บทที่ 26 คืนก่อนกลับบ้าน

ยันต์กลายเป็นตาข่ายพลังสีทองผืนใหญ่ที่รับร่างของหลินหนิงไว้ก่อนที่นางจะตกถึงพื้น ตาข่ายช่วยลดแรงกระแทกจนหลินหนิงไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง

ทันทีที่หวงจื่อรั่วรีบวิ่งเข้าไปช่วยประคองหลินหนิงอย่างปลอดภัย

หลินหนิงที่ยังตกใจอยู่เงยหน้ามองจางอี้หมิงด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง แต่ก่อนที่นางจะเอ่ยคำใดออกมา ร่างของจางอี้หมิงก็เซไปเล็กน้อย ก่อนจะกระอักโลหิตออกมา

การโคจรพลังของข้าเกินขีดจำกัด น่าขายหน้ายิ่งนัก หากไม่ใช่เพราะยันต์พวกนี้ข้าเขียนไว้ก่อนสิ้นพลัง คงไม่เป็นเช่นนี้ พลังดั้งเดิมข้าแข็งแกร่งขนาดนี้เชียวหรือ

               "ศิษย์พี่!" หลินหนิงร้องออกมาด้วยความตกใจ

หวงจื่อรั่วและหลินหนิงรีบวิ่งเข้าไปหาจางอี้หมิง นางทั้งสองช่วยประคองเขาที่กำลังจะล้มลงพื้นไว้ทันพอดี

ถัวเค่อชีโบกมือให้ทั้งสองประคองจางอี้หมิงไปหน่วยแพทย์ตามหน้าที่ แม้ในใจจะคิดขึ้นว่า “ถึงอย่างไรก็มีข้อจำกัดสินะ”

หน่วยแพทย์

จางอี้หมิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สัมผัสแรกที่เขารู้สึกคือความหนักอึ้งของร่างกายและความอ่อนล้าที่ยังคงหลงเหลืออยู่

เขากวาดสายตามองรอบๆ พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องพักของหน่วยแพทย์ แสงเทียนสลัวๆ ส่องกระทบใบหน้าของเขา กลิ่นยาสมุนไพรอ่อนๆ ลอยอ้อยอิ่งในอากาศ

ที่ข้างเตียง มีดรุณีสะคราญโฉมสองคนนั่งอยู่ หวงจื่อรั่วและหลินหนิง ทั้งสองมองเขาด้วยสายตาแห่งความห่วงใย หวงจื่อรั่วนั่งเงียบสงบ ขณะที่หลินหนิงขยับเข้ามาใกล้เมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้น

นอกจากสองสาวแล้ว จางอี้หมิงยังสังเกตเห็นบุรุษร่างท้วมอีกคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่ใกล้ๆ นั่นคือ ชิ่งซิว ศิษย์พี่ระดับเจ็ด ซึ่งเป็นผู้ที่อยู่ในระดับสูงสุดของศิษย์ที่ยังประจำอยู่ในสำนักในเวลานี้

จางอี้หมิงกระพริบตาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว

               “เกิดอะไรขึ้น…”

หลินหนิงที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบประคองตัวเขาขึ้นนั่ง นางหยิบถ้วยน้ำที่เตรียมไว้ ยกขึ้นจ่อริมฝีปากของเขา

               “ดื่มน้ำก่อนเถอะ ศิษย์พี่” นางกล่าวเสียงอ่อนโยน

จางอี้หมิงรับถ้วยน้ำมาดื่ม รู้สึกได้ถึงความชุ่มคอไหลผ่านร่าง หวงจื่อรั่วยังคงนั่งอยู่ข้างๆ นางมองเขาด้วยสายตาสงบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

ชิ่งซิวมองดูเขาด้วยท่าทางพอใจ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก

               “เจ้าโคจรลมปราณเกินขีดจำกัด ร่างกายจึงทนไม่ไหว ข้าช่วยถ่ายทอดพลังฟื้นฟูให้แล้ว”

จางอี้หมิงได้ยินเช่นนั้น ก็รีบประสานมือคารวะ

               “ขอบคุณศิษย์พี่ชิ่งซิวเป็นอย่างยิ่ง”

               แม้ใจจริงข้าอยากให้ศิษย์พี่ฟางหรงแสนสวยของข้าเป็นคนทำก็เถอะ แต่นางไม่อยู่ น่าเสียดายยิ่งนัก

ชิ่งซิวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโบกมือ

“ไม่เป็นไร จะปล่อยให้เจ้าตายไปง่ายๆ ได้อย่างไร แต่เจ้าอย่าเป็นบ่อยล่ะ ข้าไม่ค่อยถนัดวิชาฟื้นฟู ไว้รอฟางหรงกลับมาเจ้าค่อยป่วย”

“ข้าก็อยากเป็นเช่นนั้น” จางอี้หมิงลอบคิดในใจ

จากนั้นชิ่งซิวก็หันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่เมื่อเดินไปถึงประตู เขาก็หยุดเท้าและหันหน้ากลับมา กล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ

               “พรุ่งนี้เป็นวันหยุด เจ้าเองก็ออกไปพักผ่านข้างนอกเถอะ”

พูดจบ เขาก็เดินออกไป ทิ้งให้บรรยากาศในห้องเงียบสงัดอีกครั้ง

บรรยากาศในห้องเงียบลง ท่ามกลางแสงเทียนที่ส่องสลัว ดรุณีสองนางยังคงนั่งอยู่ข้างเตียงของจางอี้หมิง ทั้งสองงดงามราวกับภาพวาด

หวงจื่อรั่วสงบนิ่ง สายตาเรียบเย็นราวกับจันทราบนฟากฟ้า ขณะที่หลินหนิงดูมีชีวิตชีวา ดวงตากลมโตส่องประกายสดใส

จางอี้หมิงยกมือขึ้นลูบหน้าผากตนเองเบาๆ ก่อนจะเหลือบตามองพวกนาง

               “พวกเจ้าทั้งสองไปพักผ่อนเถอะ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”

หลินหนิงที่อยู่ใกล้ที่สุดขยับตัวเข้ามาใกล้ จ้องมองเขาด้วยสายตากังวล

               “ท่านแน่ใจนะว่าหายดีแล้ว?”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวอย่างสบายๆ

               “ไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าคิด”

หวงจื่อรั่วยังคงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นเบาๆ

               “อย่าฝืนตัวเองมากนัก”

จางอี้หมิงมองนางแล้วยิ้มเล็กน้อย ในใจรู้สึกดีที่ได้รับความห่วงใยเช่นนี้ จากสตรีที่ภายนอกเย็นชาผู้นี้ ก่อนจะกล่าวกับนาง

               “พรุ่งนี้เจ้ามารอข้าที่หน้าบ้านด้วย เดี๋ยวกลับบ้านพร้อมกัน”

หวงจื่อรั่วได้ยินก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

               “ข้านัดกับหลินหนิงไว้แล้ว”

หลินหนิงยิ้มสดใส แล้วพูดเสริมขึ้น

               “เช่นนั้นก็ไปด้วยกัน พวกท่านทั้งสองส่งข้าก่อน แล้วพวกท่านค่อยกลับบ้านพร้อมกัน”

จางอี้หมิงยิ้มรับ

               “ตกลงตามนั้น”

หวงจื่อรั่วไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นพร้อมกับหลินหนิง

เมื่อสองดรุณีเดินออกจากห้องไป เสียงฝีเท้าของพวกนางค่อยๆ จางหายไปกับสายลมยามค่ำคืน

จางอี้หมิงทอดสายตามองตามแผ่นหลังของพวกนางไปจนลับตา ก่อนจะเอนกายลงบนเตียง ถอนหายใจเบาๆ พลางพึมพำกับตัวเอง

               “มีสตรีสองนางเป็นห่วงข้าถึงเพียงนี้ ก็นับว่าคุ้มค่ากับการกระอักโลหิตไม่น้อย”

ยามค่ำคืนเงียบสงัด สายลมพัดแผ่วเบา อาบไล้ไปตามแนวหลังคาของบ้านพัก จางอี้หมิงนั่งอยู่ภายในห้องที่มีเพียงแสงเทียนวูบไหวเป็นเพื่อน

เขาหยิบตำราการปรับสมดุลลมปราณขึ้นมา เปิดหน้าหนังสือออก อ่านผ่านตัวอักษรที่จารึกไว้อย่างละเอียด

เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นข้อความที่กล่าวว่า

“หากต้องการคืนสู่สมดุลลมปราณด้วยวิธีลัด ชายและหญิงต้องมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกันทั้งคู่ ลมปราณจึงจะเชื่อมประสานเข้าสู่สมดุลได้โดยสมบูรณ์”

จางอี้หมิงปิดตำราทันที สีหน้าของเขานิ่งสงบ แต่ลึกลงไปในแววตากลับมีแววขบขันปนระอา

“นี่ไม่ใช่วิธีลัด”

“ข้าหว่านล้อมศิษย์พี่เจียงเยว่มานับสิบปี ส่วนศิษย์พี่ฟางหรงนางไม่สนใจลูกแกะเช่นข้า ฉะนั้นอย่าได้นับ แม่นางน้อยทั้งสองที่เพิ่งสานสัมพันธ์ก็ไม่รู้จะใช้เวลาเท่าไหร่”

“ถึงอย่างไรก็กลับบ้านไปพบแม่นางซงเอ๋อร์ของข้า ใครก็ตามจ้องมองมาจากดวงจันทร์ก็มองเห็นชัดว่านางมีใจให้ข้า เพียงแต่ตอนนี้ข้าอยากได้เพียงแค่ร่างกายของนาง ไม่รู้จะใช้เวลานานเท่าใด จึงจะมีจิตใจลึกซึ้ง”

เขาพึมพำกับตัวเอง พลางถอนหายใจเบาๆ รู้สึกว่าตำรานี้ช่างไร้สาระสำหรับเขาเสียจริง

“ทางที่ดี คือ โคจรลมปราณย้อนกลับ เช่นเดิม”

จากนั้นจางอี้หมิงวางตำราลง หลับตาลงช้าๆ ตั้งสมาธิอย่างแน่วแน่ โคจรลมปราณย้อนกลับตามหลักที่ได้ฝึกฝนมาหลายวัน คลื่นพลังค่อยๆ ไหลเวียนไปทั่วร่าง

“อีกไม่นานก็คงหายเป็นปกติ”