กลับ

ผมออกัสพอฟังน้องสาวเล่าเหตุการณ์ให้ฟังทั้งหมดด้วยความที่เป็นพี่ชายผมก็ต้องโกรธใช่ไหมล่ะหรือทุกคนจะไม่เป็นแบบผม แต่เมื่อคิดอีกทีผมก็มีส่วนผิดอยู่บ้าง ถ้าคืนนั้นผมรับโทรศัพท์และรีบไปหาน้องสาวเรื่องราวทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้แน่นอน

ผมค่อย ๆ สาวเท้ามายังหน้าห้องน้องสาวได้ยินเสียงร้องไห้เล็ดรอดออกมาเบา ๆ หัวใจแกร่งผมก็อ่อนยวบจากเมื่อครู่ที่โกรธเคืองน้องสาวเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นความโกรธเมื่อครู่ก็จางหายไปในพริบตา เหลือแต่ความสงสารน้องสาวผมอย่างจับใจเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ไม่น่ามาเกิดกับน้องสาวผมเลย

มือหนายกขึ้นเคาะห้องน้องสาว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"อันเปิดประตูให้พี่หน่อย พี่ขอโทษ"ผมตะโกนบอกคนที่อยู่ด้านในห้อง เสียงร้องไห้เงียบลงเหลือเพียงความเงียบงันทำให้ผมไม่มีทางล่วงรู้ได้เลยว่าตอนนี้ภายห้องนอนของน้องสาวเกิดอะไรอยู่ขึ้นผมจึงตัดสินใจเคาะห้อง อีกครั้งแต่ครั้งนี้ดังกว่าเดิม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"อันเปิดประตูให้พี่หน่อย ถ้าอันไม่เปิดพี่จะพังประตูจริง ๆ นะ"เสียงเคาะที่ดังขึ้นกว่าเก่าหลายเท่าตัว บ่งบอกว่าผมเป็นห่วงใยน้องสาวมากแต่ไม่รู้ว่าน้องสาวจะรู้สึกแบบเดียวกันไหม

ผมกำมือค้างไว้กำลังจะเคาะประตูอีกรอบ แต่รอบนี้เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออกขณะที่มือผมยกกำปั้นค้างเอาไว้ก่อนที่ผมจะลดมือลงร่างบางของน้องสาวที่ยืนระหว่างบานประตูห้องใบหน้ามีแต่คาบน้ำตาบ่งบอกว่าเมื่อสักครู่น้องสาวของผมผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"มีอะไร จะเรียกมาต่อว่าอะไรกันอีกล่ะ แค่นี้ยังว่าอันไม่พอเหรอ"เสียงสั่น ๆ ของน้องสาวเอ่ยบอกผม

"พี่ขอโทษที่ว่าเราพี่ผิดเอง ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ"ผมดึงร่างบอบบางของน้องสาวเข้ากอดเพื่อปลอบประโลม พร้อมกับยกฝ่ามือลูบลงบนกลุ่มผมหนานุ่มของน้องสาว ขณะที่ร่างบางของน้องสาวกับเริ่มสั่นไหวอีกรอบ หยดน้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง

"..."

"ไม่ต้องร้องแล้ว กินข้าวหรือยังเดี๋ยวพี่หาอะไรให้ทานดีกว่า จะได้เก็บของกลับสวีเดน"เสียงทุ้มของผมเอ่ยบอกน้องถึงความห่วงใยก่อนที่ใช้มือทั้งสองดันตัวน้องสาวออก ยกหลังมือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม จากตอนแรกกะว่าจะปลอบใจน้องให้หยุดร้องไห้แต่กับไม่เป็นไปอย่างที่คิดยิ่งผมปลอบน้องสาวผมกับร้องไห้หนักขึ้น

"..."

"แสดงว่ายังไม่ได้กินอะไร มานั่งรอที่โต๊ะเลยพี่สั่งอาหารมาแล้วเดี๋ยวสักพักก็คงมา"ผมเอ่ยบอกน้องสาวพร้อมกับจูงน้องสาวมานั่งที่โต๊ะ

สนามบิน

"ถึงแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะ"พี่ออกัสบอกฉันก่อนที่ฉันกำลังจะเดินเข้าในเกทเวย์

"คะ ถึงแล้วอันจะโทรหา แต่อย่าลืมสัญญาที่เราสัญญากันไว้นะค่ะ"

"เข้าใจแล้วเรื่องนี้จะเป็นความลับของเราสองคน ไปเถอะเข้าข้างในได้แล้ว"

ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวไปยังองศาทิศที่ต้องการจะเดินไป โดยหันมาบอกพี่ออกัสเป็นครั้งคราวโดยพี่ออกัสยืนมองฉันเดินเข้าเกทเวย์พร้อมกับยกมือ โบกให้ฉัน

ด้านเจแปน

ผมรู้สึกตัวตื่นในช่วงสายของวัน สายคู่คมมองไปยังพื้นที่ของที่เตียงนอนที่ว่างเปล่าที่ก่อนหน้านี้เป็นพื้นที่ของน้องสาวที่ประสบภัยเมื่อคืน ความว่างเปล่าภายในห้องบ่งบอกว่าตอนนี้ไม่มีน้องสาวคนเมื่อคืนอยู่ในห้องแล้ว คิดถึงเรื่องเมื่อคืนผมกับยกยิ้มขึ้นมา ไม่คิดว่าผมจะติดใจรสชาติความหอมหวานของสาวน้อยเมื่อคืน แต่ก็พลาดอย่างแรงที่ผมไม่ได้ถามชื่อเลยไม่รู้ว่าคนสวยชื่ออะไร แต่ไม่เป็นไหร่คืนนี้เดี๋ยวผมไปดักรอที่ผับที่เราเจอกันก็ได้เพื่อน้องจะไปเที่ยวที่ผับอีก

เมื่อคิดได้เช่นนั้นผมลงจากเตียงผิวปากด้วอารมณ์ดีพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบ สาวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

"มึงมองหาใครวะไอ้เจแปน"ผมมองไปตามเสียงเรียกทันที ใช่ครับตอนนี้ผมอยู่ภายในผับที่เจอน้องสาวใบหน้าลูกครึ่งเมื่อคืน วันนี้ผมตั้งใจมาเที่ยวนั้นคือขออ้างแต่ที่จริงผมตั้งใจมาหาน้องสาวคนสวยมากกว่า อยากรู้จักชื่อ อยากขอเบอร์โทร คือง่าย ๆ ผมอยากสานสัมพันธ์ต่อนั้นเอง

"เปล่ากูก็มองไปเรื่อยเปื่อย ว่าแต่มึงเถอะทำไม่ทำหน้าแบบนั้นมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"ผมถามไอ้ออกัสที่นั่งอยู่ด้านข้างที่ตอนนี้มันยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกลงคอ ผมมองสีหน้า ท่าทาง มันบ่งบอกว่ามันมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ

"ไม่มีอะไรเซ็ง ๆ นิดหน่อยว่าแต่วันนี้ทำไมนั่งคนเดียวไม่ได้เอาน้องลิลลี่มานั่งด้วยวะ"ออกัสพูดพรางกวาดสายตาไปยังเจแปนที่วันนี้มันแปลกไปกว่าทุกวันเพราะเวลาที่มันมาเที่ยวมันจะต้องมีสาวติดตัวมาตลอดและลิลลี่ที่มันพูดถึงก็คือคู่ขาของผมที่ผมขั่วอยู่ตอนนี้

"อ่อจริงทำไมวันนี้มาคนเดียววะ กูว่ามึงทำตัวแปลก ๆ นะ"น้ำเหนือเพื่อนในกลุ่มพูดเสริมขึ้นอีกคน

"วันนี้กูอยากนั่งดื่มกับพวกมึง แบบอะ ส่วนตัวไง ว่าแต่เมื่อคืนทำไมพวกมึงไม่มากันวะกูรอตั้งนาน"เจแปนถามเพื่อขณะในหัวคิดถึงสาวน้อยเมื่อคืนที่เขานอนกอดด้วยทั้งคืนพรางกวาดสายตาคู่คมพยายามส่องหาสาวที่ตัวเองคิดถึง

"กูกำลังจะออกมาหามึงแต่บังเอิญพ่อกับแม่โทรมาให้กูกลับบ้านเสียก่อน"น้ำเหนือพูดขณะมองไปยังใบหน้าหล่อคมของเพื่อนทั้งสองจนออกัสต้องเอ่ยขึ้นอีกคน

"เมื่อคืนก็มานะ แต่มึงน่าจะกลับแล้วเพราะกูไม่เห็นมึง"

"อืม"

จบบทสนทนาพวกเราต่างนั่งดื่มพูดคุยเรื่องธุรกิจที่จะต้องทำต่อจากครอบครัว

ขณะที่ส่ายตาของผมพยายามกวาดสายตาสอดส่องหาร่างบอบบางที่ผมนอนกอดทั้งคืน แต่ก็ไม่เห็นแม้วี่แววคนที่ผมอยากพบ จนเวลาล่วงเลยจนผับเริ่มจะปิดทำการวกเราต่างแยกย้ายกันกลับ

เฮ้อวัน

นี้ไม่เจอไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้ ผมได้แต่คิดในใจ