บทที่ 5

คนของตระกูลจ้านต่างมองหน้ากัน คิดไม่ถึงว่าซ่งซีซีมักจะที่อ่อนแอนั้น ยามนี้จะเด็ดขาดเช่นนี้

ยิ่งกว่านั้นนางไม่ยอมเชื่อฟังท่านแม่ด้วยซ้ำ

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดอย่างเย็นชา "นางต้องยอมแน่นอน นางไม่มีทางเลือกอื่น"

ใช่ไง บัดนี้นางไม่มีครอบครัวที่ให้พึ่งพา นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ในตระกูลจ้าน ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลจ้านไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อนาง นางยังเป็นภรรยาเอก

เช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งซีซีนำเป่าจูกลับจวนโหวเจิ้นเป่ย

ภายในจวนก็รกร้าง ใบไม้ร่วงหล่นกองอยู่

อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนดูแลมาครึ่งปีแล้ว และลานบ้านของจวนโหวมีวัชพืชที่สูงพอๆ กับผู้ใหญ่ได้

เมื่อเหยียบเข้าไปในจวนโหวอีกครั้ง ซ่งซีซีก็รู้สึกเจ็บใจจนเหมือนโดนมีดแทงใจ

เมื่อหกเดือนก่อน นางตกใจเมื่อได้ยินว่าครอบครัวของนางถูกสังหารไปหมด นางทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าศพของท่านย่าและท่านแม่ พวกนางหนาวมากจนไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเลย และทุกที่ของจวนก็เปื้อนไปด้วยเลือดหมด

มีห้องโถงของบรรพบุรุษอยู่ในจวนโหว และป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษของตระกูลซ่งและท่านแม่ของนางล้วนอยู่ในห้องโถงของบรรพบุรุษ

นางและเป่าจูกำลังเตรียมเครื่องบูชา และน้ำตาของพวกนางก็ไม่เคยหยุดไหล

หลังจากจุดธูปแล้ว นางก็คุกเข่าลงกับพื้นและก้มลงกราบป้ายวิญญาณของพ่อแม่ ดวงตาของนางดูหนักแน่นมากหลังจากร้องไห้ "ท่านพ่อ ท่านแม่ ถ้าพวกท่านอยู่บนสวรรค์เห็นข้าอยู่ โปรดยกโทษให้กับการตัดสินใจที่ลูกกำลังจะทำด้วย ไม่ใช่ว่าลูกไม่อยากแต่งงานมีลูกใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่จ้านเป่ยว่างไม่ใช่คนดี ไม่เพียงพอที่ลูกจะใช้ชีวิตกับเขา แต่พวกท่านวางใจ ลูกกับเป่าจูจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างดี"

ส่วนเป่าจูก็คุกเข่าลงและร้องไห้ไม่หยุด

หลังจากไหว้เสร็จแล้ว พวกนางก็ขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าตรงไปยังพระราชวัง

ในตอนเที่ยง พระอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงกำลังแผดเผา ส่วนซ่งซีซีและเป่าจูก็ยืนอยู่หน้าประตูพระราชวัง โดยไม่ขยับตัวเหมือนท่อนไม้

หลังจากรออยู่หนึ่งชั่วยามเต็มๆ ก็ไม่มีใครออกมาเรียกนางเข้าไป

เป่าจูพูดอย่างเศร้าๆ ว่า "คุณหนู เกรงว่าฝ่าบาทจะไม่ยอมพบท่าน คิดว่าท่านมาขัดขวางการแต่งงาน เมื่อคืนท่านยังไม่ได้กินข้าว และเช้านี้ก็ไม่ได้กินด้วย ท่านยังไหวอยู่หรือไม่ ไม่งั้นให้ข้าน้อยไปซื้ออะไรให้กินดีไหม"

"ข้าไม่หิว!" ซ่งซีซีไม่รู้สึกหิวเลย นางมีเพียงความเชื่อมั่นในใจที่สนับสนุนนางซึ่งก็คือการหย่า จากนั้นก็กลับบ้าน

"หยุดทรมานตัวเองได้เลย ถ้าหิวจนทำร้ายร่างกายเข้า มันไม่คุ้มเลย"

"ไม่งั้นก็แล้วไปนะ ยังไงท่านเป็นภรรยาเอก เป็นจ้านฮูหยิง แม้ว่านางจะเป็นภรรยาเท่าเทียมกันมากสุดก็เป็นแค่อนุภรรยา คุณหนู ไม่งั้นเราอดทนสักหน่อยดีไหม"

ดวงตาของซ่งซีซีเย็นชา "เป่าจู คำพูดที่ไม่มีความทะเยอทะยานเช่นนี้ ต่อไปอย่าพูดอีกเลย"

เป่าจูถอนหายใจ ดวงตาของนางดูจนใจมาก งั้นจะทำอย่างไรดีเล่า?

เดิมทีคิดว่ารอแม่ทัพกลับมา คุณหนูก็จะสบายหน่อย ไม่คิดว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

ในห้องอ่านหนังสือของฮ่องเต้ อู๋ต้าปั้นมารายงานทูลแล้วสามครั้ง "ฝ่าบาท จ้านฮูหยิงยังคงรออยู่นอกประตูพระราชวังพะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิ์ซูชิงวางหนังสือลงแล้วขมวดคิ้ว "ข้าไม่สามารถพบนางได้ ข้าออกพระราชโองการไปแล้ว ข้ากลับคำไม่ได้ ให้นางกลับเถอะ"

"องครักษ์เฝ้าประตูพยายามเกลี้ยกล่อมนางแล้ว แต่นางปฏิเสธที่จะออกไป นางยืนแบบนั้นนานกว่าหนึ่งชั่วยามโดยไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียวเลย"

จักรพรรดิ์ซูชิงรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง "จ้านเป่ยว่างใช้ผลงานทางการทำศึกมาขอ เดิมทีข้าก็ไม่ยอมเช่นกัน แต่หากไม่ตอบตกลงไป ทั้งเขาและแม่ทัพยี่ต่างก็ขายหน้าด้วย เพราะไม่ว่ายังไงพวกเขาเอาชนะศึกแล้ว"

อู๋ต้าปั้นกล่าวว่า "ฝ่าบาท เมื่อพูดถึงผลงานออกศึก ทางจวนโหวเจิ้นเป่ยและผู้บัญชาเซียวคงไม่มีใครเทียบได้นะ"

จักรพรรดิ์ซูชิง นึกถึงเจิ้นเป่ยโหวซ่งฮวยอัน ตอนที่เขายังเป็นรัชทายาท เพิ่งเข้ากองทัพใหม่ๆ เจิ้นเป่ยโหวเป็นคนที่สอนงานเขา และเขารู้จักกับซ่งซีซีมานานแล้ว แต่ตอนนั้นนางยังเด็ก เป็นเด็กน่ารักมีอายุประมาณหกหรือเจ็ดขวบเอง นางขาวมากและน่ารักด้วย

จักรพรรดิ์อย่างเขาก็โตมาจากกองศพและทะเลเลือด เขารู้ถึงความยากลำบากที่เป็นแม่ทัพต้องเผชิญ ดังนั้น เมื่อจ้านเป่ยว่างขอพระราชทานสมรสด้วยผลงานของการทำศึก เขาลังเลแค่ครู่หนึ่งก็ตอบตกลงในที่สุด

เว้นแต่น้องชาย เป่ยหมิงอ๋อง ก็ไม่มีขุนนางฝ่ายทหารที่มีความสามรถในราชสำนักแล้ว สงครามระหว่างเมืองซีจิงในครั้งนี้ แม่ทัพน้อยคนที่สามของผู้บัญชาเซียว แขนหักข้างหนึ่ง ส่วนแม่ทัพน้อยคนที่เจ็ดเสียชีวิตไป เพียงแต่สิ่งเหล่านี้ถูกปกปิดไว้ทั้งหมด

แต่อู๋ต้าปั้นพูดถูก ในแง่ของผลงานทางทหาร จ้านเป่ยว่างกับยี่ฝางนั้นเทียบไม่ติดเจิ้นเป่ยโหวเลย

"ช่างเถอะ ให้นางเข้ามาเถอะ ถ้าหากนางเห็นด้วยกับการแต่งงานคนั้งนี้ นางต้องการอะไร ข้าจะตามใจนางทั้งหมด ต่อให้ต้องการตำแหน่งอะไร ข้าก็ยอม"

อู๋ต้าปั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ฝ่าบาททรงมีเหตุผลพะย่ะค่ะ!"