บทที่ 2 พลังปราณที่เลือนหาย

ซงเอ๋อร์ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้อง นางลืมตาขึ้นช้าๆ ท่าทางงัวเงียเล็กน้อย แต่ยังคงความงดงามอ่อนโยนอย่างเรียบง่าย เมื่อเห็นจางอี้หมิงนั่งพิงหัวเตียงอยู่ นางตื่นเต็มตาในทันที รอยยิ้มอ่อนปรากฏบนใบหน้า

“คุณชายใหญ่! ท่านตื่นแล้ว!” เสียงของซงเอ๋อร์เต็มไปด้วยความดีใจ

จางอี้หมิงหันมองตามเสียง ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยให้ “ใช่ ข้าตื่นแล้ว”

ซงเอ๋อร์ยิ้มกว้างขึ้นด้วยความปิติ ก่อนจะโผเข้ากอดเขาแน่น น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“อ๊ะ! เจ็บ…”

ซงเอ๋อร์สะดุ้งรีบผละตัวออก ท่าทางของนางช่างน่าเอ็นดู “ข้าขอโทษคุณชาย! ข้าไม่ได้ตั้งใจ!”

จางอี้หมิงส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “ไม่เป็นไร เจ้าดีใจจนลืมตัว ข้าเข้าใจ”

นางเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “คุณชายต้องการดื่มน้ำหรือไม่?”

“อืม…” เขาพยักหน้า

เมื่อซงเอ๋อร์รินน้ำใส่ถ้วยและส่งให้ จางอี้หมิงรับมาดื่มพลางมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน เขาพลันนึกถึงชีวิตที่เรียบง่าย หากเขาสูญเสียพลังปราณไปอย่างถาวร การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในฐานะบุตรชายของอ๋องสกุลจาง มีซงเอ๋อร์เป็นภรรยาคอยดูแลคงจะมีความสุขไม่น้อย

หลังจากเขาดื่มน้ำเสร็จ ซงเอ๋อร์ลุกขึ้น “ข้าจะไปแจ้งข่าวดีนี้ให้ท่านอ๋องทราบ คุณชายพักผ่อนเถิด”

จางอี้หมิงมองตามร่างเล็กบอบบางของนางจนลับสายตา ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แต่ความสงบของเขาถูกขัดจังหวะโดยแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า

สองวงแสงเรืองรองส่องสว่าง

เมื่อแสงนั้นจางลง บุคคลสองคนยืนอยู่ในห้อง ทั้งสองแต่งกายด้วยชุดสีขาวของศิษย์สำนักเทียนหยาง

“ศิษย์พี่ลิ่วเฉียง... ศิษย์พี่เจียงเยว่…” จางอี้หมิงเอ่ยชื่อพวกเขาเบาๆ

ลิ่วเฉียง เป็นบุรุษร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลาดูสุขุม สายตาของเขามีแววเฉียบคมเหมือนพญาเหยี่ยว

ส่วน เจียงเยว่ เป็นสตรีงดงามราวกับเทพธิดา ผิวขาวดุจหยก เส้นผมยาวดำขลับดั่งน้ำหมึก รูปร่างของนางดึงดูดสายตาโดยเฉพาะช่วงอกอิ่มที่สะดุดตาของจางอี้หมิงยิ่งนัก

ลิ่วเฉียงมองจางอี้หมิงก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เจ้าฟื้นแล้วสินะ?”

จางอี้หมิงพยักหน้า แต่ในใจอดคิดไม่ได้ “ก็เห็นอยู่ ยังจะถามอีก”

ลิ่วเฉียงโยนขวดแก้วเล็กขวดหนึ่งมาให้ “พลังปราณของเจ้าถูกทำลายจนแทบหมดสิ้น อาจารย์ใช้เวลาตามหายานี้มาหลายเดือน นี่คือปราณฟื้นคืนในขวด ให้เจ้าดื่มเถอะ”

จางอี้หมิงรับขวดมาอย่างรวดเร็ว ก่อนเปิดฝาและดื่มรวดเดียวจนหมด

ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงกระแสพลังปราณที่เริ่มไหลเวียนในร่าง แม้จะไม่เข้มแข็งเหมือนเดิม แต่ก็ช่วยให้เขารู้สึกมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม

ลิ่วเฉียงพยักหน้าเบาๆ “ข้าทำหน้าที่เสร็จแล้ว จะกลับไปแจ้งข่าวอาจารย์ก่อน เจ้าพักผ่อนเถิด”

เขาพูดจบก็หมุนตัวหายไปในวงแสง ทิ้งให้จางอี้หมิงอยู่ตามลำพังกับเจียงเยว่

จางอี้หมิงหันมองศิษย์พี่หญิงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาของเขาอดจับจ้องความงามของนางไม่ได้

เจียงเยว่ยิ้มบางๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เจ้าคงอยากรู้ว่าหอกเล่มนั้นมาจากใคร ใช่หรือไม่?”

จางอี้หมิงขมวดคิ้วทันที “ท่านรู้?”

นางพยักหน้า “หนึ่งในร่างแยกของจอมมารปีศาจ แต่ก็เป็นร่างแยกที่อ่อนแอที่สุด”

คำตอบนั้นทำให้จางอี้หมิงชะงัก เขารู้ว่าจอมมารปีศาจคือศัตรูที่สำนักเทียนหยางพยายามกำจัดมานานหลายปี แต่การถูกเล่นงานโดย ร่างแยกที่อ่อนแอที่สุด ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม

เจียงเยว่สังเกตเห็นสีหน้าของเขา นางหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อ “ไม่ต้องกังวล ร่างแยกนั้นถูกอาจารย์กำจัดไปแล้ว”

“ข้าเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับห้า! เหตุใดจึงพ่ายแพ้ให้กับร่างแยกที่อ่อนแอเช่นนั้น?” จางอี้หมิงเอ่ยเสียงเข้ม ความอับอายแผ่ซ่านในใจ

เจียงเยว่ยิ้มมุมปาก ก่อนนั่งลงข้างเตียงของเขา การเคลื่อนไหวของนางทำให้เสื้อคลุมกระชับเข้ารูป หน้าอกอวบอิ่มของนางกระเพื่อมเบาๆ ดึงดูดสายตาของจางอี้หมิงโดยไม่รู้ตัว

นางจับคางของเขาเบาๆ บังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตากับนาง “เจ้ามีเวลาหนึ่งคืน บอกลาคนที่บ้านให้เรียบร้อย พรุ่งนี้เจ้าจะต้องกลับสำนัก”

จางอี้หมิงขมวดคิ้ว “กลับสำนักไปทำไม?”

เจียงเยว่ปล่อยมือจากคางเขา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เจ้าจำเป็นต้องฟื้นพลังโดยการลงไปฝึกกับศิษย์ระดับศูนย์ที่กำลังจะสอบเข้าในเร็ววันนี้”

“อะไรนะ?!” จางอี้หมิงลุกขึ้นทันที แต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บแผล “ข้าเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับห้า เหตุใดต้องไปฝึกร่วมกับศิษย์หน้าใหม่?”

เจียงเยว่ยิ้มบางๆ ก่อนที่ร่างของนางจะเลือนหายไปในวงแสง ทิ้งคำถามมากมายไว้ในใจของจางอี้หมิง

ไม่นานหลังจากนั้น ประตูห้องก็เปิดออก ท่านอ๋องจางส่วง บิดาของจางอี้หมิงก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าดีใจเมื่อเห็นบุตรชายของตนฟื้นขึ้นมา…