บทที่ 17 เวลาล้างอาย

หลังจากการฝึกฝนเสร็จสิ้น ศิษย์ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับไปยังเรือนพักของตน หลินหนิงและหวงจื่อรั่ว เดินกลับเรือนของพวกนางด้วยความเหน็ดเหนื่อย

เมื่อถึงเรือนพัก หลินหนิง ทิ้งร่างอันบอบบางลงบนเตียงนุ่มอย่างหมดแรง นางเอนตัวพลางบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

“วันนี้ช่างเหนื่อยยิ่งนัก...”

หวงจื่อรั่ว ที่นั่งลงบนเตียงอีกฟากหนึ่งอย่างสำรวมและสง่างาม แม้จะแต่งกายคล้ายชายหนุ่ม แต่รูปร่างของนางยังคงเผยความเป็นสตรีด้วยแผ่นอกที่ดูเด่นสะดุดตา นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เจ้าช่างเรียนรู้ได้ไวยิ่งนัก น่าชื่นชม”

หลินหนิง พลิกตัวมองไปทางหวงจื่อรั่วแล้วเผยรอยยิ้มบาง

“ข้าไม่ได้เก่งอะไรหรอก เพียงแต่…ตัวข้าตั้งใจมาเป็นผู้ฝึกตน เพราะอยากให้ครอบครัวของข้าอยู่สุขสบายขึ้น เลยตั้งใจมากเป็นพิเศษเท่านั้น”

หวงจื่อรั่ว พยักหน้าเบาๆ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เป็นเช่นนั้นเองหรือ…”

หลินหนิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปถามหวงจื่อรั่วด้วยความสงสัย

“แล้วเจ้าล่ะจื่อรั่ว เหตุใดจึงมาเป็นผู้ฝึกตนที่สำนักเทียนหยาง?”

หวงจื่อรั่วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบาแต่หนักแน่น

“ข้า...ได้รับคำสั่งมา”

หลินหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ นางลุกขึ้นนั่งแล้วถามต่อ

“คำสั่งจากบิดามารดาของเจ้าหรือ?”

หวงจื่อรั่วส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างนิ่งสงบ

“ไม่ใช่...เป็นคำสั่งจากผู้มีพระคุณคนหนึ่ง”

คำพูดของหวงจื่อรั่วทำให้หลินหนิงชะงักไป นางมองหวงจื่อรั่วด้วยความสนใจ แต่ไม่ได้ถามต่อ เพราะดูเหมือนหวงจื่อรั่วไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มากนัก

บรรยากาศในเรือนพักเงียบลงเล็กน้อย หลินหนิงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มสดใส พลางพูดถึงการฝึกฝนในวันนี้ เพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น

หลินหนิงนั่งบนเตียงพลางเอามือประคองแก้ม ยิ้มเล็กๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส

“เสี่ยวอี้ผู้นั้น...ข้าว่าเขาช่างน่าสนใจนัก มีทั้งความสามารถ นิสัยก็น่าคบหา แถมหน้าตาก็หล่อเหลาไม่เบา!”

นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นหงุดหงิดเล็กน้อย

“ไม่เหมือนกับคุณชายซุนผู้นั้นเลยสักนิด นิสัยชั่วช้า ไม่เคยเห็นหัวใคร ข้าไม่ชอบพวกคุณชายสูงศักดิ์แบบเขาเลยจริงๆ!”

หวงจื่อรั่ว ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เงยหน้าขึ้นมองหลินหนิง ก่อนพูดเสียงเรียบ

“คุณชายสูงศักดิ์อาจไม่ได้ชั่วร้ายทุกคนก็ได้”

หลินหนิงชะงักเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้มบาง

“ข้าก็หวังว่าจะมีสักคนที่ไม่เหมือนพวกนั้นจริงๆ”

หวงจื่อรั่ว ไม่พูดอะไรต่อ แต่ในใจของนางกลับนึกถึงใบหน้าของ จางอี้หมิง บุตรชายท่านอ๋องจางส่วง ผู้ซึ่งนางรู้จักมาตั้งแต่เด็ก แม้สถานะเขาจะคล้ายเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ ทำตัวขี้เล่นไร้สาระ แต่เขากลับมีความสามารถและจิตใจดีงามอยู่ไม่น้อย

หวงจื่อรั่วสะบัดศีรษะเบาๆ สลัดความคิดออก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงเรียบ

“ข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อน”

หลินหนิงมองตามพร้อมยิ้มบาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการฝึกฝนในวันนี้

จางอี้หมิงเอนกายอย่างสบายอารมณ์อยู่ริมระเบียงบ้านพักส่วนตัว พลางจิบน้ำชาบาๆ ไม่นานนักเสียงแหวกอากาศก็ดังขึ้นจากกระบี่ที่พุ่งทะยานเข้ามา ซ่งอิน ศิษย์น้องผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นอาจารย์ในวันนี้ ขี่กระบี่ประจำกายเข้ามา พร้อมส่งเสียงตะโกนเรียก

“ศิษย์พี่อี้หมิง!”

จางอี้หมิงหันมองด้วยท่าทีเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงติดขบขัน

“ท่านอาจารย์มาด้วยธุระใดกันหรือ?”

ซ่งอิน โดดลงจากกระบี่ พลางเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูเคร่งขรึม

“ข้ามาชี้แนะเจ้า!”

จางอี้หมิงเห็นดังนั้นหัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะหยิบขนมปาที่ยังเหลืออยู่ข้างตัว ปาเข้าใส่ซ่งอินโดยไม่ให้ตั้งตัว ขนมกระเด็นโดนแขนซ่งอินจนเลอะเป็นคราบ ซ่งอินขมวดคิ้วหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ทำเพียงปัดออกแล้วเดินเข้ามาใกล้

“ศิษย์พี่! คืนนี้เป็นฤกษ์งามยามดี ข้าว่าเราควรค่าที่จะไปล้างอายเสียที”

จางอี้หมิงยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างสงสัย “ล้างอายเรื่องใดของเจ้า?”

ซ่งอิน ลดเสียงลงเล็กน้อย พลางมองซ้ายมองขวา ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราวกระซิบ

“ก็เรื่องที่เราเคยถูกศิษย์พี่เจียงเยว่จับกุมต่อหน้าเหล่าคณิกาสาวที่สำนักสังคีตในเมืองหลวงเมื่อคราวนั้นน่ะสิ! ท่านยังจำได้ใช่หรือไม่?”

“ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้?”

“แล้วท่านสนใจหรือไม่?”

“มั่นใจได้อย่างไรว่าครั้งนี้จะไม่ถูกจับได้”

ซ่งอินได้ยินเช่นนั้นก็ยืดตัวแล้วหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะชี้มือไปยังท้องฟ้า ทันใดนั้นเองลำแสงอัศนีก็พุ่งลงมายังเบื้องหน้าของทั้งสองคน ผู้ที่มาปรากฏอยู่เบื้องหน้าทั้งคู่คือ ศิษย์พี่ฟ่านหวง!