บทที่ 1 เธอเป็นแค่คนพิการ

ณ ลานจอดรถของอาคารดีญ่า

รถหรูสีเงินคันหนึ่งกำลังโยกไปมาอย่างรุนแรง

ท้ายรถถูกแง้มเอาไว้เล็กน้อย…

ภายในนั้น เหมยเหมยที่ซ่อนตัวอยู่กำลังฟังเสียงหอบหายใจของคู่ชายหญิงภายในรถ

หัวใจของเธอบีบตัวแน่น ช่างเจ็บปวด

คืนนี้เธอรีบเคลียงานเสร็จก่อนเวลาและแอบว่าที่คู่หมั้นของเธอกลับมาในประเทศ เธอใส่ลูกโปร่งเอาไว้จนเต็มท้ายรถแล้วแต่งชุดให้ตัวเองกลายเป็นของขวัญ ก่อนจะเดินกะเผลกขาข้างหนึ่งแล้วปีนขึ้นท้ายรถอย่างยากลำบาก ในมือของเธอยังถือเตกีลาลิมิเต็ดที่เขาชื่นชอบเอาไว้ด้วย…

หัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความคาดหวังได้ยินเสียงเซ็นเซอร์รถในที่สุด แต่แล้วเธอกลับได้ฟังเสียงของการทรยศ:

“พี่รั่วเชี่ยน วันนี้เป็นวันเกิดพี่ ไม่กลัวเหมยเหมยมาหาพี่เหรอคะ?”

“เหอะ คดีที่คุณก่อยุ่งยากขนาดนั้น เธอแค่จะดูแลตัวเองยังทำไม่ได้เลย จะมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ถ้าพูดแบบนี้แล้วฉันก็คงต้องสร้างเรื่องเยอะหน่อยแล้วใช่มั้ยคะ” หญิงสาวออดอ้อน

“คุณนี่ร้ายจริงๆ!” ชายหนุ่มเอ็นดูเธอ

“ในเมื่อฉันร้ายขนาดนี้ พี่รักฉันหรือว่ารักว่าที่คุณหมั้นสุดเก่งของพี่เหรอคะ?” หญิงสาวซักถาม

คนทั้งสองแนบชิดกันอีกครั้ง ก่อนที่ชายตรงหน้าจะพูดต่อ “อย่างเธอจะไปดีกว่าคุณได้ยังไง? ทั้งตัวมีแต่กลิ่นยาห่วย ๆ ! พิกลพิการ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ผมเห็นอยากได้สมบัติกับหัวธุรกิจของยัยนั่น ผมจะแลมองคนแบบนั้นเหรอ?”

ท่ามกลางบรรยากาศแสนอึดอัด น้ำตาที่เหมยเหมยอัดอั้นรินไหล! เสียงของคนทั้งคู่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี!

อีกแค่สองวัน เธอก็จะหมั้นหมายกับหลีรั่วเชี่ยนอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะหักหลังเธอมานอนกับลูกพี่ลูกน้องของเธอเอง!

“ถือว่ายัยเหมยเหมยนั่นดวงแข็งนะ ตอนนั้นฉันวางแผนรถชนนั่นเป็นอย่างดีแท้ ๆ แต่เธอกลับไม่ตาย! แต่ยังดีที่ฉันให้หมอจ่ายยาผิด ทำให้เธอพิการ ไม่อย่างนั้นฉันก็ลำบากเสียเปล่าน่ะสิคะ” จู่ ๆ เสียงหัวเราะของเหมยเสี่ยวตี๋ก็โหดเหี้ยมแฝงด้วยความไม่พอใจขึ้นมา

“เอาหน่า ตอนนี้เธอก็เป็นแค่คนพิการ อีกอย่าง เก็บหัวธุรกิจของเธอเอาไว้ยังมีประโยชน์ ยัยนั่นช่วยให้คุณมีชื่อเสียงไม่ใช่เหรอที่รัก?” หลีรั่วเชี่ยนปลอบเธอ

เสียงอันคุ้นเคยทำให้ร่างกายของเหมยเหมยสั่นสะท้าน เธอแยกไม่ออกว่าเธอตัวสั่นเพราะหัวใจที่เจ็บปวดหรือเพราะรถที่โยกเยกไปมาอย่างบ้าคลั่งกันแน่…

จนกระทั่งชายหญิงระเริงรักกันจนเสร็จสมแล้วจากไป เหมยเหมยถึงปีนออกมาจากรถ เธอตกอยู่ในอาการมึนงง ร่างกายโซเซ เธอลงน้ำหนักไปที่ขาซ้ายโดยไม่ทันระวังและมันเจ็บปวดสุดจะทน

แต่ความเจ็บปวดนี้สู้ความเจ็บปวดในใจไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เธอกะเผลกขาข้างหนึ่งออกไปจากลานจอดรถอย่างไร้จุดหมาย…

เมื่อสองปีก่อน เธอที่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองไหวเฉิงกลายเป็นลูกเป็ดขี้เหร่พิการ ขณะที่เธอท้อแท้ใจหมดกำหมดกำลังใจ การที่หลีรั่วเชี่ยนอยู่เคียงข้างทำให้เธอหวั่นไหว

จากนั้นเป็นต้นมา เธออุทิศตนให้กับบริษัทสื่อมีเดียของเขา ช่วยเขาสร้างอาณาจักร ส่วนนักแสดงสาวสวยที่บริษัทโปรโมตก็คือ เหมยเสี่ยวตี๋ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ!

รอบนี้เหมยเสี่ยวตี๋ถูกทีมงานฟ้องเนื่องจากละเมิดสัญญา และหลีรั่วเชี่ยนเป็นคนขอให้เธอไปแก้ปัญหา

เธอใช้สมองและพยายามไกล่เกลี่ยอย่างหนัก ตลอดสามวันนอนเพียงสองชั่วโมง ก็เพื่อประสานเรื่องนี้ให้เรียบร้อย และมาทันเซอร์ไพรส์วันเกิดเขา!

แล้วผลเป็นยังไง?

หลีรั่วเชี่ยนที่บอกว่ารักเธอสุดใจกลับมอบเซอร์ไพรส์ใหญ่ให้เธอแทน!

ช่างน่าขันสิ้นดี!

ที่แท้สิ่งที่เธอทำตลอดสองปีที่ผ่านมา คือการทำชุดแต่งงานให้กับคู่ผีเน่าโลงผุนี่!

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไร

ท้องฟ้าเริ่มมีฝนตกหนัก เหมยเหมยพยายามเงยหน้า ฝนที่ตกลงมาราวกับตกลงบนหัวใจ นอกจากเสียงฝนแล้ว เธอยังได้ยินเสียงของความแตกสลายในอดีตด้วย

เธอเหนื่อยแล้ว

เธอนั่งลงตรงบริเวณใต้ป้ายหยุดริมถนน ในมือมีเพียงเตกีล่าเลย์ขวดหนึ่ง เธอจึงเปิดออกและซดจนหมดในคราวเดียว...

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

รถหรูคันยาวสีดำขลับคันหนึ่งผ่านมา สีที่เรียบง่ายเช่นนี้ยังไม่อาจทำให้ความหรูหราของรถลดลง เดิมทีรถคันนั้นขับผ่านไปแล้ว แต่ไม่นานก็ถอยกลับมาค่อย ๆ จอดข้างเธอ

เธอถูกดึงตัวขึ้นไปบนรถและคลานอยู่ต่อหน้าชายคนหนึ่ง

ใบหน้าที่มีหยาดฝนอาบถูกบีบให้เงยขึ้น ภายในสายตาอันพร่ามัว เธอมองดูชายหนุ่มรูปงามที่เหมือนเคยเจอมาก่อนด้วยความสงสัย

“คุณเป็นใคร”

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมเป็นใคร ผมรู้ว่าคุณเป็นใครก็พอ คุณหนูใหญ่ตระกูลเหมย” น้ำเสียงของชายหนุ่มมีความชั่วร้ายแฝงอยู่ มันเย็นยะเยือกราวกับฝนตกยามพลบค่ำ

เธอสะบัดหัวเล็กน้อย หวังอยากจะปลุกสติสัมปชัญญะสุดท้าย แต่สายตาโอหังและเฉียบแหลมของชายหนุ่มเปรียบเสมือนสระน้ำเย็นในฤดูหนาว ยิ่งเธอต้องการมองลึกลงไปเท่าไหร่ ดวงตาของเขาก็ยิ่งล้ำลึกมากขึ้นเท่านั้น จมลึกลงไปราวกับวังวน

เธอบิดตัวเล็กน้อย แต่ก็ถูกมือใหญ่ของเขาล็อกเอาไว้แน่น “ผมควรจะมาหาคุณตั้งนานแล้ว!”

“อะไรนะ?”

สายตาอันพร่ามัวของเธออยู่ตรงกับแผ่นอกของเขาพอดี ที่เสื้อเชิ้ตมีกระดุมสองเม็ดเปิดออกเผยให้เห็นเส้นกล้ามอก ฟีโรโมนของชายหนุ่มที่แผ่ซานออกมาทำให้เตกีล่า 40 สิบดีกรีในเลือดของเธอเดือดพล่าน

แวบหนึ่งเธอคิดว่าหลีรั่วเชี่ยนหักหลังเธอ ทำไมเธอจะทำบ้างไม่ได้?

ชายหนุ่มเบื้องหน้าคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือตาก็ล้วนดีกว่าหลีรั่วเชี่ยนเป็นร้อยเท่า

เธอยืดหลังของเธอก่อนจะวางมือพาดบ่าเขา “อยากมาหาฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็มาสิ ฉันจะเติมเต็มคุณเอง”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วมองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขาด้วยความสงสัย ร่างกายโค้งมนได้รูปบัดนี้เผยอยู่ในดวงตาเขา ไม่ต่างจากปีศาจสาวเหนือน้ำทะเลยามค่ำคืน ช่างน่าทึ่ง

“คุณแน่ใจเหรอ?”

เสียงของเขาแห้งผาก

เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น มือข้างหนึ่งวางแนบลงบนขาของชายหนุ่มก่อนจะสอดมือไปด้านล่าง

สัญชาตญาณของชายหนุ่มปะทุขึ้นทันที เขาโอบกอดเธอแนบแน่นแล้วออกแรงดึงเธอมานั่งบนตัก “ถ้าอย่างนั้นผมจะช่วยคุณเอง” คำพูดที่ออกมาจากลำคอของเขาเย็นชาถึงกระดูก

หลายชั่วโมงต่อมา

เหมยเหมยลืมตาสะดุ้งตื่นก่อนจะพบว่าข้างกายเธอมีชายหนุ่มที่กำลังหลับสนิท

เมื่อมองดูสันกรามคมชัดกับแผ่นอกอันแข็งแกร่งของเขา...เศษของความทรงจำที่กระจัดกระจายเมื่อคืนก็ผสานเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็วในสมองของเธอ...

เหมือนเธอจะถูกชายหนุ่มพาตัวขึ้นรถหลังจากที่เมาอยู่ริมถนน จากนั้น…

เธอก็…นอนกับเขาแบบกึ่งยอมกึ่งปฏิเสธ

ยามนี้ไฟยังเปิดอยู่

ใบหน้าด้านของของชายหนุ่มช่างหล่อเหลอ เขาดูคุ้นตาเล็กน้อย แต่เมื่อตั้งใจมองดูก็ต้องตกใจ!

เป็นเขาอย่างนั้นเหรอ?