บทที่ 7

หลังจากที่ซ่งซีซีจากไป อู๋ต้าปั้นก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วจากด้านนอกแล้วพูดว่า "ฝ่าบาท ไทโฮ่วได้ส่งคนมาที่นี่ เพื่อตามหาฝ่าบาทหาเวลาไปพบพะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิ์ซูชิงถอนหายใจ "อาจเป็นเพราะเรื่องของซีซี ทำให้นางวิตกกังวลเข้าแล้ว ไปกันเลย"

ดอกโบตั๋นในตำหนักโซ่วคังกำลังบานสะพรั่ง งดงาม มีกลิ่มหอมด้วย

และดอกกุหลาบที่เลื้อยตามกำแพงตำหนักก็บานสะพรั่งอย่างสวยงามเช่นกัน

ไทโฮ่วกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หวงฮวาลีที่มีพนักพิงในห้องโถงใหญ่ สวมชุดคลุมสีม่วง และมีหยกขาวอยู่ในมวยของนาง ด้วยใบหน้าซีดเซียว

"กระหม่อมคารวะเสด็จแม่พะย่ะค่ะ!" จักรพรรดิ์ซูชิงก้าวไปข้างหน้าและคารวะด้วย

ไทโฮ่วมองดูเขา ให้คนรับใช้ต่างๆ ออกไปแล้วถอนหายใจ "พระราชทานอภิเษกสมรสที่เจ้าออกให้นั้น ใช้ไม่ได้จริงๆ เจ้าทำแบบนี้ ทั้งผิดต่อท่านโหวซ่ง ยังเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับผู้คนในใต้หล้าอีกด้วย"

เสียงของไทโฮ่วค่อยๆ เข้มขึ้น "ในราชวงศ์ซางมีกฎหมายอยู่ ขุนนางในราชสำนักไม่ได้รับอนุญาตให้รับอนุภรรยาภายในห้าปีหลังจากแต่งงาน ห้าปีเป็นเวลาที่สั้นมากแล้ว ตามที่ข้าคิด เว้นแต่เกินอายุสี่สิบแต่ยังไม่มีบุตรถึงจะแต่งอนุภรรยาได้ ตอนนี้เจ้าออกพระราชทานอภิเษกสมรสให้ยี่ฝางเป็นภรรยามเท่าเทียมต่อหน้าผู้คน เจ้าทำแบบนี้เท่ากับเปิดทางให้ทุกคนเลย เช่นนี้สตรียังใช้ชีวิตได้ยังไงอีก?"

"จ้านเป่ยว่างออกศึกในวันแต่งงาน จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้ร่วมหอกับซีซีด้วยซ้ำ และสามีก็จะแต่งงานกับภรรยาที่เท่าเทียมกัน เจ้ากำลังพยายามต้อนนางให้จนมุมหรือไง?"

หลังจากที่ไทโฮ่วพูดจบ น้ำตาก็ไหลรินอย่างรวดเร็ว "น่าสงสาร พวกเขามีลูกสาวเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ แถมยังต้องถูกรังแกเช่นนี้?"

เหตุผลที่ไทโฮ่วทรงเศร้ามากก็เพราะนางและมารดาของซ่งซีซีเป็นคนสนิทกัน นางเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้โตขึ้นตั้งแต่เด็กด้วย

เมื่อจักรพรรดิ์ซูชิงเห็นแม่ของเขาร้องไห้ เขาก็คุกเข่าลงต่อหน้านางและพูดอย่างรู้สึกผิดว่า "เสด็จแม่ เป็นข้าที่คิดไม่รอบคอบ ตอนนั้นเขาใช้ผลงานของตนในการขับไล่กองทัพศัตรูเพื่อขอพระราชกฤษฎีกาสมรสตอหน้าสาธารณะที่หน้าประตูเมือง ข้ารู้ว่ามันไม่ดี แต่เขาบอกว่าไม่มีคำขออย่างอื่นและไม่ต้องการของตอบแทน หากข้าไม่ทำตามที่เขาขอ งั้นเขาคงต้องอับอาย"

ไทโฮ่วตรัสด้วยความโกรธ "ไม่อยากให้เขาอับอาย แล้วต้องมาให้ซีซีเสียสละงั้นเหรอ? คนที่ตระกูลซ่งเสียสละนั้นยังไม่มากพอหรือ หนึ่งปีมานี้ นางใช้ชีวิตยากลำบากแค่ไหนเจ้าไม่รู้หรือไง"

จักรพรรดิ์ซูชิงก็รู้สึกเห็นใจด้วย แต่เขาต้องพูดความจริงว่า "เสด็จแม่ จ้านเป่ยว่างเปลี่ยนใจแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่แต่งงานกับยี่ฝาง ก็ไม่มีทางจะปฏิบัติต่อซ่งซีซีอย่างจริงใจ เมื่อกี้ซ่งซีซีมาขอร้องต่อหน้าข้าแล้วว่าอยากขอพระราชโองการเพื่อหย่า ข้ารับปากปล้ว"

ไทโฮ่วขมวดคิ้วหนัก "อะไรนะ ทำไมเด็กโง่คนนี้ถึงขอหย่าเล่า หลังจากหย่าแล้วนางจะไปไหนได้บ้าง?"

"นางบอกว่าจะกลับจวนโหว รับเลี้ยงเด็กชายให้กับพ่อของนาง"

ไทโฮ่วทรงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า "นางยังสามารถกลับไปที่จวนโหวได้หรือ นางได้เห็นศพของญาติพี่น้องของนางเต็มบ้าน นางจะไม่กลัวฝันร้ายทุกคืนถ้านางอาศัยอยู่ในสถานที่นั้น?"

ไทโฮ่วรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างยิ่งและตรัสว่า "ในเมื่อนางเข้ามาในวังแล้ว ทำไมนางไม่มาพบข้าล่ะ? ข้าสามารถตัดสินใจแทนนางและสอนวิธีให้นางจัดการกับยี่ฝางได้ ไม่จำเป็นต้องหย่าเลย ในเมื่อจ้านเป่ยว่างได้สร้างผลงานดีๆ ในทางด้านฝ่ายทำศึก มาของยศ นางสามารถมีชีวิตอย่างดีทีเดียว เหตุใดถึงเลือกเส้นทางที่ยากลำบากเช่นนี้?"

"เสด็จแม่ นางตัดสินใจแล้ว บอกว่าไม่อยากใช้ชีวิตอย่างทุกข์ใจกับคนสองคนนั้นด้วย เสด็จแม่ลองคิดดูสิ หากในใจของนางมีจ้านเป่ยว่าง และแต่ละวันต้องทนดูเขากับหญิงอื่นรักใคร่กัน จะให้นางอยู่อย่างไรเล่า"

เอ่ยถึงจุดเจ็บใจของไทโฮ่วเข้าแล้ว

นางรักจักรพรรดิองค์ก่อน แต่จักรพรรดิองค์ก่อนนั้นรักพระสนมกุ้ยเฟย และแน่นอนว่ายังมีพระสนมหนิง พระสนมว่านกุ้ยเฟย และอื่นๆ อีกด้วย

ใบหน้าของไทโฮ่วเกือบซีดเผือดลงหมด "ชีวิตของสตรีช่างยากลำบากมากเชียว ยี่ฝางเป็นแม่ทัพหญิง ข้าเคยยกย่องนาง และเดิมทีคิดว่านางสามารถปรับปรุงสถานะของสตรีได้ แต่ไม่รู้เลยว่าพอนางได้รับอำนาจ คนแรกที่นางรังแกก็คือสตรี ข้าผิดหวังในตัวนางมาก"

จักรพรรดิ์ซูชิงก็ดูไม่ดีเช่นกัน เขาผิดหวังกับจ้านเป่ยว่างและยี่ฝางอย่างมาก เนื่องจากพวกเขาเพิ่งทำให้เมืองชายแดนสงบลง จึงไม่สามารถตำหนิพวกเขามากเกินไป และทำได้เพียงให้เขาเข้าไปในพระราชวังเพื่อตักเตือนพวกเขาสักหน่อย