บทที่ 9 วันแรกของการทดสอบ

ที่ชั้นเก้าของหอเทียนหยาง จางอี้หมิงเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เขาเดินตรงไปที่โต๊ะตัวสุดท้ายตามธรรมเนียม เนื่องจากเขาเป็นศิษย์คนเล็กของเจ้าสำนัก

เมื่อเขานั่งลงได้ไม่นาน ศิษย์พี่ฟางหรง ก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำชากาหนึ่ง วางลงตรงหน้าเขา พลางกล่าวสั้นๆ ว่า “ใกล้ได้เวลาแล้ว” ก่อนจะเดินจากไป

จางอี้หมิงมองตามศิษย์พี่ฟางหรง พลางชื่นชมรูปร่างเพรียวบางของนางที่ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ เมื่อฟางหรงนั่งลงตรงมุมหนึ่งของห้อง เขาเห็นใบหน้างดงามราวเทพธิดาของนางชัดเจนยิ่งขึ้น

“งดงามยิ่งนัก” จางอี้หมิงนึกในใจ

จู่ๆ ฟางหรงหันมาสบตาเขาด้วยสายตาแฝงความสงสัย จางอี้หมิงรีบส่ายหน้าพลางสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป 

“ศิษย์พี่ฟางหรงสูงส่งและห่างไกลเกินไป นางไม่มีทางสละพรหมจรรย์ให้ข้าแน่”

จางอี้หมิงยอมรับในใจว่าไม่คู่ควร

เขายกถ้วยชาขึ้นดื่มพลางก้มมองต่ำ แต่พลันสายตาเหลือบไปสบกับ ศิษย์พี่เจียงเยว่ ที่นั่งอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเจียงเยว่ที่งดงามไม่แพ้ฟางหรงนั้นทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว แต่ท่าทีของนางกลับทำให้เขาชะงัก เพราะทันทีที่เจียงเยว่เห็นเขา นางทำหน้าหงุดหงิดใส่และหันหน้าหนี

จางอี้หมิงคิดในใจอย่างสงสัย “ข้าเผลอไปทำอะไรให้นางโกรธ? ก็ไม่มีนี่!”

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เสียงสัญญาณเริ่มการสอบก็ดังขึ้น คันฉ่องวิเศษบานใหญ่กลางห้องฉายภาพผู้เข้าสอบแต่ละคนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องสอบเบื้องล่าง ทำการทดสอบข้อเขียนอย่างเคร่งเครียด

จางอี้หมิงนั่งดูอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า “ใช่แล้ว แม่นางซงเอ๋อร์ สาวใช้ประจำจวนของข้า วันนี้จะมาร่วมการสอบด้วย?”

ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกคาดหวัง เพราะถ้าเป็นซงเอ๋อร์ นางอาจยอมเสียพรหมจรรย์ให้เขาได้ง่ายกว่าผู้อื่น “ถึงอย่างไร ท่านพ่อของข้าก็ตั้งใจจะแต่งตั้งนางเป็นอนุภรรยาของข้าไม่วันใดก็วันหนึ่งอยู่แล้ว”

ขณะที่จางอี้หมิงกำลังคิดไปไกล ภาพในคันฉ่องแสดงให้เห็นภาพของหญิงสาวมากมายที่กำลังทำข้อสอบ แต่กลับไม่มีร่องรอยของซงเอ๋อร์เลย ทำให้เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมีความหวังอยู่ลึกๆ

“ภาพอาจไม่ได้จับไปที่นาง”

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เสียงสัญญาณยุติการสอบดังขึ้น

หลังจากเวลาสอบข้อเขียนสิ้นสุดลง ผู้เข้าสอบทุกคนต่างพักผ่อนเพื่อรอฟังผลสอบที่กำลังจะประกาศออกมา ในห้องตรวจข้อสอบ ซ่งอิน ศิษย์ระดับ 3 ผู้เชี่ยวชาญเวทอักษร และ หลี่เกอซิน ศิษย์หญิงระดับ 3 ผู้เชี่ยวชาญเวทตรวจจับ ต่างทำหน้าที่ตรวจข้อสอบอย่างขะมักเขม้น

เวลาผ่านไปเพียงชั่วหม้อข้าวเดือด ผลสอบก็ถูกตรวจเสร็จสิ้น และรายชื่อผู้ผ่านการสอบก็ถูกปิดประกาศที่กระดานใหญ่บนลานกว้าง

ห้องประชุมศิษย์ระดับสูง ชั้นเก้า หอเทียนหยาง

ที่หน้าคันฉ่องวิเศษขนาดใหญ่ ปรากฏภาพรายชื่อและใบหน้าของผู้เข้าสอบที่ได้คะแนนสูงสุดของรอบข้อเขียน คนผู้นั้นคือ หลินหนิง

จางอี้หมิงมองเห็นภาพของหลินหนิงในคันฉ่อง เขานึกขึ้นได้ทันทีว่า “ข้าขายตำราติวโก่งราคาให้แก่นางนี่!” 

“ช่างเป็นอัจฉริยะเสียจริง”

 “แล้วทำไมแม่นางซงเอ๋อร์ถึงไม่ได้ที่หนึ่ง? ทั้งที่ข้าส่งข้อสอบจริงให้แก่นาง”

จางอี้หมิงคิดต่ออย่างครุ่นเครือง “หรือว่า…นางแกล้งตอบผิดสองสามข้อเพราะกลัวถูกจับได้ว่าข้าขโมยข้อสอบจริงมาให้? ต้องใช้แน่ๆ”

เขากวาดสายตาตรวจสอบรายชื่อผู้สอบผ่านทั้งหมด แต่กลับไม่พบชื่อ ซงเอ๋อร์ เลย 

“ทำไมไม่มีชื่อของนาง?”

ความผิดหวังพลันถาโถมเข้ามาเหมือนอกหัก เขาอดถอนหายใจไม่ได้ แต่ในรายชื่อเหล่านั้น เขามองเห็นชื่อ หวงจื่อรั่ว องครักษ์สาวประจำกายของจางหลันซือ น้องสาวต่างมารดาของเขา

“เหตุใดหวงจื่อรั่วถึงมาสอบได้?” 

“นางไม่ต้องเป็นองครักษ์ให้แก่หลันซือแล้วหรือ?”

จางอี้หมิงรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง วิ่งลงมาจากหอเทียนหยาง ก่อนควบม้าตรงไปยังลานกว้าง

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าคงบินไปแล้ว”

ที่ลานกว้าง

เมื่อจางอี้หมิงมาถึงลานกว้างและพบกับ หวงจื่อรั่ว จางอี้หมิงไม่รอช้า รีบสอบถามทันที 

“แม่นางหวง เหตุใดท่านถึงอยู่ที่นี่?”

หวงจื่อรั่วหันมามองเขา ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เป็นท่านสินะ ที่เป็นมอบข้อสอบนั้นให้แม่นางซงเอ๋อร์”

จางอี้หมิงยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ข้าทำเอง แล้วนางเล่า?”

หวงจื่อรั่วถอนหายใจเบาๆ ก่อนเล่าว่า “แม่นางซงเอ๋อร์คิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับสำนักเทียนหยาง นางจึงไม่กล้ามาสอบ ท่านอ๋องเลยส่งตัวข้ามาแทนนาง”

จางอี้หมิงเข้าใจเหตุผลของซงเอ๋อร์ในทันที แต่ในใจก็ยังอดเสียดายไม่ได้ เขาถามต่อว่า “แล้วเจ้าไม่ต้องเป็นองครักษ์ให้หลันซืออีกแล้วหรือ?”

หวงจื่อรั่วยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบว่า “ในจวนมีองครักษ์มากมาย”

“ท่านอ๋องกำชับมาว่าให้ช่วยคุ้มกันท่าน แต่อย่าหวังว่าข้าจะปรนนิบัติท่านเหมือนที่แม่นางซงเอ๋อร์ทำ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากัน หลินหนิง เดินเข้ามาหาจางอี้หมิงพร้อมรอยยิ้ม นางกล่าวด้วยความจริงใจว่า “ขอบคุณท่าน…ที่ขายตำราติวให้ข้า”

จางอี้หมิงหันไปมอง ก่อนยิ้มบางๆ “ถ้าจะขอบคุณ ก็ขอบคุณท่านต้าหมิงเถิดที่เขียนตำรานั้นขึ้นมา”

“แล้วข้าต้องขอบคุณท่านต้าหมิงที่ใด”

“ท่านต้าหมิงคือผู้ฝึกตนผู้แข็งแกร่ง เขาได้ยินเจ้าแล้ว”

‘ข้านี่แหละคือท่านต้าหมิงที่เจ้ากำลังขอบคุณ หึ! ถึงอย่างไรศิษย์หน้าใหม่ก็ไม่มีใครรู้จักข้าอยู่แล้ว ข้าจะสถาปนาตัวเองเป็นวีรบุรุษอันใดก็ได้’ จ้างอี้หมิงครุ่นคิดในใจ

จางนั้นจางอี้หมิงขอตัวลา เพื่อกลับไปยังหอคอยเก้าชั้นตามเดิม “ไว้พบกันวันเปิดการศึกษา ข้าไปเตรียมตัวก่อน”

หวงจื่อรั่วและหลินหนิงมองตามเขาที่กำลังเดินจาก หวงจื่อรั่วมองดวงสายตาเย็นชาคล้ายกับจางอี้หมิงไม่มีตัวตน ส่วนหลินหนิงนั้นมองเขาด้วยตาเป็นประกายตามประสาคนที่ชอบทำความรู้จักผู้อื่น

“เดี๋ยวก่อนสิ ท่านชื่ออะไร”

แม่นางหลินหนิงคนงามเอ่ยถามขึ้น มีหรือที่จางอี้หมิงเห็นสตรีที่งดงามเช่นนี้จะไม่หันไปตอบ “ข้ามีนามว่า เสี่ยวอี้!”

“ข้าหลินหนิง!”

เมื่อจางอี้หมิงกลับไปยังห้องประชุมบนชั้นเก้าของหอเทียนหยางแล้ว เหล่าผู้คุมสอบก็เริ่มทยอยเข้าสู่ลานกว้าง ผู้เข้าสอบใหม่ทุกคนต่างตื่นเต้นกับการสอบในรอบถัดไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความคาดหวังและความกดดัน

หนึ่งในผู้คุมสอบในชุดคลุมสีขาวซึ่งเป็นสีประจำสำนัก ก้าวขึ้นไปยังแท่นสูง เขากล่าวเสียงดังด้วยน้ำเสียงทรงพลังว่า “ลำดับต่อไป จะเป็นการทดสอบความสามารถในการต่อสู้และการเอาตัวรอด! ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม!”

เสียงฆ้องขนาดใหญ่ดังขึ้นก้องกังวานทั่วลานกว้าง เป็นสัญญาณเริ่มต้นการสอบรอบใหม่ ทุกคนต่างเตรียมพร้อมทันที!

ชั้นเก้า หอเทียนหยาง

ที่ห้องประชุมศิษย์ระดับสูง ศิษย์พี่ชิงซิ่ว ศิษย์ชั้นสูงระดับแปด บุรุษผู้มีอายุมากกว่าจางอี้หมิงพอสมควร เป็นผู้มีออร่าแห่งความสงบลึกซึ้ง ก้าวเข้าไปยืนหน้าคันฉ่องวิเศษที่ฉายภาพเหตุการณ์ในลานกว้าง เขายกมือขึ้นเล็กน้อยราวกับว่ากำลังร่ายเวทบางอย่าง ก่อนร่างของเขาจะหายเข้าไปในคันฉ่องวิเศษนั้น

ลานกว้าง

ในลานกว้างที่เต็มไปด้วยผู้เข้าสอบ ร่างของ ศิษย์พี่ชิงซิ่ว ปรากฏกายขึ้นบนอากาศเบื้องบน เขามีรูปร่างสูงสง่า ใบหน้าสุขุมสงบนิ่ง เขาคือผู้เชี่ยวชาญ ปราณเวทแห่งเสียง หนึ่งในศาสตร์ที่คล้ายจะง่ายดาย แต่กลับลึกซึ้งและรุนแรง

ชิงซิ่วยก ขลุ่ยหยกสีขาวเลาเล็ก ขึ้นมาในมือ ขลุ่ยเลานี้มีลวดลายแกะสลักเป็นคลื่นเสียงอันงดงาม เขาเป่าเพลงท่วงทำนองที่แสนอ่อนโยน แต่กลับเต็มไปด้วยพลังสะกดจิตใจ กับเพลง "พฤกษาเหมันต์สะท้านจันทรา"

เสียงขลุ่ยของชิงซิ่วดังก้องไปทั่วลานกว้าง ทุกคนที่ได้ยินเสียงเพลงต่างรู้สึกถึงความสงบที่แทรกซึมเข้าสู่จิตใจ และไม่อาจหลีกเลี่ยงการตกอยู่ในภวังค์แห่งเสียงนั้นได้ ดวงตาของผู้เข้าสอบทุกคนเริ่มเหม่อลอย ร่างกายคล้ายถูกตรึงไว้ด้วยพลังปราณ

จางอี้หมิงมองดูผ่านคันฉ่องอย่างตั้งใจ พลางหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมา 10 อีแปะ แล้วหันไปมองศิษย์พี่ฟ่านหวง “กล้าพนันกับข้าหรือไม่ ผู้ที่ลืมตาออกมาก่อนเป็นสตรีหรือบุรุษ!”