บทที่ 15 บทเรียนแรก

เสียงระฆังดังเป็นสัญญาณเริ่มต้นวันเรียนแรกของเหล่าผู้ฝึกตนหน้าใหม่ ศิษย์ใหม่ต่างทยอยกันเข้ามานั่งประจำโต๊ะกันอย่างเร่งรีบ เนื่องจากเป็นวันแรกที่ไม่มีใครอยากถูกเพ่งเล็งมากนัก

นี่เป็นสิ่งที่จางอี้หมิงเห็นเป็นประจำในทุกครั้ง แต่หลังจากศิษย์หน้าใหม่เหล่านี้ สามารถจับทิศทางของอาจารย์ผู้สอนได้แล้ว ก็มักจะนอกลู่นอกทางกันบ้างแต่ยังอยู่ในขอบเขต

ท่ามกลางบรรยากาศของห้องเรียนที่โปร่งโล่ง ผนังแกะสลักลวดลายวิจิตรและหน้าต่างเปิดรับแสง สองดรุณีสาวผู้งดงามเหนือใครในสายตาของจางอี้หมิงรวมถึงสายตาใครอีกหลายคน พลันปรากฏตัวขึ้นในห้องเรียนนี้

หลินหนิง ดรุณีสาววัยสิบหก ผู้มีดวงตากลมโตแวววาวเหมือนหยาดน้ำค้าง ผิวขาวอมชมพูเปล่งประกายราวหิมะ นางเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ทำให้ทั้งห้องเหมือนสว่างขึ้น ข้างกายนางคือ หวงจื่อรั่ว ผู้มีโฉมงามหมดจดราวนางในภาพวาด แต่มักทำหน้านิ่งขรึมจนดูเย็นชา ทั้งสองเลือกโต๊ะคู่อยู่กลางห้อง และนั่งลงอย่างสงบ

ไม่นาน เหล่าศิษย์คนอื่นๆ ก็ทยอยเข้ามาจับจองที่นั่งกันตามลำดับ จนกระทั่งชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดเรียบง่ายเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน จางอี้หมิง ในฐานะผู้ร่วมฝึกทบทวน พยายามไม่ทำตัวเด่น เขาเลือกนั่งโต๊ะหลังสุดเพื่อตั้งใจฝึกฝนและเฝ้าสังเกตอย่างเงียบๆ

จากนั้นไม่นานนัก ซุนสีห่าว คุณชายจากตระกูลขุนนางสูงศักดิ์ ปรากฏตัวในช่วงท้าย เขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและโอ้อวด เป้าหมายในการนั่งของเขาคือโต๊ะที่อยู่ด้านหลังสุด

แต่เมื่อสังเกตเห็นว่าที่นั่งหลังสุดถูกจางอี้หมิงจับจองอยู่ ซุนสีห่าวเดินตรงเข้าไปยืนเหนือจางอี้หมิง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง

“เจ้า ไปนั่งที่อื่นซะ ข้าจะนั่งตรงนี้”

จางอี้หมิงเพียงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนสายตากลับไปยังตำราในมือ ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดนั้น

ท่าทีเฉยเมยของจางอี้หมิงทำให้ซุนสีห่าวโกรธ เขาประกาศเสียงดัง

“เจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร! ข้าเป็นบุตรชายของรองเจ้ากรมคลังแห่งอาณาจักรต้าเฉิง!”

จางอี้หมิงหันมองเขาอีกครั้งด้วยสายตาเย้ยหยัน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงความดูถูก

“ก็แค่ลูกขุนนาง ต่อให้พ่อของเจ้ามายืนอยู่ตรงนี้ ข้าก็ไม่กลัว”

“รองเจ้ากรมคลังผู้นั้นเมื่อเห็นหน้าข้าก็คงเรียกข้าว่าท่านพ่อ เจ้าเองก็ควรเรียกข้าว่าท่านปู่นะ”

คำพูดนั้นทำให้ซุนสีห่าวเดือดดาล เขาสั่งให้ลูกน้องสองคนของตนที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้ามาล้อมจางอี้หมิงทันที บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียด ทุกคนหันมาจับจ้องสถานการณ์ด้วยความลุ้นระทึก

ก่อนที่ความวุ่นวายจะเกิดขึ้นไปมากกว่านี้ ถัวเค่อชี อาจารย์ผู้ดูแลเดินเข้ามาพร้อมสายตาเรียบนิ่ง ซุนสีห่าวและพวก รีบกระจัดกระจายหาที่นั่งอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถัวเค่อชีเดินมาหยุดตรงจางอี้หมิง เขามองชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะเอ่ยเหน็บแนมเบาๆ ด้วยรอยยิ้มเยาะ

“ทำตัวโดดเด่นทั้งที่ไร้ความสามารถ”

คำพูดนั้นไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลงกลางใจ แต่จางอี้หมิงหาได้ใส่ใจอันใดไม่

เพ่ย! (ถุย!)

“ตอนนี้เป็นเวลาของเจ้า รีบตักตวงความสุขไว้เถิด” จางอี้หมิงคิดในใจมองตามแผ่นหลังของถัวเค่อชีผู้นั้นไป

วิชาของถัวเค่อชีเป็นวิชาบรรยายเรื่องพื้นฐานทั่วไป เสียงของถัวเค่อชีก้องกังวานตลอดการบรรยาย เขาเดินวนทั่วห้อง พลางอธิบายเรื่องพื้นฐานที่เหล่าศิษย์ใหม่จำเป็นต้องรู้

จางอี้หมิงนั่งเอนตัวพิงเก้าอี้ด้านหลังสุดของห้องอย่างเบื่อหน่าย เขารู้เรื่องเหล่านี้ดีจนไม่ต่างจากการอ่านตำราเก่าซ้ำไปซ้ำมา

“โลกนี้แบ่งเป็นสามแดนหลัก ได้แก่ แดนสวรรค์ แดนมนุษย์ และแดนปีศาจ เรื่องเหล่านี่นับเป็นเรื่องทั่วไป ข้าฟังซ้ำมาไม่รู้กี่รอบ เอาเถอะ ถือว่าทบทวน จะได้ไม่เบื่อมาก”

จากนั้นถัวเค่อชีก็อธิบายเพิ่มเติมไปว่า “บัดนี้แดนสวรรค์ล่มสลายไปแล้ว”

เมื่อถัวเค่อชีพูดถึงการล่มสลายของแดนสวรรค์ จางอี้หมิงรู้สึกตะหงิดใจขึ้นเล็กน้อย เพราะเขารู้ความจริงว่าแดนสวรรค์ไม่ได้ล่มสลายทั้งหมด แค่แตกแยกขาดผู้นำที่แท้จริงเท่านั้น

เอาเถอะ ถือว่ายังไม่ได้ลงรายละเอียดเชิงลึก ข้ายังไม่ขอโต้แย้งอะไรเจ้าในเวลานี้

ทว่าทันใดนั้น...หลินหนิงยกมือขึ้น ด้วยดวงตากลมโตและแววตาที่ฉายแววตั้งใจ เธอกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงใส

“ท่านอาจารย์ ข้ามีข้อสงสัย ตามตำราที่ข้าเคยอ่าน แดนสวรรค์ยังไม่ได้ล่มสลายเสียทีเดียว เพียงแค่แตกแยกและขาดผู้นำเท่านั้น ไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

คำพูดของหลินหนิงทำให้ทั้งห้องเงียบลงทันที จางอี้หมิงหันไปมองหลินหนิงด้วยความสนใจ ก่อนจะยิ้มบางๆ ในใจเขาคิดว่า

“แม่นางผู้นี้พูดได้ตรงใจข้ายิ่งนัก”

ถัวเค่อชีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าและกล่าวตอบด้วยท่าทีราบเรียบ

“สิ่งที่เจ้าพูดนั้นไม่ผิด แดนสวรรค์แค่แตกแยกและไร้ผู้นำ แต่สำหรับผู้ฝึกตนระดับต้นเช่นพวกเจ้า ยังไม่จำเป็นต้องรู้รายละเอียดมากนัก”

หลินหนิงพยักหน้าเบาๆ และก้มหน้าลงเรียนต่อไปโดยไม่โต้แย้งอะไรอีก ส่วนจางอี้หมิงยังคงยิ้มเล็กๆ กับตัวเอง พลางครุ่นคิดในใจ

“น่าสนใจยิ่งนัก หากแม่นางหลินหนิงอยากศึกษาเวทอักษร ข้าจะตั้งใจถ่ายทอดให้ดีกว่าที่ถ่ายทอดให้เจ้าซ่งอินนั่น”

การบรรยายของถัวเค่อชีผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งสิ้นสุดเวลาเรียน เขาเดินออกจากห้องไปเมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้น

ทันใดนั้นเอง...ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียน

ผู้มาใหม่คือ ซ่งอิน ศิษย์ระดับสามของสำนัก ชายหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดสีขาวประดับลวดลายเงิน เขาก้าวขึ้นมายืนที่หน้าห้องเรียนด้วยท่าทางสุขุม ก่อนจะประกาศด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“วิชาถัดไป...คือการฝึกควบคุมลมปราณ”

คำพูดนั้นทำให้ทั้งห้องพากันตื่นเต้น แต่ไม่มีใครดูตื่นตัวเท่าจางอี้หมิง

เขาเบิกตากว้าง ดวงตาเป็นประกาย เพราะนี่คือสิ่งที่เขาเฝ้าคอยมาโดยตลอด เพราะสิ่งที่เขาต้องการในเวลานี้คือฝึกปรับสมดุลลมปราณ หากทำสำเร็จเมื่อใด เขาก็จะก้าวเข้าสู่จุดยิ่งใหญ่อีกครั้ง

“ในบรรดาศิษย์ระดับสาม เจ้าซ่งอินนับว่าเป็นยอดฝีมือระดับต้นในการควบคุมลมปราณ การได้เขามาเป็นครูฝึกนั้นนับว่าถูกต้อง”

จางอี้หมิงคิดในใจพลางหยักหน้าอย่างยินดี