บทที่ 16 การโคจรลมปราณครั้งใหม่

ซ่งอินเดินวนไปมาหน้าห้องเรียนด้วยท่าทางสง่างาม เขามองเหล่าผู้ฝึกตนหน้าใหม่ที่นั่งเรียงกันในท่าฝึกสมาธิอย่างเงียบงัน ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่ทรงพลัง

“หน้าที่ของพวกเจ้าในวันนี้คือโคจรลมปราณและใช้พลังของเจ้า ทำให้แผ่นไม้เล็กเรียวยาวตรงหน้าลอยอยู่กลางอากาศให้ได้”

ทุกคนต่างหันมามองแผ่นไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าของตัวเอง ด้วยแววตาที่ผสมผสานระหว่างความมุ่งมั่นและกังวล

ซ่งอินอธิบายเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“การควบคุมลมปราณในระดับนี้เป็นพื้นฐานของการฝึกขี่อาวุธในอนาคต หากพวกเจ้าทำไม่ได้ แม้แต่เหาะเหินเดินอากาศก็คงเป็นไปไม่ได้ จงตั้งสมาธิ หายใจให้ช้า และดึงพลังปราณจากภายในตัวเจ้าออกมา!”

ศิษย์แต่ละคนพยายามทำตามคำแนะนำ บางคนหลับตา บางคนจ้องแผ่นไม้ด้วยความตั้งใจสุดกำลัง เสียงลมหายใจดังสลับกับเสียงพึมพำเบาๆ ของบางคนที่พยายามรวบรวมสมาธิ

แต่ก็ยังไม่มีใครทำให้แผ่นไม้ลอยขึ้นได้

จางอี้หมิงนั่งอยู่หลังสุดของห้อง แม้เขาจะไม่ได้โคจรลมปราณในตอนนี้ แต่เขามองดูศิษย์คนอื่นด้วยความสงบ ราวกับกำลังประเมินทุกคนอย่างใจเย็น ทว่าภายในใจเขากลับคิดอย่างขบขัน 

“พวกเด็กใหม่เหล่านี้ยังอ่อนหัดกันจริงๆ”

ทันใดนั้น เสียงใสๆ ของดรุณีน้อยก็ดังขึ้น

“ข้าทำได้แล้ว!”

เสียงของหลินหนิงดึงดูดสายตาของทุกคนทันที เมื่อพวกเขาหันไปมอง ก็เห็นแผ่นไม้เล็กๆ ลอยอยู่กลางอากาศระหว่างฝ่ามือทั้งสองของนาง ดวงตากลมโตของหลินหนิงฉายแววตื่นเต้นและยินดี

ซ่งอินหยุดเดินแล้วมองไปยังหลินหนิง ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ

“ดีมาก เจ้าเข้าใจการควบคุมลมปราณได้เร็วถึงเพียงนี้ นับว่ามีพรสวรรค์ที่ดี”

จางอี้หมิงที่มองอยู่ด้านหลังลอบยิ้มเล็กน้อย

เขาคิดในใจว่า “แม่นางผู้นี้ไม่เพียงมีหน้าตางดงาม แต่ยังมีฝีมือที่น่าสนใจอีกด้วย พรสวรรค์ของนางนับว่าไม่ธรรมดา”

เขาลอบมองหลินหนิงอีกครั้งอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะคิดต่อ “วันใดวันหนึ่ง ข้าต้องเชิญนางมาฝึกเวทอักษรส่วนตัวกับข้าสองต่อสองให้ได้ นางคงพัฒนาไปไกลไม่น้อย”

“บัดซบเอ้ย! ข้าควรรู้สึกผิดที่หลอกโก่งราคาขายตำราติวสอบให้นาง!”

ในขณะเดียวกัน ศิษย์คนอื่นๆ ยังคงพยายามต่อไป แม้จะยังไม่มีใครทำได้สำเร็จเช่นเดียวกับหลินหนิง แต่แววตามุ่งมั่นของทุกคนกลับยิ่งเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ซ่งอินยังคงเดินตรวจดูอย่างเงียบๆ รอคอยศิษย์คนต่อไปที่จะทำสำเร็จ

จางอี้หมิงจ้องมองแผ่นไม้ตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง เขาพลางครุ่นคิดถึงวิธีโคจรลมปราณที่ผิดแผกจากผู้อื่น

“พลังปราณของข้ายังไม่สมดุล หากฝืนโคจรตามปกติก็คงไร้ผล ต้องเริ่มจากจุดอื่นแล้วค่อยดึงกลับสู่ตันเถียน...”

เขาตั้งสมาธิแน่วแน่ เริ่มดึงพลังจากจุดที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างระมัดระวัง ทุกการเคลื่อนของลมปราณเป็นไปอย่างเชื่องช้าและรัดกุม

ไม่นานนัก แผ่นไม้ตรงหน้าของเขาก็เริ่มขยับ ลอยขึ้นจากพื้นเพียงเล็กน้อยก่อนจะตกลงมาอีกครั้ง

จางอี้หมิงถอนหายใจเบาๆ แม้จะยังไม่สำเร็จ แต่เขารู้ว่าตนกำลังเดินมาถูกทางแล้ว 

“ถือว่าเป็นก้าวแรกที่สวยงาม”

ขณะนั้นเอง เสียงอุทานเบาๆ ดังขึ้นจากเหล่าศิษย์ ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่ หวงจื่อรั่ว ดรุณีที่แต่งกายคล้ายบุรุษ แต่มีความงดงามจนสะดุดตา

แผ่นไม้เบื้องหน้าของนางกำลังลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ระหว่างฝ่ามือ ดวงตานางนิ่งเฉย สง่างามดุจน้ำค้างยามรุ่งอรุณ

ซ่งอินเดินเข้ามาใกล้หวงจื่อรั่ว ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“เจ้าทำได้ดีมาก สมเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์สูง นี่เป็นขั้นแรกที่สำคัญ จงรักษาความมุ่งมั่นเช่นนี้ต่อไป”

เสียงซุบซิบในห้องเริ่มดังขึ้น มีทั้งความชื่นชมและอิจฉาในตัวหวงจื่อรั่ว แต่เจ้าตัวกลับยังคงนิ่งเฉย ราวกับคำชมเหล่านั้นเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน

จางอี้หมิงมองไปที่หวงจื่อรั่วด้วยแววตาชื่นชม พร้อมกับคิดในใจว่า “แม่นางจื่อรั่ว นอกจากจะมีความสามารถโดดเด่นแล้ว ยังมีใบหน้างดงามดุจภาพวาดของเทพธิดา...”

แต่แล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ ในใจเมื่อคิดต่อ “เสียดายที่นางมีนิสัยแข็งกร้าวนัก หากนางอ่อนโยนกว่านี้อีกหน่อย คงง่ายต่อการเชิญชวนให้นางมาอยู่ในใจข้าได้”

“ถึงอย่างไรนางก็ควรค่าแก่การจับตามอง”

จะเป็นแม่นางหลินหนิงหรือว่าหวงจื่อรั่ว นับว่าเป็นหญิงงามที่น่าจับตามองในอนาคต ไม่ว่าจะเรื่องฝีมือ รวมถึงเรื่องอื่นๆ ที่จางอี้หมิงมั่นหมายไว้ในใจ แต่ถึงอย่างไรเสียนางก็ไม่สามารถเป็นผู้ช่วยในการปรับสมดุลพลังในเร็ววันนี้ของเขาเป็นแน่

ซ่งอินเดินเข้ามาใกล้จางอี้หมิง พร้อมกับมองแผ่นไม้ที่ลอยขึ้นและหล่นลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาพยายามเก็บสีหน้าไว้เรียบเฉยในฐานะของอาจารย์ประจำวิชา แต่ถึงอย่างไรเขาก็นับว่าเป็นศิษย์ก้นกุฏิในวิชาเวทอักษรของจางอี้หมิงเช่นกัน ฉะนั้นความเคารพนับถือจึงมีอยู่ไม่น้อย

ซ่งอินโน้มตัวเข้าไปใกล้ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ ที่ได้ยินกันสองคน

“ศิษย์พี่ ท่านอย่าได้เครียดนัก ลองปล่อยตัวให้ผ่อนคลาย อย่าว่อกแว่ก พลังปราณจะโคจรได้ลื่นไหลกว่านี้”

จางอี้หมิงชะงักไปเล็กน้อยก่อนพยักหน้าช้าๆ เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามปลดเปลื้องความคิดฟุ้งซ่านในใจ

เมื่อจิตใจเริ่มนิ่ง เขาเริ่มโคจรลมปราณอีกครั้ง แผ่นไม้ตรงหน้าค่อยๆ ขยับ ก่อนจะลอยขึ้นมาอย่างมั่นคง ครั้งนี้มันไม่ตกลงอีก

จางอี้หมิงลืมตาขึ้น ยิ้มมุมปากเบาๆ แล้วหันไปสบตากับซ่งอิน เป็นอันรู้กันระหว่างพี่น้องทั้งสองว่าเป็นการขอบคุณ

ซ่งอินเผยยิ้มเล็กน้อย แต่ยังรักษาท่าทางในบทบาทอาจารย์ประจำวิชาไว้ ก่อนพยักหน้าและเดินกลับไป

ขณะเดียวกัน หลินหนิงและหวงจื่อรั่วที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็หันมามองทางจางอี้หมิงโดยตั้งใจ

หลินหนิง นางมีรอยยิ้มสดใสประดับใบหน้า และคิดในใจว่า “เสี่ยวอี้ผู้นี้มีความสามารถไม่น้อย อีกทั้งนิสัยก็ไม่เลว หากได้ร่วมฝึกฝนด้วยกันต่อไป คงนับเป็นสหายที่ดีทีเดียว”

หวงจื่อรั่ว แม้ภายนอกจะดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับคอยจับตาดูจางอี้หมิงตั้งแต่ต้น นางรู้จักเขามาตั้งแต่เด็ก “บุตรชายท่านอ๋องจางผู้นี้ แม้สูญเสียพลังปราณ แต่ความสามารถก็มิใช่น้อย...” นางคิดพลางเผลออมยิ้มเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

จางอี้หมิงเงยหน้าขึ้นมองแผ่นไม้ที่ลอยอยู่เบื้องหน้าอย่างพอใจ 

“นับว่าไม่เลว”