บทที่ 3 อาไปนอนกับผู้หญิงมาใช่มั้ย

หลังจากนั้นไม่นาน โม่เหยียนก็จัดการกับแฟนคลับเสร็จและเดินเข้ามาภายในเลานจ์ VIP เหมยเหมยจึงเดินเข้าไปกล่าวทักทาย “สวัสดี ฉันชื่อเหมยเหมย”

“ชื่อเหมยเหมยใช่มั้ย?”

เสียงของโม่เหยียนดูหงุดหงิดเล็กน้อย: “จะให้เซ็นตรงไหน?”

เหมยเหมยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความสงบว่า: “ลองมองฉันดูสิ ว่าจำฉันได้หรือเปล่า”

“ซี้ด”

รูปร่างผอมเพรียวแบบนี้...

ชายหนุ่มถอดแว่นกันแดดที่ห้อยอยู่บนสันจมูกออกแล้วมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า: “ไม่เลว ไม้ค้ำมีรูปร่างแปลกใหม่ดึงดูดความสนใจของผมได้สำเร็จ ถ้าใช้ตอนกลางคืน...คงจะน่าสนุก”

โม่เหยียนพูดและเอื้อมมือไปตบไม้ค้ำของเธอ เธอยกมือขึ้นด้วยความรังเกียจและไม้ค้ำยันก็กระทบมือของเขาพอดิบพอดี

“อ่อ”

โม่เหยียนยกมือแตะริมฝีปากแล้วเลีย: “มีเอกลักษณ์ดีเลยนี่ ผมชอบนะ!”

นัยน์ตาสวยสดของเหมยเหมยหรี่ลง รู้สึกว่าท่าทางของโม่เหยียนนี่…ต่างจากเมื่อคืนลิบลับ แม้ว่าเมื่อคืนพวกเขาจะไม่ได้คุยกัน แต่เขากลับทำให้เธอรู้สึกสงบเป็นพิเศษ หากแต่ไม่ใช่ท่าทางเมามายติดตลกอย่างที่เขามีตอนนี้

เมื่อเห็นเธอจมอยู่กับความคิด โม่เหยียนก็กะพริบตา: “คืนนี้จะไปปารีสกับผมมั้ย”

เหมยเหมยสงบลงแล้วพูดว่า: “ไม่จำเป็น เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่เอาความเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหรอก แต่ฉันมีเงื่อนไขง่ายๆ ข้อหนึ่ง”

“เมื่อคืน? ทำไมผมไม่เห็นจำได้?” โม่เหยียนดูน่าสงสัย

เหอะ ผู้ชายนี่มัน!

เหมยเหมยเม้มริมฝีปากของเธออย่างไม่เป็นมิตร รู้ว่าโม่เหยียนคิดจะไขสือ โชคดีที่เธอเก็บหลักฐานไว้

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างใจเย็น ก่อนจะแสดงภาพถ่ายที่ชัดเจนของชายหนุ่มแต่เบลอหน้าเธอเอาไว้ให้โม่เหยียนดู: “เมื่อคืนที่โรงแรมปารีสห้อง 8868 คุณยังต้องการให้ฉันย้ำเตือนรายละเอียดให้คุณเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ”

โม่เหยียนจ้องมองโทรศัพท์ด้วยดวงตาเบิกกว้าง และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น: “คุณแน่ใจหรือว่า... คุณ... อยู่ในโรงแรมในปารีสเมื่อคืนนี้?”

“ฉันยังมีกล้องวงจรปิดในโรงแรมอยู่ในมือ” เหมยเหมยพูดด้วยความหงุดหงิด: “ฉันมีเพียงคำของ่าย ๆ เท่านั้น ไม่ทำให้คุณเสียหายหนักแน่นอนค่ะ แต่ถ้าคุณปฏิเสธที่จะยอมรับ ฉันก็ไม่รังเกียจจะแหกหน้าคุณเหมือนกัน ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู”

แววตาของโม่เหยียนเกิดความผันผวน ยังพูดไม่ทันจบดขาก็ก้าวออกไป: “ขอตัวสักครู่ ขอตัวสักครู่”

เขาไปที่มุมห้องเพื่อโทรออก สองนาทีต่อมาเขาก็กลับมาอีก เขาเปลี่ยนน้ำเสียงติดตลกก่อนหน้าและพูดว่า “คุณหนู อยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย! แล้วก็ ช่วงนี้เมืองไหวเฉิงกำลังเลือกสาวสวยไปเข้าร่วมงานฉลองมิสกอร์เจียสอินเตอร์เนชั่นแนลอยู่นะ ผมว่าท่าทางคุณยอดเยี่ยมมาก คุณอยากลองมั้ย?”

พ่อหนุ่มโฉดคนนี้ช่างเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วจริง ๆ คิ้วคมเข้มกับดวงตาเรียวของเขาหรี่ลงเล็กน้อย แม้จะยังระแวงเขา แต่...

เมื่อไม่กี่วันก่อน หลีรั่วเชี่ยนเพิ่งบอกกับเธอว่าเขาจะคว้าความร่วมมือระหว่างเหมยเสี่ยวตี๋กับโม่เหยียนมาให้ได้ก่อน จากนั้นจึงถือโอกาสให้ เหมยเสี่ยวตี๋เข้าร่วมในการประกวดงานฉลองเซเลบอินเตอร์เนชั่นแนล

การตัดสินใจขั้นสุดท้ายของการประกวดนี้ขึ้นอยู่กับโม่เหยียน ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอต้องช่วยเหมยเสี่ยวตี๋สร้างสัมพันธ์กับตระกูลโม่ล่วงหน้า

เธอก็สนใจมันจริง ๆ เพราะงานประกวดนี่เกี่ยวข้องกับเหมยเสี่ยวตี๋

อีกอย่าง งานฉลองที่ว่ายังได้รับการจัดอันดับโดยนิตยสารฟอบส์ให้เป็นหนึ่งในสิบงานฉลองสุดหรูของโลก เธอแค่ต้องการโอกาสประกาศให้โลกรู้ว่า เธอเหมยเหมย ตัดสินใจจะใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง!

“ฉันเป็นคนพิการนะ คุณแน่ใจเหรอว่ามันจะเหมาะ” เธอถามอย่างถ่อมตน

“ธีมงานฉลองเซเลบปีนี้คือ Dreamgirl สาวสวยผู้มีร่างกายไม่สมประกอบจะไล่ตามความฝันไม่ได้เหรอครับ?”

เมื่อโม่เหยียนพูดถึงตรงนี้ เหมยเหมยก็ไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง หลังจากหยุดไปสักพัก เธอก็ถามเป็นนัยว่า: “ถ้าฉันลองแล้วจะได้ผลเหรอ?”

“ขอแค่คุณพยายามก็จะต้องสำเร็จแน่นอน! คุณเข้าใจใช่ไหมครับ!” โม่เหยียนขยิบตาให้เธอ

เหมยเหมยเม้มริมฝีปากและเลิกคิ้ว: “นี่ถือเป็นค่าปิดปากของคุณรึเปล่าคะ?”

ตระกูลโม่มีส่วนร่วมในโลกธุรกิจมาหลายชั่วอายุคน และฝังรากลึกอยู่ในเมืองนี้ ตระกูลโม่เชื่อว่าจิตใจของผู้คนนั้นซับซ้อน และคำของ่าย ๆ เพียงอย่างเดียวไม่ได้แปลว่าปลอดภัย เธอเข้าใจดี

“ถ้าคุณจะคิดแบบนั้นก็ไม่มีปัญหา” การแสดงออกของโม่เหยียนค่อนข้างตลก

“ได้ ถ้าคุณทำให้ฉันได้ไปงานฉลองมิสการ์เจียสอย่างราบรื่น ฉันจะยอมลบรูปถ่ายพวกนี้” เธอตกปากรับคำ

โม่เหยียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะถามอีกครั้ง: “จริงสิ เมื่อกี้คุณบอกว่ามีเรื่องจะขอไม่ใช่เหรอ?”

“ง่ายมาก ยกเลิกการสัมภาษณ์กับบริษัทของเหมยเสี่ยวตี๋ ถ้าพวกเขาโทรมาถามเรื่องนั้น คุณก็บอกไปว่าตารางงานของคุณเปลี่ยนกะทันหัน แล้วไว้คุณจะนัดพวกเขาใหม่วันหลังเข้าใจมั้ย?”

“เข้าใจครับ!”

เมื่อเห็นเหมยเหมยหันหลังจากไป โม่เหยียนก็ลูบคางพร้อมกับเริ่มคิด...

เมื่อครู่เขาเพิ่งเช็กประวัติการเดินทางเมื่อคืนของอารองจากผู้ดูแลบ้าน แต่ยามนี้เขากลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นและกดหมายเลขโทรออกด้วยความอยากรู้อยากเห็น ——

ภายในห้องประชุมชั้นบนสุดของอาคารโม่ซื่อกรุ๊ป ผู้จัดการแผนกทุกคนในสำนักงานใหญ่นั่งล้อมรอบโต๊ะประชุม และประธานกำลังจัดการประชุมวิดีโอรวมกับบริษัทสาขาทั่วโลก

โทรศัพท์ของเขาสั่น ผู้ช่วยพิเศษเว่ยเย่ว์รับสาย ก่อนจะบอกด้วยความเคารพ: “ท่านครับ นายน้อยโม่เหยียนบอกว่ามีเรื่องด่วนเลยโทรหาท่านครับ”

“เปิดสปีกเกอร์โฟน”

โม่ฉีเฉินเหลือบมองอย่างเย็นชา เขามีเรื่องเร่งด่วนอะไร?

เมื่อเปิดสปีกเกอร์โฟนเสียงตื่นเต้นของโม่เหยียนก็ดังออกมาจากผู้รับ: “อาครับ!! เมื่อวานอาไปนอนกับผู้หญิงคนหนึ่งมาใช่มั้ย!”

“…”

จู่ ๆ บรรยากาศในห้องประชุมก็แปลกไปในพริบตา ทุกคนภายในห้องประชุมคีพลุคกันจนตัวเกร็ง

โม่ฉีเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดสปีกเกอร์โฟน ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายกำลังพูดอะไร”