LOGINShare
บทที่ 4
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 5
คนของตระกูลจ้านต่างมองหน้ากัน คิดไม่ถึงว่าซ่งซีซีมักจะที่อ่อนแอนั้น ยามนี้จะเด็ดขาดเช่นนี้ยิ่งกว่านั้นนางไม่ยอมเชื่อฟังท่านแม่ด้วยซ้ำฮูหยินผู้เฒ่าพูดอย่างเย็นชา "นางต้องยอมแน่นอน นางไม่มีทางเลือกอื่น"ใช่ไง บัดนี้นางไม่มีครอบครัวที่ให้พึ่งพา นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ในตระกูลจ้าน ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลจ้านไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อนาง นางยังเป็นภรรยาเอกเช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งซีซีนำเป่าจูกลับจวนโหวเจิ้นเป่ยภายในจวนก็รกร้าง ใบไม้ร่วงหล่นกองอยู่อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนดูแลมาครึ่งปีแล้ว และลานบ้านของจวนโหวมีวัชพืชที่สูงพอๆ กับผู้ใหญ่ได้เมื่อเหยียบเข้าไปในจวนโหวอีกครั้ง ซ่งซีซีก็รู้สึกเจ็บใจจนเหมือนโดนมีดแทงใจเมื่อหกเดือนก่อน นางตกใจเมื่อได้ยินว่าครอบครัวของนางถูกสังหารไปหมด นางทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าศพของท่านย่าและท่านแม่ พวกนางหนาวมากจนไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเลย และทุกที่ของจวนก็เปื้อนไปด้วยเลือดหมดมีห้องโถงของบรรพบุรุษอยู่ในจวนโหว และป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษของตระกูลซ่งและท่านแม่ของนางล้วนอยู่ในห้องโถงของบรรพบุรุษนางและเป่าจูกำลังเตรียมเครื่องบูชา และน้ำตาของพวกนางก็ไม่เคยหยุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 6
ซ่งซีซีคุกเข่าในห้องอ่านหนังสือของจักรวรรดิ ลดศีรษะลงพลางหรี่ตาลงจักรพรรดิ์ซูชิงจำได้ว่าทั้งครอบครัวจวนโหวเจิ้นเป่ยตอนนี้เหลือนางเพียงคนเดียวแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารขึ้นมา "ลุกขึ้นค่อยพูด!"ซ่งซีซีประสานมือแล้วกราบ "ฝ่าบาทเพค่ะ ที่หม่อมฉันมาขอพบในวันนี้ถือว่าทำตัวล่วงเกินไปจริงๆ แต่หม่อมฉันอยากขอเรื่องหนึ่งจากฝ่าบาทเพค่ะ"จักรพรรดิ์ซูชิงว่า "ซ่งซีซี ข้าได้ออกพระราชโองการแล้ว และไม่สามารถกลับคำได้"ซ่งซีซีส่ายหัวเบาๆ "หม่อมฉันขอร้องฝ่าบาทออกพระราชโองการให้หม่อมฉันกับแม่ทัพจ้านหย่าโดยสันติเพค่ะ"จักรพรรดิ์หนุ่มตกใจ "หย่า? เจ้าต้องการหย่าหรือ?"เดิมทีเขาคิดว่านางมาที่นี่เพื่อขอร้องให้เขาถอนพระราชโองการกาแต่งงาน แต่ไม่ได้คาดคิดว่านางมาขอออกพระราชโองการให้หย่าโดยสันติซ่งซีซีกลั้นน้ำตา "ฝ่าบาทเพค่ะ แม่ทัพจ้านและแม่ทัพยี่ใช้ผลงานการเอาชนะศึกเพื่อขอพระราชทานอภิเษกสมรส วันนี้เป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของท่านพ่อและพี่ชายของหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ต้องการใช้ผลงานทางทหารของพวกเขาเพื่อขอพระราชโองการให้หย่า หวังว่าฝ่าบาทจะทรงอนุญาตให้!"ดวงตาของจักรพรรดิ์ซูชิงมีความซับซ้อน "ซีซี เจ้ารู้ห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 7
หลังจากที่ซ่งซีซีจากไป อู๋ต้าปั้นก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วจากด้านนอกแล้วพูดว่า "ฝ่าบาท ไทโฮ่วได้ส่งคนมาที่นี่ เพื่อตามหาฝ่าบาทหาเวลาไปพบพะย่ะค่ะ"จักรพรรดิ์ซูชิงถอนหายใจ "อาจเป็นเพราะเรื่องของซีซี ทำให้นางวิตกกังวลเข้าแล้ว ไปกันเลย"ดอกโบตั๋นในตำหนักโซ่วคังกำลังบานสะพรั่ง งดงาม มีกลิ่มหอมด้วยและดอกกุหลาบที่เลื้อยตามกำแพงตำหนักก็บานสะพรั่งอย่างสวยงามเช่นกันไทโฮ่วกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หวงฮวาลีที่มีพนักพิงในห้องโถงใหญ่ สวมชุดคลุมสีม่วง และมีหยกขาวอยู่ในมวยของนาง ด้วยใบหน้าซีดเซียว"กระหม่อมคารวะเสด็จแม่พะย่ะค่ะ!" จักรพรรดิ์ซูชิงก้าวไปข้างหน้าและคารวะด้วยไทโฮ่วมองดูเขา ให้คนรับใช้ต่างๆ ออกไปแล้วถอนหายใจ "พระราชทานอภิเษกสมรสที่เจ้าออกให้นั้น ใช้ไม่ได้จริงๆ เจ้าทำแบบนี้ ทั้งผิดต่อท่านโหวซ่ง ยังเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับผู้คนในใต้หล้าอีกด้วย"เสียงของไทโฮ่วค่อยๆ เข้มขึ้น "ในราชวงศ์ซางมีกฎหมายอยู่ ขุนนางในราชสำนักไม่ได้รับอนุญาตให้รับอนุภรรยาภายในห้าปีหลังจากแต่งงาน ห้าปีเป็นเวลาที่สั้นมากแล้ว ตามที่ข้าคิด เว้นแต่เกินอายุสี่สิบแต่ยังไม่มีบุตรถึงจะแต่งอนุภรรยาได้ ตอนนี้เจ้าออกพระราชทาน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 8
วันรุ่งขึ้น จ้านเป่ยว่างเข้าไปในพระราชวังตามคำสั่ง เดิมทีเขาคิดว่าพอเข้าไปในวังแล้วก็สามารถเจอกับฝ่าบาทได้ เพราะถึงยังไงตอนนี้เขาเป็นคนโดดเด่นในราชสำนักโดยไม่คาดคิด เขารออยู่นอกห้องหนังสือหลวงเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามเต็ม ก่อนที่อู๋ต้าปั้นจะออกมาและพูดว่า "ท่านแม่ทัพจ้าน ฝ่าบาทกำลังยุ่งอยู่ เขาบอกว่าให้ท่านกลับก่อน เดี๋ยวจะค่อยเรียกท่านมาใหม่ในวันอื่นขอรับ"จ้านเป่ยว่างมีสีหน้าประหลาดใจ เขารออยู่นอกห้องหนังสือมานานขนาดนี้ ก็ไม่เห็นมีขารชาการคนใดเข้าออก แสดงว่าพระองค์ไม่ได้ทรงอภิปรายเรื่องการเมืองกับข้าราชบริพารเขาถามว่า "อู๋กงกง เดิมทีฝ่าบาททรงเรียกข้ามาเพื่ออะไรหรือ"อู๋ต้าปั้นพูดด้วยรอยยิ้ม "ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยไม่รู้เรื่องนี้ขอรับ"จ้านเป่ยว่างรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่เขาไม่กล้าเข้าไปถามฝ่าบาทโดยตรง "รบกวนกงกงเตือนข้าสสัดหน่อยว่าใช่ข้าทำผิดอะไรหรือไม่?"อู๋ต้าปั้นยังคงยิ้มและกล่าวว่า "ท่านแม่ทัพเพิ่งกลับมาอย่างมีชัย เป็นวีรบุรุษของบ้านเมือง จะมมีผิดที่ไหนกัน""แล้วฝ่าบาท..."อู๋ต้าปั้นโค้งคำนับและพูดว่า "ท่านแม่ทัพ โปรดกลับก่อนเถอะขอรับ"จ้านเป่ยว่างยังต้องการถามต่อ แต่อู๋ต้าปั้นไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 9
จ้านเป่ยว่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ยังคงพูดอย่างเย็นชาว่า "นี่มันข้าขอด้วยความผลงานในการออกศึก หากพระองค์ถอนพระราชกฤษฎีกาของเขาจริงๆ มันจะทำให้ทหารผิดหวังแน่ๆ วันนี้พระองค์ทรงเรียกข้าไปพบ แต่ก็ไม่ยอมพบข้า อาจเป็นเพราะเจ้าฟ้องว่าตัวเองได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดี ซ่งซีซี ข้าไม่ถือสาเจ้า แต่ข้าเมตตากับเจ้ามามากพอแล้วจริงๆ""ข้าหวังว่าเจ้าจะทำตัวดีๆ หยุดสร้างปัญหา หลังจากที่ข้าแต่งงานกับยี่ฝาง ข้าจะให้เจ้ามีลูกเป็นของตัวเองด้วย และเจ้าก็จะมีที่พึ่งพาในชีวิตที่เหลือ"ซ่งซีซีลดสายตาลง แล้วพูดเบาๆ "เป่าจู่ ส่งแขก!"เป่าจูยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ท่าแม่ทัพเชิญเจ้าคะ!"จ้านเป่ยว่างเดินจากไปอย่างไม่ลังเลก่อนที่ซ่งซีซีจะพูดอะไร น้ำตาของเป่าจูก็ไหลออกมาราวกับลูกปัดที่แตกสลายซ่งซีซีเดินเข้ามาเพื่อเกลี้ยกล่อมนาง "เป็นอะไรอีก?""ข้าน้อยรู้สึกน้อยใจแทนคุณหนู คุณหนูไม่รู้สึกน้อยใจหรือ?" เป่าจูถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "น้อยใจสิ แต่ร้องไห้จะแก้ไขปัญหาอะไรได้ล่ะ สู้คิดหาทางออกเพื่อให้เราสองคนมีชีวิตที่ดีจะดีซะกว่า ตระกูลซ่งจะมีคนอ่อนแอที่ไหนกัน"เป่าจูเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้า และเบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 10
หลังจากส่งหมอมหัศจรรย์ดันกลับไป ซ่งซีซีก็กลับไปที่เรือนเหวินซี ครึ่งชั่วยามต่อมา จ้านเป่ยว่างก็พายี่ฝางไปที่เรือนเหวินซีเพื่อตามหานางนางกำลังทำบัญชีของจวนเดือนนี้ในห้องหนังสือ เมื่อนางเห็นพวกเขาเข้ามา ดวงตาของนางก็จับจ้องไปที่มือที่ประสานกันของพวกเขากระถางธูปสีทองตัวเล็กๆ กำลังออกกลิ่มธูปหอมอยู่ กลิ่มนั้รทำให้คนสงบอารมณ์ได้ด้วย นางหายใจเข้าลึกๆ พูดให้ชัดเจนก็ดีหลังจากที่นางสั่งให้เป่าจูออกไป ก่อนพูดว่า "เชิญนั่งเลย!"ยี่ฝางเปลี่ยนกลับมาสวมเสื้อผ้าสตรีด้วยกระโปรงจีบสีแดงปักลายผีเสื้อสีทอง นางนั่งลง กระโปรงห้อยลงมา และผีเสื้อก็ดูนิ่งอยู่เช่นกันยี่ฝางไม่ถือว่าสวย แต่นางมีออร่ามาก"นางซ่ง!" นางเอ่ยปากก่อนและมองตรงไปที่ซ่งซีซี นางเคยอยู่ในกองทัพ และสังหารศัตรู นางคิดว่าความแข็งแกร่งของนางน่าจะทำให้ซ่งซีซีไม่กล้ามองตรงๆ อย่างไรก็ตาม ดวงตาของซ่งซีซีนั้นดูสดใส ไม่มีการหลบหนีแม้แต่น้อย นี่กลับทำให้นางประหลาดใจ"ท่านแม่ทัพมีอะไรก็พูดออกมาเถอะ!" ซ่งซีซีกล่าว"ข้าได้ยินมาว่าเจ้าอยากพบข้า ข้าก็เลยมาที่นี่ ข้าแค่อยากถามเจ้าว่าเจ้าจะยินดีที่จะอยู่ร่วมกับฉันอย่างสันติหรือไม่" ยี่ฝางพูดอย่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 11
แม้ว่ายี่ฝางจะรู้สึกขมขื่นใจเล็กน้อย แต่นางก็พูดว่า "ข้ามิใช่คนขี้อิจฉาขี้หึงอะไร และถ้าคิดเพื่อตัวเจ้าเอง หากเจ้ามีลูกของตัวเอง และต่อไปเจ้าก็จะมีคนที่ให้พึ่งพา ส่วนหลังจากเจ้าท้องเขาเขาจะร่วมหอกับเจ้าอีกหรือไม่ ข้าไม่อยากยุ่ง"ด้วยประโยคสุดท้าย เห็นได้ชัดว่านางโกรธแล้วจ้านเป่ยว่างรีบสัญญาอย่างว่า "ไม่ต้องห่วง ถ้านางท้อง ข้าจะไม่แตะต้องนางอีกเลย""ไม่จำเป็นต้องสัญญาหรอก ข้าไม่ได้เป็นคนใจแคบอย่างนั้น" ยี่ฝางหันหน้าออกไป ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจซ่งซีซีมองไปคนสองคนที่อยู่ตรงหน้านาง และรู้สึกว่าน่าเกลียดอย่างยิ่ง นางยืนขึ้นและมองไปที่ยี่ฝาง ก่อนพูดอย่างเคร่งขรึม "สตรีอยู่ในโลกนี้มันยากลำบากมากอยู่แล้ว ทำไมเจ้าต้องดูถูกสตรีอีก เจ้าเองก็เป็นสตรีนะ แล้วจะมาดูถูกสตรีเช่นนี้เพียงเพราะเจ้าฆ่าศัตรูในสนามรบไม่ได้นะ เจ้าคิดว่าข้า ซ่งซีซีจะอยู่รอดก็ต่อเมื่อพึ่งพาสายเลือดของตระกูลจ้านเท่านั้นเหรอ ชีวิตข้าไม่มีอะไรที่ข้าเองต้องไปทำ ไม่มีชีวิตที่ข้าต้องการอยู่ จะต้องเป็นตัวประกอบของพวกเจ้าเท่านั้น และมีชีวิตอย่างอับอายในหลังจวนที่นี่เหรอ พวกเจ้าคิดว่าข้าซ่งซีซีเป็นอะไรกัน?"ยี่ฝางอึ้งไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 12
เป่าจู้รู้สึกปวดใจที่คุณหนูของตัวเองถูกรังแกเช่นนี้ คำบางคำที่คุณหนูต้องเห็นถึงกาลเทศะเลยไม่สามรถพูดได้ แต่นางเป็นสาวรับใช้ที่หยาบคาย นางไม่กลัว ดวงตาของนางแดงก่ำ "ข้อน้อยเป็นแค่สาวใช้ผู้ต่ำต้อย ยังรู้อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ท่านเป็นถึงแม่ทัพหญิงในราชสำนัก แต่กลับไปคบชู้กับสามีคนอื่นในสนามรบ และตอนนี้กลับอาศัยความสำเร็จมารังแกคุณหนูของข้าโ... ""เพี๊ยะ!"การตบอย่างเสียงดังลงบนใบหน้าของเป่าจูจ้านเป่ยว่างตบเป่าจูอย่างแรงด้วยความโกรธ จากนั้นจ้องมองไปที่ซ่งซีซีด้วยความเย็นชา "นี่ก็คือสาวใช้ที่เจ้าสอนมาหรือ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเลย"ซ่งซีซีรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปพยุงเป่าจูก่อน เมื่อเห็นแก้มของนางบวมทันที ซึ่งแสดงให้เห็นว่าจ้านเป่ยว่างออกแรงไปมากแค่ไหนนางหันกลับมาและดวงตาของนางก็เย็นชา จากนั้นนางก็ตบหน้าจ้านเป่ยว่างฉาดหนึ่ง "คนของข้า จะยอมให้เจ้าทุบตีอย่างตามใจเลยเหรอ"จ้านเป่ยว่างไม่คาดคิดว่านางจะตบเขาเพื่อสาวใช้คนหนึ่ง หน้าของผู้ชายจะโดนผู้หญิงตบแบบง่ายๆ ได้ยังไงกัน โดยเฉพาะต่อหน้ายี่ฝางแต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะต่อสู้กลับ ดังนั้นเขาจึงได้แต่จ้องเขม็งไปที่ซ่งซีซีอย่างเย็นชา และจากไปพร
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1556
ระหว่างที่ซ่งซีซีทำการสืบสวน นางได้รับเบาะแสจากขันทีน้อยคนหนึ่งว่า หนามเหล็กขององค์ชายสามที่หายไปนั้น แท้จริงแล้วมีนางกำนัลคนหนึ่งเก็บไปขันทีน้อยผู้นั้นเป็นผู้เห็นกับตา ว่าหนามเหล็กถูกเก็บไปโดยนางกำนัลชื่อจู๋อวิ๋น ซึ่งรับใช้ใกล้ชิดอยู่ข้างกายพระสนมกงเฟยพระสนมกงเฟยไม่ได้มีเหตุใดที่จะปองร้ายองค์ชายใหญ่ ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับพระสนมเต๋อเฟยและพระสนมซูเฟยก็เพียงธรรมดาเท่านั้น ดังนั้นซ่งซีซีจึงทูลขออนุญาตไทเฮา เพื่อตรวจสอบวังหลัง ว่าจู๋อวิ๋นนั้นแท้จริงแล้วอยู่ข้างใครผลปรากฏว่า เมื่อตรวจสอบประวัติ จู๋อวิ๋นตอนเข้าวังครั้งแรก เป็นเพียงนางกำนัลล้างผ้าในฝ่ายซักรีด ชีวิตลำบากยากเข็ญนางเป็นคนบ้านเดียวกับชิงหลัน นางกำนัลคนสนิทของพระสนมเต๋อเฟย ชิงหลันจึงช่วยเจรจากับหมัวมัวผู้ดูแล ให้จู๋อวิ๋นได้ไปอยู่ตำหนักพระสนมกงเฟย เป็นเพียงสาวรับใช้ทำความสะอาดจู๋อวิ๋นเป็นคนหัวไว ฉลาดปราดเปรียว เพียงไม่กี่ปีก็ได้รับความไว้วางใจจากพระสนมกงเฟย กลายเป็นคนใกล้ชิดที่พระสนมกงเฟยพึ่งพามากที่สุดส่วนสมุดทะเบียนของนางกำนัลในกรมมหาดเล็ก เมื่อตรวจสอบพบว่า ตอนจู๋อวิ๋นถูกส่งไปตำหนักพระสนมกงเฟยนั้น ได้เปลี่ยนถิ่นกำเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1555
ในขณะที่ฮองเฮาวิ่งวุ่นคิดจะรับองค์ชายสามมาเลี้ยงดูที่ตำหนักฉางชุน ซ่งซีซีก็ปรากฏตัวขึ้นนางกล่าวกับฉีฮองเฮาว่า “จริงๆ แล้ว หม่อมฉันรออยู่ตลอด ว่าฮองเฮาจะถามหรือไม่ว่า ก่อนองค์ชายใหญ่สิ้นใจได้พูดอะไรไว้บ้าง แต่ฮองเฮากลับมิได้ถามเลย”ฉีฮองเฮาเงยหน้าขึ้นทันใด สีหน้าเต็มไปด้วยการปฏิเสธ “ไม่ต้องพูด เขาย่อมต้องโทษข้า เขาโกรธข้ามาโดยตลอด”ซ่งซีซีกล่าวว่า “กลับตรงกันข้าม เขาบอกว่า... เขารักท่านมาก”ฉีฮองเฮาหัวเราะเยาะเย้ยอย่างแสนเศร้า ไม่เชื่อแม้แต่น้อย “คนตายไปแล้ว เจ้าจะกุเรื่องอะไรขึ้นมาอีกเพื่อให้ข้ายิ่งเศร้าใจ?”ซ่งซีซีมองดูรอยฝ่ามือที่ปรากฏชัดบนใบหน้านาง รวมถึงดวงตาที่บวมแดงจากการร่ำไห้ ความเจ็บปวดจากการเสียบุตรควรจะเป็นความทุกข์ที่กัดกินถึงกระดูก แต่สิ่งที่นางคิดกลับเป็นเรื่องจะรับองค์ชายสามมาเลี้ยงดูไม่รู้ว่านั่นเป็นเพื่อการล้างแค้น หรือเพื่อให้มีหมากในมือ นางหวังจะผลักดันองค์ชายสามขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ตัดขาดความหวังของพระสนมเต๋อเฟยโดยสิ้นเชิง“หม่อมฉันเป็นเพียงผู้ส่งสาร จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ฮองเฮาจะพิจารณา” ซ่งซีซีว่าจบ ก็ล่าถอยออกไปเมื่อซ่งซีซีจากไป ฮองเฮาก็ยกมือปิดหน้า ร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1554
เมื่อไทเฮาได้ฟัง ก็อดมิได้ที่จะน้ำตาคลอ เด็กคนนี้เป็นคนกตัญญู แต่เสียดายที่ฮองเฮาไม่รู้จักรักษาบุญวาสนาฟ้าค่ำลงอย่างสิ้นเชิง พวกเขาออกเดินทางแล้วเสิ่นชิงเหอและหวังเยว่จาง พร้อมกับศิษย์ของหมอมหัศจรรย์ดันร่วมกันอารักขา ตลอดทางมีเซี่ยหลูโม่จัดการเตรียมการอย่างรัดกุม ล้อเกวียนได้ดัดแปลงใหม่ ด้านในปูด้วยเบาะนุ่มหลายชั้นหมอมหัศจรรย์ดันได้จัดการตรึงร่างเขาไว้เช่นกัน พันร่างไว้หลายชั้น แต่ละชั้นรองด้วยสำลี ทั้งช่วยกันหนาว ทั้งลดแรงกระแทกที่อาจทำอันตรายแก่ร่างกายเขาอากาศหนาวเย็นจนแทงกระดูก ถนนหนทางว่างเปล่าไร้ผู้คนหิมะโปรยปรายลงมาเบาๆ บนถนนหินสีเขียวมีเกล็ดขาวบางเบาตกกระจาย เกวียนบดผ่าน เกิดเสียงเบาๆ แผ่วแผ่วจักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรอยู่นานนับนาน ขบวนรถหายลับไปนานแล้ว พระองค์ก็ยังหนาวจนตัวสั่น แต่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น คิดเพียงขออยู่อีกสักครู่ ก่อนจะเสด็จกลับพระราชวังหิมะเกาะบนพระเศียรและพระอังสา เซี่ยหลูโม่ช่วยปัดออก กล่าวเสียงแผ่วว่า “เสด็จพี่ อากาศหนาวเย็นแล้ว พวกเรากลับวังเถอะ”“ไทเฮาเล่า?” จักรพรรดิ์ซูชิงถอนสายตากลับมาถามไทเฮามิได้เสด็จออกมาส่ง ด้วยว่าทรงชราแล้ว การร่ำลาเช่นน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1553
องค์ชายใหญ่ฝืนทนมาได้ถึงสามวัน ซึ่งแม้แต่หมอมหัศจรรย์ดันก็ไม่คาดคิดมาก่อนตามสภาพบาดเจ็บของเขา เป็นไปได้มากว่าจะไม่รอดถึงวันที่สอง แต่เขาก็ยังฝืนผ่านมาได้เป็นดั่งที่ได้วางแผนกันไว้ หากเขาสามารถทนผ่านพ้นได้ แสดงว่าเลือดที่ออกภายในหยุดแล้ว แม้การเดินทางไกลจะไม่เหมาะสม แต่ก็เป็นหนทางเดียว พวกเขาจึงต้องออกเดินทางในสามวันนี้ ไทเฮาและจักรพรรดิ์ซูชิงแทบไม่ได้หลับเลย คอยเฝ้าอยู่ข้างกายองค์ชายใหญ่อย่างไม่ห่างเวลาที่องค์ชายใหญ่รู้สึกตัวนั้นน้อยมาก ส่วนใหญ่พอตื่นมาก็เจ็บปวดจนใบหน้าซีดเผือด พูดอะไรแทบไม่ออก แต่เมื่อเขาลืมตาเห็นเสด็จย่าและเสด็จพ่อ ก็เหมือนได้แรงใจจะฝืนต่อไปเขาไม่รู้เลยว่า ความแน่วแน่ของเขานั้นได้สะเทือนใจทุกผู้คน ตลอดสามวันนี้ พอรู้สึกตัวก็ต้องทนความเจ็บปวด ต้องฝังเข็มแล้วหลับไป แม้แต่ในฝันก็ยังเจ็บปวด ไม่มีอะไรนอกจากความเจ็บเขาไม่เคยพูดว่าอยากตายเลยสักครั้ง แต่ในใจนั้นเคยคิดอยู่บ่อยครั้งว่าหากต้องเจ็บปวดเช่นนี้ สู้ตายเสียยังจะดีเสียกว่าทว่าในทุกครั้ง เขาจะกัดฟันแน่นแล้วบอกตัวเองว่าอดทนอีกครั้ง เขาฝืนมาได้ก็เพราะเช่นนี้ก่อนออกเดินทาง เซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซีได้มาเยี่ยม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1552
เกากงกงถอนหายใจ “ซูเฟย อย่างไรองค์ชายสามก็ต้องออกมาพูดสักคำ มิใช่หรือ? ต่อให้มิใช่พระองค์ที่ทำ อย่างน้อยก็ต้องให้พระองค์เป็นคนพูดเอง” ซูเฟยกล่าวเสียงแข็ง “ไม่จำเป็นต้องให้เขาพูด สิ่งที่ข้ากล่าวคือความจริง” นางจ้องมองซ่งซีซี ดวงตาเย็นเยียบ “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการส่งรายงาน ต้องการสร้างผลงาน และข้าก็ไม่เคยมีไมตรีต่อตัวเจ้า เพราะฉะนั้นแม้หลักฐานจะไม่แน่นหนา เจ้าก็ยังจะตัดสินว่าเป็นข้ากับองค์ชายสามที่ทำ ซ่งซีซี ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าสมหวัง และจะไม่มีวันให้เจ้าทำร้ายลูกของข้า ข้าจะใช้ชีวิตของข้าเป็นเดิมพันเพื่อแสดงความบริสุทธิ์” เมื่อกล่าวจบ มือของนางก็คว้ากรรไกรที่วางอยู่บนโต๊ะ จ่อไปที่ลำคอตนเอง แล้วแทงลงไปอย่างรวดเร็ว ซ่งซีซีรู้ตัวตั้งแต่นางกล่าวประโยคนั้นแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่านางจะลงมือรวดเร็วเพียงนี้ มิได้ลังเลแม้เพียงนิดเดียว เมื่อซ่งซีซีพุ่งตัวไปถึง นางก็เห็นเพียงซูเฟยดึงกรรไกรออกจากคอตัวเอง เลือดพวยพุ่งออกมาไม่หยุด “พระนาง!” ฮว๋าเชี่ยนกรีดร้อง โผเข้าไปกอดร่างของนาง ตำหนักกุ้ยหลันนั้นเปลี่ยวร้างเกินไป แม้ว่าซ่งซีซีจะรีบไปตามหมอหลวงด้วยตนเอง แต่เมื่อพากลับมา ซูเฟยก็สิ้นลม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1551
เมื่อซ่งซีซีเดินทางไปถึงตำหนักกุ้ยหลัน ท้องฟ้าก็มืดครึ้มลง ตำหนักกุ้ยหลันตั้งอยู่ในมุมอันเปลี่ยวร้าง แค่เพียงกำแพงกั้นระหว่างมันกับตำหนักเย็น ลมหนาวพัดหวีดหวิว ราวกับเสียงร้องคร่ำครวญของภูตผี ซ่งซีซีเดินนำเกากงกง ซึ่งเป็นขันทีใกล้ชิดไทเฮามาตามเส้นทาง เห็นเพียงสองข้างทางเต็มไปด้วยวัชพืชแห้งเหี่ยว ต้นหญ้าที่มีสีเขียวอ่อนเพียงน้อยนิดก็ดูจะใกล้ตายเต็มที ฤดูหนาวทางเหนือไม่อาจให้โอกาสแก่สีเขียวใดๆ ได้เลย เช่นเดียวกับพื้นที่รอบตำหนักเย็นที่ไม่อาจมีความหวังใดๆ งอกงาม ก่อนหน้านี้เมื่อไปเยือนตำหนักอื่น เกากงกงไม่ได้ตามไปด้วย แต่ครั้งนี้เมื่อมุ่งหน้าไปยังตำหนักของซูเฟย เกากงกงกล่าวว่าไทเฮาทรงมีรับสั่งให้เขาติดตามไปด้วย ซ่งซีซีเข้าใจความหมายของไทเฮาดี เกากงกงอยู่เคียงข้างไทเฮามานาน ย่อมเข้าใจเล่ห์เหลี่ยมของวังหลังเป็นอย่างดี แม้จะไม่อาจคาดเดาได้หมดจด แต่ก็คงเดาได้ไม่น้อย ซูเฟยดูเหมือนรอพวกเขามานานแล้ว เมื่อเห็นซ่งซีซีและเกากงกงมาถึง นางถึงกับบิดคอที่ปวดเมื่อย ก่อนจะเหลือบมองไปทางด้านหลังพวกเขา พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “มากันแค่สองคนหรือ? ข้ายังคิดว่าพระชายาจะนำคนมาปิดตำหน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1550
เต๋อเฟยสะดุ้งไปเล็กน้อย มือกำผ้าเช็ดหน้าแน่นแล้วเอ่ยถามว่า “เรื่องใด? พระชายาว่ามาตรงๆ ได้เลย” ซ่งซีซีกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้วังหลังคึกคักกันยกใหญ่ เดี๋ยวก็ว่าฝูเจาอี๋ตกเลือดเพราะซูเฟย เดี๋ยวก็ว่าฮองเฮาเป็นผู้ก่อเหตุ พระนางเต๋อเฟยดูแลวังหลังมานาน ย่อมต้องรู้ว่าเรื่องพวกนี้แพร่มาจากที่ใด และใครเป็นผู้จงใจขยายข่าวลือออกไป ใช่หรือไม่?” เต๋อเฟยไม่คิดว่านางจะมาถามถึงเรื่องเก่าเช่นนี้ สีหน้าที่แฝงความโศกเศร้าแข็งค้างไปชั่วขณะ โดยไม่รู้ตัวก็สบตากับชิงหลันแลกเปลี่ยนสายตากัน แต่ก็เป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น นางก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วแล้วกล่าวว่า “ในวังมีข่าวลือมากมายมาแต่ไหนแต่ไร ไม่จำเป็นต้องใส่ใจนัก พระชายาควรสืบสวนคดีลอบสังหารองค์ชายใหญ่ดีกว่า” ซ่งซีซีกล่าวว่า “ไทเฮามีรับสั่งให้หม่อมฉันสืบสวนตั้งแต่เหตุฝูเจาอี๋ตกเลือด ดังนั้นคดีลอบสังหารองค์ชายใหญ่ต้องตรวจสอบแน่นอน แต่เรื่องอื่นก็ต้องสืบสวนด้วย พระนางและซูเฟยช่วยกันดูแลวังหลังมาเนิ่นนาน คงทราบเรื่องราวในวังหลังเป็นอย่างดี หม่อมฉันคิดว่าแทนที่จะจับตัวเหล่านางกำนัลมาทรมานสอบสวนให้เอิกเกริก จะดีกว่าหากมาขอคำตอบโดยตรงจากพระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1549
ในตำหนักของฝูเจาอี๋ ซ่งซีซีก็ได้เข้าไปสอบถาม แม้ว่าฝูเจาอี๋จะไม่ได้กล่าวตรงๆ ว่าซูเฟยเป็นคนทำให้นางแท้งบุตร แต่กลับพูดว่า “ผู้ที่ทำความชั่ว ย่อมได้รับผลกรรม ไม่ว่าเป็นใครก็ตาม ไม่อาจหนีพ้นไปได้” วาจานี้มิได้พาดพิงถึงซูเฟยเท่านั้น แต่ยังหมายรวมถึงฮองเฮาด้วย ขณะที่ซ่งซีซีเตรียมตัวจะออกจากตำหนัก ฝูเจาอี๋กลับถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน “พระชายา องค์ชายใหญ่... ไม่อาจช่วยไว้ได้แล้วจริงหรือ?” ซ่งซีซีเดิมคิดว่านางคงเสียใจต่อชะตากรรมขององค์ชายใหญ่ แต่เมื่อหันไปมองกลับเห็นว่า ในนัยน์ตาของฝูเจาอี๋ ไม่มีแววเวทนาใดๆ ซ้ำยังแฝงด้วยความปีติเล็กๆ ราวกับว่าเป็นความยินดีจากการล้างแค้นสำเร็จ แม้ว่านางจะพยายามปกปิด แต่ก็ยังเผยออกมาโดยไม่รู้ตัว ซ่งซีซีมิได้ตอบอะไร เพียงแค่หมุนตัวเดินออกไป ฮองเฮาทำให้นางแท้งบุตร นางย่อมไม่หวังให้องค์ชายใหญ่มีชีวิตรอด ซ่งซีซีไม่มีสิทธิ์ตัดสินนาง ผู้ใดไม่เคยผ่านความเจ็บปวดของผู้อื่น ก็ไม่มีสิทธิ์สั่งสอนให้เขาทำดี เดิมที นางควรไปที่ตำหนักกุ้ยหลันต่อ แต่หลังจากไตร่ตรอง นางตัดสินใจนำคนไปตำหนักไฉหลิงก่อน ก่อนหน้านี้ นางคิดว่าจะยังไม่ไป เพราะได้ยินว่าองค์ชายรอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1548
ฮองเฮาไม่เคยเห็นค่าเต๋อเฟยนัก ตระกูลไม่มีรากฐานที่มั่นคง รูปโฉมก็มิได้โดดเด่น นางสามารถก้าวขึ้นมาเป็นพระสนมได้ ก็เพียงเพราะโชคดีที่ให้กำเนิดองค์ชายรอง ตัวนางเองก็คงรู้ดีว่าไม่มีคนคอยหนุนหลัง จึงต้องประพฤติตนอย่างอ่อนน้อมระมัดระวัง อาจมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าใช้กลอุบายร้ายกาจเกินไป อย่างเรื่องที่เต๋อเฟยให้ความช่วยเหลือฝูเจาอี๋ ก็เพียงเพื่อใช้ฝูเจาอี๋สร้างอำนาจในวังหลัง หวังให้ตนเองมั่นคงขึ้น แต่นางให้การช่วยเหลือเท่าไร ฝูเจาอี๋ก็ไม่เคยเห็นคุณค่า กลับมองว่านางเพียงแค่พาองค์ชายรองไปแย่งความรักจากฮ่องเต้ เรื่องที่เต๋อเฟยมักทำก็คือ การนำก้อนหินมาทุ่มใส่เท้าของตัวเอง ด้วยเหตุนี้ ฮองเฮาจึงไม่เห็นนางอยู่ในสายตา แต่บัดนี้ องค์ชายใหญ่เกิดเรื่องขึ้น นางมีเพียงแค่ซูเฟยเป็นผู้ต้องสงสัย อย่างไรก็ตาม นางเคยคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่า ซูเฟยมีคนหนุนหลัง ตระกูลของนางเป็นขุนนางสายเดียวกับเซี่ยหลูโม่ ภรรยาของอัครเสนาบดีหลี่ก็ดูแลโรงงานผลิตเสื้อผ้า ส่วนซ่งซีซีก็เป็นผู้รับหน้าที่สืบสวน นางไม่มีวันยอมให้ซ่งซีซีช่วยปกป้องซูเฟย ทุกอย่างต้องทำต่อหน้าตนเอง ซ่งซีซีมองออกถึงความคิดข
