บทที่ 12 ยาฟื้นฟูร่างกายไม่ใช่ปรับสมดุลพลัง

เมื่อการสอบสิ้นสุดลง จางอี้หมิงที่นั่งเอกเขนกอยู่ในห้องประชุม จากนั้นศิษย์พี่ฟางหรงในชุดยาวปักลวดลายประณีต รูปร่างโปร่งบาง งดงามราวกับภาพวาดบนม้วนกระดาษโบราณ ใบหน้าของนางเรียบเฉย แต่กลับแฝงไว้ด้วยความอบอุ่นดุจสายลมฤดูใบไม้ผลิ

ฟางหรงหันมาทางจางอี้หมิง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่มีเสน่ห์ “จางอี้หมิง เดี๋ยวเจ้าตามข้ามา ข้ามียาฟื้นฟูที่บ่มไว้นานแล้ว คาดว่าน่าจะเสร็จพอดี เดี๋ยวเจ้าไปเอายาที่บ้านข้า”

จางอี้หมิงที่นั่งเอกเขนกอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียก เขามองศิษย์พี่ฟางหรงด้วยสายตาชื่นชม ก่อนพึมพำในใจว่า "ศิษย์พี่ฟางหรงของข้าผู้นี้ มองยังไงก็งดงาม น่าจะงามสุดในสำนักแล้ว"

เขาลุกขึ้นยืน ยิ้มพลางตอบนาง “ขอบคุณศิษย์พี่ฟางหรง ข้าจะรีบไปตามคำสั่งของท่าน”

ฟางหรง ผู้มีความเชี่ยวชาญในศาสตร์การรักษาและฟื้นฟู เป็นหนึ่งในศิษย์ระดับสูงของสำนัก นางไม่เพียงเชี่ยวชาญการปรุงยาและฟื้นฟูพลังปราณเพื่อการรักษาเท่านั้น แต่ยังเป็นที่พึ่งพิงของเหล่าศิษย์ในยามบาดเจ็บ เรียกได้ว่านางคือเสาหลักอีกผู้หนึ่งของสำนัก

ขณะจางอี้หมิงเตรียมตัวจะเดินออกจากห้องประชุม ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง หนุ่มร่างท้วมเดินเข้ามากระซิบใกล้ๆ “พลังปราณของเจ้ามีปัญหาด้านสมดุลมิใช่หรือ? ลองปรึกษาศิษย์พี่ฟางหรงดูสิ นางเชี่ยวชาญด้านนี้ที่สุด เผื่อว่านางจะช่วยปรับสมดุลให้เจ้าได้”

จางอี้หมิงหันไปมองเฉินเจิ้งด้วยสายตาครุ่นคิด “เจ้านี่คิดจะให้ข้าทำสิ่งใด เหอะ! ภายนอกเป็นหนอนหนังสือบ้าพลัง เอาเถอะ ข้าก็มีความคิดชั่วช้าไม่ต่างจากเจ้า”

จางอี้หมิงตอบกลับด้วยเสียงเรียบแต่แฝงรอยยิ้ม “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะศิษย์พี่”

บ้านหลังน้อยของฟางหรง

บ้านหลังน้อยของฟางหรงตั้งอยู่บนเนินเขา ภายในหุบเขาเทียนหยาง เบื้องหน้ามองเห็นทิวทัศน์ของป่าเขียวขจีและเมฆหมอกที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ รอบบ้านมีสวนดอกไม้หลากสีสันปลูกไว้เป็นระเบียบ ดอกไม้ทั้งใหญ่เล็กเบ่งบานอย่างงดงาม ส่งกลิ่นหอมละมุนลอยอบอวลไปทั่วบริเวณ

ที่กลางสวนดอกไม้มีโต๊ะหินกลมและเก้าอี้หินตั้งอยู่ ฟางหรงในชุดยาวสีเขียวเข้มลวดลายดอกไม้สีนวล นั่งสง่างามอยู่ที่โต๊ะหิน ใบหน้าของนางยังคงเรียบสงบแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน ดวงตาคู่งามจับจ้องไปยังดอกไม้ตรงหน้าอย่างผ่อนคลาย

จางอี้หมิงเดินเข้ามาในสวน เสียงก้าวเท้าของเขาแทบไม่ได้ยินเหมือนกลืนหายไปในเสียงสายลมที่พัดผ่าน เขามองรอบตัวด้วยความชื่นชมในความงามของสวนแห่งนี้ กลิ่นหอมจากดอกไม้ในสวนผสมผสานกับกลิ่นกายอันแสนละมุนของฟางหรง ลอยแตะจมูกเขาเบาๆ ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

“มาแล้วหรือ?” ฟางหรงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล นางยกยิ้มเล็กน้อยพลางหยิบกระปุกยาส่งให้เขา

จางอี้หมิงเดินมานั่งที่เก้าอี้หินฝั่งตรงข้าม สูดลมหายใจลึกเพื่อสงบจิตใจ ก่อนรับกระปุกยาจากมือของฟางหรง “ขอบคุณศิษย์พี่” เขากล่าวอย่างนอบน้อม

ฟางหรงมองเขาด้วยสายตาเรียบสงบ “นี่เป็นเพียงยาบำรุงที่ช่วยฟื้นฟูร่างกายเจ้าเท่านั้น แต่เรื่องพลังปราณของเจ้าที่เสียสมดุล...ตอนนี้ข้ายังช่วยเจ้าไม่ได้”

“เพราะเหตุใด?” จางอี้หมิงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัย

ฟางหรงถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนอธิบาย “ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ข้ารวบรวมสมุนไพรเพื่อปรุงยาสมานปราณมาได้เพียงหนึ่งชนิด ยังขาดสมุนไพรอีกสิบเจ็ดชนิด คาดว่าอีกเกือบยี่สิบปีถึงจะหาได้ครบ ฉะนั้น อย่ารอเลย เจ้าควรตั้งใจฝึกปราณย้อนกลับ จะได้ผลเร็วกว่า”

จางอี้หมิงนิ่งฟัง ก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ “แต่ข้าจำได้ว่ายังมีอีกวิธีหนึ่งใช่หรือไม่?”

ฟางหรงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนมองเขาด้วยแววตาจริงจัง “เรื่องสตรีบริสุทธิ์น่ะหรือ?” นางพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เรื่องนี้เจ้าต้องหาเอาเองเถอะ ข้าช่วยเจ้าไม่ได้”

คำพูดของฟางหรงทำให้จางอี้หมิงชะงัก ใจหนึ่งเขารู้สึกเสียดายลึกๆ “หากศิษย์พี่ฟางหรงเป็นคนผู้นั้นก็คงดีไม่น้อย” เขาคิดในใจ ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น “ข้าเข้าใจ เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”

ฟางหรงพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จางอี้หมิงจะเดินจากไป ฟางหรงก็กล่าวขึ้นว่า  “เจียงเยว่เคยบอกข้าว่า เวทอักษรเก่าของเขายังใช้งานได้ อาจช่วยเจ้าได้ในอนาคต”

จางอี้หมิงนิ่งฟัง ก่อนพยักหน้า “ขอบคุณศิษย์พี่ ข้าจะจดจำไว้”

ศิษย์พี่เจียงเยว่รู้ได้อย่างไรว่าเวทอักษรเก่าของข้าใช้งานได้ เอ๊ะ! วันก่อนนางใช้เวทจันทราใส่ข้า…

ผายลมมันเถอะ!

ข้าเคยเขียนเวทอักษรฝันลวงทำกับดักเอาไว้! ถึงว่าวันนี้ทำท่านางรังเกียจข้าแปลกๆ 

บ้านของเจียงเยว่

บ้านของเจียงเยว่ไม่เหมือนบ้านของฟางหรงที่เต็มไปด้วยสวนดอกไม้ที่มีชีวิตชีวา บ้านของเจียงเยว่ตั้งอยู่ในที่ร่มรื่นแห่งหนึ่งของภูเขาเทียนหยาง แม้ว่าจะไม่มีดอกไม้บานสะพรั่ง แต่ก็มีความเรียบง่ายที่มีแรงดึงดูดพอสมควร

จางอี้หมิงเดินขึ้นมาที่หน้าบ้านและตะโกนเรียก “ศิษย์พี่เจียงเยว่!” เสียงของเขาดังไปทั่ว แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากภายในบ้าน

เจียงเยว่ได้ยินเสียงของจางอี้หมิงที่ดังมาจากหน้าบ้าน นางมองออกไปลอดหน้าต่าง ท่าทางของเขาดูเหมือนกำลังมีธุระบางอย่าง 

เจียงเยว่ยิ้มมุมปากบางๆ ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ “เจ้าลูกสุนัขนี่มาทำอะไร?”

จากนั้น จางอี้หมิงคุกเข่าลง แล้วกล่าวว่า “ศิษย์พี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าเคยทำกับดักในฝันใส่ท่าน”

เจียงเยว่ที่แอบฟังอยู่ ขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงเข้ม “หยุดพูดเดี๋ยวนี้!” 

จากนั้นก็ปิดหน้าต่างลงอย่างรวดเร็ว หน้าแดงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงียบไปสักพักแล้วเปิดประตูบ้านออกมา ทำหน้าบึ้งบอก “ลุกขึ้นซะ!”

จางอี้หมิงลุกขึ้นยืนตรงแล้วตอบ “ขออภัย...ศิษย์พี่ข้า...”

เจียงเยว่เริ่มบ่นต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ยังคงหงุดหงิดอยู่ “ไม่ต้องพูดๆ ข้ารู้ว่าเจ้ามัน…มันไม่มีสาระ แล้วเมื่อไหร่มันจะปรับสมดุลพลังได้”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อย พูดด้วยความมั่นใจ “ศิษย์พี่ฟางหรงบอกว่า แค่ขยันฝึกปราณย้อนกลับก็ปรับสมดุลได้แล้ว” 

จากนั้นเขาก็ถามด้วยความสนใจ “แล้วเวทอักษรที่ท่านบอกว่ายังใช้งานได้ มันใช้งานได้จริงไหม?”

เจียงเยว่หันมามองเขาด้วยแววตาจริงจัง “ใช้งานได้สิ แต่มันมีเงื่อนไขการใช้ยังไงบ้าง คงมีแต่เจ้าที่รู้”

จางอี้หมิงหยิบยันต์เวทอักษรที่เก็บไว้ในกระเป๋าออกมาหนึ่งแผ่น เขามองมันอย่างตั้งใจ ก่อนจะเบะปากออกเล็กน้อย

“ต้องใช้พลังปราณกระตุ้น ตอนนี้ข้าทำไม่ได้”

เจียงเยว่ยื่นมือเข้ามาแตะมือที่จางอี้หมิงถือยันต์อยู่เบาๆ ก่อนจะถ่ายพลังปราณเล็กน้อยผ่านมือเอาเรียวเล็ก จางอี้หมิงใจเต้นครู่หนึ่ง 

ทันใดนั้นเอง แผ่นยันต์ที่อยู่ในมือของจางอี้หมิงก็เริ่มส่องแสงเปล่งประกายเล็กน้อย และแล้วก็เกิดเปลวไฟเล็กๆ ขึ้นจากกลางแผ่นยันต์ 

จากนั้นดอกไม้ไฟที่เกิดจากอักษรเวทของแผ่นยันต์นั้นก็พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ดอกไม้ไฟนั้นมีสีสันสวยงามเกินบรรยาย

“ข้าแค่ทดสอบดูเฉยๆ เจ้าไปฝึกปรับสมดุลพลังเองเถอะ!”