บทที่ 28 ลาเกอร์เฟลด์

คุณแม่ตระกูลหูที่อยู่ข้าง ๆ เธอมองเธอด้วยความรังเกียจ: “แค่คนพิการ ต่อให้มาเลียแข้งเลียขาถึงที่นี่จะมีอะไรน่ากลัว”

หูซือชิงรู้สึกโล่งใจทันทีและกอดแขนแม่ของเธอไว้แน่น: “แม่พูดถูกแล้วละคะ ในประเทศจะมีสักกี่คนที่เป็นเพื่อนกับลาเกอร์เฟลด์ได้ แต่แม่เป็นหนึ่งในนั้นนะคะ!”

“ไม่ต้องห่วง ฉันได้ยินมาว่าประธานโม่มีความกตัญญูมาก โปรดทำดีทีหลัง ขอแค่ลาเกอร์เฟลด์อ้าปาก บริษัท พ่อของคุณก็ยังสามารถทำงานได้ตามปกติ และผู้สมัครที่จะไปงานฉลองมิสกอร์เจียสอินเตอร์เนชั่นแนลก็จะเป็นไปตามธรรมชาติ เป็นของเธอ!” แม่หู่ยกมือขึ้นปรับผ้าคลุมไหล่ให้เข้าที่

หลังจากได้ยินแบบนั้น หูซือชิงก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น แม่และลูกสาวเดินไปข้างหน้าพร้อมกันโดยเชิดหน้าขึ้น

หูซือชิงและลูกสาวของเธอออกไปข้างนอกเป็นเวลานาน แต่ไม่ได้รอให้คนรับใช้เชิญพวกเขาเข้าไป หูซือชิงเริ่มใจร้อนเล็กน้อย เปลี่ยนใจ และเดินตรงไปยัง เหมยเหมย ใต้ต้นซากุระ

“อ๊ะนั่น คุณหนูใหญ่ตระกูลเหมยไม่ใช่เหรอ? มาบ้านตระกูลโม่ยังไม่รู้จักแต่งตัวทางการอีก สภาพแบบนี้ก็มาที่นี่เหรอ ตระกูลเหมยตกต่ำถึงขั้นนั้นแล้วหรือไง?”

เหมยเหมยหันกลับมาและเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสวมชุดอัญมณี