สิ่งแปลกปลอม

3 เดือนต่อมา

วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียน แต่ก็แปลกพอฉันตื่นขึ้นมากับมีอาการมึนหัว ก่อนจะรู้สึกว่ามีก้อนบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกที่ลำคอ

"ฮึก!!!"

สองขาวาดลงจากเตียงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำโก่งคอเอาอาหารที่ทานเมื่อคืนออกมาจนหมด ก่อนจะค่อย ๆ ขยับออกจากห้องน้ำ ล้มตัวลงนอนบนที่นอนอย่างคนหมดแรง ตาคู่สวยปิดเปลือกตาลงเพื่อที่ต้องการจะพักอีกสักนิดก่อนไปมหาลัย

แกร๊ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดขึ้นขณะที่ฉันค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาในห้องฉันทันที ก่อนจะได้ยิ่งเสียงหวานอันคุ้นเคยส่งมาให้ฉัน

"เป็นอะไรลูกวันนี้ไม่ไปมหาลัยเหรอ"คุณแม่กล่าวก่อนจะเดินเข้ามาในห้องเดินตรงมาที่ฉัน ขณะที่ฉันชันตัวนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง

"ไม่รู้คะตื่นมาก็เวียนหัวเลย วันนี้ขอนอนพักนะคะ"ฉันบอกเพราะว่าตอนนี้เริ่มจะรู้สึกหมดแรงถ้าได้หยุดและนอนพักน่าจะดีขึ้น

"เป็นเยอะหรือเปล่า ไปหาหมอไหมลูก"แม่เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่คงไม่ต้องไปถึงกับไปหาหมอหรอกมั่งแค่นอนพักอีกหน่อยอาการที่เปฺ็นอยู่น่าจะดีขึ้น

"ยังพอไหวคะ ขออันนอนพักสักนิดน่าจะดีขึ้น"ฉันบอกแม่ขณะที่แม่ยกฝ่ามืลูบหัวฉันด้วยความห่วงใย

"ถ้าไม่หายรีบบอกแม่เลยนะ จะได้พาหนูไปหาหมอ อาการอย่างกับคนท้อง เนี่ยถ้าหนูมีแฟนแม่คิดว่าหนูท้องแล้วนะเนี่ย"เสียงหวานที่บอกด้วยความห่วงใยส่งมาให้ฉัน ขณะที่ฉันฉุดคิดถึงสิ่งที่แม่พูดหรือฉันจะท้องกันนะแต่คงไม่ใช่หรอกแค่ครั้งเดียวจะท้องได้ไง

"คะ ถ้าไม่หายอันจะรีบบอกแม่นะคะ สงสัยโรคกระเพาะคงกำเริบช่วงนี้กินข้าวไม่ตรงเวลาอยู่ด้วย"ฉันบอกพลางล้มตัวลงนอนพักบนที่นอน ตื่นมาคงดีขึ้นแหละฉันคิดว่า

"เอาแบบนี้แล้วกันแม่ไปต้มโจ้กให้หนูดีกว่าทานอะไรอุ่น ๆ จะได้สบายท้อง"แม่บอกก่อนที่จะสาวเท้าออกจากห้องเพื่อไปเตรียมต้มโจ๊กให้ฉัน

ขณะที่ฉันพยักหน้าตอบรับพร้อมกับขยับเคลื่อนลำตัวเพื่อที่จะนอนพักผ่อน

โดยไม่ลืมที่จะโทรไปบอกแฟรงค์เพื่อนสนิทของฉันที่เรียนเอกเดียวกัน

"แฟรงค์ วันนี้อันไม่ได้ไปเรียนนะ"

[ทำไมวันนี้ไม่เข้าเรียนล่ะอัน มีธุระเหรอหรือไม่สบาย]

"อาการไม่ค่อยดีอะ ตื่นมาก็เวียนหัวแล้วอ้วกแต่เช้าเลย สงสัยโรคกระเพาะจะกำเริบ วันนี้เราคงไม่ได้ไปเรียนนะฝากนายจดเลคเชอร์ด้วยแล้วกัน"

[อืมได้ กินข้าวกินยานอนพักเยอะ ๆ นะจะได้หายตอนเย็นเราค่อยเอาเลคเชอร์ไปให้อันที่บ้านก็ได้]

"นายไม่ต้องมาหรอกลำบากนายเปล่า ๆ พรุ่งนี้เราค่อยไปเอาที่มหาลัยก็ได้"

[เอาแบบนั้นก็ได้พักผ่อนเยอะ ๆ นะพรุ่งนี้เจอกัน]

"อืม"

หลังจากกดวางสายฉันก็พยามยามปิดเปลือกตาลง แต่จู่ ๆ อาการม่วนในท้องก็ตีตื้นขึ้นมาอีกรอบ ฉันจึงรีบลุกออกจากเตียงเพื่อเข้าไปในห้องน้ำเอาสิ่งที่ตีตื้นขึ้นมาจากท้องออก ก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองมานั่งรอแม่อยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือมือของฉันถือหลอดยาดมยกขึ้นมาดมรอแม่ จู่ ๆ ฉันก็คิดสิ่งที่แม่พูดขึ้นมาหรือเราจะท้อง แต่คงไม่หรอกมั่งอะไรจะซวยขนาดนั้น

เพียงไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงแม่เปิดประตู แกร๊ก! ก่อนจะเห็นร่างบางคนเป็นที่ถือถาดอาหารทีี่ในถาดมีถ้วยโจ๊กร้อน ๆ กับยาเคลือบกระเพาะด้วย

ถาดสีอาหารสีขาวถูกนำมาว่างด้านหน้าฉัน กลิ่นโจ๊กลอยฟุ้งขึ้นมาติดปลายจมูกฉัน ทำให้ฉันต้องปิดจมูกเพื่อไม่ให้กลิ่นเหม็นนั้นลอยเข้ามา

"เป็นอะไรลูก"

"เหม็นคะ แม่ใส่อะไรลงในโจ๊กค่ะ"

"แม่ก็ต้มปกตินั้นแหละ ไม่เหม็นนะ"แม่บอกก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยความสงสัย

"หนูไม่กินได้ไหมค่ะ มันเหม็นมากจนอยากจะอ้วกเลย"ฉันเอ่ยพร้อมกับพยายามลุกออกให้ห่างกลิ่นไม่พึ่งประสงค์นี้

"อัน ไปให้หมอตรวจหน่อยไหม แม่ว่าอาการหนูแปลก ๆ นะ"คนเป็นแม่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนเมื่อเห็นอาการของลูกสาวก็ยิ่งสงสัยหนักขึ้นเพราะอาการที่ลูกสาวเป็นอยู่เหมือนกับอาการของคนที่ท้อง แต่ว่าลูกสาวของตัวเองอยู่ในสายตาตลอดไม่เคยออกนอกลู่นอกทางแล้วจะท้องได้อย่างไงกันล่ะ เพื่อไขความกระจ่างมีทางเดียวตอนนี้คือต้องพาลูกไปหาหมอตรวจให้แน่ใจก่อนว่าอาการที่เป็นอยู่จะใช่อาการที่ตัวเองคิดหรือไม่มือเหนียวย่นลูบที่หัวทุยด้วยความรักและเป็นห่วงลูกสาวจับใจก่อนจะเอ่ยชวนลูกสาวไปหาหมอ

"อันไปหาหมอเถอะ ถ้าเป็นอะไรจะได้รีบรักษาได้ทัน"คนเป็นแม่เอ่ยปะเหลาะลูกสาวขณะที่ลูกสาวยังรั้นยังคนยืนกรานว่าจะไม่ไปหาหมอ

"ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่อันนอนพักอีกหน่อยน่าจะดีขึ้น"

"ถือว่าแม่ขอร้องแล้วกันนะ ไปเถอะ"

"คะ"

โรงพยาบาล

คุณหมอทำการตรวจฉันอย่างละเอียด ไม่ว่าจะตรวจฉี่ เจาะเลือด และขออัลตร้าซาวด์บริเวณท้องน้อยจนฉันคิดว่าตัวเองเป็นโรคร้ายแรงหรือเปล่า ก่อนที่คุณหมอจะเอ่ยขึ้นถามฉัน

"ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"

เอ่อประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะฉันก็ยุ่งกับการเปิดเรียนภาคใหม่จนลืมเสียสนิทว่ามาเมื่อไหร่

"จำไม่ได้ค่ะ ช่วงนี้ยุ่ง ๆ เลยจำไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆ เดือนนี้ประจำเดือนยังไม่มาค่ะ คือฉันเป็นโรคอะไรที่ร้ายแรงหรือเปล่าค่ะ"

"ไม่ร้ายแรงหรอกค่ะ คุณแค่ท้องอ่อน ๆ อาการที่คุณเป็นอยู่เกิดจากผลข้างเคียงของการตั้งครรภ์ เดี่ยวหมอจะให้ยาแก้แพ้และยาบำรุงครรภ์นะคะแล้วหมอจะนัดอีกหนึ่งเดือน แล้ววันนี้แฟนคุณได้มาไหมเดี๋ยวหมอจะเจาะเลือดเพื่อตรวจหาพาหะโรคทางพันธุกรรม"

คุณหมอที่บอกอาการที่ฉันเป็นอยู่ในขณะที่ตอนนี้สมองของฉันเหมือนคนไม่สั่งการอะไรฉันท้องจริงเหรอ จะบอกพ่อกับแม่อย่างไงดีตอนนี้ฉันมืดแปดด้านไปหมด

"คือ ฉันไม่มีแฟนคะ"

"อ่อถ้างั้นวันนี้หมอจะให้ยาแก้แพ้กับยาบำรุงไปทานแล้วอีกหนึ่งเดือนเราค่อยพบกันใหม่ แต่ถ้ามีอาการแพ้มาก ๆ ให้มาหาหมอได้ตลอดเวลาเลยนะคะ"

"คะคุณหมอ"

"เสร็จแล้วคุณออกไปรอข้างนอกรับใบสั่งยากับใบนัด"

หมอบอกก่อนที่ฉันจะค่อย ๆ พาร่างตัวเองออกจากห้องตรวจเพื่อมารอใบสั่งยากับบัตรนัดในเดือนต่อไป