บทที่ 2

จ้านเป่ยว่างจนใจเล็กน้อย "ทำไมต้องหาเรื่องด้วยล่ะ? นี่คือพระราชทานสมรสที่ฝ่าบาทออกให้ และแม้ว่ายี่ฝางจะเข้ามา พวกเจ้าก็อยู่คนละเรือนกัน และนางก็จะไม่แย่งชิงสิทธิในการบริหารครอบครัวกับเจ้า ซีซี สิ่งที่เจ้าให้สำคัญนั้นนางไม่สนหรอก"

"ท่านคิดว่าข้าสนใจอยากกุมอำนาจดูแลบ้านเหรอ?" ซ่งซีซีถามกลับ มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นผู้นำที่ดูแลจวนแม่ทัพ แค่ยาที่หมอมหัศจรรย์ดันออกให้ฮูหยินผู้เฒ่ากินในแต่ละเดือนก็ต้องเสียเงินหลายสิบตำลึง ไหนจะของกินของใช้ของทุกคน ไหนจะมีญาติพี่น้องและเพื่อนต้องติดต่ออีก ต้องใช้เงินไปหมด

จวนแม่ทัพมีแค่มีชื่อเสียงเท่านั้น ในปีที่ผ่านมา เงินสินเดิมของนางใช้อุดหนุนไปไม่น้อยเลย แต่นี่คือผลที่นางแลกมางั้นหรือ

จ้านเป่ยว่างหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง "ช่างเถอะ ข้าไม่อยากเสียน้ำลายกับเจ้า ข้าแค่ต้องแจ้งให้เจ้าทราบเรื่องก็เท่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนใจข้าได้"

ซ่งซีซีเฝ้าดูเขาเดินจากไปอย่างเย็นชา รู้สึกตัวเองน่าขำมากทีเดียว

"คุณหนู" เป่าจูเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ "ท่านเขยเขารังแกคนมากเกินไปจริงๆ"

"อย่าเรียกไปมั่ว!" ซ่งซีซีเหลือบมองนางเบาๆ "เขาและข้ายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ ดังนั้นยังไม่นับเป็นเขย ไปเอารายการสินเดิมของข้ามา"

"ทำไมต้องการรายการสินเดิมเล่า" เป่าจูถาม

ซ่งซีซีเคาะหน้าผากของนาง "เด็กโง่เอ๊ย ครอบครัวแบบนี้ ทำไมเราถึงจะอยู่ต่อล่ะ?"

เป่าจูกุมหน้าผากของนางแล้วคร่ำครวญว่า "แต่การแต่งงานนี้เป็นฮูหยิงจัดให้ท่าน ตอนท่านโหวยังมีชีวิตอยู่ เขายังบอกด้วยว่าเขาหวังว่าท่านจจะแต่งงานและมีลูกด้วย"

เมื่อพูดถึงท่านแม่ของนาง ดวงตาของซ่งซีซีเต็มไปด้วยน้ำตา

ท่านพ่อของนางไม่ได้แต่งอนุภรรยา มีท่านแม่ของนางคนเดียว มีลูกชายหกคนและลูกสาวหนึ่งคน ท่านพี่ทั้งหมดของนางติดตามท่านพ่อไปออกศึก ในระหว่างการสู้รบที่เขตหนานเจียงเมื่อสามปีที่แล้ว ไม่มีใครรอดเลย

นางมาจากครอบครัวทหาร แม้ว่านางจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่นางก็ฝึกฝนการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก เมื่อนางอายุได้เจ็ดขวบ พ่อของนางส่งนางไปที่ภูเขาเหม่ยชานเพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากอาจารย์ของนาง และนางก็เชี่ยวชาญกับกลยุทธ์ทางทหาร

จนกระทั่งนางอายุสิบห้าปีเลยออกจากนั้น จากนั้นนางถึงได้รู้ว่าพ่อและพี่ชายของนางเสียชีวิตในสนามรบเขตหนานเจียงเมื่อปีที่แล้ว

แม่ของนางร้องไห้จนตาพร่าและกอดนาง "จากนี้ไปเจ้าจะเป็นเหมือนคุณหนูสูงศักดิ์ที่เมืองหลวงจิง หาสามีที่ดี แต่งงานมีลูกกัน และใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตลอดไป ข้าเหลือเจ้าคนเดียวแล้ว"

หัวใจของนางรู้สึกโดนมีดแทงใจเข้า นางเจ็บปวดมากจนไม่สามารถแม้แต่จะหลั่งน้ำตาได้

จากนั้นนางก็ใช้เวลาหนึ่งปีในการเรียนรู้สามคล้อยสี่คุณธรรม ความสามารถสำหรับฮูหยิงที่จัดการเรื่องการเงินของครอบครัว เพื่อให้ท่านแม่ของนางมีความสุข

บุตรีของฮูหยิงเอกจากจวนโหวเจิ้นเป่ยจัดหาสามี เนื่องจากนางมีรูปลักษณ์งดงามล่มเมืองจึงมีผู้คนมากมายมาขอแต่งงาน แม่ของนางเลือกจ้านเป่ยว่างให้นาง เพราะจ้านเป่ยว่างสาบานต่อหน้าแม่ของนางว่าถ้าเขาสามารถแต่งซีซีเป็นภรรยา เขาจะไม่แต่งอนุภรรยาเด็กขาด

แต่ครึ่งปีที่แล้ว ทั้งจวนโหวเจิ้นเป่ยถูกสังหารชั่วโคตร ทั้งคนแก่ ผู้หญิงและเด็กที่อ่อนแอต่างเสียชีวิตไปหมด แม้แต่คนรับใช้ก็ไม่รอด แต่ละคนถูกฟันหนึ่งร้อยแปดครั้ง และศพของพวกเขาถูกหักออกเป็นชิ้นๆ

น่าสงสารที่หลานชายคนเล็กของนางอายุเพียงสองขวบครึ่ง เขาเป็นลูกชายมรณกรรมของพี่ชายคนที่สามของนาง

เขตจิงจ้าวและค่ายลาดตระเวนเข้ามาจับผู้บงการหลายคนได้ ซึ่งกลับเป็นสายลับเมืองซีจิง

สงครามที่ชายแดนยังคงตึงเครียด และสายลับเมืองซีจิงกลับไม่กลัวจะโดนเปิดเผยตัวตน ยังต้องการฆ่าทั้งครอบครัวของจวนโหวด้วยซ้ำ และวิธีการสังหารนั้นก็เหมือนกับการระบายความโกรธมากกว่า

เมื่อนางได้รับข่าว นางก็รีบวิ่งกลับบ้าน แต่เพียงพบศพของท่านย่าและท่านแม่ของนางโดยโดนทำร้ายจนเป็นชิ้นๆ แล้ว

ทั้งจวนนั้นเต็มไปด้วยเลือด และสภาพการตายของทุกคนช่างน่าสงสารมาก

บัดนี้ ทั้งจวนโหวเจิ้นเป่ยเหลือนางคนเดียว หากอยากฟื้นฟูจวนโหวเจิ้นเป่ยเป็นเรื่องที่ไปเห็นไม่ได้อีกเลย อย่างน้อย คนนอกคิกว่ามันเป็นไปไม่ได้

เพราะถึงยังไง ทุกคนต่างก็รู้ว่านางเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่งก็เท่านั้น

ส่วนยี่ฝางแตกต่างออกไป นางเอาชนะศึก และเป็นแม่ทัพหญิงคนแรกในราชวงศ์ แถมไทโฮ่วยังชื่นชมว่า หากมีนางช่วยจ้านเป่ยว่างไว้ อนาคตของจ้านเป่ยว่างจะยิ่งไปไกล ดังนั้นคนของตระกูลจ้านย่อมเห็นด้วยกับการแต่งงานนี้