บทที่ 48 กักตัวที่บ้านพัก

จางอี้หมิงยืนนิ่งอยู่กลางสมรภูมิ ดวงตาเรียบเฉยจ้องมองร่างไร้วิญญาณของถัวเค่อชีที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดสีเข้มค่อย ๆ ไหลซึมไปตามพื้นดิน กลิ่นคาวโชยขึ้นมาปะปนกับไอเย็นของค่ำคืน

เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเก็บดาบประจำกายเข้าฝัก เสียง “แกร๊ก” ของดาบที่เลื่อนเข้า ที่ฟังดูดังก้องกังวาลท่ามกลางความเงียบงัน

เขาหันกลับไปทางศิษย์พี่หญิงเจียงเยว่ที่ยังนอนอ่อนล้าอยู่บนพื้น หญิงสาวมีใบหน้าซีดเซียว เหงื่อเย็นชื้นบนหน้าผาก ผมดำยาวหลุดรุ่ยออกจากปิ่นปักบางส่วน ดวงตาของนางยังคงสั่นไหวด้วยความเหนื่อยล้าและความตึงเครียด

จางอี้หมิงเดินไปนั่งลงข้าง ๆ นาง แล้วเหลียวหันไปมองหน้านางเบา ๆ

“เป็นข้าที่ทำให้เจ้าเดือดร้อน…” เสียงของเจียงเยว่แผ่วเบาราวสายลมของนางเอ่ยขึ้น

จางอี้หมิงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เป็นข้าที่ตัดสินใจเอง ไม่เกี่ยวกับท่าน”

แววตาของศิษย์พี่เจียงเยว่อันแน่นไปด้วยความสับสนความซึ้งใจ กับความกังวล แม้นี่จะเป็นสิ่งที่สมควรจะทำ แต่ก็นับว่าขัดต่อกฎของสำนักเช่นกัน

เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้นจากด้านหลัง ศิษย์พี่ของสำนักเร่งรีบมาถึง บรรยากาศรอบตัวที่เคยเงียบงันกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดอีกครั้ง

ชิงซิ่ว ศิษย์พี่ผู้มีอาวุโสสูงสุด ตามมาด้วยลิ่วเฉียง เฉินเจิ้ง ฟ่านหวง และศิษย์พี่หญิงฟางหรง พวกเขาหยุดยืนมองฉากตรงหน้า ร่างของถัวเค่อชีที่ไร้วิญญาณ ร่างของเจียงเยว่ที่นอนอ่อนแรง และจางอี้หมิงที่นั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ นาง

ศิษย์พี่ฟางหรงผู้เชี่ยวชาญวิชาแพทย์ก้าวขาออกมา นางรีบเข้าไปตรวจสอบร่างของถัวเค่อชี ปลายนิ้วแตะลงบนข้อมือเขาเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

“สายไปแล้ว…”

ชิงซิ่วจ้องมองศพของศิษย์ในสังกัดตนเอง ก่อนจะกล่าวเสียงต่ำ

“เสียดายยิ่งนัก…ข้าไม่ได้เป็นคนลงมือจัดการศิษย์ชั่วด้วยตัวเอง”

ในแววตาของชิงซิ่วเต็มไปด้วยความผิดหวัง ถัวเค่อชีคือศิษย์ที่เขาหมายมั่นปั้นมือ แต่กลับทรยศสำนัก

ลิ่วเฉียงกวาดตามองร่างของถัวเค่อชีครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยต่อฟางหรง

“อย่าสนใจคนตาย ไปช่วยรักษาคนเป็นก่อนเถอะ”

ฟางหรงพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปประคองเจียงเยว่ นางตรวจชีพจรของหญิงสาวอย่างระมัดระวัง ดวงตาของฟางหรงฉายแววเป็นกังวล

เจียงเยว่ฝืนยิ้มบาง ๆ แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าเต็มที่ก็ตาม

“ศิษย์พี่ ข้าไม่เป็นอะไรมาก”

“อื้ม เจ้าอ่อนเพลียเต็มที”

ในขณะเดียวกัน ลิ่วเฉียงหันมามองจางอี้หมิง ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ แต่แววตานั้นลึกล้ำ

“เป็นฝีมือเจ้าหรือ?” เขาถามช้า ๆ น้ำเสียงไม่ได้ตำหนิ แต่ก็แฝงไปด้วยความกังวล

จางอี้หมิงไม่ได้หลบสายตาของอีกฝ่าย เขาจ้องกลับไปอย่างมั่นคง ก่อนจะตอบสั้น ๆ

“ใช่”

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ การทำเช่นนี้มีความผิด”

“ใช่”

บรรยากาศโดยรอบเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่ศิษย์พี่บางคนจะถอนหายใจเบาๆ

การสังหารศิษย์ร่วมสำนักถือเป็นเรื่องใหญ่ แม้ทุกคนจะรู้ว่าถัวเค่อชีเป็นคนเช่นไร แต่กฎของสำนักก็คือกฎ

ลิ่วเฉียงหันไปหาชิงซิ่ว ศิษย์พี่อาวุโสที่สุดในกลุ่ม ก่อนจะกล่าว

“ท่านอาวุโสสูงสุด เชิญท่านตัดสินเถิด”

ชิงซิ่วนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“เฉินเจิ้ง ฟ่านหวง คุมตัวจางอี้หมิงไปกักไว้ที่บ้านพักของเขา ห้ามออกมาจนกว่าอาจารย์จะมาถึง เวลานั้นค่อยให้ท่านอาจารย์ตัดสิน”

เฉินเจิ้งกับฟ่านหวงรับคำ ก่อนเดินเข้าไปหาจางอี้หมิง

“เสี่ยวอี้ ไปกันเถอะ” เฉินเจิ้งกล่าว

จางอี้หมิงมองพวกเขา ก่อนจะลุกขึ้นอย่างไม่ขัดขืน

เขาหันกลับไปมองเจียงเยว่อีกครั้ง นางจ้องมองเขาด้วยแววตาวิตก แต่ไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวเสียงเบา

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับข้า”

จากนั้น จางอี้หมิงก็เดินตามเฉินเจิ้งและฟ่านหวงออกไป

ค่ำคืนนี้เงียบงัน อากาศเย็นเยียบจนสัมผัสได้ถึงไอหนาวที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณ

ภายในบ้านพัก จางอี้หมิงนั่งอยู่เพียงลำพัง มีเพียงสุราไหหนึ่งเป็นเพื่อน เสียงของเหลวกระเพื่อมเบา ๆ ขณะที่เขายกขึ้นดื่ม ซดเข้าไปอึกใหญ่แล้วใช้หลังมือเช็ดปาก ดวงตาของเขาหลุบต่ำ จ้องมองไหสุราราวกับกำลังขบคิดบางอย่าง

ที่ด้านนอก เฉินเจิ้งและฟ่านหวงนั่งพิงกำแพงเฝ้าอยู่ ทั้งคู่ก็มีสุราอยู่กับตัวเช่นกัน

“เสี่ยวอี้ ฝีมือเจ้ายอดเยี่ยม น่าเสียดายที่ผิดสถานที่ไปหน่อย” เฉินเจิงกล่าวข้ามกำแพง พลางยกไหสุราขึ้นดื่ม

ฟ่านหวงหัวเราะเบา ๆ เสริมว่า “ใช่แล้ว ผิดสถานที่ไปหน่อย แต่ก็นับว่าถูกเวลา หากเป็นข้า ก็คงทำเช่นเดียวกับเจ้า”

เสียงหัวเราะของพวกเขาฟังดูผ่อนคลาย แต่ก็ซ่อนความกังวลไว้ลึก ๆ

จากด้านใน จางอี้หมิงยกไหสุราซดอีกอึก ก่อนจะตอบกลับผ่านกำแพงไม้

“ข้าอยากจะสับมันให้ละเอียดด้วยซ้ำ”

ฟ่านหวงได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้า ถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจัง

“ศิษย์น้อง เจ้าโหดร้ายเกินไปแล้ว ระวังจะเข้าสู่วิถีมารเหมือนเดรัจฉานที่เจ้าสังหาร”

จางอี้หมิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็นก็ตาม “จริงของท่าน… ขอบคุณศิษย์พี่ที่เตือนสติข้า”

เฉินเจิ้งวางไหสุราลงข้างตัว แล้วกล่าวเสียงเรียบ “ช่างเถอะ คนก็ตายไปแล้ว หวังว่าอาจารย์จะเมตตาเจ้า ไม่ลงโทษรุนแรง”

ระหว่างที่พวกเขากำลังสนทนาผ่านกำแพง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากระยะไกล เป็นจังหวะที่เนิบช้าแต่มั่นคง

พวกเขาหันไปมอง พบว่าร่างอันงดงามของเจียงเยว่กำลังค่อย ๆ เดินเข้ามา ใบหน้าของนางยังคงซีดเซียว แต่แววตาดีขึ้นกว่าก่อนหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนร่างกายจะมีเรี่ยวแรงขึ้นบ้าง

เฉินเจิ้งมองนางก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าหายดีแล้วหรือ?”

เจียงเยว่พยักหน้า “ดีขึ้นแล้ว”

จากนั้น นางเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความหนักแน่น

“ข้าขอเข้าไปเยี่ยมเสี่ยวอี้ได้หรือไม่”

ฟ่านหวงขมวดคิ้ว “ไม่…”

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เฉินเจิ้งก็กล่าวแทรกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

“ตามสบายเถอะ ศิษย์พี่ชิงซิ่วห้ามแค่จางอี้หมิงออกมา แต่ไม่ได้ห้ามคนอื่นเข้าไป เชิญเจ้าเถอะ”

ฟ่านหวงหันไปมองเฉินเจิ้งด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ แต่เฉินเจิ้งเพียงยกไหสุราขึ้นดื่มอย่างไม่ใส่ใจ

“ถูกของท่าน”

เฉินเจิ้งลุกขึ้นก่อนจะดึงฟ่านหวงออกไปให้ห่างจากตัวบ้าน ทิ้งให้เจียงเยว่ได้เข้าไปด้านในเพียงลำพัง

“ไปเถอะ ปล่อยพวกเขาคุยกัน เฝ้าที่รั้วก็ได้”

เจียงเยว่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านพัก เงยหน้ามองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือเคาะประตูเบา ๆ

“เสี่ยวอี้ ข้าเข้าไปได้หรือไม่?”

ภายในบ้านพัก เงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงของจางอี้หมิงจะดังขึ้นเบา ๆ

“เชิญท่านเถิด”

เจียงเยว่สูดลมหายใจลึก ก่อนจะผลักประตูเข้าไป ภายในห้องมีเพียงแสงตะเกียงสลัว ส่องให้เห็นเงาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่กับไหสุราในมือ

เจียงเยว่กวาดตามองไหสุราที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นของบ้านพักจางอี้หมิง นางเอื้อมมือไปหยิบไหสุราไหหนึ่ง ก่อนจะตั้งลงข้าง ๆ เขา

จางอี้หมิงเหลือบมองไหสุราของนางแล้วกล่าวขึ้นเสียงเนือย ๆ “อยากจะเมาแล้วยังมาดื่มสุราข้าอีก สิ้นเปลืองยิ่งนัก”

เจียงเยว่เลิกคิ้ว นางหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างไม่ยี่หระ “ปากดียิ่งนัก”

นางนั่งลงข้างเขา เปิดไหสุราดื่มอึกหนึ่ง ก่อนจะเอียงหน้ามองชายหนุ่มที่ยังคงนั่งเงียบ แล้วกล่าวว่า

“เจ้าไม่กังวลเลยหรือ?”

จางอี้หมิงเงยหน้าขึ้นจากไหสุราของตนเอง สบตานางก่อนจะเอียงคอถามกลับ

“กังวลอันใด ท่านเป็นห่วงข้าหรือไร?”

เจียงเยว่พยักหน้าช้า ๆ

“ใช่”

จางอี้หมิงนิ่งไปเล็กน้อย สายตาของเจียงเยว่สะท้อนความรู้สึกจริงใจมากกว่าครั้งไหน ๆ เขาสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่นางมีต่อตนเองได้มากกว่าปกติ

“ท่านพูดจริงหรือ?”

เจียงเยว่ไม่ได้ตอบ นางเพียงเงียบแล้วซดสุราเข้าไปอีกอึก และอีกอึก จางอี้หมิงเห็นเช่นนั้นจึงยื่นมือไปคว้าข้อมือนางไว้ แล้วกล่าวเสียงเรียบ

“มันเปลือง”

เจียงเยว่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเป็นประกายระยิบระยับจากฤทธิ์สุรา แก้มของนางแดงเรื่อ เพิ่มความเย้ายวนมากกว่าเดิม นางจ้องเขานิ่ง ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ?”

จางอี้หมิงรู้สึกหัวใจเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่มากกว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้ศิษย์พี่คนงามผู้นี้ แต่เขากลับไม่ตอบคำ เพียงหลบสายตาไปทางอื่น

เจียงเยว่มองเขา แล้วยิ้มบาง ๆ นางเอนตัวเข้าใกล้แล้วกล่าวเสียงเบา “เจ้าอยากรู้หรือไม่ ว่าอาการของข้าคืออะไร และทำอย่างไรถึงจะหาย?”

จางอี้หมิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว “ท่านเล่าสิ”

เจียงเยว่เอนหลังพิงโต๊ะ สูดหายใจช้า ๆ ก่อนจะอธิบาย

“นี่เป็นข้อจำกัดพิเศษของตระกูลข้า วันใดที่พระจันทร์เต็มดวง ข้าจะมีพลังสูงสุด… แต่วันใดที่พระจันทร์ดับแดง ข้าจะไร้เรี่ยวแรงที่สุด”

จางอี้หมิงตั้งใจฟัง แล้วเอ่ยถามต่อ

“แล้วทางแก้?”

เจียงเยว่ลุกขึ้นยืน มือแตะโต๊ะเพื่อพยุงตัวเล็กน้อย ลมหายใจของนางติดขัดเล็กน้อยจากฤทธิ์สุรา ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงเบา ๆ นางหันมาสบตาจางอี้หมิง ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ

“ทางแก้ก็คือ…”

นางยกไหสุราขึ้นดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะนั่งลงบนตักของจางอี้หมิง

จางอี้หมิงตัวแข็งทื่อทันที

“ท่าน…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ สองแขนของเจียงเยว่ก็คล้องรอบคอเขา ก่อนที่นางจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน

จากนั้น… นางใช้ปากของตนป้อนสุราเข้าปากเขา ปากของทั้งสองประกบกัน ลิ้มรสสุราอุ่นร้อนที่ไหลผ่านปลายลิ้น

จางอี้หมิงรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของนางเจืออยู่กับกลิ่นสุรา มันหวานล้ำและร้อนแรงเกินกว่าที่เขาจะคาดคิดหัวใจของเขาเต้นรัวราวกับกลองศึก ปานจะกระเด็นออกมาด้านนอก

แม้จะปราถนาในสิ่งนี้มาเนิ่นนาน แต่ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนมาจะถูกรุกล้ำพื้นที่ก่อนเช่นนี้ ข้าต้องบุกท่านสิ เหตุใดกันกลายเป็นท่านที่เข้าโจมตีข้า…

จากนั้น เจียงเยว่ถอยใบหน้าออกไปเล็กน้อย นางมองเขาด้วยรอยยิ้มซุกซน “ต้องใช้วิธีการเดียวกันกับที่เจ้าต้องปรับสมดุลลมปราณ”