บทที่ 13

เมื่อจ้านเป่ยว่างเห็นว่าทุกคนลำบากใจเช่นนี้ เลยหยิบรายการสินสอดขึ้นมาดู หลังจากอ่านแล้ว เขาจึงถามป้ารองว่า "แค่นี้มีปัญหาอะไรหรือ เงินสดหนึ่งหมื่นตำลึง กำไลทองสองคู่ กำไลหยกสองคู่ เครื่องประดับบนหัวสองอัน ผ้าทอชั้นดีห้าสิบชิ้น แค่นี้นี่เอง ส่วนอื่นๆ เป็นของเล็กน้อย ไม่ได้เยอะนี่"

"ไม่ได้เยอะเหรอ?" ฮูหยินผู้เฒ่ารองหัวเราะเยาะ "น่าเสียดายบัดนี้บัญชีของจวนแม้แต่เงินหนึ่งพันตำลึงก็ให้ไม่ได้เลย"

จ้านเป่ยว่างประหลาดใจ "เป็นไปได้ยังไง? ใครเป็นผู้รับผิดชอบบัญชี? มันขาดทุนหรือเปล่า?"

"ข้ารับผิดชอบบัญชี!" ซ่งซีซีพูดเรียบๆ

"เจ้าเป็นคนดูแลบัญชี แล้วเงินล่ะ?" จ้านเป่ยว่างถาม

"ใช่สิ แล้วเงินล่ะ" ฮูหยินผู้เฒ่ารองยิ้มเยาะ "เจ้าคิดว่าจวนแม่ทัพของเราเป็นตระกูลใหญ่โตหรือไง จวนแม่ทัพหลังนี้ เป็นท่านย่าของเจ้าที่ดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด จักรพรรดิองค์ก่อนทรงมอบให้ เงินเดือนประจำปีของท่านพ่อเจ้ารวมกับท่านอาเจ้า ไม่ถึงสองพันตำลึงเลย ส่วนเจ้า เป็นแม่ทัพแค่ขั้นสี่ จะมากกว่าท่านพ่อของเจ้าหรือ"

"แล้วทรัพย์สินที่ท่านปู่ทิ้งไว้ล่ะ ยังไงมันต้องทำกำไรไว้ ไม่มากก็น้อยสินะ?" จ้านเป่ยว่างกล่าว

ฮูหยินผู้เฒ่ารองกล่าวว่า "ไม่มากก็น้อย ที่จวนใช้จ่ายเยอะมากมันจะพอได้ยังไง แค่ยาที่ท่านแม่ของเจ้ากิน ชุดละสองสามตำลึง ยาเม็ดสามวันครั้ง ห้าตำลึงต่อเม็ด ทั้งหมดนี้ซีซีจ่ายด้วยเงินสินเดิมของนางเอง"

จ้านเป่ยว่างจะยอมเชื่อได้อย่างไร? เขารู้สึกว่าป้ารองกำลังช่วยซ่งซีซีเพื่อจัดการเขา

เขาวางรายการสินสอดลงอย่างผิดหวัง "พูดตรงๆ พวกท่านแค่ไม่อยากออกเงินพวกนี้ก็เท่านั้น หากเป็นเช่นนี้ เรื่องสินสอดกับเงินสดข้าจะหาทางเอง ข้าได้เอาชนะศึก ฝ่าบาทจะให้รางวัลแน่"

ฮูหยินผู้เฒ่ารองพูดว่า "รางวัลของการเอาชนะศึกของเจ้าเอามาขอแต่งงานกับยี่ฝางแล้วมิใช่หรือ ในเมื่อพวกเจ้ามีใจให้กัน เหตุใดต้องสนใจเรื่องสินสอดเล่า ลองไปคุยกับนาง ให้น้อยๆ หน่อยเลย"

หลังจากฮูหยินผู้เฒ่าไอสักคำแล้วก็พูดว่า "ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นพระราชทานอภิเษกสมรสจากฝ่าบาท ต้องให้ความสำคัญแน่นอน เงินก้อนนี้ใช่ว่าเราหาให้ไม่ได้หรอก"

นางมองไปที่ซ่งซีซีด้วยรอยยิ้ม และยื่นมือออกมาเรียกนางว่า "ซีซี เงินก้อนนี้เจ้าออกให้ก่อน รอเรามีเงินเมื่อไร จะคืนให้เจ้า เป็นยังไงบ้าง"

จ้านเส้าฮวนยิ้มเยาะ และพูดว่า "ท่านแม่ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน จะว่าคืนอะไรอีกเล่า พี่สะใภ้เป็นคนมีน้ำใจและใจกว้าง เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้เป็นเพียงเงินเล็กน้อยสำหรับนางเลย นางต้องออกให้แน่นอน"

"เส้าฮวน เจ้าอย่าพูดแบบนี้กับพี่สะใภ้ของเจ้า นางทุ่มเทให้จวนแม่ทัพของเรามามากพอแล้ว พวกเจ้าต้องคำนึงถึงน้ำใจของนาง" ฮูหยินผู้เฒ่าแสร้งทำเป็นโกรธ และดุลูกสาวของนาง และบอกให้ทุกคนจดจำน้ำใจของซ่งซีซี

หลังจากสักพัก นางก็มองไปที่ซ่งซีซี "เอาล่ะ ตามตกลงเช่นนี้เลย ซีซี แม่รู้ว่านี่ไม่ยุติธรรมกับเจ้า รอยี่ฝางแต่งเข้ามา เจ้าก็ตั้งกฎเกณฑ์ให้นาง เพื่อให้นางรู้ว่าเจ้าต่างหากที่เป็นภรรยาเอก"

ทุกคนมองไปที่ซ่งซีซี แม้แต่จ้านเป่ยว่างก็มองข้ามไป

เมื่อวานถูกซ่งซีซีตบหน้าจนถึงตอนนี้นางยังรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถแบกหน้ามาขอนาง

ซ่งซีซีไม่ได้พูดอะไรเลย และฮูหยินผู้เฒ่ารองก็พูดว่า "นอกจากเงินสดแล้ว ยังมีเครื่องประดับต่างๆ ด้วย จะให้ซีซีออกให้หมดเลยเหรอ?"

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดอย่างอ่อนโยน "แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ขาดแค่นี้ด้วยหรอก ซีซี ใช่ไหม?"

ฮูหยินผู้เฒ่ารองมองไปที่ซ่งซีซี แล้วส่ายหัวเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้นางอย่ารับปาก

ซ่งซีซีรู้ว่าป้ารองหวังดีกับนาง เพื่อเตือนนาง ทว่าเดิมที นางก็ไม่ยอมอยู่แล้ว จึงส่ายหัวช้าๆ "ข้าไม่สมควรมาออกเงินจำนวนนี้หรอก เป็นจวนแม่ทัพจะแต่งลูกสะใภ้ เงินก็ต้องให้จวนแม่ทัพออกให้สิ"

จู่ๆ ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าก็ดูแย่ลง "ซีซี ทำเช่นนี้เจ้าก็มากไปแล้วนะ จะแบ่งเป็นเจ้ากับข้าอะไรกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน อีกอย่างบอกแล้วมิใช่หรือคือยืมจากเจ้า เมื่อรอจวนมีเงินแล้ว จะคืนให้เจ้าแน่นอน"

ซ่งซีซีมองไปที่จ้านเป่ยว่าง "แม่ทัพว่าไง?"

หากมีละอายใจบ้าง ก็เป็นไปไม่ได้บอกให้นางใช้สินเดิมของตัวเองเพื่อให้เขาแต่งภรรยาใหม่กระมัง?

จ้านเป่ยว่างก็รู้สึกอีกว่าเขาเป็นลูกผู้ชายจะใช้สินสอดของนางได้อย่างไร ในขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าก็รีบพูดขึ้น "ซีซี เรื่องนี้เจ้าตัดสินเองได้เลย เจ้าเป็นภรรยาของเขาและเรื่องของเขาก็เป็นเรื่องของเจ้าเช่นกัน สามีและภรรยาเป็นหนึ่งเดียวกันนี่น่ะ"

ซ่งซีซีกล่าวอย่างอ่อนโยน "สิ่งที่ท่านแม่พูดนั้นสมเหตุสมผล งั้นท่านแม่ทัพว่าไง หากขอยืมเงินจากข้า ข้าก็ยอมให้ยืมนะ"