บทที่ 122

“แม่คะ แม่ไปเอาของโกโรโกโสพวกนี้มาจากไหนคะ” ซูหยิงเซี่ยมองไปที่แม่ของเธอแล้วบ่นออกมา หลังจากโดนเธอทำแบบนี้ คฤหาสน์ก็เหมือนกลายเป็นที่เก็บสะสมขยะทันที รสนิยมและสไตล์การแต่งบ้านก่อนหน้านี้ได้หายไปอย่างสมบูรณ์

“อะไรคือโกโรโกโส ทั้งหมดนี้แม่ซื้อมาด้วยเงินนะ” เจี่ยงหลานที่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที เธอคัดเลือกสิ่งของทุกอย่างมาด้วยความตั้งอกตั้งใจ และใช้เวลาต่อรองราคากับเถ้าแก่มาตั้งครึ่งวัน แต่ซูหยิงเซี่ยกลับบอกว่ามันเป็นสิ่งของโกโรโกโส

“อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ราคาหลายสิบล้านหยวน แต่แม่กลับซื้อของราคาไม่กี่สิบหยวนมาวางประดับไว้ในคฤหาสน์แบบนี้ มันไม่ตลกเหรอคะ? อีกอย่างมันดูดีตรงไหนกัน มันดูไม่ต่างกับขยะเลยต่างหาก” ซูหยิงเซี่ยรู้สึกโกรธจัด การที่หานซานเฉียนตกแต่งบ้าน เขาต้องใช้กำลังกายและกำลังใจอย่างมากแน่นอน แต่สิ่งที่แม่ของเธอทำได้ทำลายรูปแบบการตกแต่งไปทั้งหมด

“รังเกียจของถูกงั้นเหรอ? ได้” เจี่ยงหลานยื่นมือของเธอออกไปตรงหน้าซูหยิงเซี่ยและพูดว่า “ลูกก็ให้เงินแม่มาสิ แม่จะซื้อของดี ๆ ที่มีราคาเหมาะสมกับคฤหาสน์หลังนี้กลับมาให้”

“แม่คะ…” ซูหยิงเซี่ยโกรธจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี