บทที่ 7 บทลงโทษจากสำนัก

จางอี้หมิง ค่อยๆ ก้าวลงสู่อ่างอาบน้ำร้อนภายในห้องส่วนตัวของสำนักสังคีต ไอน้ำลอยขึ้นคลอเคล้ากับแสงตะเกียงที่ส่องสว่างเบาๆ เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง และรอยแผลเป็นเด่นชัดกลางหน้าอก

หญิงสา วสองนางในชุดบางเบาท่อนบนกำลังขัดถูร่างกายของเขาด้วยมือที่นุ่มนวลและระมัดระวัง ในขณะที่อีกคนบีบนวดไหล่และต้นแขนให้เขาอย่างอ่อนโยน

เสียงประตูเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็น แม่นางฉีเหอ ในอาภรณ์สีแดงสดที่บางเบา เปิดเผยสัดส่วนอันงดงามและเย้ายวน เธอเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาคมจับจ้องมาที่จางอี้หมิง

“พวกเจ้าออกไปก่อน” แม่นางฉีเหอเอ่ยเสียงนุ่ม หญิงสาวสองคนก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ

แม่นางฉีเหอนั่งลงข้างอ่าง รินสุราในถ้วยหยกส่งให้เขาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเสี่ยวจาง สุรานี้เป็นของพิเศษที่ข้าเก็บไว้เพื่อแขกคนสำคัญ โปรดดื่มเพื่อให้ข้ามีเกียรติ”

จางอี้หมิงรับถ้วยสุราด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะดื่มจนหมดในคำเดียว “เป็นเกียรติอย่างยิ่ง แม่นางฉีเหอ”

แม่นางฉีเหอลงมาแช่น้ำในอ่างข้างๆ เขา น้ำในอ่างทำให้ชุดสีแดงที่นางใส่ยิ่งแนบเนื้อ เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่น่าหลงใหล

“ข้าประทับใจในอักษรของท่านยิ่งนัก ไม่เคยมีใครทำให้ข้าหยุดมองได้เช่นนี้” นางเอ่ยชม

“แค่ลายมือธรรมดา ไม่สมควรให้แม่นางกล่าวเกินจริงเช่นนั้น” จางอี้หมิงตอบกลับด้วยท่าทีสุภาพ

แม่นางฉีเหอยื่นมือเรียวลูบไล้กล้ามเนื้อแกร่งของเขา ก่อนจะมองรอยแผลเป็นกลางอกด้วยความสนใจ “รอยแผลนี้... เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ “เป็นรอยจากการปะทะกับโจรภูเขาที่ข้าไปปราบ”

นางหัวเราะเบาๆ กับคำตอบ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมเชิญเขาไปยังเตียง

เมื่อถึงเตียง ทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง แม่นางฉีเหอเอนตัวเข้ามาใกล้ แต่ทันใดนั้นเอง นางกลับฟุบหลับลงอย่างกะทันหัน

จางอี้หมิงตกใจเล็กน้อย เขาพยายามปลุกนาง แต่ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็ไม่ตื่น เมื่อเดินออกไปดูที่หน้าห้อง ก็พบว่าหญิงสาวคนอื่นๆ ในสำนักสังคีตก็ล้มหลับไปเช่นกัน

เขาขมวดคิ้วทันที “นี่มัน... เวทจันทราของศิษย์พี่เจียงเยว่แน่นอน”

ยังไม่ทันตั้งตัว เชือกเวทสีทองก็ปรากฏขึ้นรัดตัวเขาแน่น ก่อนดึงตัวเขาออกจากสำนักสังคีตอย่างรวดเร็ว เมื่อออกมาถึงลานกว้าง เขาเห็น ซ่งอิน ถูกจับนั่งรออยู่ในสภาพหมดสภาพ

ที่เบื้องหน้าเขา เจียงเยว่ ยืนด้วยท่าทีเย็นชา ร่างของนางงดงามในชุดคลุมสีเหลืองนวลที่สะท้อนแสงจันทร์ แต่สายตาของนางกลับเต็มไปด้วยความกดดัน

“ศิษย์น้องจาง เจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก ทั้งขายตำราติวสอบ ทั้งเที่ยวหอคณิกา ไม่อายต่อหน้าที่ของผู้ฝึกตนบ้างหรือ?”

จางอี้หมิงเห็นเช่นนั้นก็รู้ว่าตนไม่มีทางหนี เขาจึงตัดสินใจแกล้งฟุบหลับทันที พลางพึมพำเบาๆ “ข้าเมา... ข้าไม่รู้เรื่อง…”

ซ่งอินที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้แต่มองเขาแล้วก็แกล้งหลับไปเช่นกัน

จางอี้หมิงถูกจับมัดตรึงไว้บนแท่นเหล็กกล้าในห้องมืด มือนั้นถูกตรึงกางออก ขาทั้งสองข้างถูกล็อกแน่นหนา เขายังพยายามพูดแก้ตัว แต่ถูกขัดด้วยน้ำเสียงเย็นชาของ เจียงเยว่

“เจ้าอย่าพยายามพูดอะไรทั้งนั้น นี่คือการลงโทษที่ข้าจะมอบให้เจ้า”

เจียงเยว่ใช้มือเรียวจับศีรษะของเขาเบาๆ จากนั้นเอ่ยเสียงเย็น “จงหลับซะ…”

นางใช้ เวทจันทรา ส่งให้จางอี้หมิงเข้าสู่สภาวะหลับใหล นางก้มลงกระซิบข้างหูของเขา “ข้าจะให้เจ้าฝันในสิ่งที่เจ้าปรารถนา จากนั้นข้าจะทำลายมันลง ข้าจะให้เจ้ารู้จักกับความทรมานของฝันร้าย”

จากนั้นเจียงเยว่เข้าสู่ห้วงความฝันของเขา ภายในความฝันนางเห็นภาพ จางอี้หมิง กำลังพลอดรักกับสตรีงดงามผู้หนึ่ง ทั้งสองกอดจูบกันอย่างดูดดื่ม

เจียงเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คงไม่พ้นสตรีในสำนักสังคีตสินะ” นางพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าไปดูใบหน้าของสตรีในฝันนั้นใกล้ๆ

แต่เมื่อมองชัดๆ ใบหน้าของสตรีกลับเป็น ตัวของนางเอง

ดวงตาของเจียงเยว่เบิกกว้าง ความรู้สึกอายพุ่งพล่าน นางพึมพำเสียงเบา “เจ้าลูกเต่าน้อย! ต่ำช้ายิ่งนัก!” ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความเขินอาย

เจียงเยว่พยายามรวบรวมสมาธิเพื่อทำลายภาพฝันนี้ให้กลายเป็นฝันร้าย แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร ภาพของตัวนางและจางอี้หมิงกลับยิ่งชัดเจนเช่นเดิม

ทันใดนั้น เจียงเยว่สังเกตเห็นตัวอักษรเวทที่ลอยอยู่ในมุมหนึ่งของห้วงความฝัน ตัวอักษรเหล่านั้นเขียนว่า “ฝันลวง”

นางสะดุ้งเล็กน้อยและตระหนักทันทีว่านี่คือ ยันต์เวทอักษรที่จางอี้หมิงเขียนไว้ก่อนที่เขาจะบาดเจ็บ ซึ่งทำให้ความฝันนี้ไม่ใช่ความปรารถนาที่แท้จริง แต่เป็นกับดักที่เขาวางไว้เมื่อนานมาแล้ว

จางอี้หมิงถูกเจียงเยว่ใช้เวทจันทราใส่บ่อยจึงเตรียมการเอาไว้ตั้งแต่ก่อนบาดเจ็บสาหัส

“เจ้าเล่ห์นัก!” 

เจียงเยว่ถอนตัวออกจากห้วงความฝันทันที

เมื่อกลับมายังโลกจริง นางยืนมองจางอี้หมิงที่ยังหลับอยู่ ใบหน้ายิ้มอ่อนๆ ของเขาทำให้นางใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

“มารดามันเถอะ!...ในฝันต่ำช้าของเจ้าเหตุใดมีใบหน้าข้าติดอยู่!” นางบ่นพึมพำก่อนจะยกถังน้ำขึ้นมาสาดใส่เขาเต็มแรง

จางอี้หมิงสะดุ้งตื่นทันที เขาสบตากับเจียงเยว่ที่ยืนเท้าเอวด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขายิ้มอ่อนๆ แล้วกล่าวอย่างล้อเลียน “ศิษย์พี่ ท่านทำอะไรของท่าน ข้ากำลังฝันดี”

เจียงเยว่ไม่ตอบอะไร แต่ยกเท้าถีบเขาเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้องไปด้วยความขุ่นเคืองและเขินอายในคราวเดียวกัน

“กลับมาปล่อยข้าก่อน”

ยามเช้า ฟ่านหวง ศิษย์พี่บุรุษรูปงามผู้มีอัธยาศัยดีเดินเข้ามายังคุกใต้สำนักเพื่อปล่อยตัว จางอี้หมิง ที่ยังถูกตรึงอยู่ที่เดิม

“ศิษย์น้อง เจ้าออกมาได้แล้ว” ศิษย์พี่ฟ่านหวงกล่าวพร้อมไขประตูเหล็ก

จางอี้หมิงลุกขึ้นมาปัดฝุ่นออกจากเสื้อคลุม ก่อนเอ่ยล้อเล่น “ศิษย์พี่ฟ่านหวง ท่านจะช่วยปล่อยตัวข้าหรือมาลงโทษซ้ำ?”

ฟ่านหวงหัวเราะเบาๆ “ข้าช่วยเจ้าออกมานี่แหละ แต่ว่า... เจียงเยว่ดูแปลกๆ ตั้งแต่เช้า นางเก็บตัวอยู่ที่น้ำตก ไม่พูดจากับใคร เจ้ารู้เรื่องหรือไม่?”

จางอี้หมิงทำหน้าตาไร้เดียงสา “ข้าไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ศิษย์พี่ เจียงเยว่ลงโทษข้าจนหมดสภาพ เจ้าคิดว่าข้ายังกล้าก่อเรื่องอีกหรือ?”

ฟ่านหวงมองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ

เมื่อเดินออกมาจากคุก จางอี้หมิงพบกับศิษย์พี่ระดับ 7 สองคนที่ยืนรออยู่หน้าทางเดิน

เฉินเจิ้ง ชายร่างท้วมท่าทางใจดี กล่าวขึ้นก่อน “ศิษย์น้องจาง อาจารย์สั่งให้เจ้าไปเป็นผู้สังเกตการณ์การสอบคัดเลือกผู้เข้าสำนักในปีนี้”

ฟางหรง สตรีงดงามที่มีท่าทางสง่างาม ยืนอยู่ข้างเฉินเจิ้ง ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวเสริม “นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเจ้า จะได้เห็นหน้าว่าที่เพื่อนร่วมชั้นเรียน”

จางอี้หมิงยิ้มรับพลางยกมือคารวะ “ข้ารับคำสั่งแล้ว ศิษย์พี่ทั้งสอง”

ฟางหรงมองไปรอบๆ แล้วถามทุกคน “ว่าแต่... เจียงเยว่อยู่ที่ใด? นางไม่เห็นปรากฏตัวเลยตั้งแต่เช้า”

ฟ่านหวงตอบพลางยักไหล่ “ได้ข่าวว่านางปิดวาจาอยู่ที่น้ำตก ดูเหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่”

ฟางหรงได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เช่นนั้นข้าขอตัวไปหานางก่อน พวกเจ้าก็เตรียมตัวสำหรับงานสอบให้ดี”

นางกล่าวจบก็หมุนตัวจากไปอย่างสง่างาม ทิ้งให้จางอี้หมิงมองตามพลางคิดในใจว่า “ความจริงศิษย์พี่หญิงฟางหรงก็งดงาม แต่หุ่นทรวดทรงยังไม่เย้ายวนเท่าศิษย์พี่เยว่ ช่างเถอะ ข้าขอมีศิษย์พี่คนนึงไว้กราบไหว้ อีกคนเป็นภรรยาก็เพียงพอ หากมีสาวใช้คนงามของข้าอีกคนเป็นภรรยาด้วยก็ดียิ่ง”

แต่เขาก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งและเดินไปเตรียมตัวสำหรับทำหน้าที่ทันที

ฟางหรง เดินมาถึงน้ำตกอันเงียบสงบ เห็น เจียงเยว่ นั่งสมาธิอยู่ใต้น้ำตกกระแสน้ำที่หล่นกระแทกร่างกายนางจนเสื้อผ้าบางแนบเนื้อ เผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้า โดยเฉพาะส่วนอกที่นูนเด่นจนทำให้ฟางหรงเผลอคิดเปรียบเทียบกับตัวเอง

ฟางหรงเดินเข้าไปใกล้พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ศิษย์น้องเจียงเยว่ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

เจียงเยว่นิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้น น้ำในแอ่งตกกระทบใบหน้าของนางดูชุ่มชื้นและงดงามยิ่งนัก “ข้ามานั่งสงบสติ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เจ้าสุนัขนั่น ทำให้ข้าต้องเห็นความฝันอันหยาบช้าของมัน”

ฟางหรงหัวเราะเบาๆ แต่ไม่พูดอะไร

เจียงเยว่ถอนหายใจแล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้ารู้สึกว่ายันต์เวทอักษรของเจ้าสุนัขนั่นที่เขียนไว้ก่อนเจ็บยังสามารถใช้งานได้ อาจช่วยฟื้นพลังให้เจ้านั่นได้ในอนาคต”

ฟางหรงยิ้มขบขัน “เจ้าเป็นห่วงเขาหรือ?”

เจียงเยว่ขมวดคิ้วแล้วรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่เรื่องนั้น ข้าก็แค่... มันเป็นสิ่งที่ศิษย์ร่วมสำนักควรมีต่อกันเท่านั้น” นางตอบพลางหันหน้าหนี

ฟางหรงยังคงยิ้มอย่างรู้ทัน “เช่นนั้นข้าจะไปแจ้งเรื่องนี้ให้อาจารย์ทราบ เผื่อว่าท่านอาจารย์จะมีวิธีช่วยเหลือเจ้าสุนัขเสี่ยวอี้ของเจ้าได้เร็วขึ้น”

เจียงเยว่ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฟางหรงก็ไม่รอฟัง นางหันหลังเดินจากไปก่อนจะเอ่ยทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ศิษย์น้องเจียงเยว่ รีบขึ้นจากน้ำเถอะ ถ้านั่งนานไปเจ้าจะป่วยเอาได้”

เจียงเยว่ได้แต่นั่งนิ่ง ถอนหายใจลึก “มันเป็นของข้าเมื่อไหร่กัน”