บทที่ 7 กล้าพนันก็ต้องยอมรับผล

ฟังจากความเห็นของผู้คนแล้ว เหมยเหมยคือบุคคลที่สนับสนุนบริษัทของหลีรั่วเชี่ยน แม้ว่าพ่อแม่ตระกูลหลีจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงยิ้มเท่านั้น

ผู้อาวุโสของคณะกรรมการบริหารเหมยซื่อกรุ๊ปต่างพากันเจรจากับหุ้นส่วนอย่างหน้าชื่นตาบาน

เหมยเหมยมองดูความสองหน้าของผู้คนอย่างสงบ ก่อนจะเริ่มเผยความเจ้าเล่ห์ในดวงตาของเธอ:

“กล้าพนันก็ต้องยอมรับผล ต่อไปเรามาฟังเหมยเสี่ยวตี๋ร้องเพลงกันเถอะ”

เสียงอันชัดเจนตัดผ่านเสียงของฝูงชน หลังจากที่เธอเตือนพวกเขา ทุกคนก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเดิมพันที่ยังไม่เสร็จสิ้นอยู่! เหมยเสี่ยวตี๋เป็นดารา ผู้คนต่างก็ส่งเสียงดังสนุกสนานเพราะอยากได้ฟังสดด้วยหูของตัวเอง

“ฉ…ฉัน วันนี้ฉันเสียงแหบนิดหน่อยน่ะ” เหมยเสี่ยวตี๋โบกมือปัดอย่างรวดเร็ว

“ดาราดังถึงขนาดออกซิงเกิล แค่ร้องเพลงจะยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“หยุดแก้ตัวได้แล้ว เจ็บคอก็ร้องเพลงได้นี่ กล้าพนันก็แต่ไม่กล้ายอมรับผลเหรอ? หรือจะให้เราสงสัยว่าคุณไม่ได้ร้องเพลงนั้นเอง?”

เมื่อถูกบังคับให้ตกอยู่ในสถานการณ์หมดหวังเช่นนี้ เหมยเสี่ยวตี๋จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันและขึ้นไปยื่นหน้าไมโครโฟนบนเวที

เสียงดนตรีดังขึ้น เหมยเสี่ยวตี๋ฮัมเพลงตาม แม้ว่าเสียงของเธอจะเบา แต่คนที่ควบคุมเอฟเฟกต์เสียงในงานก็ให้ความร่วมมือกับเธอโดยการปรับเสียงคลอให้ต่ำลง เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงที่ผิดเพี้ยนอย่างมาก ทุกคนต่างก็พากันแตกตื่น ——

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?”

“ร้องเพลงแบบนี้ฆ่าคนได้เลยนะ!”

“จำได้ว่าซิงเกิ้ลก่อนหน้านี้ของเหมยเสี่ยวตี๋ดีมากเลยไม่ใช่เหรอ หรือเพลงพวกนั้นปลอมขึ้นมาหมดเลย?”

หลีรั่วเชี่ยนตอบสนองอย่างรวดเร็วและสั่งพนักงาน: “เกิดอะไรขึ้น? ปิดลำโพงซะ!”

“นายน้อยหลี ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นครับ ระบบลำโพงมีปัญหา ผมปิดไม่ได้เลยครับ…”

“ไปตัดไฟซะ!” หลี่รั่วเฉียนตะโกนอีกครั้ง

ทันทีที่ไฟถูกตัด ทั่วทั้งสถานที่ก็ตกอยู่ในความมืดมิด เพื่อปกป้องเหมยเสี่ยวตี๋ นายน้อยหลีถึงกับยอมทำทุกอย่างขนาดนี้เลยสินะ ในตอนนั้นเริ่มมีเสียงวิพากย์วจารณ์เกิดขึ้น ทำไมนายน้อยหลีถึงดูเหมือนจะรักและเป็นห่วงเหมยเสี่ยวตี๋มากกว่าที่คู่หมั้นของเขาเองเสียอีก

เมื่อกี้ตอนที่เหมยเหมยถูกคนรุมด่าไม่เห็นเขาจะออกมาพูดอะไรสักคำ...

แต่สองนาทีต่อมา พนักงานก็พูดกับเขาพร้อมอาการหอบหายใจ: “นายน้อยหลี ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดเครื่องกำเนิดไฟฟ้าสำรองครับ การตัดไฟก็เลยไม่มีประโยชน์...”

“พอแล้ว”

หลีรั่วเชี่ยนรู้สึกเหนื่อย

แม้ว่าการร้องเพลงอันน่าพิศวงของเหมยเสี่ยวตี๋จะมีแค่ไม่กี่ประโยค แต่ผู้ชมต่างก็รู้สึกแย่ที่ได้ฟัง จะบอกว่ามันแค่ร้องเพี้ยนก็คงจะน่าตลกไปหน่อย เพราะเหมยเสี่ยวตี๋ฮัมเพลงอย่างกับเพลงงานศพ ทำเอาคนที่ฟังรู้สึกเหมือนกลืนแมลงวันตายทั้งเป็น...พะอืดพะอมพอตัว...

ท่ามกลางเสียงวิพากย์วิจารณ์ เหมยเสี่ยวตี๋กัดฟันทั้งน้ำตา อยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปซะเลยตอนนี้

เหมยเหมยยืนอยู่ด้านนอกฝูงชนและมองดูทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชา นี่เป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยที่เธอจะมอบให้เหมยเสี่ยวตี๋และหลีรั่วเชี่ยน ยังมีของขวัญเซอร์ไพรส์รออยู่อีกมาก

เธอถือโอกาสเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปพร้อมกับถูเจียเออร์และถามว่า “คนของเธอจัดการเรียบร้อยหมดหรือยัง?”

“อย่ากังวลเรื่องการทำงานของฉันเลยหน่า”

ถูเจียเออร์ตบหน้าอกของเธอก่อนจะรับประกัน: “ที่นี่มีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่ทุกมุม 360 องศา เครื่องดักฟังที่เธอเอาไปใส่กับหลีรั่วเชี่ยนก็มีคนกำลังเริ่มตรวจสอบให้แล้วละ”

“ไอ้คู่รักหมาเน่านั่น ฉันจะต้องฉีกกระชากหนังหน้าพวกมันออกมาให้ได้!” ถูเจียเออร์โกรธแทนเธอและกัดฟันด่า

เหมยเหมยส่งซิกให้เธอเบาเสียงลง เธอผ่านช่วงเวลาที่โกรธแค้นที่สุดไปแล้ว: “สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือการโต้กลับ”

“ใช่ ต้องโต้กลับ!”

ถูเจียเออร์สงบลงครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “จริงสิ เหมยเสี่ยวตี๋ยัดโฮสต์หนุ่มคนหนึ่งเข้าไปในห้องรับรองของเธอที่ชั้นบน แต่ถูกคนของเราจัดการไปแล้ว เพราะงั้นคืนนี้พ่อหนุ่มนั่นหมดโอกาสทำเรื่องชั่วแล้วละ”

เหมยเหมยพยักหน้า ดูเหมือนว่าแผนของเหมยเสี่ยวตี๋และหลีรั่วเชี่ยนคือการเปิดโปงการเสียตัวในคืนก่อนงานหมั้นและทำลายชื่อเสียงของเธอจนหมดสิ้น โชคยังดีที่เธอควบคุมทุกอย่างได้

“แต่ฉันคิดว่า การยัดผู้ชายไว้ในห้องเธอโดยไม่มี ‘ยา’ เลยคงเป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้เธอไม่ได้ดื่มเหล้าใช่ไหม? ต้องระวังตัวหน่อยนะ” ถูเจียเออร์เตือนเธออีกครั้ง

“อืม”

เธอระวังที่จะไม่แตะต้องสิ่งใด ๆ ในงานปาร์ตี้เมื่อครู่ แต่แล้วคิ้วของเธอก็ต้องขมวดด้วยความตึงเครียด: “ส่วนผสมในไวน์อาจมีการใส่ยา แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันจะไปเช็กดูที่ห้องด้วยตัวเองอีกที”

สำหรับงานปาร์ตี้นี้ หลีรั่วเชี่ยนเชิญชนชั้นสูงจากทุกสาขาอาชีพในเมืองไหวเฉิงมาร่วมด้วย

งานปาร์ตี้ยังคงดำเนินการต่อไปถึงเวลาดึกมาก ตัวคฤหาสน์ซิงเยว่ตั้งอยู่ริมทะเล ดังนั้นหลีรั่วเชี่ยนจึงจองห้องพักจำนวนมากที่ชั้นบนเพื่อให้แขกได้พักผ่อนในตอนกลางคืนและเข้าร่วมงานหมั้นในวันพรุ่งนี้

เธอหยิบคีย์การ์ดอเนกประสงค์ที่นักสืบเอกชนมอบให้ขึ้นมาก่อนจะเดินไปตามทางเดินพิเศษเพื่อไปยังห้องพักชั้นบน ตลอดทางเธอแวะเข้าไปตรวจสอบหลายห้อง และในที่สุดก็มาถึงห้องของเธอเองตรงสุดทางเดิน

ประตูถูกเปิดออก ——

และเธอก็ต้องตกใจขึ้นมาทันที

จัดการกับชายคนนั้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไม...ในห้องของเธอยังมีผู้ชายอยู่อีกคน?

ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา