LOGINShare
บทที่ 3 พร้อมหน้าพร้อมตาในห้องอาหาร
Last Updated:
2025-01-21 19:30:15ประตูห้องของจางอี้หมิงเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงผอมของชายวัยกลางคนที่สวมอาภรณ์งดงามดูสูงศักดิ์ ใบหน้าเรียวมีเคราบางๆ ดูสง่างาม ทว่าดวงตาแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า ท่านอ๋องจางส่วง ผู้เป็นบิดาของจางอี้หมิง เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายินดี
“หมิงเอ๋อร์! ลูกพ่อฟื้นแล้ว” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ จางอี้หมิงค้อมศีรษะให้บิดา “ขออภัยที่ทำให้ท่านพ่อเป็นห่วง ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้ว” ท่านอ๋องจางส่วงนั่งลงข้างเตียง สังเกตบุตรชายของตนอย่างใกล้ชิด แม้จะเห็นสีหน้าซีดเซียว แต่ก็โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่ จางส่วง ในฐานะบุตรชายคนที่ยี่สิบสี่ของอดีตฮ่องเต้เจ้าสำราญราชวงศ์ก่อน แต่ด้วยความที่เขาเป็นลูกคนเล็กที่เด็กมากเกินไป ปฐมฮ่องเต้ของราชวงศ์ปัจจุบันจึงเมตตาไว้ชีวิต และให้เป็นอ๋องเพื่อประดับไว้เฉยๆ ไม่มีอำนาจอื่นใดพิเศษ จางส่วงจึงเลือกใช้ชีวิตเงียบสงบ เขียนภาพวาดขายเลี้ยงชีพไปวันๆ พร้อมด้วยสมบัติอีกมากมาย ท่านอ๋องหันไปเรียกซงเอ๋อร์ที่ยืนรออยู่ด้านนอก “ซงเอ๋อร์ นำยาบำรุงเข้ามา” ซงเอ๋อร์รีบเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยาสมุนไพรสีเข้ม กลิ่นฉุนแผ่กระจายไปทั่วห้อง นางวางถ้วยไว้ข้างเตียงก่อนค้อมตัวถอยออกไป “อี้หมิง พรุ่งนี้เจ้าต้องกลับไปที่สำนักเทียนหยางแล้ว” จางส่วงกล่าวเสียงเข้ม จางอี้หมิงรับถ้วยยามา แต่เมื่อได้ยินคำว่า กลับสำนัก เขากลับวางถ้วยลงพลางถอนหายใจยาว “ท่านพ่อ ตอนนี้ข้าไม่มีพลังแล้ว ข้าขอกลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายเถิด ข้าจะหาภรรยาสักสามสี่คน ใช้ชีวิตสุขสบายจะไม่ดีกว่าหรือ?” จางส่วงหัวเราะเบาๆ “เจ้าคิดว่าง่ายเพียงนั้นหรือ? ฟังพ่อให้ดี…” เขาเดินไปยืนข้างหน้าต่าง มองออกไปไกล “ตอนนี้ ฮ่องเต้ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดการปักษาอัคคีที่โจมตีอาณาจักร รู้เพียงว่าเป็นคนของสำนักเทียนหยางเท่านั้น” จางอี้หมิงขมวดคิ้ว “ทำไมท่านไม่รายงานไปว่าเป็นผลงานของข้าเล่า? หากฮ่องเต้รู้ เขาคงประทานรางวัลมากมายให้เรา” จางส่วงหันกลับมามองบุตรชายด้วยแววตาเคร่งขรึม “ไม่ได้เด็ดขาด!” “จะให้ฮ่องเต้รู้ไม่ได้ว่าเจ้าเป็นผู้กระทำ หากรู้ก็ควรรู้ว่าเจ้าเป็นคนของสำนักเทียนหยางผู้สูงส่ง หากเจ้าใช้ชีวิตที่นี่เป็นบุตรชายของข้าแล้ววันนึงฮ่องเต้รู้เข้าจะไม่เป็นผลดี” บิดายังคงเคร่งขรึมต่อ “แม้ข้าจะเป็นบุตรที่ถูกลืมของอดีตฮ่องเต้ราชวงศ์ก่อน อย่างไรเสียก็ถือว่าเจ้ามีสายเลือดของอดีตราชวงศ์ไหลเวียนอยู่ในตัวเช่นกัน หากฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าเป็นผู้กอบกู้ เขาจะมองว่าเจ้าคือภัยต่อบัลลังก์ของเขา เจ้าอาจได้รับรางวัลเป็นเครื่องประหารหัวมังกรแทนที่จะเป็นทรัพย์สมบัติ” คำพูดนั้นทำให้จางอี้หมิงนิ่งไป เขาเข้าใจดีถึงความซับซ้อนในราชสำนัก บัดนี้เขาอยู่ในสำนักเทียนหยางผู้อยู่เหนือการเมืองแล้ว ไม่ควรเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้อีก แต่ในใจก็อดเสียดายไม่ได้ “น่าเสียดายยิ่งนัก นึกว่าจะได้รับบุตรสาวฮ่องเต้เป็นภรรยาสักสองสามคนพร้อมตำลึงทองนับหมื่น” เขาพึมพำในใจ จางส่วงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางตบบ่าบุตรชายเบาๆ “เจ้าไม่ต้องกังวล ถึงอย่างไรสำนักเทียนหยางก็ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องพรหมจรรย์เฉกเช่นผู้ฝึกตนของลัทธิอื่น ครั้งนี้พ่อจะส่งซงเอ๋อร์เข้าไปปรนนิบัติเจ้าในสำนักด้วย นางจะดูแลเจ้าอย่างใกล้ชิดเป็นไง” จางอี้หมิงนิ่วหน้าเล็กน้อย “ท่านพ่อ การจะบังคับนางไปแบบนั้นมันไม่ถูก ควรต้องถามความสมัครใจของนางก่อน” จางส่วงหัวเราะเบาๆ “เจ้ากับซงเอ๋อร์เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแค่นี้นางไม่น่ามีปัญหา” จางอี้หมิงหันมองซงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง นางก้มหน้าลง บิดตัวเล็กน้อยอย่างขัดเขิน แต่ในแววตาของนางไม่มีวี่แววของการต่อต้าน มีเพียงความเขินอายเล็กๆ ก่อนรีบเดินออกไปอย่างเขินอาย บนโต๊ะอาหารค่ำนั้น จางส่วงนั่งอยู่หัวโต๊ะ ด้านข้างเขาคือชายาคนใหม่ของเขา นางเป็นสตรีวัยกลางคนที่ยังคงความงามไว้ แม้ไม่อ่อนเยาว์เช่นเดิม แต่ก็มีเสน่ห์ในแบบของผู้หญิงที่ผ่านประสบการณ์ชีวิต นางยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองมาที่จางอี้หมิง “กินเยอะๆ ลูก เจ้าเพิ่งฟื้นตัว” ชายาคนใหม่กล่าว น้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงด้วยระยะห่าง จางอี้หมิงเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางไม่ได้มีปัญหาใดๆ แต่ก็ไม่ได้ผูกพันสักเท่าไหร่ เขาถูกส่งตัวไปยังสำนักเทียนหยางตั้งแต่อายุ 8 ปี เวลาก็ผ่านมาถึง 12 ปีเต็ม ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมารดาใหม่นั้นจึงยังคงห่างไกลกับคำว่า ครอบครัว ส่วนมารดาที่แท้จริงของเขานั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเด็กเกินกว่าจะจำความได้ ทันใดนั้นเอง เสียงประตูเลื่อนเปิดออก คนสองคนเดินเข้ามา คนแรกแต่งตัวในชุดของจอมยุทธ์แบบบุรุษ แต่ดูยังไงก็เห็นชัดว่าเป็นสตรี นางมีใบหน้าสะสวย ดวงตาคมดุ ใบหน้าตึงขรึมเหมือนจงใจไม่แสดงอารมณ์ใดๆ อีกคนคือสตรีในชุดงดงามเรียบหรู ใบหน้าอ่อนหวานและสุภาพ เผยให้เห็นถึงความสูงศักดิ์ของนาง นางคือ จางหลันซือ น้องสาวต่างมารดาของจางอี้หมิง “พี่ใหญ่ ท่านฟื้นตัวแล้วหรือ?” นางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนนั่งลงข้างโต๊ะ ขณะที่สตรีในชุดจอมยุทธ์ยืนอยู่ด้านหลังอย่างระวัง จางอี้หมิงมองไปที่น้องสาว รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้า "ข้าสบายดีแล้ว ขอบคุณเจ้าที่เป็นห่วง" จากนั้นจางอี้หมิงก็หันไปสบตากับสตรีในชุดของจอมยุทธ์ที่ดูเหมือนบุรุษ ทั้งท่าทางและชุดทำให้คนทั่วไปคิดว่านางเป็นชาย แต่เมื่อเขามองดีๆ ก็รู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน “นั่นใคร?” จางอี้หมิงถามน้องสาวของเขาอย่างเงียบๆ จางหลันซือหันไปมองทางสตรีคล้ายบุรุษที่เขาถามถึง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ “หวงจื่อรั่ว เป็นองครักษ์ประจำตัวของข้าเอง” “องครักษ์?” จางอี้หมิงถามกลับ แต่ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยกับใบหน้าของนาง จางหลันซือยิ้มเล็กน้อย “พี่ใหญ่จำไม่ได้หรือ? ตอนเด็กพวกเราก็เคยเล่นด้วยกันนะ” จางอี้หมิงขมวดคิ้วมองไปที่หวงจื่อรั่ว ใบหน้าของนางยังคงนิ่งและไม่แสดงอารมณ์อะไรมากนัก ท่าทางนั้นดูคลับคล้ายคลับคลา แต่ก็ไม่สามารถจำได้ ในช่วงชีวิตของเขาในวัยเด็กช่วงเวลาที่ได้เล่นร่วมกับน้องสาวต่างมารดาของตนมีไม่มาก แม้เมื่อโตขึ้นจะกลับมาเยี่ยมบ้านหลายครั้งแต่ก็จดจำเพื่อนเล่นในวัยเด็กได้เพียงแค่ซงเอ๋อร์ที่เขาพบนางเป็นประจำเมื่อเยี่ยมบ้าน “อืม...นึกไม่ออก” จางอี้หมิงพยักหน้าเบาๆ ตอบไป ยามค่ำคืนของจวนอ๋องจาง ในยามค่ำคืนแสนเงียบเชียบ เสียงแมลงรอบๆ ดังขึ้นคลอไปกับลมเย็นๆ ที่พัดผ่านมา จางอี้หมิงเดินออกจากห้องและมุ่งหน้าสู่หลังคาของจวนอ๋อง เขารู้สึกคุ้นเคยกับการขึ้นไปนั่งบนหลังคาชมดวงจันทร์เป็นอย่างดี หลังจากฝึกฝนวิชามามากมายในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่คืนนี้กลับรู้สึกแตกต่างจากทุกครั้ง เขาลืมไปว่าในตอนนี้เขาไม่มีพลังปราณเหลืออยู่แล้ว เขาพยายามกระโดดขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายกลับไม่สามารถทำตามที่คิดได้ ขาเขาอ่อนแรงและกระโดดเพียงสองสามครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงบนพื้นดินเบาๆ เขาหัวเราะในใจ “ลืมตัวไป...พลังปราณหายไปหมดแล้ว” หลังจากนั้นเขาหยิบบันไดไม้ขึ้นมาและพาดลงไปบนกำแพงก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนหลังคา เขานั่งลงที่มุมหนึ่งของหลังคาและเริ่มเปิดขวดสุราที่เขานำติดตัวไป ดื่มทีละคำ ขณะที่ดวงจันทร์ส่องแสงในยามค่ำคืน เสียงของลมดังขึ้นและเขาเริ่มจมดิ่งลงไปในความคิดส่วนตัว ความรู้สึกถึงพลังที่เขาเคยมีบัดนี้กลับเลือนหาย แต่แล้ว… ทันใดนั้นเอง เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของคมกระบี่ที่ทาบอยู่บนบ่าของเขา ร่างกายของเขาสะท้านไปทั้งร่าง “ใครกัน...?” เสียงของคนผู้นั้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงคาดคั้น “มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ที่จวนท่านอ๋อง?” จางอี้หมิงยังคงนั่งนิ่ง เสียงของคนผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นคำถามจากบ่าวในบ้าน เขาคิดในใจ “สงสัยไม่อยู่นานแล้วบ่าวไพร่จึงจำข้าไม่ได้” เขาค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างช้าๆ หยิบกระบี่ที่อยู่บนบ่าของเขาแล้วพลิกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว กระบวนท่าที่ฝึกฝนมาไม่เคยหายไป แม้พลังปราณภายในจะไม่มี เขาช่วงชิงกระบี่ของอีกฝ่ายมาไว้ในมือของตนอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาหันกลับไปมองตรงไปที่บุคคลนั้น และพบว่า… คนที่ถือกระบี่ไม่ใช่ใครที่ไหน หวงจื่อรั่ว องครักษ์ของจางหลันซือเอง
Related chapters
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 4 กลับสู่เทียนหยาง
จางอี้หมิงยืนอยู่ในท่าจับกระบี่ไว้ในมือ มองหวงจื่อรั่วที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางเย็นชา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของนางในระยะประชิด ใจหนึ่งเขารู้สึกคุ้นเคยกับนางแต่ยังคงนึกไม่ออกเสียทีจากนั้นเขาดึงตัวนางเข้ามาใกล้เพื่อชิงกระบี่ ทันใดนั้น หน้าอกนิ่มๆ ของหวงจื่อรั่วสัมผัสกับแผ่นอกของเขาเล็กน้อย เขารู้สึกถึงกลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ของร่างกายนางที่ลอยมาท่ามกลางลมเย็นๆ ในยามค่ำคืน ความรู้สึกนี้ทำให้เขาเผลอสูดกลิ่นเข้าไปในปอดเล็กน้อย“ชัดเจนแล้ว นางเป็นสตรี”จางอี้หมิงซ่อนความคิดนี้ไว้ในใจไม่อาจเปิดโปงออกไปให้นางอับอายเมื่อได้จังหวะที่เหมาะสม เขาผลักนางออกไปเบาๆ โดยไม่แรงนัก หวงจื่อรั่วสะบัดตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่เคยสัมผัสกันก่อนหน้านี้ห่างออกไปด้วยความเงียบ เขามองนางจากด้านหลังขณะที่นางถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มาทำอะไรบนนี้?” จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อยและยักไหล่ “มาดื่มสุราชมพระจันทร์... อยากมานั่งดื่มด้วยหรือไม่?” หวงจื่อรั่วไม่ตอบ แต่เพียงแค่ส่ายหน้าอย่างเย็นชาแล้วพูดออกไป “ไม่ต้อง…” เสียงของนางเย็นชาดู
Last Updated : 2025-01-21วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 5 ตำราติวสอบใครก็อยากซื้อ
จางอี้หมิงเดินวนไปมาภายในบ้านพักขนาดกะทัดรัดของเขา ใช้ความคิดอย่างจริงจัง“การสอบเข้าสำนักนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้เข้าสอบต้องแสดงให้เห็นถึงความรู้ในศาสตร์ต่างๆ และความสามารถในการต่อสู้ด้วย แต่ว่าซงเอ๋อร์นั้นอ่านออกเขียนได้เพียงเล็กน้อย และความสามารถทางการต่อสู้นั้น…นางคุ้นเคยกับการใช้มีดทำครัวเสียมากกว่า”จางอี้หมิงถอนหายใจยาวขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง พลันสมองเขาก็แล่นวาบขึ้นมา“ใช่แล้ว!”เขาอุทานเสียงดัง พร้อมเดินตรงไปยังมุมหนึ่งของห้องที่มีกระจกคันฉ่องวิเศษตั้งอยู่เขาเอื้อมมือไปลูบกรอบคันฉ่อง กระจกวิเศษบานนี้เป็นสมบัติของสำนัก มีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถติดต่อกับผู้คนได้โดยไม่ต้องใช้พลังปราณเวท จางอี้หมิงสูดลมหายใจลึกก่อนจะยกมือโบกเบาๆ เหนือพื้นผิวกระจก คันฉ่องเปล่งแสงเล็กน้อยก่อนภาพของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้น
Last Updated : 2025-01-25วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 6 ท่องหอคณิกา
หลินหนิง สตรีสาววัยสิบหก ใบหน้างดงามดวงตาโตสดใส ร่างเล็กบางแต่ทรวดทรงได้สัดส่วน มีหน้าอกที่นูนขึ้นพอเหมาะ นางสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดา แต่ความงามของนางกลับสะดุดตาผู้คนได้อย่างง่ายดาย หลินหนิงเป็นบุตรสาวขุนนางตำแหน่งเล็กในเมืองหลวง ตำแหน่งที่ไม่ได้โดดเด่นหรือทรงอำนาจ แต่นางมีความใฝ่ฝันแรงกล้าที่จะเป็นผู้ฝึกตนในสำนักเทียนหยางเมื่อได้ยินข่าวลือว่าในตลาดมีร้านขายตำราติวสอบของสำนักเทียนหยาง หลินหนิงไม่รอช้า รีบรุดไปยังตลาดทันทีแต่เมื่อไปถึงร้านที่ถูกกล่าวถึง กลับพบเพียงแผงเปล่าๆ และป้ายไม้ที่ถูกปลดลงแล้ว หลินหนิงยืนมองด้วยความผิดหวัง นางกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ “พลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไรกัน!” ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าระหว่างที่หลินหนิงยังครุ่นคิดอยู่นั้น ทางด้าน จางอี้หมิง และ ซ่งอิน ซึ่งเป็นต้นตอของตำราติวสอบ กำลังนั่งพักอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง จางอี้หมิงจิบน้ำชา พลางโบกตั๋วเงินในมือเหมือนพัดอย่างอารมณ์ดี
Last Updated : 2025-01-26วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 7 บทลงโทษจากสำนัก
จางอี้หมิง ค่อยๆ ก้าวลงสู่อ่างอาบน้ำร้อนภายในห้องส่วนตัวของสำนักสังคีต ไอน้ำลอยขึ้นคลอเคล้ากับแสงตะเกียงที่ส่องสว่างเบาๆ เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง และรอยแผลเป็นเด่นชัดกลางหน้าอกหญิงสา วสองนางในชุดบางเบาท่อนบนกำลังขัดถูร่างกายของเขาด้วยมือที่นุ่มนวลและระมัดระวัง ในขณะที่อีกคนบีบนวดไหล่และต้นแขนให้เขาอย่างอ่อนโยนเสียงประตูเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็น แม่นางฉีเหอ ในอาภรณ์สีแดงสดที่บางเบา เปิดเผยสัดส่วนอันงดงามและเย้ายวน เธอเดินเข้ามาอย่างสง่างาม ดวงตาคมจับจ้องมาที่จางอี้หมิง“พวกเจ้าออกไปก่อน” แม่นางฉีเหอเอ่ยเสียงนุ่ม หญิงสาวสองคนก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆแม่นางฉีเหอนั่งลงข้างอ่าง รินสุราในถ้วยหยกส่งให้เขาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเสี่ยวจาง สุรานี้เป็นของพิเศษที่ข้าเก็บไว้
Last Updated : 2025-02-01วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 8 การปรับสมดุลของผู้สูญเสียพลังปราณ
ในยามค่ำคืนก่อนวันสอบ จางอี้หมิงนอนหลับอยู่ในห้องพักเรียบง่าย แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างลงบนใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเขา ท่ามกลางความเงียบสงัด ความฝันได้พาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เขาแทบจะลืมเลือนไปแล้วในความฝันนั้น เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังวิ่งเล่นในสวนดอกไม้กับมารดาผู้ให้กำเนิด ใบหน้าของนางอ่อนโยนและงดงามยิ่งนัก เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นท่ามกลางสายลมเบาๆ ขณะนั้นบิดาของเขานั่งมองอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของบิดาเต็มไปด้วยความภูมิใจและอบอุ่นแต่แล้วภาพแห่งความสุขก็เลือนหายไป กลายเป็นภาพงานศพของมารดา เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กนั่งร้องไห้เสียงดัง สองแขนโอบร่างไร้วิญญาณของนางไว้แน่น ภาพนี้แทงลึกลงในจิตใจของเขาเหมือนหอกที่ทิ่มแทงไม่จบสิ้นจากนั้นความฝันเปลี่ยนไปเป็นภาพช่วงเวลาที่เขาเติบโต ฝึกฝนวิชาอย่างหนัก ภาพหอกเล่มหนึ่งพุ่งใส่เขาในสนามประลองและเขาต่อสู้กลับอย่างดุดัน ภาพเหล่านี้วนเวียนไปมาราวกับต้องการตอกย้ำอดีตของเขา
Last Updated : 2025-02-02วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 9 วันแรกของการทดสอบ
ที่ชั้นเก้าของหอเทียนหยาง จางอี้หมิงเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เขาเดินตรงไปที่โต๊ะตัวสุดท้ายตามธรรมเนียม เนื่องจากเขาเป็นศิษย์คนเล็กของเจ้าสำนักเมื่อเขานั่งลงได้ไม่นาน ศิษย์พี่ฟางหรง ก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำชากาหนึ่ง วางลงตรงหน้าเขา พลางกล่าวสั้นๆ ว่า “ใกล้ได้เวลาแล้ว” ก่อนจะเดินจากไปจางอี้หมิงมองตามศิษย์พี่ฟางหรง พลางชื่นชมรูปร่างเพรียวบางของนางที่ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ เมื่อฟางหรงนั่งลงตรงมุมหนึ่งของห้อง เขาเห็นใบหน้างดงามราวเทพธิดาของนางชัดเจนยิ่งขึ้น“งดงามยิ่งนัก” จางอี้หมิงนึกในใจจู่ๆ ฟางหรงหันมาสบตาเขาด้วยสายตาแฝงความสงสัย จางอี้หมิงรีบส่ายหน้าพลางสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป“ศิษย์พี่ฟางหรงสูงส่งและห่างไกลเกินไป นางไม่มีทางสละพรหมจรรย์ให้ข้าแน่”จางอี้หมิงยอมรับในใจว่าไม่คู
Last Updated : 2025-02-08วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 10 เดิมพันแห่งภวังค์
ภายในห้องประชุมของชั้นเก้า บรรยากาศเงียบสงบ ศิษย์ระดับสูงและเจ้าสำนักต่างจับจ้องภาพจากคันฉ่องวิเศษที่ฉายให้เห็นการทดสอบด้านล่าง จางอี้หมิง ที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านศิษย์พี่ฟ่านหวง ข้าขอเดิมพันว่า ผู้ที่หลุดจากภวังค์คนแรกจะเป็นสตรี ท่านว่าอย่างไร?"ฟ่านหวง หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าว่าจะต้องเป็นบุรุษ หากข้าผิด ข้ายินดีวาง 20 อีแปะเป็นเดิมพัน”จางอี้หมิงหัวเราะพลางโยนเหรียญ 20 อีแปะลงบนโต๊ะ “เช่นนั้นข้าขอพนันว่าเป็นสตรี!”เจียงเยว่ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทำหน้าหงุดหงิดพลางกล่าวลอยๆ “ไร้สาระนัก!”เจ้าสำนักกู่เจิ้ง ยิ้มขำพลางโบกมือให้สงบ “ตั้งใจดูกันหน่อย!”เบื้องล่าง ผู้เข้าสอบทั้งหลายต่างตกอยู่ในภวังค์แห่ง เพลงพฤกษาเหมันต์สะท้านจันทรา ของศิษย์พี่ชิงซิ่ว ภาพต่างๆ ในใจของพวกเขาค่อยๆ ฉายออกมา รวมถึงหล
Last Updated : 2025-02-09วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 11 ผู้สอบผ่านแห่งเพลงสะกดใจ
หวงจื่อรั่วค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อมองไปรอบๆ ทุกคนยังคงยืนนิ่ง หลับตาอยู่ในภวังค์ หวงจื่อรั่วสังเกตว่าตัวนางเป็นคนเดียวที่หลุดออกมาก่อน“เหตุใดข้าถึงหลุดออกมาก่อน บทเพลงยังคงบรรเลง นี่เป็นการทดสอบอะไรกัน ข้าผ่านแล้วงั้นหรือ”หวงจื่อรั่วหันไปมองหลินหนิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และยังคงหลับตาแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน“หลินหนิง!” หวงจื่อรั่วรีบก้าวเข้าไปใกล้ นางเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆหลินหนิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เสียงสะอื้นเล็กๆ ดังออกมาจากริมฝีปากของนาง ดวงตาของหลินหนิงเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลอหน่วย ก่อนจะไหลรินลงมาอย่างเงียบงัน นางก้มหน้าลง มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อของตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น“เจ้าเป็นอะไร?” หวงจื่อรั่วถามหลินหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนตอบเสียงสั่นเครือ “ในภวังค์… ข
Last Updated : 2025-02-15
Latest chapter
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 40 เตรียมตัวสำหรับการรบ
สายลมเย็นพัดผ่านยอดไม้ใหญ่ กิ่งไม้เสียดสีกันดังแผ่วเบา บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดบนก้านต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่าน ร่างสตรีปริศนาผู้หนึ่งยืนอยู่ นางสวมชุดคลุมสีเทาหม่น สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าสายตาของนางจ้องมองไปยังที่ตั้งของสำนักเทียนหยาง ราวกับกำลังเฝ้ารอเวลาอะไรบางอย่าง“เป็นอย่างไรบ้าง?”เสียงแหบห้าวดังขึ้นจากด้านหลังร่างชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทา สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเช่นกัน เขาก้าวเข้ามาใกล้อย่างเงียบงันสตรีในชุดคลุมไม่หันกลับมา นางเอ่ยเสียงเย็นชา“ข้าใส่จิตวิญญาณมารให้แก่ศิษย์คนนึงในสำนักเทียนหยางแล้ว ตอนนี้... ม่านพลังป้องกันมีรอยรั่วเล็กน้อย หน้าที่ของข้ามีเพียงเท่านี้”นางเหลือบตามองชายผู้นั้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของเจ้าแล้ว เชียนหวง”“อย่าทำให้เจ้าตำหนักพิโรธอีกรอบล่ะ”ดวงตาภายใต้หน้ากากของเชียนหวงเป็นประกายวาวโรจน์ เขายกคางขึ้นเล็กน้อย ท่าทางหยิ่งผยองทะนงตน “เรื่องนั้นไม่ต้องให้เจ้ามาสอน”“แน่ใจใช่ไหมว่าศิลาเฝิ่นเหิงอยู่ในสำนักเทียนหยาง?” เชียนหวงเอ่ยถาม น
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 39 สอนการบินให้สาวงาม
แสงอรุณแรกสาดส่องผ่านบานหน้าต่าง ลำแสงสีทองกระทบใบหน้าของจางอี้หมิง เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่เมื่อขยับตัวจึงพบว่า…“พื้นหน้าประตูบ้าน... ทำไมข้าถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้?”เขากวาดสายตามองรอบๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ ศิษย์พี่เจียงเยว่ บุกมายึดเตียงของเขาและบังคับให้เขานอนเฝ้าประตูแทน“ช่างไร้น้ำใจเสียจริง! แย่งที่นอนข้าแล้วยังไม่คิดจะปลุกกันบ้างเลย”จางอี้หมิงบ่นอุบอิบพร้อมทั้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เส้นผมยุ่งเหยิง เขาขยี้ตาเบาๆ แล้วหันไปมองเตียงนอน…เตียงว่างเปล่า ไม่มีเงาของศิษย์พี่เจียงเยว่“ไว้วันหนึ่งท่านร่วมเตียงกับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะปลุกขึ้นมาเสพสุขแต่เช้า”แม้จะบ่น แต่ใบหน้าของจางอี้หมิงกลับเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อยจากนั้น จางอี้หมิงก็จัดการตัวเอง ล้างหน้า แปรงฟัน และเปลี่ยนชุดเรียบร้อย จางอี้หมิงเดินทอดน่องไปยังลานฝึกเบื้องล่างของสำนักวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ไม่มีอันใดพิเศษเขาเข้าร่วมชั้นเรียนอย่างขอไปที ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ยังคงแสร้งทำเป็นตั้งใจต่อหน้าผู้สอนระหว่างพักการฝึก…
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 38 ปลดม่านพลังป้องกัน
กริ๊ง!กริ๊ง!กริ๊ง!เสียงกระดิ่งดังขึ้น ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด ถัวเค่อชีสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะแรงบางอย่างที่กำลังเรียกหาเขาวาบ!แสงสีม่วงสว่างวาบขึ้นตรงกลางหน้าผากของถัวเค่อชีลูกตาดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นราวกับวิญญาณไร้ชีวิต ก่อนจะค่อยๆ กลับคืนสู่สีดำ เสียงกระดิ่งยังคงดังต่อเนื่อง ดังก้องเข้าไปในห้วงจิตใจของเขากริ๊ง!อึก...!ถัวเค่อชีขบกรามแน่น พยายามดึงสติกลับคืนมา เขากุมศีรษะ ใช้กำปั้นทุบลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ออกไป! ข้าไม่ต้องการเจ้า!”ถัวเค่อชียังคงทุกข์ทรมาน แต่แล้ว…เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของเขา“จงลืมตาขึ้น... ความแข็งแกร่งที่แท้จริงกำลังรอเจ้าอยู่…”ดวงตาของถัวเค่อชีสั่นไหว มือของเขาสั่นระริก เสียงกระดิ่งยังคงดังไม่หยุด“เจ้าจำไม่ได้เหรอ... ว่าจางอี้หมิงน่าแค้นใจเพียงไร?”ทันใดนั้น ภาพแห่งความทรงจำในอดีตก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวของเขาสิบปีก่อน…เด็กชายวัยสิบขวบเดินทางมาย
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 37 ความฝันและความสุขของจางอี้หมิง
จางอี้หมิงเดินทางมาถึงบ้านของศิษย์พี่เฉินเจิ้ง บ้านของเฉินเจิ้งเต็มไปด้วยเศษโลหะกระจัดกระจายทั่วบริเวณ บางชิ้นเป็นแผ่นเหล็ก บางชิ้นเป็นเศษดาบที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และบางชิ้นก็เป็นเพียงเศษเหล็กที่ขึ้นสนิมไปแล้ว ที่หน้าบ้านมีเตาหลอมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ เปลวไฟที่มอดลงไปแล้วทำให้รู้ว่าเฉินเจิ้งคงเพิ่งทำงานเสร็จไม่นานจางอี้หมิงมองสภาพบ้านแล้วอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เพ่ย! ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง ช่างโสโครกยิ่งนัก!”ทันใดนั้น เสียงจากในบ้านก็ดังขึ้นมาทันที “เจ้าพูดอะไรข้าได้ยินนะ!”จางอี้หมิงยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบกลับไป “ข้าตั้งใจให้ท่านได้ยิน” แล้วเดินเข้าไปในบ้านภายในบ้านรกไม่แพ้ด้านนอก หากแต่สิ่งที่กระจัดกระจายอยู่ในนี้ไม่ใช่เศษโลหะ แต่เป็นกองหนังสือที่กองระเกะระกะจนแทบไม่มีทางเดิน พื้นบางส่วนมีรอยหมึกเปรอะเปื้อน บางจุดมีม้วนตำราวางซ้อนกันจนสูงท่วมหัวเฉินเจิ้งคือผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้ค้อนและหลอมโลหะ แถมยังเป็นผู้ชำนาญการอ่านตำราตอนกลางวันเขามักหมกมุ่นอยู่กับเตาหลอมโลหะ ส่วนกลางคืนจะหมกมุ่นอยู่กับตำราในบ้านจางอี้หมิงลัดเ
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 36 กลับเข้าสู่การฝึกตน
วันนี้เหล่าศิษย์ระดับศูนย์ ซึ่งเป็นระดับฐานของสำนักเทียนหยาง ต้องกลับสู่การฝึกฝนอีกครั้งจางอี้หมิงเดินผ่านประตูห้องเรียนเข้ามาด้วยท่าทางผ่อนคลาย สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับสองดรุณีงามหลินหนิงและหวงจื่อรั่ว สองสาวที่งามหยดย้อยในอาภรณ์ที่สะอาดตาแต่แนบเน้นรูปร่างพองาม สัดส่วนอ่อนช้อยของพวกนางช่างเย้ายวนจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มบาง พลางโบกพัดในมือราวกับเป็นบัณฑิตเจ้าสำราญ แล้วก้าวเท้าเข้าไปหาพวกนางอย่างไม่เร่งรีบทว่า ก่อนที่เขาจะไปถึงเป้าหมาย ชายหนุ่มสองคนก็ขวางทางไว้ คนหนึ่งแซ่หม่า อีกคนแซ่เจียง ทั้งสองเป็นสมุนของซุนสีห่าว บุตรชายของขุนนางใหญ่ แต่กลับเป็นคุณชายไม่เอาไหน ที่ฟ้าดินกลั่นแกล้งให้มาเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของน้องสาวจางอี้หมิงสมุนทั้งสองของซุนสีห่าวกอดอก ยืดอกทำท่าโอหัง ก่อนที่ผู้แซ่หม่าจะชี้นิ้วมาที่จางอี้หมิง“เจ้าคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” ผู้แซ่หม่ากล่าวเสียงดัง “วันนี้พวกข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าจากเหตุการณ์วันนั้น ที่เจ้าทำให้พวกข้าอับอายที่หน้าสำนักบ่อนเบี้ย!”จางอี้หมิงเหลือบตามองพวกเขาเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความเฉยเมย ก่อนจ
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 35 เรื่องเล่าจากศิลาเฝิ่นเหิง
เช้าของวันใหม่ วันนี้เป็นวันที่ต้องเดินทางกลับสำนักเทียนหยางเพื่อไปฝึกฝนวิชาต่อ เหล่าศิษย์ระดับล่างที่หยุดผักผ่อนด้านนอก จะต้องกลับไปยังสำนักความจริงแล้วแม้ว่าจางอี้หมิงจะเป็นศิษย์ระดับสูง แต่ก็ต้องปฏิบัติถามกฎนี้ด้วยเช่นกัน เว้นแต่ว่าจะต้องออกไปปฏิบัติภารกิจด้านนอก ก็สามารถแวะพักผ่อนตามทางได้เช่นกัน ขอแค่ภารกิจไม่เสียหายอาจจะมีบางครั้งที่เขาหรือศิษย์แอบหนีเที่ยวออกมา ซึ่งทางสำนักก็หลับตาข้างเดียวอนุโลมให้ หากหลบมาเพียงแค่คืนเดียว เพราะเป็นที่รู้กันว่าเป็นการออกไปหาความสุขชั่วคราวเท่านั้นจางอี้หมิง และ หวงจื่อรั่ว ควบม้าคู่กันออกจากเขตเมืองหลวงชั้นใน สายลมยามเช้าพัดจางๆ เย็นสบายยิ่งนัก ท้องฟ้าสีครามสดใส อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การเดินทางทั้งสองคนควบม้าเคียงกัน จางอี้หมิงมีธัญพืชขบเคียวตลอดทาง ส่วนหวงจื่อรั่วรักษาท่าทีได้ดี จนกระทั่งออกจากเขตเมืองหลวงชั้นใน เมื่อถึงบริเวณเขตชั้นนอก พวกเขาพบ แม่นางหลินหนิง กำลังยืนรออยู่ข้างทาง หลินหนิงทักทายทั้งสองก่อนจะขี่ม้าเดินต
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 34 ความปรารถนาของข้าเช่นเดียวกับท่าน
เมื่อจางอี้หมิงก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และเครื่องหอม ลอยอบอวลในอากาศ เทียนไขบนโต๊ะเล็กส่องแสงวูบไหวเป็นประกายอ่อนโยน เงาสะท้อนของเปลวไฟเต้นระยิบระยับบนผ้าม่านโปร่งบาง ราวกับกำลังเต้นรำอยู่ในค่ำคืนที่เงียบสงบกลางห้อง มีร่างของดรุณีสาวผู้หนึ่ง ในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ เนื้อผ้าบางเบาพริ้วไหวไปตามลมอ่อน ซงเอ๋อร์ สาวใช้คู่ใจและว่าที่อนุภรรยาของจางอี้หมิง หันกลับมามองเขาแววตาอ่อนโยนคู่นั้นเต็มไปด้วยความใส่ใจ แก้มของนางขึ้นสีแดงระเรื่อ ราวกับกลีบดอกท้อแรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ“คุณชายฝึกซ้อมเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ?” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ข้าจัดเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ท่านแล้ว”จางอี้หมิงยิ้มบางๆ สายตาคมคายทอดมองหญิงสาวตรงหน้า “เจ้าช่างดีเหลือเกิน” เขากล่าวเบาๆซงเอ๋อร์เดินเข้ามาใกล้ นางช่วยปลดเสื้อคลุมของเขาออกอย่างนุ่มนวล มือเรียวของนางสัมผัสโดนปลายแขนของเขาเพียงแผ่วเบาทว่ากลับทำให้หัวใจของจางอี้หมิงเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัวหลังจากปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกแล้ว เขาก้าวลงไปในอ่างไม้ขนาดใหญ่ ไอน้ำอุ่นโอบล้อมร่างกายช่างผ่อนคลา
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 33 การประลองวิชาทวน
“พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย! ไอ้โรคจิตนี่จะขืนใจข้า!”“หา!?” จางอี้หมิงขมวดคิ้วทันใดนั้น ซุนสีห่าวที่กำลังวิ่งมาตามมา ก็ชะงักฝีเท้ากะทันหัน เมื่อเห็น ใบหน้าของจางอี้หมิงจากนั้น เข่าทรุดลงแทบพื้น!“พี่เขย!!”“...”“ข้าเคยล่วงเกินท่าน โปรดให้อภัยข้าด้วยเถิด!!!”จางอี้หมิงกระพริบตาสองสามที ก่อนจะหันไปมองน้องสาวที่ยังยืนหลบอยู่ด้านหลังเขา จากนั้นรีบคว้ามือจางหลันซือขึ้นรถม้า แล้วควบรถม้าออกไปทันที!!เมื่อรถม้ากลับมาถึง จวนสกุลจาง จางหลันซือถอดปิ่นปักผมออก ผมสยายกระทบแสงอาทิตย์งดงาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ“เกิดอะไรขึ้น?”
วิถีสุริยะพิชิตเวหา บทที่ 32 กุลสตรีนอกตำรา
ภายในห้องอาหารของจวนสกุลจาง ทุกคนในครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา จางส่วง ผู้เป็นบิดา นั่งอยู่หัวโต๊ะ ด้านข้างมี หลี่เอ้อเหมียว ภรรยาของเขาและเป็นมารดาเลี้ยงของ จางอี้หมิง ส่วน จางหลันซือ บุตรีของหลี่เอ้อเหมียว และ จางอี้หมิง พี่ชายต่างมารดา ก็นั่งร่วมโต๊ะพร้อมกันบรรยากาศเป็นไปอย่างสงบ ทุกคนเพลิดเพลินกับอาหารถูกจัดเตรียมมาอย่างดีจางอี้หมิงคีบเนื้อเป็ดชิ้นหนึ่งอย่างใจเย็น และสูดกลิ่นหอมของอาหารเบาๆ ขณะที่หลี่เอ้อเหมียวรินน้ำชาให้สามีจางหลันซือที่เงียบมานานจ้องมองพี่ชายต่างมารดาของตน ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“พี่ใหญ่มีเรื่องใดสารภาพหรือไม่?”จางอี้หมิงชะงักมือที่กำลังคีบอาหาร ดวงตาคมเข้มเหลือบมองน้องสาวแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจหลี่เอ้อเหมียววางกาน้ำชาลงแล้วหันมามองด้วยความสนใจ ขณะที่ จางส่วง ผู้เป็นบิดา ชะงักไปเพียงอึดใจ ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดังแล้วกล่าวขึ้น“เจ้าไปทำนางคณิกาคนใดท้อง?”เสียงคำถามนั้นทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่พลันชะงักไปชั่วขณะ แม้แต่นางรับใช้ที่กำลังรินน้ำแกงยังเผลอมือสั่นเล็กน้อยจางอี้หมิงถอนหายใจแล้
