บทที่ 6 ท่องหอคณิกา

หลินหนิง สตรีสาววัยสิบหก ใบหน้างดงามดวงตาโตสดใส ร่างเล็กบางแต่ทรวดทรงได้สัดส่วน มีหน้าอกที่นูนขึ้นพอเหมาะ นางสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดา แต่ความงามของนางกลับสะดุดตาผู้คนได้อย่างง่ายดาย หลินหนิงเป็นบุตรสาวขุนนางตำแหน่งเล็กในเมืองหลวง ตำแหน่งที่ไม่ได้โดดเด่นหรือทรงอำนาจ แต่นางมีความใฝ่ฝันแรงกล้าที่จะเป็นผู้ฝึกตนในสำนักเทียนหยาง

เมื่อได้ยินข่าวลือว่าในตลาดมีร้านขายตำราติวสอบของสำนักเทียนหยาง หลินหนิงไม่รอช้า รีบรุดไปยังตลาดทันที 

แต่เมื่อไปถึงร้านที่ถูกกล่าวถึง กลับพบเพียงแผงเปล่าๆ และป้ายไม้ที่ถูกปลดลงแล้ว หลินหนิงยืนมองด้วยความผิดหวัง นางกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ “พลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไรกัน!” ดวงตากลมโตฉายแววเศร้า 

ระหว่างที่หลินหนิงยังครุ่นคิดอยู่นั้น ทางด้าน จางอี้หมิง และ ซ่งอิน ซึ่งเป็นต้นตอของตำราติวสอบ กำลังนั่งพักอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง จางอี้หมิงจิบน้ำชา พลางโบกตั๋วเงินในมือเหมือนพัดอย่างอารมณ์ดี

“ข้าคิดว่าการเป็นพ่อค้านี่ก็สนุกไม่น้อย” จางอี้หมิงกล่าวพลางหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่ซ่งอิน เจ้าเคยได้ยินชื่อสำนักสังคีตหรือไม่?”

ซ่งอินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “หอนางโลมของทางการใช่หรือไม่? มีชื่อเสียงเรื่องเพลงและความงามของหญิงสาว”

จางอี้หมิงหัวเราะดังขึ้น “ถูกต้อง! ข้าจะพาเจ้าที่นั่น ถือเป็นรางวัลให้แก่เจ้า”

ซ่งอินยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ย “เช่นนั้นจะรอช้าอยู่ใย”

ทั้งสองลุกขึ้นจากที่นั่ง เก็บตั๋วเงินและสิ่งของใส่ในถุงผ้า ก่อนจะเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าสู่ สำนักสังคีต ที่เลื่องชื่อในหมู่ชนชั้นสูงในเมืองหลวง

หลินหนิง ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในตลาดด้วยความเสียดาย เผอิญสายตาของนางเหลือบไปเห็นชายสองคนกำลังเดินออกมาจากโรงเตี๊ยม ทั้งสองดูโดดเด่นกว่าผู้คนทั่วไป ทั้งด้วยท่าทางภูมิฐานแต่ดูเรียบง่าย

หลินหนิงรีบก้าวเข้าไปหาทั้งสอง พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพและจริงจัง “ท่านทั้งสองพอจะทราบหรือไม่ว่าร้านขายตำราติวสอบอยู่ที่ใด?”

จางอี้หมิงที่กำลังหัวเราะสนุกสนานกับซ่งอินถึงกับชะงักเมื่อสบตากลมโตของหญิงสาวตรงหน้า นางดูมีความงามอ่อนหวานไร้เดียงสา ใบหน้านวลใสและแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ทำให้เขาตะลึงไปชั่วขณะ

เขาเผลอตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าที่ตั้งใจไว้ “ร้านปิดไปแล้ว แต่ถ้าเจ้าต้องการตำรา ข้าซื้อเกินมาเล่มหนึ่ง”

“จริงหรือเจ้าคะ?” หลินหนิงดวงตาเปล่งประกาย นางรีบถามต่อ “ท่านขายเท่าใด?”

จางอี้หมิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นี่เป็นตำราที่เขียนโดยท่านต้าหมิง ราคาหนึ่งตำลึงทอง”

ซ่งอินที่ยืนอยู่ข้างๆ ฟังแล้วถึงกับหรี่ตามองศิษย์พี่ของเขา ‘ท่านต้าหมิงอันใด นามแฝงของท่านหรือ? ตำรานี้ราคาจริงแค่ห้าร้อยอีแปะ ศิษย์พี่ข้าช่างต่ำช้าจริงๆ’ เขาคิดในใจ แต่เลือกที่จะเงียบไม่กล่าวอะไร

หลินหนิงฟังแล้วหน้าเศร้าลง นางกัดริมฝีปากพลางก้มหน้าตอบเสียงเบา “ทั้งตัวข้ามีเพียงสองตำลึงเงินเท่านั้น”

จางอี้หมิงมองท่าทีของนางแล้วเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมา เขารู้ว่านางคงลำบากไม่น้อย แต่กลับมีความมุ่งมั่นเช่นนี้ จึงลดราคาลง “หนึ่งตำลึงเงินก็แล้วกัน ถือว่าโชคดีที่เจ้าเจอข้า”

ดวงตาของหลินหนิงเปล่งประกายด้วยความดีใจ นางรีบหยิบตั๋วเงินออกมาจ่ายพร้อมโค้งคำนับด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ!”

จางอี้หมิงยื่นตำราให้พร้อมรอยยิ้มเจือจาง นางรับตำราไว้ด้วยสองมือและกล่าวลา ก่อนจะรีบเดินจากไปด้วยความสุขใจ

ซ่งอินมองหลังก่อนจะหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวลอยๆ “คล้ายมีใจเมตตา แต่ว่าแท้จริงเดรัจฉาน”

จางอี้หมิงแค่นหัวเราะพร้อมตอบกลับ “เจ้ามันไม่มีหัวการค้า”

จางอี้หมิง และ ซ่งอิน เดินผ่านประตูสำนักสังคีตเข้าสู่บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงดนตรี และความคึกคักจากเหล่าแขกที่มาดื่มด่ำความสำราญ ที่ประตูเก็บค่าเข้าคนละ 5 ตำลึงเงิน ทั้งสองจ่ายด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเลือกโต๊ะริมเวทีเพื่อชมการแสดงอย่างใกล้ชิด

เมื่อสุราและอาหารกับแกล้มถูกนำมาจัดวาง ทั้งสองดื่มกินอย่างสำราญ เสียงพิณและขลุ่ยบรรเลงจากสาวงามบนเวทีทำให้บรรยากาศยิ่งน่ารื่นรมย์ นักดนตรีแต่ละนางแต่งกายด้วยอาภรณ์เปิดเผยโชว์สัดส่วนอันเย้ายวน ทำให้ซ่งอินเริ่มพูดคุยด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน ส่วนจางอี้หมิงเพียงหัวเราะขำๆ พลางจิบสุราต่อเนื่อง

ทันใดนั้น เสียงกลองดังกึกก้องก่อนที่ม่านชั้นบนจะเปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวผู้หนึ่งในอาภรณ์เบาบางประดับลายวิจิตร เธอคือ แม่นางฉีเหอ ยอดคณิกาดาวเด่นแห่งสำนักสังคีต ความงามของนางสะกดสายตาของทุกคนในห้อง รวมถึงจางอี้หมิงที่เผลอหยุดจิบสุราแล้วจ้องมองโดยไม่รู้ตัว

แม่นางฉีเหอเดินออกมาด้วยท่วงท่าสง่างาม เธอนั่งลงหน้าพิณไม้สลักลวดลายวิจิตร ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงพิณที่ไพเราะจับใจ เสียงดนตรีของนางทำให้ทั้งห้องเงียบสงัด แขกทุกคนหลงใหลในท่วงทำนองที่ส่งผ่านนิ้วมือเรียวยาวของเธอ

เมื่อจบการแสดง นางยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวเสียงหวานผ่านม่านไม้ไผ่บางเบา “ขอบคุณแขกทุกท่านที่มาร่วมสนุกในค่ำคืนนี้ ขอให้ทุกท่านดื่มให้เต็มที่เพื่อความสำราญ”

หลังจากนั้น บ่าวรับใช้ของสำนักสังคีตประกาศว่า “คืนนี้ ใครที่อยากมีโอกาสดื่มกับแม่นางฉีเหอเป็นการส่วนตัว สามารถลงแข่งขันเขียนอักษรได้ โดยมีค่าเข้าร่วม 10 ตำลึงทอง ผู้ที่แม่นางฉีเหอเลือกจะได้รับเกียรติพิเศษ”

ซ่งอินที่กำลังเมาหนัก หัวเราะพลางกล่าวกับจางอี้หมิง “ศิษย์พี่ เรามีเงินรวมกันแค่ 15 ตำลึงทอง อย่าเสียเงินเปล่าเลย แม้แต่พวกเศรษฐีใหญ่ยังแทบไม่มีโอกาสได้ใกล้นาง”

จางอี้หมิงที่หน้าแดงจากสุรา แสร้งทำเป็นพยักหน้าเห็นด้วย ทว่าเพียงพริบตาเดียวเขากลับลุกขึ้นประกาศกร้าว

“ข้าสมัคร!”

ซ่งอินที่เห็นเช่นนั้นได้แต่มองตามด้วยความตกใจและหัวเราะอย่างเหนื่อยใจ “นี่แหละศิษย์พี่ที่ข้ารู้จัก! ยังดีที่แบ่งเงินให้ข้านอนกับคณิกาธรรมดาไว้เหรียญหนึ่ง”

เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น แขกหลายคนพากันแสดงฝีมือเขียนอักษรบนกระดาษที่เตรียมไว้ แต่ไม่มีตัวอักษรใดที่โดดเด่นสะดุดตาเท่าผลงานของจางอี้หมิง อักษรของเขามีทั้งความงดงามและพลัง ชวนให้นึกถึงท่วงทำนองของดาบที่รวดเร็วและหนักแน่นในคราวเดียว

แม่นางฉีเหอที่ยืนมองผลงานอยู่ด้านบนส่งยิ้มพอใจ ก่อนจะโบกมือให้บ่าวรับใช้ประกาศชื่อผู้ชนะ “เสี่ยวจาง!”

เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วห้อง ท่ามกลางสายตาอิจฉาของแขกคนอื่นๆ จางอี้หมิงเดินขึ้นไปยังชั้นบนด้วยรอยยิ้มมั่นใจ ขณะที่ซ่งอินได้แต่นั่งจิบสุราเงียบๆ พร้อมพึมพำเบาๆ “ศิษย์พี่ข้ายอดเยี่ยมจริงๆ”