บทที่ 3

เป่าจูหยิบรายการสินเดิมมา "ในเวลาหนึ่งปีนี้ ท่านได้อุดหนุนเงินไปมากกว่าหกพันตำลึง แต่ร้านค้า บ้านพัก และสวนต่างไม่ได้แตะต้องเลย ใบรับรองเงินฝากของฮูหยิงที่เก็บไว้ในร้านฝากเงินตอนมีชีวิต และโฉนดบ้าน โฉนดที่ดิน ฯลฯ ทั้งหมดอยู่ในกล่องแถมได้ปิดไว้เรียบร้อย"

"อืม!" ซ่งซีซีดูรายการนั้น ท่านแม่ของนางให้สินเดิมก้อนโตแก่นางในเวลานั้น คงกลัวว่านางจะต้องทนทุกข์ในครอบครัวของสามี และนางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างรุนแรงขึ้นมา

เป่าจูถามอย่างเศร้าๆ จากด้านข้าง "คุณหนู เราจะไปที่ไหนได้บ้าง หรือว่าจะกลับจวนโหวเหรอ ไม่งั้นเรากลับภูเขาเหม่ยชานดีไหม"

สายตาของนางแวบภาพที่ทั้งจวนเต็มไปด้วยเลือดและศพอันน่าสลดใจของคนในครอบครัว นางรู้สึกเจ็บปวดใจทันที "ไปไหนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่"

"พอท่านไปแล้ว มันก็ให้พวกเขาได้สมหวังสินะ"

ซ่งซีซีพูดดรียบๆ "ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขาได้สมหวังเถอะ หากข้าอยู่ต่อ ก็จะใช้ชีวิตอย่างทรมานเมื่อต้องเห็นพวกเขารักใคร่กัน เป่าจู ยามนี้ จวนโหวเหลือข้าเพียงคนเดียว ข้าต้องอยู่ดีกินดีเพื่อที่พ่อแม่และพี่ๆ ของข้าที่อยู่ในสวรรค์ได้หายห่วง"

"คุณหนู!" เป่าจูร้องไห้อย่างหนัก นางเป็นผู้รับใช้ที่เกิดมาในจวนโหว ตอนที่คนในจวนโหวถูกสังหาร ทุกคนจากไปในเหตุการณ์นั้น รวมถึงครอบครัวของนางด้วย

หากพวกนางออกจากจวนแม่ทัพ ยังสามารถกลับไปที่จวนโหวได้หรือไม่? แต่มีผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตในจวนโหว และทุกที่ก็ทำให้คนเรารู้สึกน่ากลัว

"คุณหนู ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอ?"

ซ่งซีซีหรี่ตาลง "มี ข้าจะไปที่ราชสำนักและใช้ผลงานของท่านพ่อและท่านพี่เพื่อบังคับฝ่าบาทให้ถอนหมั้น หากฝ่าบาทปฏิเสธ ข้าจะฆ่าตัวตายในวังทอง"

เป่าจูตกใจมากจนรีบคุกเข่าลง "คุณหนู ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดนะ"

ซ่งซีซีเลิกคิ้วอย่างเย็นชา แค่ยิ้มเบาๆ ว่า "คิดว่าคุณหนูของเจ้าโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้ว่าข้าจะไปถึงพระราชวังแล้ว ข้าก็จะขอเพียงให้ฝากบาทออกพระราชโองการให้เราหย่าโดยสันติเท่านั้น"

จ้านเป่ยว่างแต่งงานกับยี่ฝาง เป็นพระราชทานสมรส

งั้นที่นางหย่าโดยสันติ ก็ต้องออกพระราชโองการให้ด้วย ถึงจะไปก็ต้องไปอย่างมีหน้ามีตาด้วย แทนที่จะไปเงียบๆ เหมือนถูกไล่ออก

ทรัพย์สินของจวนโหวเจิ้นเป่ยที่เหลือไว้ เพียงพอที่ให้นางอยู่กินมีสุขแล้ว นางไม่จำเป็นต้องให้ตัวเองทนทุกข์ด้วย

มีคนอยู่ข้างนอกตะโกนว่า "ฮูหยิง ฮูหยินผู้เฒ่าเชิญท่านไปหาหน่อยเจ้าค่ะ!"

เป่าจูพูดเบาๆ "เป็นแม่นางชุ่ยเอ๋อร์ที่รับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่า เกรงว่าฮูหยินผู้เฒ่าอยากโน้มน้าวท่าน"

ซ่งซีซีจัดการสีหน้าก่อนลุดขึ้น "งั้นเราไปกันเถอะ"

พระอาทิตย์ตกส่องแสงอ่อนๆ และลมเย็นส่งเสียงกรอบแกรบ

จวนแม่ทัพคือจักรพรรดิองค์ก่อนมอบให้ท่านปู่ของจ้านเป่ยว่าง จวนแม่ทัพเคยเจริญแข็งแกร่งมาก ตอนยามนี้ก็ตกต่ำไปแล้ว

ลูกหลานเพศชายของตระกูลจ้านส่วนใหญ่รับหน้าที่ต่อสู้อยู่ในสนามรบ และคนที่เป็นขุนนางในราชสำนักมีน้อยมาก บอกกับจ้านจี้ พ่อของจ้านเป่ยว่างมีอาชีพเป็นขุนนางไม่ค่อยดีเท่าไร และอารองของเขา จ้านกังก็เป็นแค่ผู้ช่วยของผู้ว่าราชการเขตของเขตจิงจ้าวเท่านั้น มีแต่จ้านเป่ยว่าง และจ้านเป่ยชิง พี่ใหญ่ของเขาที่ถือว่ามีความสามารถในกองทัพ แต่ก่อนที่จะชนะสงครามครั้งนี้เขาเป็นเพียงแม่ทัพชั้นสี่เท่านั้น

บ้านใหญ่และบ้านรองไม่ได้แยกจากกัน และยังคงอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพด้วยกัน

เพราะหากแยกจากกัน ก็ต้องตกต่ำไปมากกว่านี้อีก

ซ่งซีซีนำเป่าจูมาหาฮูหยินผู้เฒ่า สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าดูดีขึ้นไม่น้อยจริงๆ นางพักอยู่บนเตียงพลางมองซ่งซีซีด้วยรอยยิ้ม "มาแล้วเหรอ!"

ในห้องนอนยังมีจ้านเป่ยชิง พี่ใหญ่ของจ้านเป่ยว่างและนางหมิน ภรรยาของเขา จ้านเส้าฮวน น้องสาวคนที่สามและพวกบุตรของอนุภรรยาก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาด้วย

นางลู่ ฮูหยินผู้เฒ่าริงจากบ้านรองก็นั่งข้างๆ แต่สีหน้าของนางดูเย็นชามา และดูเหมือนจะดูถูกเหยียดหยามมาก

"ท่านแม่ ท่านป้ารอง ท่านลุง พี่สะใภ้ใหญ่!" ซ่งซีซียังคงทักทายพวกเขาด้วยคำเรียกเดิม

"ซีซี มานี่!" ฮูหยินผู้เฒ่าให้นางนั่งข้างเตียง จับมือนางอย่างเอ็นดู แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า "ยามนี้เป่ยว่างกลับมาแล้ว เจ้าก็มีที่พึ่งแล้ว ตลอดทั้งปีนี้ให้เจ้าต้องลำบากไปจริงๆ แถมมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวของเจ้า และจวนโหวเจิ้นเป่ยก็เหลือเจ้าแค่คนเดียวแล้ว โชคดีที่ทุกอย่างผ่านไปแล้ว"

ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนหัวไวดีจริงๆ ย้ำสถานการณ์ของนางไปก่อนโดยบอกว่าที่บ้านเจ้าไม่เหลือใครแล้ว มีเจ้าคนเดียว ต่อไปเรื่องทุกอย่างก็ต้องพึ่งพาตระกูลจ้าน

ซ่งซีซีชักมือออกแล้วพูดอย่างใจเย็น "วันนี้ท่านแม่ได้เจอแม่ทัพยี่ฝางแล้วหรือ?"

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่คิดว่านางจะถามตรงขนาดนี้ รอยยิ้มของนางค้างอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจอมาแล้ว เป็นคนมีนิสัยหยาบคาย และรูปร่างหน้าตาก็เทียบกับเจ้าไม่ได้เลย"

ซ่งซีซีมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่า "แสดงว่าท่านแม่ไม่ชอบนางเลยใช่ไหม?"