เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 3 พร้อมหน้าพร้อมตาในห้องอาหาร
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-21 19:30:15ประตูห้องของจางอี้หมิงเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงผอมของชายวัยกลางคนที่สวมอาภรณ์งดงามดูสูงศักดิ์ ใบหน้าเรียวมีเคราบางๆ ดูสง่างาม ทว่าดวงตาแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า ท่านอ๋องจางส่วง ผู้เป็นบิดาของจางอี้หมิง เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายินดี
“หมิงเอ๋อร์! ลูกพ่อฟื้นแล้ว” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ จางอี้หมิงค้อมศีรษะให้บิดา “ขออภัยที่ทำให้ท่านพ่อเป็นห่วง ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้ว” ท่านอ๋องจางส่วงนั่งลงข้างเตียง สังเกตบุตรชายของตนอย่างใกล้ชิด แม้จะเห็นสีหน้าซีดเซียว แต่ก็โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่ จางส่วง ในฐานะบุตรชายคนที่ยี่สิบสี่ของอดีตฮ่องเต้เจ้าสำราญราชวงศ์ก่อน แต่ด้วยความที่เขาเป็นลูกคนเล็กที่เด็กมากเกินไป ปฐมฮ่องเต้ของราชวงศ์ปัจจุบันจึงเมตตาไว้ชีวิต และให้เป็นอ๋องเพื่อประดับไว้เฉยๆ ไม่มีอำนาจอื่นใดพิเศษ จางส่วงจึงเลือกใช้ชีวิตเงียบสงบ เขียนภาพวาดขายเลี้ยงชีพไปวันๆ พร้อมด้วยสมบัติอีกมากมาย ท่านอ๋องหันไปเรียกซงเอ๋อร์ที่ยืนรออยู่ด้านนอก “ซงเอ๋อร์ นำยาบำรุงเข้ามา” ซงเอ๋อร์รีบเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยาสมุนไพรสีเข้ม กลิ่นฉุนแผ่กระจายไปทั่วห้อง นางวางถ้วยไว้ข้างเตียงก่อนค้อมตัวถอยออกไป “อี้หมิง พรุ่งนี้เจ้าต้องกลับไปที่สำนักเทียนหยางแล้ว” จางส่วงกล่าวเสียงเข้ม จางอี้หมิงรับถ้วยยามา แต่เมื่อได้ยินคำว่า กลับสำนัก เขากลับวางถ้วยลงพลางถอนหายใจยาว “ท่านพ่อ ตอนนี้ข้าไม่มีพลังแล้ว ข้าขอกลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายเถิด ข้าจะหาภรรยาสักสามสี่คน ใช้ชีวิตสุขสบายจะไม่ดีกว่าหรือ?” จางส่วงหัวเราะเบาๆ “เจ้าคิดว่าง่ายเพียงนั้นหรือ? ฟังพ่อให้ดี…” เขาเดินไปยืนข้างหน้าต่าง มองออกไปไกล “ตอนนี้ ฮ่องเต้ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดการปักษาอัคคีที่โจมตีอาณาจักร รู้เพียงว่าเป็นคนของสำนักเทียนหยางเท่านั้น” จางอี้หมิงขมวดคิ้ว “ทำไมท่านไม่รายงานไปว่าเป็นผลงานของข้าเล่า? หากฮ่องเต้รู้ เขาคงประทานรางวัลมากมายให้เรา” จางส่วงหันกลับมามองบุตรชายด้วยแววตาเคร่งขรึม “ไม่ได้เด็ดขาด!” “จะให้ฮ่องเต้รู้ไม่ได้ว่าเจ้าเป็นผู้กระทำ หากรู้ก็ควรรู้ว่าเจ้าเป็นคนของสำนักเทียนหยางผู้สูงส่ง หากเจ้าใช้ชีวิตที่นี่เป็นบุตรชายของข้าแล้ววันนึงฮ่องเต้รู้เข้าจะไม่เป็นผลดี” บิดายังคงเคร่งขรึมต่อ “แม้ข้าจะเป็นบุตรที่ถูกลืมของอดีตฮ่องเต้ราชวงศ์ก่อน อย่างไรเสียก็ถือว่าเจ้ามีสายเลือดของอดีตราชวงศ์ไหลเวียนอยู่ในตัวเช่นกัน หากฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าเป็นผู้กอบกู้ เขาจะมองว่าเจ้าคือภัยต่อบัลลังก์ของเขา เจ้าอาจได้รับรางวัลเป็นเครื่องประหารหัวมังกรแทนที่จะเป็นทรัพย์สมบัติ” คำพูดนั้นทำให้จางอี้หมิงนิ่งไป เขาเข้าใจดีถึงความซับซ้อนในราชสำนัก บัดนี้เขาอยู่ในสำนักเทียนหยางผู้อยู่เหนือการเมืองแล้ว ไม่ควรเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้อีก แต่ในใจก็อดเสียดายไม่ได้ “น่าเสียดายยิ่งนัก นึกว่าจะได้รับบุตรสาวฮ่องเต้เป็นภรรยาสักสองสามคนพร้อมตำลึงทองนับหมื่น” เขาพึมพำในใจ จางส่วงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางตบบ่าบุตรชายเบาๆ “เจ้าไม่ต้องกังวล ถึงอย่างไรสำนักเทียนหยางก็ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องพรหมจรรย์เฉกเช่นผู้ฝึกตนของลัทธิอื่น ครั้งนี้พ่อจะส่งซงเอ๋อร์เข้าไปปรนนิบัติเจ้าในสำนักด้วย นางจะดูแลเจ้าอย่างใกล้ชิดเป็นไง” จางอี้หมิงนิ่วหน้าเล็กน้อย “ท่านพ่อ การจะบังคับนางไปแบบนั้นมันไม่ถูก ควรต้องถามความสมัครใจของนางก่อน” จางส่วงหัวเราะเบาๆ “เจ้ากับซงเอ๋อร์เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแค่นี้นางไม่น่ามีปัญหา” จางอี้หมิงหันมองซงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง นางก้มหน้าลง บิดตัวเล็กน้อยอย่างขัดเขิน แต่ในแววตาของนางไม่มีวี่แววของการต่อต้าน มีเพียงความเขินอายเล็กๆ ก่อนรีบเดินออกไปอย่างเขินอาย บนโต๊ะอาหารค่ำนั้น จางส่วงนั่งอยู่หัวโต๊ะ ด้านข้างเขาคือชายาคนใหม่ของเขา นางเป็นสตรีวัยกลางคนที่ยังคงความงามไว้ แม้ไม่อ่อนเยาว์เช่นเดิม แต่ก็มีเสน่ห์ในแบบของผู้หญิงที่ผ่านประสบการณ์ชีวิต นางยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองมาที่จางอี้หมิง “กินเยอะๆ ลูก เจ้าเพิ่งฟื้นตัว” ชายาคนใหม่กล่าว น้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงด้วยระยะห่าง จางอี้หมิงเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางไม่ได้มีปัญหาใดๆ แต่ก็ไม่ได้ผูกพันสักเท่าไหร่ เขาถูกส่งตัวไปยังสำนักเทียนหยางตั้งแต่อายุ 8 ปี เวลาก็ผ่านมาถึง 12 ปีเต็ม ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมารดาใหม่นั้นจึงยังคงห่างไกลกับคำว่า ครอบครัว ส่วนมารดาที่แท้จริงของเขานั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเด็กเกินกว่าจะจำความได้ ทันใดนั้นเอง เสียงประตูเลื่อนเปิดออก คนสองคนเดินเข้ามา คนแรกแต่งตัวในชุดของจอมยุทธ์แบบบุรุษ แต่ดูยังไงก็เห็นชัดว่าเป็นสตรี นางมีใบหน้าสะสวย ดวงตาคมดุ ใบหน้าตึงขรึมเหมือนจงใจไม่แสดงอารมณ์ใดๆ อีกคนคือสตรีในชุดงดงามเรียบหรู ใบหน้าอ่อนหวานและสุภาพ เผยให้เห็นถึงความสูงศักดิ์ของนาง นางคือ จางหลันซือ น้องสาวต่างมารดาของจางอี้หมิง “พี่ใหญ่ ท่านฟื้นตัวแล้วหรือ?” นางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนนั่งลงข้างโต๊ะ ขณะที่สตรีในชุดจอมยุทธ์ยืนอยู่ด้านหลังอย่างระวัง จางอี้หมิงมองไปที่น้องสาว รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้า "ข้าสบายดีแล้ว ขอบคุณเจ้าที่เป็นห่วง" จากนั้นจางอี้หมิงก็หันไปสบตากับสตรีในชุดของจอมยุทธ์ที่ดูเหมือนบุรุษ ทั้งท่าทางและชุดทำให้คนทั่วไปคิดว่านางเป็นชาย แต่เมื่อเขามองดีๆ ก็รู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน “นั่นใคร?” จางอี้หมิงถามน้องสาวของเขาอย่างเงียบๆ จางหลันซือหันไปมองทางสตรีคล้ายบุรุษที่เขาถามถึง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ “หวงจื่อรั่ว เป็นองครักษ์ประจำตัวของข้าเอง” “องครักษ์?” จางอี้หมิงถามกลับ แต่ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยกับใบหน้าของนาง จางหลันซือยิ้มเล็กน้อย “พี่ใหญ่จำไม่ได้หรือ? ตอนเด็กพวกเราก็เคยเล่นด้วยกันนะ” จางอี้หมิงขมวดคิ้วมองไปที่หวงจื่อรั่ว ใบหน้าของนางยังคงนิ่งและไม่แสดงอารมณ์อะไรมากนัก ท่าทางนั้นดูคลับคล้ายคลับคลา แต่ก็ไม่สามารถจำได้ ในช่วงชีวิตของเขาในวัยเด็กช่วงเวลาที่ได้เล่นร่วมกับน้องสาวต่างมารดาของตนมีไม่มาก แม้เมื่อโตขึ้นจะกลับมาเยี่ยมบ้านหลายครั้งแต่ก็จดจำเพื่อนเล่นในวัยเด็กได้เพียงแค่ซงเอ๋อร์ที่เขาพบนางเป็นประจำเมื่อเยี่ยมบ้าน “อืม...นึกไม่ออก” จางอี้หมิงพยักหน้าเบาๆ ตอบไป ยามค่ำคืนของจวนอ๋องจาง ในยามค่ำคืนแสนเงียบเชียบ เสียงแมลงรอบๆ ดังขึ้นคลอไปกับลมเย็นๆ ที่พัดผ่านมา จางอี้หมิงเดินออกจากห้องและมุ่งหน้าสู่หลังคาของจวนอ๋อง เขารู้สึกคุ้นเคยกับการขึ้นไปนั่งบนหลังคาชมดวงจันทร์เป็นอย่างดี หลังจากฝึกฝนวิชามามากมายในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่คืนนี้กลับรู้สึกแตกต่างจากทุกครั้ง เขาลืมไปว่าในตอนนี้เขาไม่มีพลังปราณเหลืออยู่แล้ว เขาพยายามกระโดดขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายกลับไม่สามารถทำตามที่คิดได้ ขาเขาอ่อนแรงและกระโดดเพียงสองสามครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงบนพื้นดินเบาๆ เขาหัวเราะในใจ “ลืมตัวไป...พลังปราณหายไปหมดแล้ว” หลังจากนั้นเขาหยิบบันไดไม้ขึ้นมาและพาดลงไปบนกำแพงก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนหลังคา เขานั่งลงที่มุมหนึ่งของหลังคาและเริ่มเปิดขวดสุราที่เขานำติดตัวไป ดื่มทีละคำ ขณะที่ดวงจันทร์ส่องแสงในยามค่ำคืน เสียงของลมดังขึ้นและเขาเริ่มจมดิ่งลงไปในความคิดส่วนตัว ความรู้สึกถึงพลังที่เขาเคยมีบัดนี้กลับเลือนหาย แต่แล้ว… ทันใดนั้นเอง เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของคมกระบี่ที่ทาบอยู่บนบ่าของเขา ร่างกายของเขาสะท้านไปทั้งร่าง “ใครกัน...?” เสียงของคนผู้นั้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงคาดคั้น “มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ที่จวนท่านอ๋อง?” จางอี้หมิงยังคงนั่งนิ่ง เสียงของคนผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นคำถามจากบ่าวในบ้าน เขาคิดในใจ “สงสัยไม่อยู่นานแล้วบ่าวไพร่จึงจำข้าไม่ได้” เขาค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างช้าๆ หยิบกระบี่ที่อยู่บนบ่าของเขาแล้วพลิกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว กระบวนท่าที่ฝึกฝนมาไม่เคยหายไป แม้พลังปราณภายในจะไม่มี เขาช่วงชิงกระบี่ของอีกฝ่ายมาไว้ในมือของตนอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาหันกลับไปมองตรงไปที่บุคคลนั้น และพบว่า… คนที่ถือกระบี่ไม่ใช่ใครที่ไหน หวงจื่อรั่ว องครักษ์ของจางหลันซือเองบทที่เกี่ยวข้อง
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 4 กลับสู่เทียนหยาง
จางอี้หมิงยืนอยู่ในท่าจับกระบี่ไว้ในมือ มองหวงจื่อรั่วที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางเย็นชา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของนางในระยะประชิด ใจหนึ่งเขารู้สึกคุ้นเคยกับนางแต่ยังคงนึกไม่ออกเสียทีจากนั้นเขาดึงตัวนางเข้ามาใกล้เพื่อชิงกระบี่ ทันใดนั้น หน้าอกนิ่มๆ ของหวงจื่อรั่วสัมผัสกับแผ่นอกของเขาเล็กน้อย เขารู้สึกถึงกลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ของร่างกายนางที่ลอยมาท่ามกลางลมเย็นๆ ในยามค่ำคืน ความรู้สึกนี้ทำให้เขาเผลอสูดกลิ่นเข้าไปในปอดเล็กน้อย“ชัดเจนแล้ว นางเป็นสตรี”จางอี้หมิงซ่อนความคิดนี้ไว้ในใจไม่อาจเปิดโปงออกไปให้นางอับอายเมื่อได้จังหวะที่เหมาะสม เขาผลักนางออกไปเบาๆ โดยไม่แรงนัก หวงจื่อรั่วสะบัดตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่เคยสัมผัสกันก่อนหน้านี้ห่างออกไปด้วยความเงียบ เขามองนางจากด้านหลังขณะที่นางถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มาทำอะไรบนนี้?” จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อยและยักไหล่ “มาดื่มสุราชมพระจันทร์... อยากมานั่งดื่มด้วยหรือไม่?” หวงจื่อรั่วไม่ตอบ แต่เพียงแค่ส่ายหน้าอย่างเย็นชาแล้วพูดออกไป “ไม่ต้อง…” เสียงของนางเย็นชาดู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-21วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 5 ตำราติวสอบใครก็อยากซื้อ
จางอี้หมิงเดินวนไปมาภายในบ้านพักขนาดกะทัดรัดของเขา ใช้ความคิดอย่างจริงจัง“การสอบเข้าสำนักนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้เข้าสอบต้องแสดงให้เห็นถึงความรู้ในศาสตร์ต่างๆ และความสามารถในการต่อสู้ด้วย แต่ว่าซงเอ๋อร์นั้นอ่านออกเขียนได้เพียงเล็กน้อย และความสามารถทางการต่อสู้นั้น…นางคุ้นเคยกับการใช้มีดทำครัวเสียมากกว่า”จางอี้หมิงถอนหายใจยาวขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง พลันสมองเขาก็แล่นวาบขึ้นมา“ใช่แล้ว!”เขาอุทานเสียงดัง พร้อมเดินตรงไปยังมุมหนึ่งของห้องที่มีกระจกคันฉ่องวิเศษตั้งอยู่เขาเอื้อมมือไปลูบกรอบคันฉ่อง กระจกวิเศษบานนี้เป็นสมบัติของสำนัก มีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถติดต่อกับผู้คนได้โดยไม่ต้องใช้พลังปราณเวท จางอี้หมิงสูดลมหายใจลึกก่อนจะยกมือโบกเบาๆ เหนือพื้นผิวกระจก คันฉ่องเปล่งแสงเล็กน้อยก่อนภาพของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-25วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 6 ท่องหอคณิกา
หลินหนิง สตรีสาววัยสิบหก ใบหน้างดงามดวงตาโตสดใส ร่างเล็กบางแต่ทรวดทรงได้สัดส่วน มีหน้าอกที่นูนขึ้นพอเหมาะ นางสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดา แต่ความงามของนางกลับสะดุดตาผู้คนได้อย่างง่ายดาย หลินหนิงเป็นบุตรสาวขุนนางตำแหน่งเล็กในเมืองหลวง ตำแหน่งที่ไม่ได้โดดเด่นหรือทรงอำนาจ แต่นางมีความใฝ่ฝันแรงกล้าที่จะเป็นผู้ฝึกตนในสำนักเทียนหยางเมื่อได้ยินข่าวลือว่าในตลาดมีร้านขายตำราติวสอบของสำนักเทียนหยาง หลินหนิงไม่รอช้า รีบรุดไปยังตลาดทันทีแต่เมื่อไปถึงร้านที่ถูกกล่าวถึง กลับพบเพียงแผงเปล่าๆ และป้ายไม้ที่ถูกปลดลงแล้ว หลินหนิงยืนมองด้วยความผิดหวัง นางกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ “พลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไรกัน!” ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าระหว่างที่หลินหนิงยังครุ่นคิดอยู่นั้น ทางด้าน จางอี้หมิง และ ซ่งอิน ซึ่งเป็นต้นตอของตำราติวสอบ กำลังนั่งพักอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง จางอี้หมิงจิบน้ำชา พลางโบกตั๋วเงินในมือเหมือนพัดอย่างอารมณ์ดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 7 บทลงโทษจากสำนัก
จางอี้หมิง ค่อยๆ ก้าวลงสู่อ่างอาบน้ำร้อนภายในห้องส่วนตัวของสำนักสังคีต ไอน้ำลอยขึ้นคลอเคล้ากับแสงตะเกียงที่ส่องสว่างเบาๆ เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง และรอยแผลเป็นเด่นชัดกลางหน้าอกหญิงสา วสองนางในชุดบางเบาท่อนบนกำลังขัดถูร่างกายของเขาด้วยมือที่นุ่มนวลและระมัดระวัง ในขณะที่อีกคนบีบนวดไหล่และต้นแขนให้เขาอย่างอ่อนโยนเสียงประตูเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็น แม่นางฉีเหอ ในอาภรณ์สีแดงสดที่บางเบา เปิดเผยสัดส่วนอันงดงามและเย้ายวน เธอเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาคมจับจ้องมาที่จางอี้หมิง“พวกเจ้าออกไปก่อน” แม่นางฉีเหอเอ่ยเสียงนุ่ม หญิงสาวสองคนก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆแม่นางฉีเหอนั่งลงข้างอ่าง รินสุราในถ้วยหยกส่งให้เขาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเสี่ยวจาง สุรานี้เป็นของพิเศษที่ข้าเก็บไว้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 8 การปรับสมดุลของผู้สูญเสียพลังปราณ
ในยามค่ำคืนก่อนวันสอบ จางอี้หมิงนอนหลับอยู่ในห้องพักเรียบง่าย แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างลงบนใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเขา ท่ามกลางความเงียบสงัด ความฝันได้พาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เขาแทบจะลืมเลือนไปแล้วในความฝันนั้น เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังวิ่งเล่นในสวนดอกไม้กับมารดาผู้ให้กำเนิด ใบหน้าของนางอ่อนโยนและงดงามยิ่งนัก เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นท่ามกลางสายลมเบาๆ ขณะนั้นบิดาของเขานั่งมองอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของบิดาเต็มไปด้วยความภูมิใจและอบอุ่นแต่แล้วภาพแห่งความสุขก็เลือนหายไป กลายเป็นภาพงานศพของมารดา เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กนั่งร้องไห้เสียงดัง สองแขนโอบร่างไร้วิญญาณของนางไว้แน่น ภาพนี้แทงลึกลงในจิตใจของเขาเหมือนหอกที่ทิ่มแทงไม่จบสิ้นจากนั้นความฝันเปลี่ยนไปเป็นภาพช่วงเวลาที่เขาเติบโต ฝึกฝนวิชาอย่างหนัก ภาพหอกเล่มหนึ่งพุ่งใส่เขาในสนามประลองและเขาต่อสู้กลับอย่างดุดัน ภาพเหล่านี้วนเวียนไปมาราวกับต้องการตอกย้ำอดีตของเขา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-02วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 9 วันแรกของการทดสอบ
ที่ชั้นเก้าของหอเทียนหยาง จางอี้หมิงเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เขาเดินตรงไปที่โต๊ะตัวสุดท้ายตามธรรมเนียม เนื่องจากเขาเป็นศิษย์คนเล็กของเจ้าสำนักเมื่อเขานั่งลงได้ไม่นาน ศิษย์พี่ฟางหรง ก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำชากาหนึ่ง วางลงตรงหน้าเขา พลางกล่าวสั้นๆ ว่า “ใกล้ได้เวลาแล้ว” ก่อนจะเดินจากไปจางอี้หมิงมองตามศิษย์พี่ฟางหรง พลางชื่นชมรูปร่างเพรียวบางของนางที่ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ เมื่อฟางหรงนั่งลงตรงมุมหนึ่งของห้อง เขาเห็นใบหน้างดงามราวเทพธิดาของนางชัดเจนยิ่งขึ้น“งดงามยิ่งนัก” จางอี้หมิงนึกในใจจู่ๆ ฟางหรงหันมาสบตาเขาด้วยสายตาแฝงความสงสัย จางอี้หมิงรีบส่ายหน้าพลางสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป“ศิษย์พี่ฟางหรงสูงส่งและห่างไกลเกินไป นางไม่มีทางสละพรหมจรรย์ให้ข้าแน่”จางอี้หมิงยอมรับในใจว่าไม่คู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-08วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 10 เดิมพันแห่งภวังค์
ภายในห้องประชุมของชั้นเก้า บรรยากาศเงียบสงบ ศิษย์ระดับสูงและเจ้าสำนักต่างจับจ้องภาพจากคันฉ่องวิเศษที่ฉายให้เห็นการทดสอบด้านล่าง จางอี้หมิง ที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านศิษย์พี่ฟ่านหวง ข้าขอเดิมพันว่า ผู้ที่หลุดจากภวังค์คนแรกจะเป็นสตรี ท่านว่าอย่างไร?"ฟ่านหวง หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าว่าจะต้องเป็นบุรุษ หากข้าผิด ข้ายินดีวาง 20 อีแปะเป็นเดิมพัน”จางอี้หมิงหัวเราะพลางโยนเหรียญ 20 อีแปะลงบนโต๊ะ “เช่นนั้นข้าขอพนันว่าเป็นสตรี!”เจียงเยว่ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทำหน้าหงุดหงิดพลางกล่าวลอยๆ “ไร้สาระนัก!”เจ้าสำนักกู่เจิ้ง ยิ้มขำพลางโบกมือให้สงบ “ตั้งใจดูกันหน่อย!”เบื้องล่าง ผู้เข้าสอบทั้งหลายต่างตกอยู่ในภวังค์แห่ง เพลงพฤกษาเหมันต์สะท้านจันทรา ของศิษย์พี่ชิงซิ่ว ภาพต่างๆ ในใจของพวกเขาค่อยๆ ฉายออกมา รวมถึงหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-09วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 11 ผู้สอบผ่านแห่งเพลงสะกดใจ
หวงจื่อรั่วค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อมองไปรอบๆ ทุกคนยังคงยืนนิ่ง หลับตาอยู่ในภวังค์ หวงจื่อรั่วสังเกตว่าตัวนางเป็นคนเดียวที่หลุดออกมาก่อน“เหตุใดข้าถึงหลุดออกมาก่อน บทเพลงยังคงบรรเลง นี่เป็นการทดสอบอะไรกัน ข้าผ่านแล้วงั้นหรือ”หวงจื่อรั่วหันไปมองหลินหนิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และยังคงหลับตาแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน“หลินหนิง!” หวงจื่อรั่วรีบก้าวเข้าไปใกล้ นางเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆหลินหนิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เสียงสะอื้นเล็กๆ ดังออกมาจากริมฝีปากของนาง ดวงตาของหลินหนิงเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลอหน่วย ก่อนจะไหลรินลงมาอย่างเงียบงัน นางก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อของตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น“เจ้าเป็นอะไร?” หวงจื่อรั่วถามหลินหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนตอบเสียงสั่นเครือ “ในภวังค์… ข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-15
บทล่าสุด
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 12 ยาฟื้นฟูร่างกายไม่ใช่ปรับสมดุลพลัง
เมื่อการสอบสิ้นสุดลง จางอี้หมิงที่นั่งเอกเขนกอยู่ในห้องประชุม จากนั้นศิษย์พี่ฟางหรงในชุดยาวปักลวดลายประณีต รูปร่างโปร่งบาง งดงามราวกับภาพวาดบนม้วนกระดาษโบราณ ใบหน้าของนางเรียบเฉย แต่กลับแฝงไว้ด้วยความอบอุ่นดุจสายลมฤดูใบไม้ผลิฟางหรงหันมาทางจางอี้หมิง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่มีเสน่ห์ “จางอี้หมิง เดี๋ยวเจ้าตามข้ามา ข้ามียาฟื้นฟูที่บ่มไว้นานแล้ว คาดว่าน่าจะเสร็จพอดี เดี๋ยวเจ้าไปเอายาที่บ้านข้า”จางอี้หมิงที่นั่งเอกเขนกอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียก เขามองศิษย์พี่ฟางหรงด้วยสายตาชื่นชม ก่อนพึมพำในใจว่า "ศิษย์พี่ฟางหรงของข้าผู้นี้ มองยังไงก็งดงาม น่าจะงามสุดในสำนักแล้ว"เขาลุกขึ้นยืน ยิ้มพลางตอบนาง “ขอบคุณศิษย์พี่ฟางหรง ข้าจะรีบไปตามคำสั่งของท่าน”ฟางหรง ผู้มีความเชี่ยวชาญในศาสตร์การรักษาและฟื้นฟู เป็นหนึ่งในศิษ
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 11 ผู้สอบผ่านแห่งเพลงสะกดใจ
หวงจื่อรั่วค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อมองไปรอบๆ ทุกคนยังคงยืนนิ่ง หลับตาอยู่ในภวังค์ หวงจื่อรั่วสังเกตว่าตัวนางเป็นคนเดียวที่หลุดออกมาก่อน“เหตุใดข้าถึงหลุดออกมาก่อน บทเพลงยังคงบรรเลง นี่เป็นการทดสอบอะไรกัน ข้าผ่านแล้วงั้นหรือ”หวงจื่อรั่วหันไปมองหลินหนิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และยังคงหลับตาแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน“หลินหนิง!” หวงจื่อรั่วรีบก้าวเข้าไปใกล้ นางเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆหลินหนิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เสียงสะอื้นเล็กๆ ดังออกมาจากริมฝีปากของนาง ดวงตาของหลินหนิงเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลอหน่วย ก่อนจะไหลรินลงมาอย่างเงียบงัน นางก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อของตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น“เจ้าเป็นอะไร?” หวงจื่อรั่วถามหลินหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนตอบเสียงสั่นเครือ “ในภวังค์… ข
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 10 เดิมพันแห่งภวังค์
ภายในห้องประชุมของชั้นเก้า บรรยากาศเงียบสงบ ศิษย์ระดับสูงและเจ้าสำนักต่างจับจ้องภาพจากคันฉ่องวิเศษที่ฉายให้เห็นการทดสอบด้านล่าง จางอี้หมิง ที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านศิษย์พี่ฟ่านหวง ข้าขอเดิมพันว่า ผู้ที่หลุดจากภวังค์คนแรกจะเป็นสตรี ท่านว่าอย่างไร?"ฟ่านหวง หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าว่าจะต้องเป็นบุรุษ หากข้าผิด ข้ายินดีวาง 20 อีแปะเป็นเดิมพัน”จางอี้หมิงหัวเราะพลางโยนเหรียญ 20 อีแปะลงบนโต๊ะ “เช่นนั้นข้าขอพนันว่าเป็นสตรี!”เจียงเยว่ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทำหน้าหงุดหงิดพลางกล่าวลอยๆ “ไร้สาระนัก!”เจ้าสำนักกู่เจิ้ง ยิ้มขำพลางโบกมือให้สงบ “ตั้งใจดูกันหน่อย!”เบื้องล่าง ผู้เข้าสอบทั้งหลายต่างตกอยู่ในภวังค์แห่ง เพลงพฤกษาเหมันต์สะท้านจันทรา ของศิษย์พี่ชิงซิ่ว ภาพต่างๆ ในใจของพวกเขาค่อยๆ ฉายออกมา รวมถึงหล
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 9 วันแรกของการทดสอบ
ที่ชั้นเก้าของหอเทียนหยาง จางอี้หมิงเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เขาเดินตรงไปที่โต๊ะตัวสุดท้ายตามธรรมเนียม เนื่องจากเขาเป็นศิษย์คนเล็กของเจ้าสำนักเมื่อเขานั่งลงได้ไม่นาน ศิษย์พี่ฟางหรง ก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำชากาหนึ่ง วางลงตรงหน้าเขา พลางกล่าวสั้นๆ ว่า “ใกล้ได้เวลาแล้ว” ก่อนจะเดินจากไปจางอี้หมิงมองตามศิษย์พี่ฟางหรง พลางชื่นชมรูปร่างเพรียวบางของนางที่ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ เมื่อฟางหรงนั่งลงตรงมุมหนึ่งของห้อง เขาเห็นใบหน้างดงามราวเทพธิดาของนางชัดเจนยิ่งขึ้น“งดงามยิ่งนัก” จางอี้หมิงนึกในใจจู่ๆ ฟางหรงหันมาสบตาเขาด้วยสายตาแฝงความสงสัย จางอี้หมิงรีบส่ายหน้าพลางสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป“ศิษย์พี่ฟางหรงสูงส่งและห่างไกลเกินไป นางไม่มีทางสละพรหมจรรย์ให้ข้าแน่”จางอี้หมิงยอมรับในใจว่าไม่คู
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 8 การปรับสมดุลของผู้สูญเสียพลังปราณ
ในยามค่ำคืนก่อนวันสอบ จางอี้หมิงนอนหลับอยู่ในห้องพักเรียบง่าย แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างลงบนใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเขา ท่ามกลางความเงียบสงัด ความฝันได้พาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เขาแทบจะลืมเลือนไปแล้วในความฝันนั้น เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังวิ่งเล่นในสวนดอกไม้กับมารดาผู้ให้กำเนิด ใบหน้าของนางอ่อนโยนและงดงามยิ่งนัก เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นท่ามกลางสายลมเบาๆ ขณะนั้นบิดาของเขานั่งมองอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของบิดาเต็มไปด้วยความภูมิใจและอบอุ่นแต่แล้วภาพแห่งความสุขก็เลือนหายไป กลายเป็นภาพงานศพของมารดา เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กนั่งร้องไห้เสียงดัง สองแขนโอบร่างไร้วิญญาณของนางไว้แน่น ภาพนี้แทงลึกลงในจิตใจของเขาเหมือนหอกที่ทิ่มแทงไม่จบสิ้นจากนั้นความฝันเปลี่ยนไปเป็นภาพช่วงเวลาที่เขาเติบโต ฝึกฝนวิชาอย่างหนัก ภาพหอกเล่มหนึ่งพุ่งใส่เขาในสนามประลองและเขาต่อสู้กลับอย่างดุดัน ภาพเหล่านี้วนเวียนไปมาราวกับต้องการตอกย้ำอดีตของเขา
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 7 บทลงโทษจากสำนัก
จางอี้หมิง ค่อยๆ ก้าวลงสู่อ่างอาบน้ำร้อนภายในห้องส่วนตัวของสำนักสังคีต ไอน้ำลอยขึ้นคลอเคล้ากับแสงตะเกียงที่ส่องสว่างเบาๆ เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง และรอยแผลเป็นเด่นชัดกลางหน้าอกหญิงสา วสองนางในชุดบางเบาท่อนบนกำลังขัดถูร่างกายของเขาด้วยมือที่นุ่มนวลและระมัดระวัง ในขณะที่อีกคนบีบนวดไหล่และต้นแขนให้เขาอย่างอ่อนโยนเสียงประตูเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็น แม่นางฉีเหอ ในอาภรณ์สีแดงสดที่บางเบา เปิดเผยสัดส่วนอันงดงามและเย้ายวน เธอเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาคมจับจ้องมาที่จางอี้หมิง“พวกเจ้าออกไปก่อน” แม่นางฉีเหอเอ่ยเสียงนุ่ม หญิงสาวสองคนก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆแม่นางฉีเหอนั่งลงข้างอ่าง รินสุราในถ้วยหยกส่งให้เขาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเสี่ยวจาง สุรานี้เป็นของพิเศษที่ข้าเก็บไว้
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 6 ท่องหอคณิกา
หลินหนิง สตรีสาววัยสิบหก ใบหน้างดงามดวงตาโตสดใส ร่างเล็กบางแต่ทรวดทรงได้สัดส่วน มีหน้าอกที่นูนขึ้นพอเหมาะ นางสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดา แต่ความงามของนางกลับสะดุดตาผู้คนได้อย่างง่ายดาย หลินหนิงเป็นบุตรสาวขุนนางตำแหน่งเล็กในเมืองหลวง ตำแหน่งที่ไม่ได้โดดเด่นหรือทรงอำนาจ แต่นางมีความใฝ่ฝันแรงกล้าที่จะเป็นผู้ฝึกตนในสำนักเทียนหยางเมื่อได้ยินข่าวลือว่าในตลาดมีร้านขายตำราติวสอบของสำนักเทียนหยาง หลินหนิงไม่รอช้า รีบรุดไปยังตลาดทันทีแต่เมื่อไปถึงร้านที่ถูกกล่าวถึง กลับพบเพียงแผงเปล่าๆ และป้ายไม้ที่ถูกปลดลงแล้ว หลินหนิงยืนมองด้วยความผิดหวัง นางกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ “พลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไรกัน!” ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าระหว่างที่หลินหนิงยังครุ่นคิดอยู่นั้น ทางด้าน จางอี้หมิง และ ซ่งอิน ซึ่งเป็นต้นตอของตำราติวสอบ กำลังนั่งพักอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง จางอี้หมิงจิบน้ำชา พลางโบกตั๋วเงินในมือเหมือนพัดอย่างอารมณ์ดี
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 5 ตำราติวสอบใครก็อยากซื้อ
จางอี้หมิงเดินวนไปมาภายในบ้านพักขนาดกะทัดรัดของเขา ใช้ความคิดอย่างจริงจัง“การสอบเข้าสำนักนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้เข้าสอบต้องแสดงให้เห็นถึงความรู้ในศาสตร์ต่างๆ และความสามารถในการต่อสู้ด้วย แต่ว่าซงเอ๋อร์นั้นอ่านออกเขียนได้เพียงเล็กน้อย และความสามารถทางการต่อสู้นั้น…นางคุ้นเคยกับการใช้มีดทำครัวเสียมากกว่า”จางอี้หมิงถอนหายใจยาวขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง พลันสมองเขาก็แล่นวาบขึ้นมา“ใช่แล้ว!”เขาอุทานเสียงดัง พร้อมเดินตรงไปยังมุมหนึ่งของห้องที่มีกระจกคันฉ่องวิเศษตั้งอยู่เขาเอื้อมมือไปลูบกรอบคันฉ่อง กระจกวิเศษบานนี้เป็นสมบัติของสำนัก มีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถติดต่อกับผู้คนได้โดยไม่ต้องใช้พลังปราณเวท จางอี้หมิงสูดลมหายใจลึกก่อนจะยกมือโบกเบาๆ เหนือพื้นผิวกระจก คันฉ่องเปล่งแสงเล็กน้อยก่อนภาพของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้น
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 4 กลับสู่เทียนหยาง
จางอี้หมิงยืนอยู่ในท่าจับกระบี่ไว้ในมือ มองหวงจื่อรั่วที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางเย็นชา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของนางในระยะประชิด ใจหนึ่งเขารู้สึกคุ้นเคยกับนางแต่ยังคงนึกไม่ออกเสียทีจากนั้นเขาดึงตัวนางเข้ามาใกล้เพื่อชิงกระบี่ ทันใดนั้น หน้าอกนิ่มๆ ของหวงจื่อรั่วสัมผัสกับแผ่นอกของเขาเล็กน้อย เขารู้สึกถึงกลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ของร่างกายนางที่ลอยมาท่ามกลางลมเย็นๆ ในยามค่ำคืน ความรู้สึกนี้ทำให้เขาเผลอสูดกลิ่นเข้าไปในปอดเล็กน้อย“ชัดเจนแล้ว นางเป็นสตรี”จางอี้หมิงซ่อนความคิดนี้ไว้ในใจไม่อาจเปิดโปงออกไปให้นางอับอายเมื่อได้จังหวะที่เหมาะสม เขาผลักนางออกไปเบาๆ โดยไม่แรงนัก หวงจื่อรั่วสะบัดตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่เคยสัมผัสกันก่อนหน้านี้ห่างออกไปด้วยความเงียบ เขามองนางจากด้านหลังขณะที่นางถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มาทำอะไรบนนี้?” จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อยและยักไหล่ “มาดื่มสุราชมพระจันทร์... อยากมานั่งดื่มด้วยหรือไม่?” หวงจื่อรั่วไม่ตอบ แต่เพียงแค่ส่ายหน้าอย่างเย็นชาแล้วพูดออกไป “ไม่ต้อง…” เสียงของนางเย็นชาดู
