บทที่ 130

เมื่อกลับถึงบ้าน เจี่ยงหลานยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เธอทำได้แค่ใช้เหอถิงเป็นที่ระบายอารมณ์ โดยการด่ากราด

เหอถิงรู้สถานะของตัวเองต่ำต้อย เมื่อเธอเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของเจี่ยงหลาน ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคงกำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะโดนใครบางคนตบมา ถ้าหากด่าเธอสักคำสองคำแล้วจะทำให้เธอสงบลงได้ เหอถิงก็เต็มใจยอมรับมัน

ซูกั๋วเย่ากลับมาบ้านหลังจากเล่นไพ่เสร็จ เขาเห็นเจี่ยงหลานกำลังคลุ้มคลั่ง และภายในบ้านมีคนแปลกหน้าอยู่อีกคน นั่นทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเจี่ยงหลานบวมแดง เขาก็เข้าใจผิดว่าเหอถิงตบเธอ จึงพูดอย่างโกรธจัดว่า “เธอเป็นใครแล้วมาทำอะไรในบ้านของฉัน”

“ฉันเป็นแม่บ้านที่ซานเฉียนจ้างมาค่ะ” เหอถิงกล่าว

แม่บ้าน?

บ้านหลังใหญ่แบบนี้จะจ้างแม่บ้านก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าตบเจ้านาย นี่มันจะจองหองพองขนเกินไปแล้ว

“เจี่ยงหลาน คุณเป็นยังไงบ้าง เธอตบคุณใช่ไหม?” ซูกั๋วเย่าถามด้วยความเป็นห่วง

“ถ้าเธอเป็นตบแล้วยังไง คนไร้ค่าอย่างคุณจะช่วยฉันแก้แค้นได้อย่างนั้นเหรอ?” เจี่ยงหลานยังคงรู้สึกโกรธอยู่ หัวของเธอเต็มไปด้วยภาพเย่อหยิ่งของฉือจิง จึงพูดอะไรออกมาโดยไม่ทันคิด

เมื่อซูกั