูกกองทัพของชินอ๋องยกทัพมาตีจนแตกพ่าย ความหวังที่จะเสวยสุขกับชู้รักและบุตรชายที่เกิดกับชู้รักเป็นอันต้องจบสิ้นลง

เซี่ยเหวินหรงตัดสินให้ประหารครอบครัวของหัวหน้าเผ่าหูเจี๋ยน่า จัดตั้งรองแม่ทัพลู่เหอกังขึ้นมาดูแลจัดการเป็นการชั่วคราวแทน หากใครสวามิภักดิ์เขาจะละเว้นชีวิต ส่วนคนที่ไม่ยอมจำนนจะต้องถูกสังหารทั้งหมด ส่วนธิดาเทพลี่จิ่นนั้นถูกคุมตัวอยู่ภายในวิหารเทพ

วิหารเทพ

เซี่ยเหวินหรงเดินทางไปที่วิหารเทพพร้อมกับไป๋ลู่ และไป๋เย่ เขาเดินหยุดไปยืนตรงหน้าของลี่จิ่นที่กำลังคุกเข่าอยู่หน้ารูปปั้นธิดาเทพ นางหันมายกยิ้มแผ่วเบา แล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเซี่ยเหวินหรง

"ข้าได้แก้แค้นแทนท่านแม่ของข้าแล้วเจ้าค่ะ ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ข้าขอมอบให้ชินอ๋อง"

ลี่จิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยอ่อนหวาน เดิมทีนางลอบติดต่อกับเซี่ยเหวินหรง แล้วบอกแผนการบางส่วนให้เขา การตายของหูเจี๋ยลี่นอกจากจะทำเพราะเป็นการแก้แค้นส่วนตัวแล้ว นางยังทำไปเพราะหวังให้เซี่ยเหวินหรงไว้ใจนางด้วย

"ขอบคุณธิดาเทพมาก แต่ชีวิตของเจ้าข้าไม่อาจรับไว้ได้" ร่างสูงเอ่ยปฏิเสธ

"เพราะท่านมีสตรีที่รักแล้วหรือเจ้าคะ ข้าขอเพียงเศษเสี้ยวในใจของท่านไม่ได้หรือ"

ดวงตางามมองอย่างเว้าวอน เสียงกระดิ่งที่ข้อมือส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเป็นจังหวะ กลิ่นหอมกรุ่นจากเรือนกายของนางหอมละมุน เพียงแค่เขาสบตากับนางก็ดั่งต้องมนต์สะกด ลืมเลือนทุกสิ่ง

"ข้าคือลี่จิ่น ภรรยาอีกคนของท่าน จงแต่งตั้งข้าเป็นพระชายารอง"

ลี่จิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานแผ่วเบาแต่หนักแน่นมั่นคง เซี่ยเหวินหรงดวงตาเหม่อลอยไร้แวว เขาพยักหน้ารับคำแล้วอุ้มร่างบางของลี่จิ่นขึ้นไปนั่งบนหลังม้าพากลับไปที่กระโจมของเขาทันที

องครักษ์ทั้งสองที่อยู่ด้านนอกหันมองหน้ากันอย่างงุนงง เหตุใดท่านอ๋องต้องอุ้มธิดาเทพกลับไปด้วย ไม่ใช่ว่าจะทรงเข้ามาเจรจากับธิดาเทพเรื่องการกลับเข้าไปที่จวนตระกูลหลี่สายรอง หรือจะออกเดินทางไปอยู่ยังที่ห่างไกลผู้คนที่เงียบสงบ ไป๋ลู่กับไป๋เย่ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย ท่านอ๋องเองแววตาก็ดูเลื่อนลอยผิดปกติ

กระโจมของชินอ๋อง

เซี่ยเหวินหรงอุ้มลี่จิ่นมาวางบนเตียง เขาปลดเสื้อคลุมออก ขึ้นไปบนเตียงแล้วคว้าลี่จิ่นเข้ามากอด โน้มใบหน้าเข้าไปหาร่างบางกำลังจะจูบกลีบปากบางที่รอคอยอยู่ด้วยใบหน้าแดงซ่าน แต่เสียงตะโกนจากข้างนอกทำให้เขาหยุดชะงัก หันมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างงุนงง เขารีบผละตัวออกไป สะบัดหน้าอย่างแรงเพื่อเรียกสติ แล้วเดินออกไปข้างนอกทันที ลี่จิ่นสบถออกมาเมื่อแผนการล้มเหลว

"เกิดอะไรขึ้น" เซี่ยเหวินหรงเอ่ยถามไป๋ลู่ที่ยืนอยู่ข้างนอก

"เอ่อ... คือ ท่านรองแม่ทัพลู่มาเชิญท่านอ๋องไปปรึกษาเรื่องสินสงครามขอรับ" ไป๋ลู่อึกอักเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไป ความจริงไม่มีใครมาเชิญชินอ๋องทั้งนั้น เขาแปลกใจกับพฤติกรรมของชินอ๋อง จึงรีบเข้ามาขัดจังหวะก่อนที่จะมีอะไรเลยเถิด

เซี่ยเหวินหรงได้ยินเช่นนั้นเพียงแค่เลิกคิ้วอย่างสงสัย เรื่องสินสงครามเขาได้ปรึกษากับรองแม่ทัพลู่เหอกังไปแล้ว แต่เมื่อลองคิดทบทวนจึงเข้าใจว่าไป๋ลู่โกหกทำไม หากไม่ได้ไป๋ลู่ที่เข้ามาเรียก เขาคงร่วมหลับนอนกับลี่จิ่นไปแล้ว

"ขอบใจเจ้ามาก ไปกันเถอะ"

เซี่ยเหวินหรงตบบ่าไป๋ลู่ แล้วออกเดินนำไปยังกระโจมของรองแม่ทัพลู่เหอกัง

ทหารหลายนายล้วนเห็นชินอ๋องอุ้มสตรีเข้ามาไปในกระโจม ทั้งคู่อยู่ด้วยกันพักหนึ่ง ก่อนที่ท่านอ๋องจะเดินออกมา เรื่องนี้รู้กันทั่วทั้งกองทัพ สตรีที่อยู่ในกระโจมกับบุรุษเพียงสองคนจะทำอะไรกันได้อีก

รองแม่ทัพลู่เหอกังรู้เรื่องนี้เข้าก็ขอพบชินอ๋องทันที เขาทราบเรื่องชาติกำเนิดของลี่จิ่นแล้ว แม้หลานสาวคนนี้เขาจะไม่เคยเลี้ยงดู แต่สายเลือดครึ่งหนึ่งของนางก็ยังเป็นคนตระกูลลู่ อีกทั้งการที่ชินอ๋องทำเช่นนี้ช่างเป็นการหยามเกียรติของตระกูลลู่ยิ่งนัก ตัวเขาเองก็ตั้งใจจะรับลี่จิ่นกลับเข้ามาในตระกูลให้เป็นบุตรสาวบุญธรรมของเขา เพราะในอดีตเขากับมารดาของนางเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันมาก ชินอ๋องทรงทำเช่นนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับลี่จิ่นเลย ตัวเขาที่มีศักดิ์เป็นท่านลุงและในอนาคตจะเป็นบิดาของนาง เขาจะทวงคืนความยุติธรรมให้กับนางเอง

ขณะที่ลู่เหอกังกำลังจะออกไปพบชินอ๋อง ตัวคนที่อยากจะพบกลับเดินเข้ามาหาเขาที่กระโจมก่อน เขามองใบหน้าที่แสดงถึงความอึดอัดของชินอ๋อง แต่เขาเลือกที่จะมองเมินไปเสีย

"ถวายพระพรชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

ลู่เหอกังค้อมตัวถวายความเคารพ เซี่ยเหวินหรงเพียงพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ตั้งอยู่กลางกระโจม

"ท่านรองแม่ทัพลู่คงรู้เรื่องแล้ว เปิ่นหวางไม่ได้ลู่เกียรติของนางแม้แต่น้อย หากจะบอกว่าเปิ่นหวางไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ท่านก็คงไม่เชื่อ แต่เพื่อไม่ให้นางต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง เปิ่นหวางจะรับนางมาเป็นพระชายารอง"

ปกติหากอยู่ในกองทัพ เขาจะไม่แทนตัวว่าเปิ่นหวาง แต่จะแทนตัวว่า ‘ข้า’ เขาทำเช่นนี้เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขากำลังพูดในฐานะชินอ๋อง ไม่ใช่ฐานะท่านแม่ทัพ เรื่องครั้งนี้มีข้อพิรุธมากมาย เขาจึงต้องเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว มีเพียงแค่มี่มี่ของเขาเท่านั้น ที่ทำให้เขาเป็นกังวล

ลู่เหอกังได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ การได้เกี่ยวดองกับชินอ๋องถือเป็นวาสนาของตระกูลลู่ยิ่งนัก ไม่คิดว่าหลานสาวที่เพิ่งจะรับเข้ามาก็มีประโยชน์ถึงเพียงนี้

เมืองหลวงแคว้นเซี่ย

ข่าวเรื่องกองทัพพยัคฆ์ทมิฬสามารถเอาชนะเผ่าหูเจี๋ยน่ามาได้นั้นมาถึงเมืองหลวงแล้ว สร้างความยินดีให้กับทุกคน และต่างสรรเสริญชินอ๋องผู้นำแห่งกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ และข่าวรับพระชายารองของชินอ๋องเซี่ยเหวินหรง ก็มาถึงเมืองหลวงแล้วเช่นกัน ต่างเป็นที่โจษจันกันไปทั่ว ทุกโรงน้ำชาต่างถกเถียงกันถึงเรื่องนี้

ผู้คนบางส่วนก็สงสารพระชายาเอกที่แต่งงานเพียงไม่กี่วัน พระสวามีต้องไปออกรบ แต่เมื่อเสร็จศึกกลับรับพระชายารองเข้ามา บ้างก็ว่าเพราะชินอ๋องทรงหลงรักพระชายารอง แต่แต่งงานกับพระชายาเอกเพราะราชโองการของฮ่องเต้ บางคนที่รู้เรื่องนี้ต่างก็มีทั้งสงสาร เห็นใจ และสมน้ำหน้าในคราวเดียวกัน แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าคนที่กำลังกล่าวถึงกำลังรู้สึกเช่นไร

จวนชินอ๋อง

“แย่แล้วเพคะพระชายา เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”

เจินเจินที่ออกไปส่งต้นฉบับที่หอแสงจันทร์ เมื่อได้ทราบข่าวเรื่องการรับพระชายารองของชินอ๋อง จึงรีบกลับเข้ามาแจ้งข่าวกับพระชายา นางตื่นตระหนกแทนนายสาวของตนยิ่งนัก เรื่องการรับหญิงอื่นเข้ามานั้นเป็นเรื่องธรรมดาของบุรุษ แต่ว่าการที่แต่งงานกันยังไม่ถึง 3 เดือนแล้วรับพระชายารองเข้ามานั้น ถือเป็นการไม่ให้เกียรติพระชายาเอกและจวนตระกูลหยาง ไม่รู้ว่าเมื่อพระชายารู้เข้าจะทรงรู้สึกเช่นไร

“มีอะไรเจินเจิน ค่อยๆ เล่า พระชายาทรงตกใจจนทำน้ำหมึกหกเลอะกระดาษแล้ว” ซินซินหันมาเอ่ยดุเจินเจิน

“ขอพระราชทานอภัยเพคะ หม่อมฉันร้อนใจยิ่งนัก จึงเผลอแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมออกมา”

“ช่างเถอะ มีอะไรก็พูดมา” หยางซูมี่เอ่ยอย่างไม่ถือสา

“ข้างนอกเขาลือกันว่า…ว่าชินอ๋องทรงรับพระชายารองเพคะ ได้ความว่านางชื่อ ลู่ลี่จิ่น เป็นบุตรีบุญธรรมของท่านรองแม่ทัพลู่เหอกัง แต่ความเป็นมาของนางนั้นลึกลับมากเพคะ”

เจินเจินเอ่ยออกมาพลางลอบมองสีหน้าของหยางซูมี่

หยางซูมี่เพียงพยักหน้ารับรู้ แล้วหันกลับไปเขียนหนังสือต่อ นางไม่เอ่ยคำใดแม้เพียงครึ่งคำ ใบหน้างามสงบนิ่ง ไม่มีระลอกคลื่นของความไม่พอใจ ทุกข์ใจ หรือเสียใจแม้แต่น้อย แต่นั่นกลับยิ่งทำให้เจินเจินและซินซินยิ่งหวาดกลัวจับใจ เขาว่าคลื่นลมมักจะสงบก่อนพายุจะมาเยือนเสมอ เปรียบดั่งเช่นพระชายาในเวลานี้เลย