Home / แฟนตาซี / วิถีสุริยะพิชิตเวหา / บทที่ 25 ฝึกขี่อาวุธ

Share

บทที่ 25 ฝึกขี่อาวุธ

ในยามเย็น ลมเย็นพัดโชยไปทั่วลานฝึกด้านหลังบ้านพัก จางอี้หมิง ยืนถือดาบเล่มหนึ่งไว้ในมือ เขาหลับตาลง สูดลมหายใจลึก แล้วเริ่มโคจรลมปราณในร่างกายแบบย้อนกลับ การไหลเวียนพลังปราณครั้งนี้ราบรื่นและง่ายดายกว่าครั้งก่อนๆ

“ปฏิกิริยาจากการหลับนอนกับแม่นางฉีเหอหรือนี่ รู้แบบนี้ข้าควรทำให้นางมีจิตคิดลึกซึ้งต่อข้ามากกว่านี้ การคืนสู่สมดุลลมปราณก็คงไม่ยากนัก” เขาพึมพำ

เมื่อโคจรลมปราณได้ระดับนึง จางอี้หมิงจึงค่อยๆ วางดาบลงกับพื้น เขาปลดปล่อยพลังปราณลงในดาบ ดาบเล่มนั้นเริ่มสั่นสะท้านเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน

ดาบเล่มนี้สะท้อนแสงรางๆ จางอี้หมิงก้าวขึ้นไปยืนบนดาบอย่างมั่นคง ท่าทางของเขาแสดงถึงความชำนาญ แม้จะไม่ได้ขี่ดาบมานาน แต่ร่างกายยังจดจำวิธีทรงตัวบนดาบได้ดี

“น่าจะไปได้สวย”

เขาสั่งให้ดาบเริ่มบิน ดาบค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ความเร็วเพิ่มขึ้นทีละน้อย เขาลอยสูงขึ้นเหนือยอดไม้ ลมเย็นปะทะใบหน้า แต่…

เปรี๊ยะ!

เสียงพลังปราณสะดุด ดาบเริ่มเสียสมดุล ก่อนจะดิ่งลงพื้น!

จางอี้หมิงดีดตัวลงก่อนดาบจะตกกระแทกพื้น เขาม้วนตัวกลางอากาศแล้วลงมายืนอย่างสง่างาม แม้จะไม่ได้บาดเจ็บ แต่ความผิดพลาดนี้ทำให้เขาขมวดคิ้ว

“พลังคงยังไม่พอสินะ…”

เขาไม่ละความพยายาม วนเวียนฝึกเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะพอควบคุมดาบได้เป็นบางครั้ง แต่ก็มักจะหล่นลงกลางทางทุกครั้ง พลังปราณที่ใช้ในการขี่ดาบทำให้ร่างกายของเขาสิ้นเปลืองพลังงานอย่างมาก

“เปลืองพลังงานมากเกินไป ข้ายังต้องฝึกอีกมาก…”

ในจังหวะนั้นเอง เสียงหวานใสแต่ทรงอำนาจของ ศิษย์พี่เจียงเยว่ ดังมาจากในบ้าน

“ต้มน้ำยาเสร็จแล้ว! เจ้ารีบมาแช่ตัวได้เลย!”

เสียงนั้นดึงจางอี้หมิงออกจากความเหนื่อยล้า เขาเงยหน้าขึ้น แล้วตะโกนตอบกลับไป

“ตกลง ศิษย์พี่ ข้าจะเข้าไปเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่เขากำเดินกลับเข้าไปในบ้าน จางอี้หมิงเหลือบมองศิษย์พี่เจียงเยว่ที่ยืนอยู่ รูปร่างและใบหน้าอันงดงามผสานกับการปฏิบัติของนางนั้น ทำให้ทุกยอ่างมันช่างดีเหลือเกิน เขาครุ่นคิดในใจ

“เหมือนกับภรรยาที่คอยปรนนิบัติสามี ช่างดียิ่งนัก…”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อย พลางคิดต่อ

“หากวันหนึ่งนางยอมขึ้นเตียงกับข้า ลมปราณข้าคงจะบรรลุถึงขั้นสุด”

จางอี้หมิงแค่นเสียงหัวเราะเบาๆ กับความคิดตนเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อแช่ตัวในอ่างสมุนไพรที่ศิษย์พี่เจียงเยว่ตั้งใจเตรียมให้

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงจันทร์ส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่เข้ามาในห้องอาบน้ำ จางอี้หมิง นอนเอนกายในอ่างน้ำที่มีไอร้อนลอยอยู่ 

น้ำในอ่างอาบน้ำถูกปรุงด้วยสมุนไพรหลากชนิด กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรช่วยให้จิตใจของเขาผ่อนคลาย ร่างกายของเขาเปลือยเปล่า เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและแผ่นอกที่เต็มไปด้วยพลัง

บนแผ่นอกนั้นมี รอยแผลเป็นบางๆ จากการต่อสู้ในอดีต แม้รอยนั้นจะเลือนลาง แต่ความเจ็บปวดนั้นช่างชัดเจนยิ่งนัก

“สมุนไพรเหล่านี้ช่างดีนัก…” จางอี้หมิงพึมพำเบาๆ เขาเอนศีรษะพิงขอบอ่าง หลับตาลง ปล่อยให้ร่างกายซึมซับความร้อนและพลังสมุนไพร

ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำกับความผ่อนคลาย เสียงของ ศิษย์พี่เจียงเยว่ ดังขึ้นจากด้านนอกประตู

“ข้าจัดเตรียมอาหารไว้ให้เจ้าแล้ว!”

จางอี้หมิงลืมตาขึ้น พลางตะโกนตอบกลับไป

“ขอบคุณศิษย์พี่ ท่านจะทานด้วยหรือไม่?”

เสียงตอบกลับของเจียงเยว่ดังมาพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย แต่แฝงความน่ารัก

“ไม่!”

“และอย่าแอบเอาไปฝันว่าข้าปรนนิบัติดุจภรรยาเจ้าล่ะ!”

จางอี้หมิงยิ้มมุมปาก พลางแกล้งตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“ถ้าข้าฝันเช่นนั้นเล่า ท่านจะทำอะไรข้า?”

เจียงเยว่เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความข่มขู่

“ข้าก็จะใช้ เวทจันทรา ทำลายฝันเจ้าให้แหลกสลาย!”

เสียงของนางดังมาจากด้านนอก ก่อนที่จางอี้หมิงจะได้ตอบกลับ นางก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ พลางเอนกายกลับลงในอ่างน้ำอีกครั้ง เขาส่ายศีรษะเบาๆ พึมพำกับตัวเอง

“ข้าไม่ฝันก็ได้ รอวันที่เป็นความจริงทีเดียวเลยแล้วกัน”

สามวันต่อมา เช้าวันที่ฟ้าปลอดโปร่ง เหล่าผู้ฝึกตนหน้าใหม่ต่างมารวมตัวกันที่ลานฝึกกว้างใหญ่ ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง ในวันนี้คือการฝึกที่หลายคนรอคอย

วิชาการขี่อาวุธเพื่อบิน

ถัวเค่อชี ปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างาม เขาก้าวเดินออกมาเบื้องหน้า สายตาเฉียบคมมองเหล่าศิษย์ที่ยืนเรียงราย

“วันนี้ซ่งอินไปทำภารกิจด้านนอก ข้าจะเป็นผู้สอนพวกเจ้าเอง”

ถัวเค่อชีกล่าวด้วยเสียงเข้ม จางอี้หมิงฟังแล้วแค่นหัวเราะเบาๆ 

“การบินบนอาวุธเป็นสิ่งที่ทุกคนควรทำได้!” ถัวเค่อชีกล่าวเสียงเข้มต่อเนื่อง สายตาเหลือบมอง จางอี้หมิง อย่างแฝงความหมาย ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเล็กน้อย

“ใครที่ทำไม่ได้ นับว่าเป็นตัวไร้ค่า!”

จากนั้น ถัวเค่อชีนำกระบี่ของเขาซึ่งเป็นอาวุธประจำกายออกมา พลังลมปราณที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาคล้ายควันบางๆ 

กระบี่ลอยขึ้นจากพื้น เขาก้าวขึ้นยืนบนกระบี่อย่างมั่นคง ก่อนจะทะยานขึ้นฟ้าด้วยท่วงท่าที่มั่นคง กระบี่ของเขาร่อนวนไปในอากาศรอบลานฝึก สร้างความประทับใจและกดดันให้กับเหล่าศิษย์

เมื่อเขากลับมาลงพื้น ถัวเค่อชี กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเย็นชา

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ทุกคนสามารถกลับบ้านได้ตามอัธยาศัย” 

เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเหล่าศิษย์ต่างตื่นเต้นกับโอกาสที่จะได้กลับบ้าน บางคนพูดคุยกันถึงการจะขี่อาวุธบินกลับบ้าน

ถัวเค่อชีชะงักเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงเข้มว่า “จำไว้ให้ดี กฎของการบินคือ ห้ามบินในเขตเมืองหลวงเด็ดขาด เว้นแต่มีภารกิจเร่งด่วน ใครฝ่าฝืน จะต้องรับโทษหนัก!"

“แยกย้ายกันไปฝึกได้”

เมื่อถัวเค่อชีสั่งให้แยกย้ายกันไปฝึก เหล่าศิษย์ต่างรีบจับกลุ่มกันฝึกอย่างตั้งใจ หวงจื่อรั่ว และ หลินหนิง พากันไปที่มุมหนึ่งของลาน หลินหนิงบอกให้หวงจื่อรั่วรอ ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ จางอี้หมิง

“ศิษย์พี่!” หลินหนิงส่งเสียงเรียก พลางคว้าแขนเขาด้วยความกระตือรือร้น

“มาร่วมฝึกกับพวกเราสิ!”

จางอี้หมิง หันไปมองรอยยิ้มสดใสของหลินหนิง เขาไม่อาจปฏิเสธได้ จึงเดินตามนางไป สะโพกกับเอวน้อยๆ ของนางบิดไปมา ยากนักจะละสายตาได้

เมื่อไปถึงมุมลานที่หวงจื่อรั่วยืนอยู่ สายตาของเขาสบเข้ากับใบหน้าที่งดงามหมดจดของนาง เขารู้สึกสะท้านเล็กน้อย แต่รีบสงบสติอารมณ์

“พวกเจ้าฝึกกันเถอะ ข้าจะช่วยดูให้” จางอี้หมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย พลางวางมาด

ตอนนี้พวกเจ้าทั้งสองรู้แล้วว่าข้าเป็นใคร โดยเฉพาะเจ้า! แม่นางตาโตหลินหนิง ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นศิษย์พี่ ข้าก็ควรวางมาด

หลินหนิงมองจางอี้หมิงด้วยดวงตาเปล่งประกาย ก่อนถามขึ้น

“ศิษย์พี่ พอจะลองทำให้ดูสักรอบได้หรือไม่?”

จางอี้หมิง ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับด้วยรอยยิ้มบางๆ “ข้าจะลองดู”

เอาล่ะ อย่างน้อยช่วงสองสามวันนี้ ข้าก็ฝึกนอกรอบอย่างหนักมาตลอด ครั้งนี้แหละ เป็นโอกาสที่ข้าจะได้แสดงความสามารถ หากแม่นางทั้งสองเห็น รับรองว่าประทับใจเป็นแน่

ก้าวแรกของการคืนสู่สมดุลพลังด้วยสาวงาม คือ สร้างความรู้สึกลึกซึ้งให้ได้เสียก่อน

จางอี้หมิงโคจรพลังลมปราณย้อนกลับตามหลักการเฉพาะเขา เข้าสู่ดาบประจำกาย ดาบลอยขึ้นจากพื้นอย่างราบรื่น

เขาก้าวขึ้นไปยืนบนกระบี่อย่างมั่นคง ทันทีที่เขาสั่งให้กระบี่ทะยานขึ้นฟ้า มันพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของเขานุ่มนวลและสง่างาม เขาบินวนรอบลานฝึกหนึ่งรอบ ก่อนจะกลับมาลงพื้นอย่างนิ่มนวล

หลินหนิง ตบมือด้วยความตื่นเต้น

“ศิษย์พี่เก่งมาก!”

หวงจื่อรั่ว ที่ยืนมองอยู่ อมยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

“เหนื่อยยิ่งนัก แต่ก็นับว่า เป็นจุดเริ่มต้นที่คุ้มค่ากับการลงทุนระยะยาว” จางอี้หมิงลอบคิดในใจ ด้วยท่าทีภายนอกมั่นคง แม้ภายในจะเหนื่อยหอบ

การโคจรลมปราณย้อนกลับ ย่อมใช้พลังงานมากกว่าการโคจรพลังตามปกติ

เสียงซุบซิบชื่นชมดังมาจากเหล่าศิษย์คนอื่นที่กำลังจับตามอง จางอี้หมิงยืนอย่างภาคภูมิใจ แต่ในมุมหนึ่ง ถัวเค่อชี มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

ถึงอย่างไรก็ตาม ถัวเค่อชีก็ชิงชังจางอี้หมิงมานาน ในวิชานี้เขาตั้งใจเหยียดหยามจางอี้หมิงเต็มที่ แต่สุดท้ายกลับผิดหวัง

หลังจากจางอี้หมิงแสดงความสามารถในการขี่ดาบจนเป็นที่ชื่นชม หวงจื่อรั่วก็ก้าวออกมาข้างหน้า นางหยิบทวนอาวุธประจำกายของตนขึ้นมา ดวงตาอันมุ่งมั่นของนางสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ

“ข้าขอลองบ้าง” นางกล่าวเสียงนุ่มแต่มั่นใจ

นางโคจรลมปราณเข้าสู่ทวนอย่างสง่างาม ทวนเปล่งประกายเรืองรองเบาๆ ก่อนจะลอยขึ้นจากพื้น หวงจื่อรั่วกระโดดขึ้นไปยืนบนทวน 

หวงจื่อรั่วทรงตัวได้อย่างมั่นคง นางค่อยๆ ควบคุมทวนให้ร่อนลอยในอากาศอย่างคล่องแคล่ว ท่าทางของนางดูสง่างามราวกับนางพญา

จางอี้หมิงมองดูพลางพยักหน้าด้วยความชื่นชม “นางเป็นอัจฉริยะแห่งการฝึกยุทธ์โดยแท้!” เขาคิดในใจ

เมื่อหวงจื่อรั่วลงมาจากทวนอย่างนุ่มนวล หลินหนิงที่ดูอยู่ก็ปรบมือด้วยความตื่นเต้น

“แม่นางจื่อรั่วช่างเก่งยิ่งนัก!” นางกล่าว ก่อนจะหันมาหาจางอี้หมิงและกล่าวด้วยเสียงสดใส

“ข้าขอลองดูบ้าง!”

หลินหนิงหยิบกระบี่อาวุธประจำกายของนางขึ้นมา แม้ว่านางจะเป็นผู้ฝึกตนสายบัณฑิตที่ไม่ชำนาญวิชายุทธ์ แต่นางก็มีความมุ่งมั่นไม่น้อย 

หลินหนิงโคจรลมปราณเข้าสู่กระบี่ กระบี่ลอยขึ้นช้าๆ หลินหนิงกระโดดขึ้นไปยืนบนกระบี่ได้สำเร็จ

ในตอนแรกนางดูเหมือนจะควบคุมกระบี่ได้ดี แต่เมื่อกระบี่เริ่มร่อนในอากาศ นางก็เสียการทรงตัว ร่างของหลินหนิงเอนเซจนล้มร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว

จางอี้หมิงเห็นดังนั้น ด้วยความเคยชิน  เขารีบหยิบยันต์อักษรจากอกเสื้อ ออกมาอย่างรวดเร็ว เขาโคจรลมปราณย้อนกลับใส่ยันต์นั้น พลันกระดาษยันต์ลุกไหม้ ก่อนที่เขาจะปามันออกไปในอากาศ

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 26 คืนก่อนกลับบ้าน

    ยันต์กลายเป็นตาข่ายพลังสีทองผืนใหญ่ที่รับร่างของหลินหนิงไว้ก่อนที่นางจะตกถึงพื้น ตาข่ายช่วยลดแรงกระแทกจนหลินหนิงไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงทันทีที่หวงจื่อรั่วรีบวิ่งเข้าไปช่วยประคองหลินหนิงอย่างปลอดภัยหลินหนิงที่ยังตกใจอยู่เงยหน้ามองจางอี้หมิงด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง แต่ก่อนที่นางจะเอ่ยคำใดออกมา ร่างของจางอี้หมิงก็เซไปเล็กน้อย ก่อนจะกระอักโลหิตออกมาการโคจรพลังของข้าเกินขีดจำกัด น่าขายหน้ายิ่งนัก หากไม่ใช่เพราะยันต์พวกนี้ข้าเขียนไว้ก่อนสิ้นพลัง คงไม่เป็นเช่นนี้ พลังดั้งเดิมข้าแข็งแกร่งขนาดนี้เชียวหรือ "ศิษย์พี่!" หลินหนิงร้องออกมาด้วยความตกใจหวงจื่อรั่วและหลินหนิงรีบวิ่งเข้าไปหาจางอี้หมิง นางทั้งสองช่วยประคองเขาที่กำลังจะล้มลงพื้นไว้ทันพอดีถัวเค่อชีโบกมือให้ทั้งสองประคองจางอี้หมิงไปหน่วยแพทย์ตามหน้าที่ แม้ในใจจะคิดขึ้นว่า “ถึงอย่างไรก็มีข้อจำกัดสินะ”หน่วยแพทย์จางอี้หมิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สัมผัสแรกที่เขารู้สึกคือความหนักอึ้งของร่า

    Last Updated : 2025-03-14
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 27 กลับจวนสกุลจาง

    เช้าวันใหม่ ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบไปทั่วลานหน้าบ้านพักจางอี้หมิงลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา แต่งตัวใหม่ดูดี จากนั้น จางอี้หมิงเดินออกมาด้วยท่าทีผ่อนคลาย ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของสตรีสองนางที่ยืนรออยู่หลินหนิง สตรีร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก เอวคอดกิ่ว มีส่วนเว้าโค้งที่พอดี ชวนให้ดูอ่อนหวานและสดใสส่วนหวงจื่อรั่วแม้จะแต่งกายคล้ายบุรุษ มีทวนยาวสะพายอยู่บนหลัง แต่ความงดงามของนางก็โดดเด่นราวกับเทพธิดา ยากนักที่จะหยุดมองได้จางอี้หมิงเผยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวว่า “เดินทางกันเถอะ”ทั้งสามต่างขึ้นม้าของตน แล้วควบออกจากสำนักเทียนหยาง ระหว่างทางที่สายลมพัดผ่านไล้ผิวเบาๆ จางอี้หมิงหันไปทางหลินหนิง พลางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง “เจ้าเรียกข้าว่า ‘เสี่ยวอี้’ เหมือนเดิมเถอะ ศิษย์น้องของข้ามีมากพอแล้ว”หลินหนิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกาย แล้วกล่าวตอบ

    Last Updated : 2025-03-15
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 28 ค่ำคืนลึกลับ

    เมื่อจางส่วงเอ่ยชื่อ "ซุนสีห่าว" ออกมา จางอี้หมิง ถึงกับพ่นสุราออกมาเต็มโต๊ะ!แต่ไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวอะไร จางหลันซือ น้องสาวของเขา ก็ลุกขึ้นมาทันที ใบหน้างามของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางจ้องบิดาตนเองด้วยดวงตาแดงก่ำก่อนจะกล่าวเสียงดัง “ข้าไม่ยอม!”น้ำเสียงของนางเด็ดขาดและหนักแน่น บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบลงทันทีจางอี้หมิงรีบเช็ดปาก เช็ดน้ำสุราที่พ่นออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นแล้วกล่าวสนับสนุนน้องสาว “ข้าเองก็ไม่เห็นด้วย!”เขาวางจอกสุราลงกับโต๊ะดัง ตึง! แล้วกล่าวต่ออย่างหนักแน่น “ซุนสีห่าวผู้นี้เป็นคนชั่วช้า ไม่เหมาะกับน้องหญิงแม้แต่น้อย! ข้าเกือบซัดหน้ามันที่สำนักเทียนหยาง”เขาพูดจบก็กวาดตามองบิดาของตนอย่างจริงจังแต่ก่อนที่บรรยากาศจะตึงเครียดไปมากกว่านี้ หลี่เอ้อเหมียว ผู้เ

    Last Updated : 2025-03-16
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 29 ค่ำคืนแห่งไอมาร

    ยามค่ำคืนภายในเรือนหลังน้อยของจวนอ๋องจางส่วงแสงจันทร์ส่องกระทบผ่านหน้าต่าง เผยให้เห็นเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองดูหมู่ดาวที่ระยิบระยับบนท้องฟ้าอย่างเงียบงัน บุรุษผู้นั้นคือ จางอี้หมิงผู้ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นหนึ่งในยอดฝีมือรุ่นเยาว์แห่งสำนักเทียนหยาง ด้านข้างของเขามีหญิงสาวนางหนึ่งนั่งอยู่ ซงเอ๋อร์ กำลังก้มหน้ารินสุราให้ด้วยท่วงท่าสง่างามแม้ว่าซงเอ๋อร์ จะมีหน้าที่คล้ายสาวใช้ในบ้าน แต่ฐานะของนางนั้นสูงมากกว่า นางถูกแม่แท้ๆ ของจางอี้หมิงชุบเลี้ยงไว้ตั้งแต่ทารก และกำหนดไว้ให้แต่งเป็นอนุของจางอี้หมิงเมื่อโตขึ้นอ๋องจางส่วงและฮูหยินก็รับปากดำเนินการต่อแม้ว่ามารดาของจางอี้หมิงเสียชีวิตไปแล้ว นางจึงได้รับการเลี้ยงดูและได้รับการศึกษามากกว่าสาวใช้ทั่วไปในบ้าน แต่ไม่เทียบเท่าบุตรสาวในจวนสกุลจางนั้นมีฐานะพิเศษ ที่ต้องถูกควบคุมอย่างเคร่งครัดจากราชสำนัก ราชวงศ์ปัจจุบัน บุรุษทุกคนต้องถูกกำหนดให้แต่งกับคนที่ราชสำนักกำหนดให้เท่านั้น ส่วนอนุภรรยาสามารถมีได้หลังจากแต่งตั้งชายาหลักแล้วเท่านั้นซงเอ๋อร์ในเวลานี้ยังไม่ถูกแต่งตั้งเป็นอนุภรรยาอย

    Last Updated : 2025-03-17
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 30 ความบันเทิงของบุรุษ

    ภายในเรือนหลังน้อย แสงเทียนริบหรี่โยกไหวตามสายลมอ่อนๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา บรรยากาศสงบเงียบยามค่ำคืนช่วยให้จิตใจผ่อนคลาย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้จันทน์จากเครื่องหอมอบอวลในห้อง ผสมกับกลิ่นหอมประจำกายของซงเอ๋อร์ที่อบอวลอยู่ใกล้ๆจางอี้หมิงนอนเอนกายอยู่บนเตียง ใช้มือข้างหนึ่งรองศีรษะ ดวงตาคู่คมทอดมองซงเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของนางสะท้อนแสงเทียน ยิ่งขับให้ดูงดงามอ่อนหวาน นางก้มหน้างุด ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยราวกับลังเลจางอี้หมิงขยับตัวเข้าไปด้านในของเตียงเล็กน้อย แล้วใช้มือข้างหนึ่งตบลงที่ที่นอนเบาๆ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“เจ้าลงมานอนข้างๆ ข้าเถอะ”ซงเอ๋อร์เม้มปากน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ แล้วขยับตัวขึ้นไปบนเตียงอย่างลังเล นางห่มผ้าคลุมร่าง ก่อนจะเอนกายลงนอนข้างๆ จางอี้หมิง แต่ยังเว้นระยะห่างเล็กน้อย ดวงตากลมโตของนางช้อนมองเขาอย่างประหม่าจางอี้หมิงขยับตัวเข้าใกล้อีกนิด พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ข้านอนกอดเจ้าได้หรือไม่”ซงเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้างามก็แดงก่ำขึ้นมาทันที นางเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็เอ่ยต

    Last Updated : 2025-03-18
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 31 ที่แท้ก็...ซุนสีห่าว

    ซุนสีห่าว!คนผู้นั้นคือซุนสีห่าว บุตรชายรองเจ้ากรมคลัง ผู้มีฐานะเป็นศิษย์ระดับศูนย์ของสำนัก และเป็นว่าที่คู่หมั้นของจางหลันซือ ผู้เป็นน้องสาวของจางอี้หมิงจางอี้หมิงเห็นหน้าแล้วไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เป็นคู่หมั้นของน้องสาวยังพอจะนับญาติได้ แต่ตอนอยู่ในสำนักดันวางตัวเป็นศัตรูกับเขา และชอบมีปัญหากับแม่นางหลินหนิงและแม่นางหวงจื่อรั่วคนงาม คนผู้นี้ยิ่งไม่น่าคบหา“พวกเจ้าคิดจะโกงข้าหรือไง!?”เสียงของซุนสีห่าวดังลั่นด้วยสีหน้าเดือดดาลกับลูกสมุนสองคนที่ใบหน้ามีบาดแผลรอบตัวเขามีชายฉกรรจ์ในชุดสีเข้มยืนล้อมไว้ สีหน้าของพวกนั้นเรียบเฉยแต่แววตาเย็นชาจางอี้หมิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้าลูกสุนัขนั่นทำอะไรอีกแล้ว?”ซ่งอินยิ้มขบขัน “ดูเหมือนจะเสียพนันแล้วโวยวาย”“หึ นี่เป็นเรื่องปกติของสำนักบ่อนเบี้ย” จางอี้หมิงพัดพัดในมือเบาๆ“เราควรช่วยพวกเขาดีหรือไม่?”“รอให้เขาใกล้ตายก่อนค่อยออกไปช่วยก็ยังไม่สาย”ซ่งอินเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เพราะเหตุใด?”“วีรบุรุษย่อมเปิดเผยตัวเป็นคนสุดท้าย” จางอี้หมิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

    Last Updated : 2025-03-19
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 32 กุลสตรีนอกตำรา

    ภายในห้องอาหารของจวนสกุลจาง ทุกคนในครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา จางส่วง ผู้เป็นบิดา นั่งอยู่หัวโต๊ะ ด้านข้างมี หลี่เอ้อเหมียว ภรรยาของเขาและเป็นมารดาเลี้ยงของ จางอี้หมิง ส่วน จางหลันซือ บุตรีของหลี่เอ้อเหมียว และ จางอี้หมิง พี่ชายต่างมารดา ก็นั่งร่วมโต๊ะพร้อมกันบรรยากาศเป็นไปอย่างสงบ ทุกคนเพลิดเพลินกับอาหารถูกจัดเตรียมมาอย่างดีจางอี้หมิงคีบเนื้อเป็ดชิ้นหนึ่งอย่างใจเย็น และสูดกลิ่นหอมของอาหารเบาๆ ขณะที่หลี่เอ้อเหมียวรินน้ำชาให้สามีจางหลันซือที่เงียบมานานจ้องมองพี่ชายต่างมารดาของตน ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“พี่ใหญ่มีเรื่องใดสารภาพหรือไม่?”จางอี้หมิงชะงักมือที่กำลังคีบอาหาร ดวงตาคมเข้มเหลือบมองน้องสาวแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจหลี่เอ้อเหมียววางกาน้ำชาลงแล้วหันมามองด้วยความสนใจ ขณะที่ จางส่วง ผู้เป็นบิดา ชะงักไปเพียงอึดใจ ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดังแล้วกล่าวขึ้น“เจ้าไปทำนางคณิกาคนใดท้อง?”เสียงคำถามนั้นทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่พลันชะงักไปชั่วขณะ แม้แต่นางรับใช้ที่กำลังรินน้ำแกงยังเผลอมือสั่นเล็กน้อยจางอี้หมิงถอนหายใจแล้

    Last Updated : 2025-03-20
  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 33 การประลองวิชาทวน

    “พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย! ไอ้โรคจิตนี่จะขืนใจข้า!”“หา!?” จางอี้หมิงขมวดคิ้วทันใดนั้น ซุนสีห่าวที่กำลังวิ่งมาตามมา ก็ชะงักฝีเท้ากะทันหัน เมื่อเห็น ใบหน้าของจางอี้หมิงจากนั้น เข่าทรุดลงแทบพื้น!“พี่เขย!!”“...”“ข้าเคยล่วงเกินท่าน โปรดให้อภัยข้าด้วยเถิด!!!”จางอี้หมิงกระพริบตาสองสามที ก่อนจะหันไปมองน้องสาวที่ยังยืนหลบอยู่ด้านหลังเขา จากนั้นรีบคว้ามือจางหลันซือขึ้นรถม้า แล้วควบรถม้าออกไปทันที!!เมื่อรถม้ากลับมาถึง จวนสกุลจาง จางหลันซือถอดปิ่นปักผมออก ผมสยายกระทบแสงอาทิตย์งดงาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ“เกิดอะไรขึ้น?”

    Last Updated : 2025-03-21

Latest chapter

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 44 กระแสทวนแห่งฟ้า

    ทางด้านลานกว้างหน้าหอเทียนหยางจางอี้หมิยังคงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางลานกว้างหน้าหอเทียนหยาง ท่ามกลางหมอกฝุ่นและเสียงคำรามของเหล่าอสูรดินเหนียว ดาบในมือของเขาเปื้อนเศษดินและคราบอสูร แต่มือทั้งสองข้างยังคงจับกระชับแน่น แม้ไร้ซึ่งพลังปราณ แต่ด้วยร่างกายที่ฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงและกระบวนท่าอันเฉียบคม เขาก็ยังคงยืนหยัดต้านศัตรูได้อย่างไม่ลดละเมื่ออสูรตนหนึ่งพุ่งเข้ามาทางด้านซ้าย จางอี้หมิงใช้แรงบิดเอว เหวี่ยงดาบออกไปเป็นแนวโค้งคมกริบ ปลายดาบฟันทะลุไหล่อสูรดินเหนียวเสียงดังฉึบ! เศษดินกระจายตัวออกเป็นฝุ่นสีดำ อสูรตัวนั้นเซถลาไปด้านหลังก่อนที่ร่างจะถูกแรงฟันฉีกออกเป็นสองซีก ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! โฮกกก!!!!เสียงคำรามจากอสูรตัวอื่นดังก้อง มันพุ่งเข้ามารุมล้อมจากทุกทิศทาง จางอี้หมิงย่อกายลงเล็กน้อยก่อนพุ่งตัวไปข้างหน้า ใช้ดาบแทงทะลุอกของตัวหนึ่ง จากนั้นดึงกลับแล้วฟาดดาบฟันเข้าที่คอของอีกตัว เศษดินและโคล

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 43 ซ่อมม่านพลังป้องกัน

    ศิษย์ระดับสามและศิษย์ระดับต่ำกว่านั้นบางกลุ่มก็ออกไปจัดการกับอสูรดินเหนียวในจุดต่างๆ ถัวเค่อชีเองก็เช่นกัน ที่มีหน้าที่จัดการกับเหล่าอสูรดินเหนียวที่บุกโจมตีสำนักจากนั้นถัวเค่อชีก็แยกตัวออกจากกลุ่มศิษย์ที่กำลังต่อสู้กับอสูรดินเหนียว โดยอ้างว่าจะจัดการพวกมันด้วยตัวคนเดียว ทว่าแท้จริงแล้วเขารู้ดีว่าตัวเองกำลังถูกบางสิ่งบางอย่างเรียกหาอยู่กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!เสียงกระดิ่งดังก้องอยู่ในโสตประสาท ขณะที่ถัวเค่อชีเดินเข้าไปในเงามืดของป่า เสียงนั้นไม่มีใครได้ยิน นอกจากตัวของเขาเอง และไม่อาจสลัดเสียงเหล่านั้นออกไปจากร่างกายได้แม้แต่น้อยร่างกายของถัวเค่อชีเริ่มหนักอึ้งขึ้นทุกย่างก้าว จนกระทั่งเขามาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีเงาร่มครึ้มปกคลุมทั่วทั้งบริเวณทันใดนั้นเอง ความเจ็บปวดรุนแรงก็แล่นขึ้นมาจากกลางศีรษะ ทะลวงไปถึงไขสันหลัง ถัวเค่อชีทรุดตัวลงกับพื้น มือทั้งสองข้างกุมหัวแน่นราวกับจะป้องกันมิให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ ลมหายใจของเขาหนักหน่วง ร่างกายสั่นสะท้านจากความทุกข์ทรมาน ดวงตาพร่าเลือน เหมือนมีเงามืดแทรกซึมเข้ามาในจิตใจ“อ๊ากกก!!”ถัวเค่อชีส่งเสี

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 42 เสริมม่านพลัง

    เจียงเยว่และหลี่เกอซินยืนอยู่บนระเบียงชั้นสามของหอเทียนหยาง สายลมพัดเอื่อย ผมยาวสลวยของทั้งคู่ปลิวไสวไปตามสายลมดวงตาของเจียงเยว่จับจ้องไปยังท้องฟ้า และพื้นเบื้องล่าง ที่มีกองทัพอสูรดินเหนียวเข้ามาไม่พักหลี่เกอซิน ศิษย์น้องผู้ชำนาญวิชาตรวจจับ ยืนนิ่งข้างๆ นางหลับตาลงเล็กน้อย ใช้จิตสัมผัสตรวจสอบสถานการณ์รอบด้าน ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วรายงานด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ที่อารามทิศตะวันตกเฉียงเหนือมีปัญหา ทำให้ม่านพลังป้องกันเกิดรอยรั่ว”“แล้วอย่างไร?”“พวกเราต้องไปซ่อมแซมจุดนั้นโดยด่วน เพียงแต่ทางด้านนั้นมีศัตรูเข้ามามากเกินไป ข้าเกรงว่าหากไปตอนนี้จะไม่ปลอดภัย”เจียงเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ นางคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น “ก่อนอื่นต้องระงับศัตรูไม่ให้เข้ามาชั่วคราว แล้วค่อยเข้าไปซ่อมแซมม่านพลัง”“แล้วควรทำอย่างไรดีศิษย์พี่?”“เจ้ารอที่นี่ก่อน”เจียงเยว่เหลือบตามองลงไปด้านล่าง ราวกับกำลังมองหาบางคน ดวงตาของนางสะท้อนเงาร่างหนึ่งที่กำลังต่อสู้

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 41 จากสายฟ้าลงสู่ผืนดิน

    เหนือฟากฟ้ากลางเวหาทางด้านฟ่านหวงยืนหยัดอยู่กลางเวหา มือถือกระบี่สายฟ้าที่เปล่งประกายแสงสีฟ้าสว่างไสว สายฟ้าสีครามแผ่พุ่งออกมาจากกระบี่ แปรเปลี่ยนเป็นประกายสายฟ้าฟาดลงมาอย่างดุดันเบื้องหน้าของเขา มีอสูรดินเหนียวจำนวนมากที่รวมตัวกันเป็นกองทัพ มันสูงใหญ่และแข็งแกร่ง ร่างกายของมันถูกปั้นขึ้นมาจากดินเหนียวสีเทาเข้ม สายตาของมันแดงก่ำ ราวกับเปลวไฟที่ลุกโชนด้วยความเกรี้ยวกราด“กระบี่สายฟ้าพิฆาต!” ฟ่านหวงตวาดเสียงดังกึกก้อง พร้อมกับยกกระบี่ขึ้นเหนือศีรษะ ลมปราณมหาศาลไหลเวียนไปทั่วร่างของเขาเปรี้ยง!สายฟ้าสีครามฟาดเปรี้ยงลงมา ฟาดผ่าร่างของอสูรดินเหนียวจนกระเด็นกระดอน เศษดินกระจายออกไปทั่วอากาศประกายสายฟ้าสีครามสว่างจ้า แสงสีฟ้าพลุ่งพล่านราวกับคลื่นพายุ ฟ่านหวงเหวี่ยงกระบี่ออกไปอย่างรุนแรง ฟาดใส่ศัตรูตัวแล้วตัวเล่าสายฟ้าขนาดมหึมาพุ่งออกจากกระบี่ ฟาดผ่าลงมากลางกองทัพอสูรดินเหนียว เสียงระเบิดดังกึกก้อง แผ่นดินสั่นสะเทือน เศษดินกระจายกระเด็นไปทั่วทุกสารทิศคลื่นพลังระเบิดออกเป็นวงกว้าง เผาไหม้อสูรดินเหนียวให้แตกกระจายกลายเป็นผุยผง เศษด

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 40 เตรียมตัวสำหรับการรบ

    สายลมเย็นพัดผ่านยอดไม้ใหญ่ กิ่งไม้เสียดสีกันดังแผ่วเบา บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดบนก้านต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่าน ร่างสตรีปริศนาผู้หนึ่งยืนอยู่ นางสวมชุดคลุมสีเทาหม่น สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าสายตาของนางจ้องมองไปยังที่ตั้งของสำนักเทียนหยาง ราวกับกำลังเฝ้ารอเวลาอะไรบางอย่าง“เป็นอย่างไรบ้าง?”เสียงแหบห้าวดังขึ้นจากด้านหลังร่างชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทา สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเช่นกัน เขาก้าวเข้ามาใกล้อย่างเงียบงันสตรีในชุดคลุมไม่หันกลับมา นางเอ่ยเสียงเย็นชา“ข้าใส่จิตวิญญาณมารให้แก่ศิษย์คนนึงในสำนักเทียนหยางแล้ว ตอนนี้... ม่านพลังป้องกันมีรอยรั่วเล็กน้อย หน้าที่ของข้ามีเพียงเท่านี้”นางเหลือบตามองชายผู้นั้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของเจ้าแล้ว เชียนหวง”“อย่าทำให้เจ้าตำหนักพิโรธอีกรอบล่ะ”ดวงตาภายใต้หน้ากากของเชียนหวงเป็นประกายวาวโรจน์ เขายกคางขึ้นเล็กน้อย ท่าทางหยิ่งผยองทะนงตน “เรื่องนั้นไม่ต้องให้เจ้ามาสอน”“แน่ใจใช่ไหมว่าศิลาเฝิ่นเหิงอยู่ในสำนักเทียนหยาง?” เชียนหวงเอ่ยถาม น

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 39 สอนการบินให้สาวงาม

    แสงอรุณแรกสาดส่องผ่านบานหน้าต่าง ลำแสงสีทองกระทบใบหน้าของจางอี้หมิง เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่เมื่อขยับตัวจึงพบว่า…“พื้นหน้าประตูบ้าน... ทำไมข้าถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้?”เขากวาดสายตามองรอบๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ ศิษย์พี่เจียงเยว่ บุกมายึดเตียงของเขาและบังคับให้เขานอนเฝ้าประตูแทน“ช่างไร้น้ำใจเสียจริง! แย่งที่นอนข้าแล้วยังไม่คิดจะปลุกกันบ้างเลย”จางอี้หมิงบ่นอุบอิบพร้อมทั้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เส้นผมยุ่งเหยิง เขาขยี้ตาเบาๆ แล้วหันไปมองเตียงนอน…เตียงว่างเปล่า ไม่มีเงาของศิษย์พี่เจียงเยว่“ไว้วันหนึ่งท่านร่วมเตียงกับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะปลุกขึ้นมาเสพสุขแต่เช้า”แม้จะบ่น แต่ใบหน้าของจางอี้หมิงกลับเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อยจากนั้น จางอี้หมิงก็จัดการตัวเอง ล้างหน้า แปรงฟัน และเปลี่ยนชุดเรียบร้อย จางอี้หมิงเดินทอดน่องไปยังลานฝึกเบื้องล่างของสำนักวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ไม่มีอันใดพิเศษเขาเข้าร่วมชั้นเรียนอย่างขอไปที ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ยังคงแสร้งทำเป็นตั้งใจต่อหน้าผู้สอนระหว่างพักการฝึก…

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 38 ปลดม่านพลังป้องกัน

    กริ๊ง!กริ๊ง!กริ๊ง!เสียงกระดิ่งดังขึ้น ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด ถัวเค่อชีสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะแรงบางอย่างที่กำลังเรียกหาเขาวาบ!แสงสีม่วงสว่างวาบขึ้นตรงกลางหน้าผากของถัวเค่อชีลูกตาดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นราวกับวิญญาณไร้ชีวิต ก่อนจะค่อยๆ กลับคืนสู่สีดำ เสียงกระดิ่งยังคงดังต่อเนื่อง ดังก้องเข้าไปในห้วงจิตใจของเขากริ๊ง!อึก...!ถัวเค่อชีขบกรามแน่น พยายามดึงสติกลับคืนมา เขากุมศีรษะ ใช้กำปั้นทุบลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ออกไป! ข้าไม่ต้องการเจ้า!”ถัวเค่อชียังคงทุกข์ทรมาน แต่แล้ว…เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของเขา“จงลืมตาขึ้น... ความแข็งแกร่งที่แท้จริงกำลังรอเจ้าอยู่…”ดวงตาของถัวเค่อชีสั่นไหว มือของเขาสั่นระริก เสียงกระดิ่งยังคงดังไม่หยุด“เจ้าจำไม่ได้เหรอ... ว่าจางอี้หมิงน่าแค้นใจเพียงไร?”ทันใดนั้น ภาพแห่งความทรงจำในอดีตก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวของเขาสิบปีก่อน…เด็กชายวัยสิบขวบเดินทางมาย

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 37 ความฝันและความสุขของจางอี้หมิง

    จางอี้หมิงเดินทางมาถึงบ้านของศิษย์พี่เฉินเจิ้ง บ้านของเฉินเจิ้งเต็มไปด้วยเศษโลหะกระจัดกระจายทั่วบริเวณ บางชิ้นเป็นแผ่นเหล็ก บางชิ้นเป็นเศษดาบที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และบางชิ้นก็เป็นเพียงเศษเหล็กที่ขึ้นสนิมไปแล้ว ที่หน้าบ้านมีเตาหลอมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ เปลวไฟที่มอดลงไปแล้วทำให้รู้ว่าเฉินเจิ้งคงเพิ่งทำงานเสร็จไม่นานจางอี้หมิงมองสภาพบ้านแล้วอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เพ่ย! ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง ช่างโสโครกยิ่งนัก!”ทันใดนั้น เสียงจากในบ้านก็ดังขึ้นมาทันที “เจ้าพูดอะไรข้าได้ยินนะ!”จางอี้หมิงยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบกลับไป “ข้าตั้งใจให้ท่านได้ยิน” แล้วเดินเข้าไปในบ้านภายในบ้านรกไม่แพ้ด้านนอก หากแต่สิ่งที่กระจัดกระจายอยู่ในนี้ไม่ใช่เศษโลหะ แต่เป็นกองหนังสือที่กองระเกะระกะจนแทบไม่มีทางเดิน พื้นบางส่วนมีรอยหมึกเปรอะเปื้อน บางจุดมีม้วนตำราวางซ้อนกันจนสูงท่วมหัวเฉินเจิ้งคือผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้ค้อนและหลอมโลหะ แถมยังเป็นผู้ชำนาญการอ่านตำราตอนกลางวันเขามักหมกมุ่นอยู่กับเตาหลอมโลหะ ส่วนกลางคืนจะหมกมุ่นอยู่กับตำราในบ้านจางอี้หมิงลัดเ

  • วิถีสุริยะพิชิตเวหา   บทที่ 36 กลับเข้าสู่การฝึกตน

    วันนี้เหล่าศิษย์ระดับศูนย์ ซึ่งเป็นระดับฐานของสำนักเทียนหยาง ต้องกลับสู่การฝึกฝนอีกครั้งจางอี้หมิงเดินผ่านประตูห้องเรียนเข้ามาด้วยท่าทางผ่อนคลาย สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับสองดรุณีงามหลินหนิงและหวงจื่อรั่ว สองสาวที่งามหยดย้อยในอาภรณ์ที่สะอาดตาแต่แนบเน้นรูปร่างพองาม สัดส่วนอ่อนช้อยของพวกนางช่างเย้ายวนจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มบาง พลางโบกพัดในมือราวกับเป็นบัณฑิตเจ้าสำราญ แล้วก้าวเท้าเข้าไปหาพวกนางอย่างไม่เร่งรีบทว่า ก่อนที่เขาจะไปถึงเป้าหมาย ชายหนุ่มสองคนก็ขวางทางไว้ คนหนึ่งแซ่หม่า อีกคนแซ่เจียง ทั้งสองเป็นสมุนของซุนสีห่าว บุตรชายของขุนนางใหญ่ แต่กลับเป็นคุณชายไม่เอาไหน ที่ฟ้าดินกลั่นแกล้งให้มาเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของน้องสาวจางอี้หมิงสมุนทั้งสองของซุนสีห่าวกอดอก ยืดอกทำท่าโอหัง ก่อนที่ผู้แซ่หม่าจะชี้นิ้วมาที่จางอี้หมิง“เจ้าคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” ผู้แซ่หม่ากล่าวเสียงดัง “วันนี้พวกข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าจากเหตุการณ์วันนั้น ที่เจ้าทำให้พวกข้าอับอายที่หน้าสำนักบ่อนเบี้ย!”จางอี้หมิงเหลือบตามองพวกเขาเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความเฉยเมย ก่อนจ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status